உற்பத்தியான எல்லா பொருள்களும் க்ஷேத்திரம், க்ஷேத்ரக் ஞன் இவர்களுடைய சேர்க்கையால் உண்டாயின (உற்பத்தி யாயின) என்று கூறப்பட்டது எவ்வாறு என்று காண்பிப்பதற்காக (பரம் பூய:) என்பது முதலிய ஸ்லோகங்களால் இந்த அத்தியாயம் ஆரம்பிக்கப்படுகிறது.

அல்லது ஈஸ்வரனின் ஆதீனமாகவே க்ஷேத்திரம், க்ஷேத்தி ரக்ஞன் இவர்கள் ஜகத்திற்கு காரணமாகிறார்கள். சாங்கிய மதத் தின் படி ஸ்வதந்திரமாக அல்ல என்பதைக் காண்பிக்கிறார்.

பிரக்ருதியில் உள்ள குணங்களில் உள்ள சம்பந்தம் (ஆசக்தி யே) சம்சாரத்திற்குக் காரணம் என்று கூறப்பட்டது. எந்த குணத் தில்? எவ்வாறு ஆசக்தி ஏற்பட்டது? குணங்கள் எவைகள்? எவ் வாறு அவைகள் பந்தப்படுத்துகிறது? அந்த குணங்களிலிருந்து எவ்வாறு விடுதலை பெறுவது? அவ்வாறே மோக்ஷத்தின் லக்ஷ ணம் கூறவேண்டும் என்பதால் ஆரம்பிக்கப்படுகிறது-

ஸ்ரீபகவான் கூறினார்—

பரம் என்ற பதத்திற்கும் தூரத்தில் உள்ள ஞானம் என்ற பதத்திற்கும் சம்பந்தம் இருக்கிறது என்பதை அறிந்து கொள்ளவேண்டும்.

முந்திய எல்லா அத்தியாயங்களிலும் அநேக தடவை கூறி இருந்தாலும் மறுபடியும் கூறுகிறேன். ஏன் எனில் அது மேலான வஸ்து விஷயமாய் இருப்பதால் அது எது? எனில் ஞானம் மேலான (உத்தமமான) பலத்தைக் கொடுப்பதால் அந்த ஞானமா னது எல்லா(விஷய) ஞானத்தைக் காட்டிலும் மேலானது.

(ஞானங்களுக்கெல்லாம் மேலானது என்ற இடத்தில்) ஞானங்களுக்கெல்லாம் என்றது அமானித்துவாதிகளைக் குறித்து அல்ல யக்ஞ முதலிய அறியப்படும் வஸ்துக்களைக் குறித்துக் கூறப்பட்டது.

யக்ஞாதி விஷயக்ஞானம் மோக்ஷத்தின் பொருட்டல்ல. ஆனால் இதுவோ மோக்ஷத்தின் பொருட்டாகும். ஆகையால் இதை மேலானது, உத்தமமானது என்ற பதங்களால் கேட்பவனுக்கு ருசி உண்டாவதற்காக துதிக்கின்றார்.

எந்த ஞானத்தை அறிந்து முனிவர்கள் அதாவது சந்நியாசி கள் ஆகிய மனனசீலர்கள் எல்லோரும் மேலான மோக்ஷம் எனப் படும் சித்தியை அடைகின்றார்கள். இந்த தேஹ பந்தத்திலிருந்து (தாண்டுதலை அடைகிறார்கள்) விடுபடுகிறார்கள்.

இந்த சித்தியின் மாறுதல் இல்லாத தன்மையை அதாவது நித் யத்தன்மையை காண்பிக்கிறார்—

கூறப்பட்டவாறு இந்த ஞானத்தை ஆச்ரயித்து என்றால் ஞானத்தை அனுஷ்ட்டானம் செய்து பரமேச்வரனான என்னு டைய ஸ்வரூபத்தை அடைந்தவர்கள் என்பது பொருள். ஆனால் க்ஷேத்திரம், க்ஷேஷத்ரக்ஞன் என்றபேதம் இல்லை என்று கீதா சாஸ் திரத்தில் உள்ளதால் சமானதர்மம் என்பது கிடையாது. (பேதம் இருந்தால் அல்லவா இரண்டிற்கும் சமதர்மம் உள்ளது என்று கூற முடியும்) பலவந்தமாவது (மோக்ஷத்தைப் பலனாக கூறும் வாதமா னது) ஞானத்தை துதிக்கும் பொருட்டு கூறப்பட்டதாகும். ப்ரஹ்மம் சிருஷ்ட்டி காலத்தில் உற்பத்தி ஆவதில்லை. பிரளயகாலத்தில் அழிவதும் இல்லை. நழுவுவதும் இல்லை என்பது பொருள்.

க்ஷேத்திரம், க்ஷேத்திரக்ஞன் இவர்களது சம்யோகமானது (சேர்க்கையானது)இவ்வாறு பூதங்கள் (பொருள்கள்) உண்டாவதற் குக் காரணமாகிறது

ஈஸ்வரனாகிய என்னுடைய மாயையானது முக்குணஸ்வரூப மான ப்ரக்ருதி. அதுவே எல்லா பூதங்களுக்கும் காரணம்(கர்பம்). எல்லா வஸ்துக்களாகிய காரியங்களைக் காட்டிலும் மிகப்பெரியதா யும், தன்னுடைய விகாரங்கள் எல்லாவற்றையும் தாங்குவதால் மஹத் ப்ரஹ்மம் காரணம்(கர்பம்) என்று விசேஷித்துக்கூறப்படுகிறது.

க்ஷேத்திரம், க்ஷேத்ரக்ஞன் ஆகிய இருவித ப்ரகிருதி சக்திக ளுடைய ஈஸ்வரனாகிய நான் அந்த மஹத்தான ப்ரஹ்மரூப கர்ப் பத்தில் ஹிரண்யகர்பனுடைய ஜன்மத்தின் காரணமாகிய பீஜத்தை யும், எல்லாப் பிராணிகளின் ஜன்மகாரணமாகிய பீஜத்தையும் வைத்திருக்கிறேன். அவித்யா, காம, கர்ம, உபாதிரூபங்களைப் பற்றியுள்ள க்ஷேத்திரம் க்ஷேத்ரக்ஞன் இவர்களைச் சேர்த்து வைக் கிறேன் என்று பொருள்.

ஹே! பாரத! அந்த கர்ப்ப ஸ்தானத்திலிருந்து ஹிரண்ய கர்ப்ப உற்பத்தியின் வாயிலாக எல்லா பூதங்களின் உற்பத்தியும் உண்டாகிறது.

ஹே கௌந்தேய! தேவ, பித்ரு, மனிதன், ஆடுமாடுகள் மான் முதலிய விலங்குகள் எல்லா யோனிகளிலிருந்து சரீர காரணமான அந்த அந்த லக்ஷணங்களோடு கூடிய அங்கங்களும், அவயவங் களும் உற்பத்தியாகின்றன. அந்த எல்லா மூர்த்திகளுக்கும் எல்லா வகையிலும் மஹத் ப்ரஹ்மம் காரணமாகும். ஈஸ்வரனாகிய நான் பீஜத்தை (விதையை)க் கொடுப்பவன். கர்ப்பம் ஏற்படுத்துவதற்கு கர்த்தாவாகையால் தந்தை(பிதா)

எந்த எந்த குணங்கள் எவ்வாறு பந்தப்படுத்துகிறது என்று கூறுகிறார்-

சத்வம், ரஜஸ், தமஸ் என்ற பெயர்களுடைய மூன்று குணங்கள் குணம் என்று பரிபாஷையினால் வந்தது ரூபம் முத லியவைகள் போல் ஒரு பொருளை (திரவ்யத்தை-விஷயத்தை) ஆச்ரயிக்கவில்லை.அவ்வாறே குணம், குணத்தை உடையவன் என்ற பேதத்தை இங்கு விளக்கவில்லை.

குணங்கள் திரவ்யங்களுக்கு அதீனமாய் இருப்பது போல குணங்களும் அவித்யாத்மகமாய் இருப்பதால் க்ஷேத்ரக்ஞன் அதற்கு அதீனமாய் இருப்பதால் பந்தப்பட்டது போல் இருக்கிறது. க்ஷேத்திரக்ஞனை ஆதாரமாகக் கொண்ட (குணமானது) தன்னை நிலைப்படுத்திக்கொண்டு அதை பந்தப்படுத்துகிறது என்று கூறப் படுகிறது.

எவருடைய கைகள் மிகவும் சாமர்த்தியம் உடையதாயும், முழங்கால் வரையும் நீண்டுள்ளதோ அவர் மஹாபாஹு (பெரிய கைகள் உடையவர்) ஹே மஹாபாஹோ! அவைகள் (குணங்கள்) பகவானுடைய மாயையினால் உண்டானவைகளாய் பந்தப்படுத்து வது போல் இருக்கிறது. தேஹத்தில் உள்ள தேஹியானவர் (தே ஹத்தை உடையவர்) நாசமற்றவர் என்று அநாதித்வாத் முதலிய ஸ்லோகங்களால் கூறப்பட்டது.

தேஹி ஒட்டுவதில்லை என்று கூறப்பட்டது. அப்படி இருக் கும்பொழுது எவ்வாறு பந்தப்படுகிறது என்று வேறுவிதமாக கூறப் பட்டதே எனில்,

இவ என்ற பதத்தை சேர்த்ததால் இந்த சங்கையானது நிவர்த்தி யாகிறது.

அங்கு சத்துவ முதலிய குணங்களில் முதலில் சத்துவத்தின் லக்ஷணம் கூறப்படுகிறது.

சத்துவகுணம் ஸ்படிகமணிபோல் நிர்மலமாய் இருப்பதால் ப்ர காசம் செய்வதாயும், உபத்திரவம் (தொந்தரவு) அற்றதாயும் இருக் கும் அது (ஆத்மாவை) பந்தப்படுத்துகிறது.

எவ்வாறு எனில் சுகம் ஏற்படும்பொழுது நான் சுகியாயிருக்கி றேன் என்று விஷய சுகத்தை விஷயீ ஆகிய ஆத்மாவிடத்தில் சம்பந்தப்படுத்தி சுகத்தில் பற்று அடைதல் மித்யையே. அது இந்த அவித்யை.

விஷய தர்மமானது விஷயீனிடத்தில் ஏற்படாது. இச்சை முதல் த்ருதிவரையிலும் விஷயமாகிய க்ஷேத்திரனுடையதே இந்த தர்மம் என்று பகவானால் கூறப்பட்டது.

ஆகையால் தன்னுடைய தர்மத்தைப் போன்றதாய் (ஆத்மா வின் தர்மத்தைப் போன்றதாய் விஷயம், விஷயீ இவைகளைப் பகுத்தறியும் தன்மை (விவேகம்) அற்றதான அவித்யையினால் அநாத்மரூபமான சுகத்தில் (ஆத்மாவை) பற்றச் செய்கிறது போல் இருக்கிறது. சுகம் அல்லாததில் சுகம் இருப்பது போல் செய்கிறது. அவ்வாறே(விஷய) ஞானத்திலும் பந்தத்தைச் செய்கிறது.

ஞானமானது சுகத்துடன் சேர்ந்தே இருப்பதால் க்ஷேத்திரத்தி னுடைய அந்தக்கரண தர்மமேயாகும். ஆத்மாவின் தர்மமல்ல. ஆத்மாவிற்கு தர்மத்தன்மையை இருப்பதாகக் கொண்டு அதில் பற்றும், பந்தமும் இருப்பதாகக் கூறுவது பொருந்தாது. ஹே! குற்ற மற்றவனே! சுகத்தில் உள்ளது போல் ஞான முதலியவைகளிலும் பற்று இருக்கிறது என்பதை அறிந்து கொள்ளவேண்டும்.

ரஜோகுணமானது ராகாத்மகமாகும். எவ்வாறு எனில் காவி முதலிய நிறங்கள் போல் புருஷர்களை விஷயங்களில் பற்றடை யச் செய்து அந்த ரூபமாகவே ஆவதால் அதை ராகரூபம் என்று அறி. கிடைக்காத வஸ்துக்களில் உள்ள ஆசை திருஷ்ணா என வும், கிடைத்த விஷயங்களில் ஆசை ரூபமற்று ஆசக்தி எனப்ப டும். இந்த திருஷ்ணை, ஆசக்தி இவைகளுக்குக் காரணம் ரஜோ குணத்தினுடைய ராகரூபம் என்று அறி.

ஹே கௌந்தேய! அந்த ரஜோகுணமானது சரீரத்தை உடைய க்ஷேத்திரக்ஞனை கர்மத்தில் பற்றுடையதாய் பந்தப்படுத்துகிறது. திருஷ்ட்ட, அதிருஷ்ட்ட (இகலோக, பரலோக) பலன்களைக் கொடுக்கும் கர்மங்களில் ஆசக்தி ஏற்பட்டு அந்தர்மயமாக ஆவதே கர்மசங்கம். அதனால் ரஜோகுணம் தேஹியைப் பந்தப் படுத்துகிறது.

ஹே பாரத! மூன்றாவது குணமாகிய தமஸானது அக்ஞானத்தி னால் உண்டானது என்று அறி. அது மோஹத்தையும், அவிவேகத் தையும் உண்டாக்கவல்லது. தேஹம் உடையவர்கள் எல்லோரை யும் மயக்கத்திலும், சோம்பலிலும் அந்த தமோகுணமானது பந்தப் படுத்துகிறது.

மேலும் குணங்களுடைய செயல்களை (வியாபாரங்களை) சுருக்கமாகக் கூறுகிறார்-

ஹே பாரத ! சத்வகுணமானது சுகத்தைப் பற்றச்செய்கிறது. ரஜோகுணம் கர்மத்தைப் பற்றச் செய்கிறது. சத்வ குணத்தினால் உண்டான விவேக ஞானத்தை தமோகுணமானது தனது மறைப்பு சுவபாவத்தினால் மறைத்து பிரமாதத்தை உண்டு பண்ணுகிறது. பிர மாதம் என்றால் தான் செய்ய வேண்டியதை செய்யாமல் இருத்தல்.

முக்குணங்களும் எப்பொழுது கூறப்பட்ட காரியங்களைச் செய்கின்றன என்று கூறுகிறார்-

ஹே பாரத! எப்பொழுது ரஜோகுணமும், தமோகுணமும் அமுங்கி சத்துவகுணம் மேல் எழும்புகிறதோ(கிளம்புகிறதோ) அப்பொழுது தன் ஸ்வரூபத்தை அடைந்த சத்வகுணம் தன்னு டைய காரியங்களாகிய சுகம், ஞானம் முதலியவைகளை செய்கின் றது. (ஆரம்பிக்கின்றது)

அவ்வாறே ரஜோகுணமும் சத்வம், தமஸ் இரண்டும் அமுங்கி வளர்கின்றபொழுது கர்மங்களில், திருஷ்ணா (ஆசை) முதலிவை களை ஆரம்பிக்கின்றது.

சத்வ, ரஜஸ், இரண்டும் அமுங்கும்பொழுது தமோகுணமா னது வளரும்பொழுது ஞானத்தை மறைத்தல் முதலிய தன்னு டைய காரியங்களை ஆரம்பிக்கிறது.

எப்பொழுது எந்த குணம் மேல் எழுகிறதோ அப்பொழுது அதன் லிங்கம் (அடையாளம்) என்ன? என்பதைக் கூறுகிறார்-

செவி முதலியவைகள் எல்லாம் ஆத்மாவிற்கு அறியும் வழி களாகும். அந்த வழிகளில் எல்லாம் அந்தக்கரணத்தினுடைய புத்தி விருத்தி வியாபித்திருக்கின்றது. அந்த புத்தி விருத்தியே பிர காசம் எனப்படும். அதுவே ஞானம். இவ்வாறு ஞானமானது இந்த சரீரத்தில் எல்லா இந்திரியங்களிலும் தோன்றும் பொழுது அந்த ஞானமாகிய லிங்கத்தினால் சத்துவ குணமானது ஓங்கி உள்ளது என்று அறியவேண்டும்.

ரஜோகுணம் உண்டானதற்கான அறிகுறி. (லிங்கம்)

ஹே பரதர்ஷப! லோபம் என்றால் பிறர் பொருள்களைக் கவர் வதில் இச்சை. பிரவர்த்தனம் என்றால் சாதாரண சம்சாரத்திற்குள்ள செயல்களும், கர்மங்களில் பிரவிருத்தியும், ஓய்வில்லாமல் இருத் தலும், மகிழ்ச்சி, ஆசை முதலியவைகளில் பிரவிருத்தியும் சாமான்யமாக உள்ள எல்லா விஷயங்களிலும் ஆசை இவைகள் எல்லாம் ரஜோகுணத்தின் ஓங்கி உண்டாகி இருப்பதின் லிங்கங்க ளாகும். (சின்னங்களாகும்)

ஹே குருநந்தன! அப்பிரகாச என்றால் மிகுந்த அவிவேகத்தி னால் பிரவிர்த்திக்காமல் இருப்பது. அதனுடைய காரியங்கள் பிர மாதமும், மோஹமும் ஆகும். அதுவே அவிவேகமும், மூடத்தன் மையுமாகும். தமோகுணமானது விருத்தி அடையும்பொழுது இந்த லிங்கங்கள் உண்டாகும்.

மரணத்தின் வாயிலாக எந்தப் பலன் அடையப்படுகின்றதோ அதுவும் ஆசக்தியினாலும், ராகத்தினாலும் உண்டான குணங்களி னால் ஏற்பட்டதே என்று உணர்த்தும் பொருட்டுக் கூறுகிறார்-

எப்பொழுது சரீரத்தை உடைய ஜீவன் சத்வகுணத்துடன் கூடிய புத்தியுடன் மரணத்தை அடைகின்றானோ அப்பொழுது மஹத் முதலிய தத்வம் அறிந்தவர்களுடைய மலமற்றலோகங் களை அடைகிறார்கள்.

ரஜோகுணம் மேல் எழும்பி இருக்கும்பொழுது மரணமடைந் தவன் கர்மத்தில் மிகுந்த பற்று உடைய மனித குலத்தில் பிறப்பான். அவ்வாறே தமசானது மேல் ஓங்கி இருக்கும்பொழுது மரணம் டைந்தவன் மூடஜன்மங்களான பசு முதலியவைகளில் பிறப்பான்.

கடந்த ஸ்லோகங்களில் கூறப்பட்ட அர்த்தத்தையே சுருக்க மாகக் கூறுகிறார்-

சாத்வீகமான கர்மத்திற்கு சாத்வீகமான, நிர்மலமான பலன் என்று ஆன்றோர்கள் கூறுகின்றார்கள். ராஜச கர்மத்திற்கு துக்கம் பலனாகும் என்பது பொருள். கர்மத்திற்குக் காரணம் ரஜோகுண மாய் இருப்பதால் அந்த ராஜச கர்மத்தின் பலன் துக்கமேயாகும். அவ்வாறேதாமச ரூபமான அதர்மமாகிய பாபகர்மத்தின் பலன் அக்ஞானமாகும்.

குணங்களினால் என்ன உண்டாகும்?

சத்துவகுணம் ஓங்குதலால் ஞானம் உண்டாகிறது. ரஜோகு ணத்தின் ஓங்குதலால் லோபமும், ஆசக்தி, மோஹம் இவைகள் உண்டாகின்றன. தமஸினால் அக்ஞானம் ஏற்படுகிறது.

அவ்வாறே

சத்வகுணம் விருத்தி அடைந்தவர்கள் தேவலோகம் முதலி வைகளை அடைகிறார்கள். ரஜோகுணம் விருத்தி அடைந்தவர் கள் மத்தியலோக மனிதர்களிடத்தில் பிறக்கிறார்கள்.

நிந்தைக்குரிய குணமாகிய தமஸில் விருத்தி அடைந்தவர்கள் தூக்கம், சோம்பல் முதலியவைகளில் ஆசக்தி உடையவர் களாயும் உள்ள மூடர்களாகிய தாமசர்கள் பசு முதலிய கீழ் பிறப்பை அடைகிறார்கள்.

ப்ரக்ருதியில் நிலைபெற்றதான (ப்ரகிருதியை ஆத்மாவாக எண்ணிய) மித்யா ஞானமுடையவனுக்கு சுக, துக்க, மோஹாத்மக மான போக ரூப் குணங்களினால் நான் சுகி, துக்கி, மூடன் ஆக இருக்கிறேன் என்று இவ்வாறு பற்று எவனுக்கு உள்ளதோ அந்தப் பற்றுதான் புருஷன் நல்லதாயும், தீமையாயும் உள்ள பிறப்புகளை எடுக்கும் புருஷனுடைய சம்சாரத்திற்குக் காரணமாகிறது என்று சுருக்கமாக முன் அத்யாயத்தில் எது கூறப்பட்டதோ அது இங்கு (சத்வம் ரஜஸ் தம இதி குணா:ப்ரக்ருதி சம்பவா:) என்று ஆரம்பித்து, குணத்தின் ஸ்வரூபம், குணங்களின் விருத்தியும், (செய்கையும்) குணங்கள் தமது விருத்தியினால் பந்தப்படுவதும், குணவிருத்தி யில் பந்தப்பட்ட புருஷனுடைய கதி என்று கூறப்பட்ட இவை யெல்லாம் மித்யாஞானம், அக்ஞானமூலம் பந்தகாரணம் என் பதை விரிவாகக் கூறி இப்பொழுது சம்யக்தர்சனத்தினால் மோக்ஷம் கூறவேண்டும் என்று பகவான் கூறுகிறார்-

எப்பொழுது திருஷ்ட்டா ஞானியாக இருந்துகொண்டு இந்த காரிய, கரண, விஷயங்களின் (சரீர, இந்திரிய, இந்திரியவிஷயங் கள்) ஆகாரமாக பரிணாமம் அடைந்த குணங்களைக் காட்டிலும் வேறான கர்த்தாவைப் பார்ப்பதில்லை. குணங்களே எல்லா அவஸ் தைகளுக்கும், எல்லா கர்மங்களுக்கும் கர்த்தா என்று அறிகிறான். எவன் இந்த குணங்களைக் காட்டிலும் குணவியாபகங்களுக்கு சாக்ஷியாய் இருப்பதை அறிகிறானோ அந்த த்ரஷ்டா எனது பாவத்தை அடைகிறான்.

எவ்வாறு அடைகிறான் என்பதைக் கூறுகிறார்-

முன்பு கூறப்பட்ட இந்த மாயாஉபாதிகளாகிய முக்குணங்க ளைக் கடக்கிறான். முக்குணங்களாகிய தேஹம் உண்டாவதற்குக் காரணமானவைகளைக் கடந்து ஜீவித்துக்கொண்டிருக்கும் பொழுதே ஜனனம், மரண, துக்கங்களிலிருந்து விடுபட்டவனாய் இருந்து கொண்டு ஞானியானவன் அம்ருதத்தை அடைகின்றான். இவ்வாறு எனது பாவத்தை அடைகின்றான் என்பது பொருள்.

ஜீவித்துக்கொண்டிருக்கும்பொழுதே குணங்களைக் கடந்து அம்ருதத்தை அடைகின்றான் என்று கூறியவற்றிலிருந்து கேள் விக்கான பீஜத்தை அடைந்து—

அர்ஜுனன் கூறினான்

ஹே பிரபோ! முன்பு வியாக்யானம் செய்யப்பட்ட குணங்க ளைக் கடந்தவன் எந்த லக்ஷணங்களுடன் (அடையாளங்களு டன்) இருப்பான்? அவன் எவ்வகை நடத்தை உள்ளவனாய் இருப்பான்? எவ்வாறு இந்த குணங்களைக் கடந்து நிற்கிறான்.

இந்த ஸ்லோகத்தில் அர்ஜுனனால் குணாதீதத்தை குறித்தும் குணாதீதத்தை அடையும் உபாயத்தைப் பற்றியும் கேட்கப்பட்ட இந்த இரண்டு கேள்விகளுக்கும் பதில் கூறுவதற்காக பகவான் கூறுகிறார்-

குணாதீதன் அதாவது குணங்களை கடந்தவன் எந்த லக்ஷ ணங்களோடு (அடையாளங்களோடு) இருப்பான் என்பதைக் கேட் பாயாக

ஸ்ரீபகவானுவாச

சத்துவகுணத்தின் காரியம் விளக்கமாகும், (பிரகாசம்) ரஜோகுணத்தின் காரியம் பிரவிருத்தியாகும். தமோகுணத்தின் காரியம் மயக்கமாகும். இவைகள் எல்லாம் நன்றாக விஷய பாவங் களாக உண்டானதினால் அதை வெறுக்கவேண்டியதில்லை.

எனக்கு தாமஸமான எண்ணங்கள் உண்டானதால் நான் மூட னாய் இருக்கிறேன்.அவ்வாறே துக்கரூபமான ராஜச ப்ரவிருத்தி என்னிடத்தில் உண்டாயிருக்கிறது. அந்த ராஜச பாவனையினால் பிரவிருத்திக்கச் செய்து என் ஸ்வரூபத்திலிருந்து நழுவச் செய்கிற து. தன்னுடைய ஸ்வரூப ஸ்திதியிலிருந்து நழுவியதால் எனக்கு மிகவும் துக்கம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. அவ்வாறே விளக்க ஸ்வரூப மான சாத்வீக குணமானது எனக்கு விவேகத்தை உண்டு பண்ணி சுகத்தை அளித்து பந்தப்படுத்துகிறது என்று அசம்யக்தர்சீ (சாதா ரண மனிதன்) குணங்களை வெறுக்கிறான். ஆனால் குணங்க ளைக் கடந்தவன் இவ்வாறு துவேஷிப்பதில்லை.

எவ்வாறு சாத்விகாதி புருஷன் சாத்விகாதிகளின் காரியங்கள் தன்னைக் குறித்து பிரகாசித்து, நிவிருத்தி அடைந்ததை விரும்பிகி றானோ அவ்வாறு குணங்களைக் கடந்தவன் நிவிர்த்தி அடைந்த வைகளை விரும்பமாட்டான்.

இந்த எல்லா லக்ஷணங்களும் (அடையாளங்களும்) மற்றவர்க ளுக்குப் பிரத்யக்ஷமாகாது. யாருக்கு ஆகும்? எனில் தனக்குத் தானே பிரத்யக்ஷமாவதால் ஸ்வசம்வேதியமாகும். ஏனெனில் தன்னுடைய சொந்த விஷயமாகிய துவேஷமோ, விருப்போ மற்றவர்களால் அறிய முடியாது.

இப்பொழுது குணங்களைக் கடந்தவனுடைய நடத்தை என்ன? என்ற கேள்விக்கு பதில் கூறுகிறார்-

உதாசீனனாய் இருப்பவன் எந்த ஒரு பக்கமும் சாயாதவனாய் இருப்பது போல் ஆத்மஞானியாகிய சந்நியாசி குணாதீதனாவதற்கான உபாய மார்க்கத்தில் இருந்து கொண்டு விவேக விக்ஞானத்திலிருந்து குணங்களால் நழுவுவது இல்லை. (அசைக்கப்படுவது இல்லை)

இதை ஸ்பஷ்ட்டமாக விளக்குகிறார். காரிய, கரண மற்றும் விஷயாகாரமாக பரிணாமம் அடைந்த குணங்கள் ஒன்றில் ஒன்று இருக்கின்றன என்று அறிந்து நிலைத்திருக்கிறார். சந்தஸுக்கு பங் கம் ஏற்படும் என்று அவதிஷ்டதி என்று பரஸ்மைபதி பிரயோகம் செய்யப்பட்டுள்ளது,வேறு விதமாக அனுதிஷ்டதி என்ற பாடமும் உள்ளது. அசைவதில்லை என்பது பொருள்.

மேலும்-

இன்ப துன்பங்களைச் சமமாய் பார்ப்பவன். தன் ஆத்மஸ்வரூ பத்திலேயே இருந்து கொண்டு பிரசன்னமாய் இருப்பவன். மண், கல், தங்கம் எல்லாவற்றையும் சமமாய் பார்ப்பவன்.

பிரியமான வஸ்துக்களிலும் பிரியமில்லாதவைகளிலும் சம மாய் இருப்பவன். புத்திமான். தன்னை நிந்தை செய்தாலும், தன்னை ஸ்துதி செய்தாலும் சமமாகப் பார்ப்பவன் யதியாவான். (சந்நியாசி ஆவான்)

மேலும்

மான அவமானங்களை சமமாய் பார்ப்பவன். மாறுபாடு அற்ற வன்.அவ்வாறே நண்பனிடத்திலும் எதிரியினிடத்திலும் சமமாய் பார்ப்பவன். ஒருவன் தன்னுடைய அபிப்பிராயத்தில் உதாசீன னாய் இருந்தாலும் பிறருக்கு அவன் நண்பன் அல்லது விரோதி பக்கம் இருக்கிறான் என்று கருதுவதால் இங்கு நண்பன் அல்லது விரோதியின் பக்கம் இருப்பது போல் என்று கூறுகிறார்.

திருஷ்ட்ட பலன், அதிருஷ்ட்ட பலன்களைத் தரக்கூடிய கர்மாக்களை விட்டொழித்தவன், சர்வாரம்பம் என்றால் இகபர லோக பலன்களைக் கொடுக்கும் கர்மாக்களைக் குறிக்கிறது. அதை விட்டொழித்தவன். தேஹத்தை தாங்குவதற்காக மட்டுமே உள்ள கர்மங்களைக் காட்டிலும் மற்ற கர்மங்களை விட்டொழித்த வன் சர்வகர்மபரித்யாகி. அவன் குணாதீதன் எனப்படுகிறான்.

உதாசீனவத் என்ற ஸ்லோகம் முதல் குணாதீத உச்யதே என்று இறுதி வரையிலும்(எது) கூறப்பட்டதோ அது பிரயத்னத்தால் சம்பாதிக்கத்தக்கது. முமூக்ஷவாகிய சந்நியாசியினால் அனுஷ்ட் டானம் செய்வது குணாதீதத்துவத்தை அடைவதற்கான சாதனமா கும். மேலும் முமூக்ஷவிற்கு ஸ்திரமாக நிலைத்து தானே உணரக் கூடிய என்றால் அனுபவத்தின் முதிர்ச்சியாய் முயற்சி இல்லாமல் இயல்பாகவே அமையும்பொழுது குணாதீதனுக்கு அவைகள் லக்ஷணங்களாகின்றன.

இனி முக்குணங்களையும் எப்படி கடந்தவராகிறான்? என்னும் வினாவிற்கு மறுமொழி அருளிச் சொல்கிறார்-

சந்நியாசியோ அல்லது கர்மயோகியோ எல்லா ஜீவர்களின் ஹிருதயத்தில் இருக்கும் நாராயணனும், ஈஸ்வரனுமாகிய என்னை ஒருபொழுதும் மாறாமல் என்றால் இடைவிடாமல் பக்தியோகத்தி னால் சேவிக்கிறானோ அவன் குணங்களைக் கடந்தவனாகி பிரஹ்மலோகத்தை அதாவது மோக்ஷத்தை அடைவதற்குத் தகுதி உடையவனாகிறான் என்பது பொருள். பஜனம்(ஸேவனம்) என் றால் பக்தி. அதுவே யோகம் எனப்படுகிறது.

இது எதனால் என்பதைக் கூறுகிறார்.

ஆத்மாவாகிய நான் பிரஹ்மத்திற்கு இருப்பிடம். (ஏன் எனில் பிரஹ்மம் வேறு ஆத்மா வேறு அல்ல. ஒன்றே என்பதால்) இருப்பிடமாகிய நான் பிரத்யக் ஆத்மா.

எப்படிப்பட்ட பிரஹ்மத்திற்கு?

நாசமற்றதாயும் விகாரமற்றதாயும் நித்யமாயும் ஞானயோகம் என்னும் தர்மத்தால் அடையத்தக்கதாயும், ஆனந்த ரூபமாயும், மாறுபாடு அற்றதாயும் பிரஹ்மம் இருக்கிறது.

நாசமற்றதன்மை முதலிய ஸ்வபாவமுடைய பரமாத்மாவிற்கு இருப்பிடம் பிரத்யக் ஆத்மா ஏனெனில் யதார்த்த ஞானத்தினால் பிரத்யக் ஆத்மா பரமாத்மாவாகிய பிரஹ்மமே என்று நிச்சயிக்கப் படுகிறது. இதையே (பிரஹ்மபூயாய கல்பதே)என்ற வாக்கியத்தால் கூறப்பட்டது.

பக்தர்களுக்கு அனுகிரஹித்தல் முதலிய பிரயோஜனத்தின் பொருட்டு எந்த ஈஸ்வரசக்தியினால் பிரஹ்மம் பிரவிருத்திக்கி றதோ அந்த சக்தி பிரஹ்மமே நான். சக்தி, சக்தி உடையதைக் காட் டிலும் வேறு அல்ல என்பது அபிப்பிராயம்.

அல்லது பிரஹ்ம சப்தம் வாச்சியமாய் இருப்பதால் சவிகல்ப பிரஹ்மம் என்றும் அந்த பிரஹ்மத்தினுடைய நிர்விகல்பம் நானே. மற்றொரு இருப்பிடம் இல்லை.

எந்த விசேஷணங்களுடன் கூடியது?

மரணதர்மம் அற்றதன்மையும், மாறுதல் (நாசம்) அடையும் தன்மையும் அற்றது.

மேலும் ஞானநிஷ்ட்டா ரூப சாஸ்வத-நித்திய தர்மத்திற்கும் அதனால் உண்டாகும் மாறுபடாத, ஒன்றே என்று நிச்சயம் செய்யப் பட்ட ஆனந்தத்திற்கும் நானே இருப்பிடம். (அஹம் பிரதிஷ்ட்டா) என்ற பதம் தொடர்கின்றது.