कर्मण्यकर्म यः पश्येत् (கர்மண்யகர்ம ய: பச்யேத்‌) என்று ஆரம்பித்து स युक्तः कृत्स्नकर्मकृत्, (ச: யுக்த: க்ருத்ஸ்னகா்மக்ருத்‌) ज्ञानाग्निदग्धकर्माणम् (ஞானாக்னிதக்தகர்மாணம்‌) शारीरं केवलं कर्म कुर्वन् (சாரீரம்‌ கேவலம்‌ கர்ம குர்வன்) यदृच्छालाभसंतुष्टः (யத்ருச்சாலாபஸந்துஷ்ட:) ब्रह्मार्पणं ब्रह्महविः (ப்ரஹ்மார்பணம்‌ ப்ரஹ்மஹவி:) कर्मजान्विद्धि तान्सर्वान्, (கர்ம ஜான்வித்தி தான்ஸர்வான்‌) सर्वं कर्माखिलं पार्थ, (ஸர்வம்‌ கர்மாகிலம்‌ பார்த்த) ज्ञानाग्निः सर्वकर्माणि (ஞானாக்னி: ஸர்வகர்மாணி), योगसन्यस्तकर्माणम्‌ (யோகஸந்யஸ்தகர்மாணம்‌) என்பது வரையில்‌ உள்ள வசனங்களால்‌ பகவான்‌ சர்வ கர்ம ஸந்நியாஸத்தைப்‌ பற்றி கூறி அருளினார்‌.

छित्त्वैनं संशयं योगमातिष्ठ (சித்த்வைனம்‌ ஸம்சயம்‌ யோகமாதிஷ்ட்ட) என்ற இந்த வசனத்தால் கர்மயோகத்தைச் செய் என்று கூறினார்.

கர்மயோகம், கர்மஸந்நியாஸம் ஆகிய இவ்விரண்டும் நிற்றல், நடத்தல் போல் பரஸ்பரம் விரோதமாய் இருப்பதால் இரண்டும் சேர்ந்து ஒருவனால் அனுஷ்ட்டிக்கமுடியாததாலும் வெவ்வேறு காலத்தில் அனுஷ்ட்டித்தல் விதிக்கப்படாததாலும், ஸ்வபாவமாகவே இவ்விரண்டினுள் ஏதாவது ஒன்றை (அனுஷ்ட்டிக்க) செய்யவேண் டும் என்று ஏற்படுகிறது. ஆகையால் தான் கர்மயோகம் அல்லது கர்ம சந்நியாசயோகம் இவ்விரண்டில் எது மேலானதோ அதை அனுஷ்ட் டிக்கவேண்டும். மற்றது அல்ல என்று கருதிய அர்ஜுனன் இரண்டில் எது மேலானது என்று கேட்க விரும்பியவனாய்‌ संन्यासं कर्मणां कृष्ण, (சந்நியாசம் கர்மணாம் க்ருஷ்ண) முதலிய வசனங்களால் கேட்டார்.

ஆனால் முன்பு கூறிய வசனங்களினால் பகவான் ஞானயோகத் தினால் ஆத்ம ஞானியினுடைய நிஷ்ட்டையை பிரதிபாதனம் செய்ய (கூற) இச்சித்தவராய் கேவல ஆத்மஞானிக்காகவே எல்லாக் கர்மங்களின் ஸந்நியாஸத்தைக் கூறினார். ஆத்மத்தத்துவத்தை அறியாதவனுக்கு அல்ல. ஆகையால் கர்மானுஷ்ட் டானம், கர்ம ஸந் நியாஸம் இவ்விரண்டும் வெவ்வேறு அதிகாரி களின் சம்பந்தப்பட்ட விஷயமாய் இருப்பதால், எவ்வாறெனில் கர்மத்தை அனுஷ்ட்டித்த லும், துறத்தலும் காரணமாய் இருப்பதால் இரண்டு சாதனங்களில் ஒன்றின் மேன்மையை அறிந்து கொள்ளும் வேட்கையினால் இந்த கேள்வி என்பது பொருந்தாது.

சரியே, உன் அபிப்பிராயப்படி என்றால் இந்த கேள்வியே பொருந் தாது. ஆனால் கேட்பவனுடைய சொந்த அபிப்பிராயத்தின்படி இந்த கேள்வி பொருந்தவே செய்கிறது என்று கூறுவோம்.

எவ்வாறு

பகவான் முன்பு கூறப்பட்ட வசனங்களால் கர்ம ஸந்நியாஸத்தை அவசியம் செய்யவேண்டும் என்று கூறியிருக்கிறார். இதிலிருந்து அதன் முக்கியத்துவம் தெரிகிறது. ஆனால் கர்த்தா இல்லாமல் கர்மஸந்நியாஸம் செய்தல் என்றகர்த்தவ்யதா ஏற்படாது. (ஆகையால் அக்ஞானியானாலும் தீவிர வைராக்கியம் இருந்தால் அதிகாரியாவான்) ஆனால் கேவல ஆத்மக்ஞானி சந்நியாசத்திற்கு கர்த்தா ஆகிறான் என்பது பொருந்தாது. (ஆத்மவித்திற்கு சந்நியாசத்தில் கர்த்திருத்துவம் கூறவில்லை)

இவ்வாறு கருதிய அர்ஜுனனால் கர்மானுஷ்ட்டான, கர்ம ஸந்நியாஸம் இவ்விரண்டிற்கும் அக்ஞான புருஷனே அதிகாரி என்று முன்பு கூறிய பிரகாரம் அவை இரண்டிற்கும் பரஸ்பரவிரோதமாய் இருப்பதால் இதில் ஏதாவது ஒன்றைசெய்யவேண் டும் என்று ஏற்படும்பொழுது அவற்றில் மேலானதைச் செய்யவேண் டும், மற்றதை அல்ல என்று மேலானதை தெரிந்து கொள்வதற்காக கேட்ட வினா பொருத்தமற்றது என்பது இல்லை. (கேட்ட வினா பொருந்தும்)

பகவானுடைய மறுமொழி வாக்கியத்தின் பொருளை ஆராய்ந்து நிருபணம் செய்வதனாலும் கேட்பவனுடைய அபிப்பிராயம் இதுதான் என்று தெரிகிறது.

எவ்வாறு?

சந்நியாச யோகம், கர்மயோகம் இவ்விரண்டும் மேலானதே. ஆனால் இவ்விரண்டினுள் கர்மயோகம் மேலானது என்பது பகவானுடைய பதில்.

இதில் விசாரிக்கப்பட்டது என்ன? இந்த ஆத்மவித்தை கர்த்தா வாக உடைய சந்நியாசமும், கர்மயோகமும் நன்மையைத் தரக்கூடிய பலனைக் கூறி அவை இரண்டினுள் எந்த விசேஷத்தை கருதி சந்நி யாசியைக் காட்டிலும் கர்மயோகியின் மேன்மை கூறப்பட்டுள் ளதாகிறது? அல்லது அக்ஞானியை கர்த்தாவாக உடைய சந்நியாசம், கர்மயோகம் இவ்விரண்டும் ஏதோ ஒரு விசேஷத்தால் மேலானது என்று கூறப்படுகிறதா?

ஆத்மவேத்தா செய்யும் கர்மசந்நியாசமும், கர்மயோகமும் மேலான நன்மையைச் செய்பவை. ஆனால் அவைகளுள் கர்மசந்நி யாசத்தைக் காட்டிலும் கர்மயோகம் மேலானது என்று கூறப்பட்டதா?அல்லது அக்ஞானியினால் செய்யப்பட்ட சந்நியாசம் கர்மயோகம் இவ்விரண்டிற்குமே விசேஷத்துவம் கூறப்பட்டதா?

ஆத்மவித்தை கர்த்தாவாக உடைய ஸந்நியாஸமும், கர்மயோக மும் ஏற்படாது. ஆகையால் இவ்விரண்டும் நன்மை அளிக்கும் என்பதும், அவ்வாறேகர்ம ஸந்நியாஸத்தைக் காட்டிலும் கர்மயோகம் மேலானது என்பதுமாகிய இவ்விரண்டும் பொருந்தாது.

அநாத்மாவித்திற்கு கர்மஸந்நியாஸமும் அதற்கு பிரதிகூலமான கர்மானுஷ்ட்டானத்துடன் கூடிய கர்மயோகமும் ஏற்படலாம். அப்பொழுது அவை இரண்டிற்கும் நன்மை செய்தல் என்பதும், கர்மஸந்நியாஸியைக் காட்டிலும் கர்மயோகத்திற்கு மேன்மையை கூறுதலும் பொருந்தும்.

ஆனால் ஆத்ம வித்திற்கு கர்மஸந்நியாஸமும், கர்மயோகமும் ஏற்படுவது இல்லை. ஆகையால் அவைகளுக்கு நன்மை செய்தலும் அவ்வாறே கர்மஸந்நியாஸத்தைக் காட்டிலும் கர்மயோகம் மேலானது என்கின்ற இரண்டும் பொருந்தாது.

ஆத்மஞானிக்கு கர்மஸந்நியாஸமும், கர்மயோகமும் ஏற்ப டாதா? அல்லது இரண்டில் ஏதாவது ஒன்று ஏற்படாதா? இரண்டில் ஏதாவது ஒன்று ஏற்படாது எனில் கர்மஸந்நியாஸமா? அல்லது கர்மயோகமா? எதன் பொருட்டு இரண்டும் அல்லது என்றும் நிகழாதெனில் அதன் காரணம் என்ன என்று சொல்லவேண்டும்.

இங்கு கூறப்படுகிறது. ஆத்மஞானிக்கு மித்தியா ஞானம் நீங்கியதால் விபரியய ஞானத்தை மூலமாக உடைய கர்மயோகம் சம்பவிக்காது. (ஏற்படாது)

ஜன்மாதி சர்வ விகாரங்களும் அற்றநிஷ்க்ரியமாகிய ஆத்மாவை தன்னுடைய ஸ்வரூபமாகவே எவன் அறிகிறானோ அந்த ஆத்மவித்திற்கு ஸம்யக்தர்சனத்தினாலே மித்யாஞானம் விலகி கிரியை அற்றஆத்மஸ்வரூப அவஸ்தாரூப லக்ஷணமாகிய சர்வகர்ம ஸந்நியாஸத்தைப் பற்றியும், அதற்கு விபரீதமான ஸ்வபாவ முடைய மித்யா ஞானத்தை மூலமாக உடைய கர்த்திருத்துவ அபிமானத்துடன் கூடிய கிரியையுடன் கூடிய ஆத்ம ஸ்வரூப அவஸ்தான ரூபமான கர்மயோகத்தையும் இந்த சாஸ்த்திரத்தில் அங்கு, அங்கு ஆத்மஸ்வரூபத்தை நிரூபிக்கும் சந்தர்ப்பத்தில் ஸம்யக் ஞானமானது மித்யா ஞானத்திற்கும் அதன் காரியத்திற்கும் விரோதி யாய் இருப்பதால் கர்மயோகத்திற்கு அபாவம் கூறப்பட்டுள்ளது. அத னால் ஆத்மவித்துக்களுக்கு மித்தியா ஞானம் நீங்கியதால் விபரியய ஞானத்தை மூலமாக உடைய கர்மயோகமானது சம்பவிப்பதில்லை என்று கூறிய யுக்தி பொருத்தமுடையதே.

மேலும் ஆத்மஸ்வரூபத்தை நிரூபிக்கின்றஎந்த எந்த இடத்தில் ஆத்மவித்திற்கு கர்ம அபாவம் கூறப்படுகிறது.

அவிநாசி து தத்வித்தி என்று ஆரம்பித்து ய ஏனம் வேத்தி ஹந் தாரம், வேதாவினாசினம் நித்யம் முதலியவை அங்கு அங்கு ஆத்ம வித்திற்கு ஆத்ம அபாவமானது கூறப்பட்டுள்ளது.

இவ்வாறேகர்மயோகமும், ஆத்மஸ்வரூபத்தை நிர்ணயம் செய்யும் இடங்களிலும் அங்கங்கு तस्माद्युध्यस्व भारत (தஸ்மாத்யுத் யஸ்வ பாரத) स्वधर्ममपि चावेक्ष्य (ஸ்வதர்மமபி சாவேக்ஷ்ய) कर्मण्येवाधिकारस्ते (கர்மண்யேவாதிகாரஸ்தே) முதலிய வசனங்களால் இவ்வாறு கூறப்பட்டுள்ளது. ஆகையால் எவ்வாறு ஆத்மவித்திற்கு கர்மயோகமானது இல்லாமல் இருக்கும்.

ஏனெனில் ஸம்யக்ஞானமானது மித்யாஞானத்திற்கும் அதன் கார்யத்திற்கும் விரோதியாய் உள்ளது.

ஆத்மதத்துவத்துத்தை அறிந்த சாங்கிய யோகிகள் கிரியை அற்ற ஆத்மஸ்வரூபத்திலேயே நிலைத்தலாகிய ஞானயோக நிஷ்ட்டையை ज्ञानयोगेन साङ्ख्यानाम्, (ஞானயோகேன ஸாங்கியானாம்) என்றவசனத்தினால் அக்ஞானிகளாகிய கர்மயோக நிஷ்ட்டர்களை வேறுபடுத்தி காட்டியுள்ளதால்.

ஆத்மாவை அறிந்தவர்கள் கிருதகிருத்தியர்களானதினால் அவர்களுக்கு வேறு பிரயோஜனம் அற்றுப் போகிறது.

तस्य कार्यं न विद्यते (தஸ்ய காரியம்‌ ந வித்யதே) என்ற வசனத் தினால் செய்யவேண்டிய கார்யம் வேறு ஒன்றும் இல்லை.

(ந கர்மணாமரம்பாத். ஸந்யாஸஸ்து மஹாபாஹோ துக்கமாப்தும யோகத:,) முதலியவைகளால் ஆத்மஞானத்திற்கு கர்மயோகமானது அங்கத்துவமாக கூறப்பட்டுள்ளதால்

योगारूढस्य तस्यैव शमः कारणमुच्यते (யோகாரூடச்ய தஸ்யைவ சம: காரணமுச்யதே), இந்த வசனத்தால் ஸம்யக் தர்சனம் உடையவனுக்கு கர்ம அபாவம் தெரிய வருகிறது.

शारीरं केवलं कर्म कुर्वन्नाप्नोति किल्बिषम् (சாரீரம்‌ கேவலம்‌ கர்ம குர்வன்னாப்நோதி கில்பிஷம்) என்றவசனம் சரீர ஸ்திதியின் பொருட்டு செய்யவேண்டிய கர்மத்தைத் தவிர மற்றவை நிராகரிக்கப்பட்டுள்ளது.

नैव किञ्चित्करोमीति युक्तो मन्येत तत्त्ववित् (நைவ கிஞ்சித்கரேரமிஇதி யுக்தோ மன்யேத தத்வவித்) என்றதினால், இதனால் சரீரஸ்திதிக்கு வேண்டிய கர்மமாகிய பார்த்தல், கேட்டல் முதலிய கர்மங்களிலும் ஆத்மாவை யதார்த்தமாக அறிந்தவர்கள் செய்கிறேன் என்ற எண்ணத்தை ஏகாக்ர சித்தத்துடன் எப்பொழுதும் இல்லாமல் செய்ய வேண்டும். ஏனெனில் ஞானிக்கு அகர்த்ருத்துவம் இருப்பதால்.

ஏனெனில் ஆத்மதத்துவத்தை அறிந்தவர்களும் ஸம்யக்ஞானத் திற்கு விருத்தமான மித்யா ஞானத்தை காரணமாக உடைய கர்மயோ கத்தை கனவிலும் நினைக்கமுடியாது.

ஆகையால் அக்ஞானிக்கே ஸந்நியாஸமும், கர்மயோகமும் மேலான நன்மையைத் தரக்கூடியது என்று கூறப்பட்டது. மேலும் அந்த அக்ஞானிக்கே ஸந்நியாஸத்தைக் காட்டிலும் கர்மயோகம் மேலானது என்று கூறப்பட்டது. இதன் பொருள் என்னவெனில் முன்பு கூறப்பட்ட ஆத்மக்ஞானியினுடைய ஸந்நியாஸத்தைக் காட்டிலும் வேறானதாக இருக்கும்பொழுது கர்த்தா தன்மை ஞானத்தினால் சில கர்மங்களைப் பற்றியதும் (சிரவண, மனன, நிதித்யாஸனம்) யமநியமாதிகளோடு கூடி அனுஷ்ட்டிக்கப்படவேண்டியதால் மிகக் கடினமான அவனுடைய கர்மஸந்நியாஸத்தைக் காட்டிலும் கர்மயோ கமானது சுலபமானது என்று அதற்கு மேன்மையைக் கூறினார்.

இவ்வாறு பகவானுடைய மறுமொழியின் வாக்யார்த்த நிருபணம் செய்யப்பட்டாலும் முன்பு கூறப்பட்ட கேட்ப்பவனின் (அர்ஜுனனின்) அபிப்பிராயம் நிச்சயம் செய்யப்பட்டது, என்றாகிறது.

ज्यायसी चेत्कर्मणस्ते (ஜ்யாயஸீ சேத்கர்மணஸ்தே) என்றஸ்லோகத்தில் ஞானகர்மம் இரண்டும் ஒரே சமயத்தில் ஏற்பட முடியாததால் அவை இரண்டில் எது மேலானது அதை எனக்குக் கூறுங்கள் என்று கேட்ட அர்ஜுனனுக்கு பகவான் ஸாங்கியயோகிகளுக்கு என்றால் ஸந்நியாஸிகளுக்கு ஞானயோக நிஷ்ட்டையும் யோகிகளுக்கு கர்மயோக நிஷ்ட்டையும் சிறந்தது என்று நிர்ணயித்து கூறுகிறார்.

ஸந்நியாஸத்தினால் மாத்திரம் ஸித்தியை அடையமுடியாது என்றவசனத்தினால் ஞானத்துடன் கூடிய ஸந்நியாஸமே ஸித்தி ஏற்படுவதற்கு சாதனமாகும், மற்றும் கர்மயோகமும் விதிக்கப் பட்டுள்ளது. ஆகையால் ஞானமற்றஸந்நியாஸம் மேலானதா அல்லது கர்மயோகம் மேலானதா என்று இவ்விரண்டின் விசேஷத்தை அறிய விருப்பமுள்ளவனாக அர்ஜுனன் கூறலானார்.

அர்ஜுனன் கூறியது.

தாங்கள் முதலில் சாஸ்திரத்தில் விதிக்கப்பட்ட அநேக பிரகாரமாக அனுஷ்ட்டிக்கவேண்டிய கர்மங்களை தியாகம் செய்வதை மேல் என்று புகழ்கிறீர்கள். மேலும் அவைகளை அவசியம் அனுஷ்ட்டிக்கவேண்டும் என்பதையும் கூறி புகழ்கிறீர்கள்.

ஆகையால் எனக்கு இவைகளில் எது மேலானது என்று ஸம்சயம் உண்டாகிறது. கர்மத்தை அனுஷ்ட்டானம் செய்வது மேலா? அல்லது அதை தியாகம் செய்வது மேலா?

மேலானதை அனுஷ்ட்டிக்கவேண்டும், ஆகையால் எது மேலானது கர்மஸந்நியாஸம், கர்மானுஷ்ட்டானம் (கர்மயோகம்) இவைகளில் எதை அனுஷ்ட்டானம் செய்வதால் மேலான நன்மை எனக்கு உண்டாகும் என்று நினைக்கிறீர்களோ அந்த நிச்சயமானதை எனக்குக் கூறுவீர்களாக. ஏனெனில் ஒரே புருஷனால் ஒரே சமயத்தில் இரண்டும் சேர்த்து அனுஷ்ட்டிப்பது என்பது முடியாத காரியம்.

அர்ஜுனனுடைய கேள்விக்கான பதிலை நன்றாக நிர்ணயம் செய்யும் பொருட்டு பகவான் தன்னுடைய அபிப்பிராயத்தை கூறலானார்-

ஸ்ரீபகவானுவாச

ஸந்நியாஸம் என்றால் கர்மங்களை பரித்தியாகம் செய்தல். கர்மயோகம் என்றால் அவைகளை அனுஷ்ட்டானம் செய்தல். இவை இரண்டும் மோக்ஷத்தை தரக்கூடியதே.

ஞானம் ஏற்படுவதற்கு இரண்டுமே காரணமாயிருந்தாலும் அவைகளில் கேவல (விவேகமற்ற) கர்மஸந்நியாஸத்தைக் காட்டிலுமம் கர்மயோகமே மேலானது என்று கர்மயோகத்தைப் புகழ்கிறார்.

எதனால் இதைப் பற்றிக் கூறுகிறார்-

கர்மயோகீ நித்ய ஸந்நியாஸீ என்று அறியவேண்டும். சுகதுக்கத்திலும், அதன் சாதனத்திலும் எவன் த்வேஷமோ, ஆசையோ கொள்வதில்லையோ அப்படிப்பட்டவன் கர்மத்தில் ஈடுபட்டிருந்தாலும் அவன் நித்திய ஸந்நியாஸீ என்றே அறியவேண்டும் என்பது கருத்து.

ஏன் எனில் ஹே! மஹாபாஹோ! ராகத்வேஷாதி துவந்து வங்களி லிருந்து விடுபட்டவன் சுலபமாக பந்தத்திலிருந்து விடுபடுகிறான்.

வெவ்வேறு அதிகாரிகளால் அனுஷ்ட்டானம் செய்வதற்கு யோக்கியமான ஒன்றிற்கொன்று விருத்தமான கர்மஸந்நியாஸம், கர்ம யோகம் அவற்றின் பலத்திலும் விருத்தம் ஏற்படும். அவ்வாறு இருக்கை யில் அவை இரண்டிற்கும் மேலான நன்மைத் தரக்கூடிய (நிச்ச்ரேயஸ்) ஒரே பலம் என்று கூறுதல் பொருந்தாது எனில், இந்த சங்கை ஏற்படும்பொழுது இவ்வாறு கூறுகிறார்.

சிற்றறிவு உடையவர்கள் ஸாங்கியம் (ஸந்நியாஸ) யோகம், கர்ம யோகம் இவ்விரண்டிற்கும் வெவ்வேறு பலன் கொடுப்பவை என்று கூறுவார்கள். ஆனால் பண்டிதர்கள் அவ்வாறு கூறமாட்டார்கள்.

பண்டிதர்களாகிய ஞானிகள் அவ்விரண்டிற்கும் மாறுபாடு அற்ற ஒரே பலத்தைக் கொள்கிறார்கள்.

எவ்வாறு எனில் ஸாங்கியயோகம், கர்மயோகம் இவ் விரண்டில் ஏதாவது ஒன்றைநன்றாக அனுஷ்ட்டிப்பவனாகில் இரண்டினுடைய பயனையும் அடைகிறான்.

ஸந்நியாஸ யோகம், கர்மயோகம் இரண்டிற்கும் நிச்ரேயஸ் (ஸாங்கிய) பலம் அதாவது மோக்ஷ பலம். ஆகையால் பலத்தில் விரோதம் கிடையாது.

ஸந்நியாஸ யோகம், கர்மயோகம் என்று இரண்டு வித சப்தங்க ளால் இந்தப் பிரகரணங்களில் எடுத்துக்கூறி பின் ஸாங்கியத்திற்கும், கர்மயோகத்திற்கும் இந்த இடத்தில் பொருத்தமில் லாமல் ஒரே பலத்தை எவ்வாறு கூறுகிறீர்கள்.

இது தோஷமல்ல. அர்ஜுனன் கேவலம் சந்நியாச யோகம், கேவலம் கர்ம யோகத்தைப் பற்றி கேள்வி கேட்டான் என்றாலும், சாங்கியம், யோகம் இரண்டும் வேறு சொற்களால் கூறப்படுவதால் பகவான் அவற்றைவிடாமலே தன்னுடைய அபிப்பிராயமாகிய விசேஷத்தை யும் சேர்த்து மறுமொழி தந்தருளினார் சாங்கியம், யோகம் என்று

ஏனெனில் சந்நியாச யோகம், கர்மயோகம் இவ்விரண்டிற்கும் ஞானமும் அதற்கு உபாய ரூப சமபுத்தி முதலிய பாவங்களுடன் கூடி உள்ளதை அறிந்து, சாங்கிய யோகம், கர்மயோகம் என்றபெயர்களால் கூறப்பட்டது. இது பகவானுடைய கருத்து. ஆகையால் இவ்வாறு வர்ணிக்கப்பட்டது, பிரகரணத்தின் விருத்தமாகாது.

ஒன்றையேனும் நன்றாக அனுஷ்ட்டித்தலினால் எவ்வாறு இரண்டில் பலத்தை அடைவான்? இதைக் குறித்து கூறுகிறார்.

ஸாங்கியர்களாகிய ஞானநிஷ்ட்டையுடன் கூடிய ஸந்நியாஸி கள் மோக்ஷம் எனப்படும் எந்த ஸ்தானத்தை அடைகிறார்களோ அந்த ஸ்தானத்தை யோகிகளும் அடைகிறார்கள்.

எந்த யோகிகள் தனக்காக கர்மபலத்தை விரும்பாமல் எல்லாக் கர்மங்களையும் ஈஸ்வரார்ப்பணமாக செய்து அவ்வாறேகர்மயோ கத்தை ஞானப்பிராப்திக்கு உபாயமாகக் கருதி கர்மங்களை நன்றாக அனுஷ்ட்டிக்கிறார்களோ அவர்களுக்கும் பரமார்த்த ஞான ஸந்நி யாஸப் பிராப்தி வாயிலாக அதே மோக்ஷத்தை அடைகிறார்கள் என்பது அபிப்பிராயம்.

ஆகையால் ஸாங்கிய யோகம், கர்ம யோகம் இரண்டிற்கும் பயன் ஒன்றாகவே இருப்பதால் இரண்டும் ஒன்றேஎன்று பார்க்கிறானோ அவன் நன்றாக அறிந்தவனாகிறான் என்பது கருத்து.

இவ்வாறு கர்மயோகத்தைக் காட்டிலும் ஞானயோகமே மேலானதாய்‌ இருப்பதால்‌ எதனால்‌ இவ்வாறு குறிப்பிட்டார்‌. तयोस्तु कर्मसंन्यासात् कर्मयोगो विशिष्यते (தயோஸ்‌து கர்ம ஸந்நியாஸாத்‌ கர்ம யோகா விசிஷ்யதே) ஞான யோகத்தைக் காட்டிலும் கர்மயோகமே மேல் என்று.

அதில் காரணத்தைக் கேள். கேவலம் கர்ம ஸந்நியாஸம் கேவலம் கர்மயோகத்தை அபிப்பிராயமாகக் கொண்டு அவை இரண்டினுள் எது மேலானது என்று உன்னால் கேட்கப்பட்டது. அதை வைத்து அதற்கு தகுந்தவாறு ஞானமற்றகர்ம ஸந்நியாஸத்தைக் காட்டிலும் கர்மயோகம் மேல் என்று அதற்குப் பதில் கூறப்பட்டது.

ஏனெனில் ஞானத்துடன் கூடிய ஸந்நியாஸமே ஸாங்கியம் என் பது எனது அபிப்பிராயம். அதுதான் உண்மையான யோகம், அது பரமார்த்த யோகம் எனப்படும்.

எந்த வைதிக (நிஷ்காம) கர்மயோகமோ அது ஞானயோகத்திற்கு ஸாதனமாய் இருப்பதால் உபசாரமாக யோகம் என்றும் ஸந்நியாஸம் என்றும் கூறப்படுகிறது எவ்வாறு அதற்கு ஸாதனமாகும் என்பதைக் கூறுகிறார்.

கர்மயோகம் இல்லாமல் பாரமார்த்திக சந்நியாசத்தை அடைவது மிகக்கடினமானது.

பலத்தில் இச்சையற்று ஈஸ்வரார்ப்பணரூபமாக வைதிக கர்மயோ கத்தை உடைய மனனத்தினால் ஈஸ்வர ரூபமான முனி பிரஹ்மம் எனப் படுவர். ஏன் எனில் பரமாத்ம ஞான லக்ஷணத்தோடு கூடிய ஸந்நியா ஸம்‌ பிரஹ்மம்‌ என்று கூறப்படுகிறது. न्यास इति ब्रह्मा ब्रह्मा हि परः (நியாஸ இதி பிரஹ்ம, பிரஹ்ம்ம ஹி பர: என்று சுருதியில்‌ கூறப்பட்டுள்ளதால்‌, பிரஹ்மம் என்று வர்ணிக்கப்பட்ட பரமாத்ம் ஞானநிஷ்ட்டா லக்ஷணத்தோடு கூடிய பரமார்த்த ஸந்நியாஸத்தை அதி விரைவாக அடைகிறான், ஆகையால் कर्मयोगो विशिष्यते (கர்மயோகோ விசிஷ்யதே) என்று கர்மயோகம்‌ மேலானது என்று கூறப்பட்டது.

மறுபடியும் எப்பொழுது இவன் ஸம்யக்தரிசனம் பெறுவதற்கு உபாயமாக-

கர்மயோகத்துடன் கூடியவன், சுத்த அந்தக்கரணமுடையவன், சரீரத்தை ஜெயித்தவன், இந்திரியங்களை ஜெயித்தவன், சர்வ பூதாத் மாவாயும் என்றால் பிரஹ்ம்மா முதல் ஸ்தம்பம் ஈறாக உள்ள எல்லாப் பிராணிகளுக்கும் பிரத்யக்சேதன ஆத்மாவாக எவனுக்குள்ளதோ அவன் ஸம்யக்தர்சீ எனப்படுவான். (யதார்த்த ஞானியாவான்)

இந்த ஸ்திதியில் (நிலையில்) இருக்கின்றஅந்த புருஷன் லோக ஸங்கிரஹார்த்தம் கர்மம் செய்தாலும் அவனை ஒட்டுவதில்லை. அவன் கர்மங்களால் கட்டுப்படுத்தப்படமாட்டான் என்பது பொருள்.

அவன் உண்மையில் ஒன்றும் செய்யவில்லை. அதனால்-

ஆத்மாவின் யதார்த்த தத்துவத்தை அறிந்த தத்வவித் மனதை ஒருநிலைப்படுத்திக்கொண்டு நான் ஒன்றும் செய்வதில்லை என்று நினைக்கிறான், தத்வவித் என்றால் பரம்பொருளைப் பார்ப்பவர் (பரமார்த்ததர்சீ) என்று பொருள்.

தத்துவத்தை நன்றாக அறிந்தவன் என்று எப்பொழுது எவ்வாறு கொள்ளவேண்டும்? என்று கூறுவோம்.

இவ்வாறு தத்துவவித் எல்லா காரியகரண சேஷ்ட்டைகளான கர் மங்களில் அகர்மத்தைப் பார்க்கிறானோ அந்த ஸம்யக்தர்சியே ஸர்வ கர்ம ஸந்நியாஸத்திற்கு அதிகாரி. ஏனெனில் கர்மத்தில் அபாவதர்ச னம் காண்பதால்.

ஏன் எனில், கானல் நீரைப் பார்த்து ஜலம் என்று நினைத்து அதைக் குடிப்பதற்கு முயல்பவன் அது அங்கு உண்மையில் ஜலம் இல்லை என்று அறிந்ததும் அங்கு தண்ணீர் அருந்துவதற்காக பிர விர்த்திப்பது இல்லை.

மேலும் அவன் தத்துவஞானியல்ல. அவன் கர்மயோகத்தை மேற் கொள்ளுகிறான்.

வேலைக்காரன் தன்னுடைய முதலாளிக்குச் செய்வது போல ஈஸ்வரனுக்காக கர்மங்கள் செய்கிறேன் என்று எல்லாக் கர்மங்களையும் ஈஸ்வரனிடம் அர்ப்பணித்து, மோக்ஷ பலமானாலும் அதில் பற்றற்று எவன் ஒருவன் எல்லாக் கர்மங்களையும் செய்கிறானோ அவனைப் பாபமானது தாமரை இலை தண்ணீரைப் போல பற்றாது.

அந்த கர்மத்திற்கு சித்த சுத்தி மாத்திரமே பலமாக இருக்கலாம் - ஏனெனில்

கேவலம் என்றால் எல்லாக் கர்மங்களும் ஈஸ்வரனுக்காகவே எனக்கு அல்ல என்பது. யோகிகள் கேவலம் என்று குறிப்பிடப்படும் எல்லாக் கர்மங்களும் ஈஸ்வரனின் பொருட்டே அன்று எனக்கு அல்ல என்ற பாவனையுடன் மமத்துவ புத்தி அற்றவர்களாய், அவ்வாறேசரீரம், மனது, புத்தி மற்றும் இந்திரியங்கள் மூலமாக ஏற்படும் பலத்தில் உள்ள பற்றுதல்களை விட்டு அந்தக் கரண சுத்திக்காக கர் மம் செய்கிறார்கள். எல்லாக் கிரியைகளிலும் மமதை நிஷேதிக்கப்படு வதால் கேவல, சப்தமானது சரீரம் முதலிய எல்லாவற்றுடனும் சம்மந்திக்கிறது.

ஆதலால் உனக்கு கர்மத்திலேயே அதிகாரம் என்பதால் கர்மத்தையே செய்யவேண்டும்.

- ஏனெனில்

எல்லாக்கர்மங்களும் ஈஸ்வரனுக்கே. என்னுடைய பலத்தின் பொருட்டு அன்று என்று மனதை நிலைநிறுத்திக்கொண்டு கர்மபலத்தை தியாகம் செய்து ஞானநிஷ்ட்டையால் மோக்ஷம் எனப்படும் சாந்தியை அடைகிறான்.

இங்கு முதலில் அந்தக்கரண சுத்தி, பின் ஞானப்ராப்தி அதன்பின் கர்ம சந்நியாச ரூப ஞானநிஷ்ட்டையின் பிராப்த்தி இந்த பிரகாரம் க்ரமமாக சாந்தியை அடைகிறான் என்பது வாக்கியத்தில் தொக்கி நிற்கிறது.

மேலும் எவனது மனம் ஒருநிலைப்படவில்லையோ அவன் காமத்தினால் பிரேரிக்கப்பட்டு என்னுடைய பலத்தின் பொருட்டு இந்த கர்மத்தைச் செய்கிறேன் என்று இவ்வாறு பலத்தில் ஆசை உள் ளவனாகி பந்தப்படுகிறான். ஆகையால் நீ கர்மயோகத்தில் ஒரு நிலைப்பட்ட மனத்தினை உடையவனாகி இரு என்பது பொருள்.

எவன் பரமார்த்த தர்சியோ (யதார்த்த ஞானியோ) அவன் -

எல்லாக் கர்மங்களும் என்றால் நித்ய, நைமித்திக, காம்ய, பிரதிஷித்தம் முதலிய கர்மாக்கள். அந்த எல்லாக் கர்மங்களையும் விவேக புத்தியால் கர்மங்களில் அகர்மத்தைப் பார்ப்பதின் வாயிலாக திடமாக தியாகம் செய்து சுகமாக (ஆனந்தமாக) இருக்கிறான்.

மனம், வாக்கு, காயங்களின் செயல்களைத் துறந்தவன் ஆயாசம் அற்றவன் தெளிந்த மனதுடையவன் மற்றவெளியில் தோன்றும் பிரயோஜனங்களில் இருந்து விடுபட்டு சுகமாக இருக்கிறான் என்று கூறப்பட்டது.

வசி என்றால் இந்திரியங்களை ஜெயித்தவன் என்று பொருள். எங்கு எப்படி இருப்பானென்று கூறுகிறார்.

ஒன்பது வாயில்கள் உள்ள நகரத்தில் வசிக்கிறான். இதன் அபிப் பிராயம் இரண்டு கண்கள், இரண்டு காதுகள், மூக்குத்துவாரங்கள் இரண்டு, ஒருவாய் ஆகிய இந்த ஏழுவாயில்னகளும் ஆத்மா சப்தாதி விஷயங்களை உணர்வதற்கான வாயில்களாய் இருப்பதால் சிரஸில் இருக்கிறது. மல, மூத்திராதிகளை விடுவதற்கான வழிகள் சரீரத்தின் கீழ்பாகத்தில் உள்ளன. இவ்வாறு ஒன்பது துவாரங்களை உடையதாக இருப்பதால் சரீரம் புரம் என்று கூறப்படுகிறது. சரீரமும் ஒரு புரம் போல் காணப்படுகிறது. அதனுடைய எஜமானன் ஆத்மா. இந்த ஆத்மாவிற் குத்தான் எல்லா பலன்களும் அவ்வாறேஅநேக பலன்களையும், விக்ஞானத்தையும் உற்பத்தி செய்கிறதாய் இருக்கிறது. இந்த இந்திரிய, மன, புத்தி மேலும் விஷய ரூப புரவாசிகளுடன் கூடி இருக்கிறது. அந்த ஒன்பது வாயில்களுடைய புரமாகிய தேஹத்தில் தேஹியானவன் எல்லாக் கர்மங்களையும் தியாகம் செய்து தங்கி இருக்கிறான்.

இந்த விசேஷணத்தால் ஆவதென்ன? எல்லா தேஹியும் ஸந்நி யாஸியானாலும், ஸந்நியாஸி அற்றவனானாலும் தேஹத்தில் தான் தங்கி இருக்கிறார்கள். இந்த இடத்தில் விசேஷணம் பிரயோஜனம் அற்றதாகும். (வியர்த்தமாகும்)

இவ்வாறு கூறப்படுகிறது. ஜீவன், தேஹம் இந்திரியம் இவைக ளையுடைய சேர்க்கையை மாத்திரமே ஆத்மாவாக அறியும் அக்ஞானி அவை எல்லாம் சேர்ந்து வீட்டில், பூமியில் அல்லது இருக் கையில் தங்கி இருக்கிறேன் என்று நினைக்கின்றான், ஏனெனில் தேஹ மாத்திரத்தில் ஆத்மபுத்தியுடைய அக்ஞானி களுக்கு வீட்டில் இருப்பதுபோல் சரீரத்தில் இருக்கின்றேன் என்ற ஞானம் ஏற்படாது.

ஆனால் தேஹாதி சங்காதத்தைக் காட்டிலும் ஆத்மா வேறு என்று அறிந்தவனுக்கு நான் சரீரத்தில் இருக்கிறேன் என்ற ஞானம் ஏற்படும்.

அவ்வாறே அசங்க ஆத்மாவிடத்தில் அவித்தையினால் ஆரோபிக்கப்பட்ட மற்றொன்றின் (தேஹேந்திரியங்களின்) கர்மாக் களுக்கு விவேக ஞானத்தினால் மனதளவில் சந்நியாசம் கூடும்.

விவேக ஞானம் பெற்றசர்வகர்ம சந்நியாசி ஆயினும் வீட்டில் போல் இந்த நவத்துவாரத்துடன் கூடிய புரமாகிய சரீரத்தில் இருக்கி றேன் என்ற எண்ணம் பிராரப்த கர்ம சம்ஸ்காரத்தின் மிச்சத்தின் தொடர்ச்சியால் ஏற்படுகிறது. ஏனெனில் தேஹத்தில் அல்லவா விசேஷ விக்ஞானம் ஏற்படுகிறது.

ஆகையால் ஞானி, அக்ஞானி இவர்களுடைய எண்ணங்களின் பேதத்தை அபேக்ஷித்து தேஹத்திலேயே தங்கி இருக்கிறான் என்ற விசேஷணத்திற்கு அவசியம் பலன் இருக்கிறது.

காரிய அவித்யையினால் ஆத்மாவினிடத்தில் ஏற்றப்பட்ட காரிய, கரணங்களின் கர்மங்களை (செயல்களை) தியாகம் செய்தவனாய் இருந்தாலும், ஆத்மாவுடன் நித்ய சம்பந்தமுடைய நான் செயல்படு பவன், செயல்படுத்துபவன் என்றதன்மை இருக்கலாமே என்று சங்கித் துக் கூறுகிறார்.

நான் கிரியைகளில் பிரவிர்த்தித்துக் கொண்டு செயல்படு பவனும் இல்லை. காரிய காரணங்களை (சரீர இந்திரியங்களை) செயல்படுத்துபவனும் இல்லை.

நடப்பவனுடைய நடத்தல் செயலானது நடத்தல் என்ற வியாபா ரத்தை (செயலை) விட்டதினால் இல்லாமல் போகிறது. அவ்வாறே தேஹியானவன் செய்பவன், செய்விப்பவன் என்ற சமவாயித்தன்மை (நித்யசம்பந்தத் தன்மை)யின் ஸந்நியாஸத்தினால் ஆத்மாவிடத்தில் ஒன்றியிருத்தல் ஏற்படவில்லையா அல்லது சுயமாகவே ஆத்மா விற்கு (அந்த சம்பந்தம்) இல்லையா? என்பது

இங்கு கூறப்படுகிறஆத்மாவிற்கு சுயமாகவே செய்பவன்‌, செய்‌ விப்பவன்‌ என்றதன்மை கிடையாது. சுருதியிலும்‌ ஸ்மிருதியிலும்‌ கூறப்பட்டுள்ளது. अविकार्योऽयमुच्यते (அவிகார்யோ அயமுச்யதே) शरीरस्थोऽपि कौन्तेय न करोति न लिप्यते (சரீரஸ்தோபி கெள்ந்தேய ந கரோதி ந லிப்யதே) ध्यायतीव लेलायतीव (த்யாயதீவ லேலாயதீவ) என்று.

மேலும்

ஆத்மாவானது கர்த்தா தன்மையை அடை (செய்பவனுடைய தன்மையை அடை) என்று கூறவில்லை. அவ்வாறே கர்மம்செய் என்றும் விதிக்கவில்லை. ஒருவன் விரும்பும் வண்டிகள், பானைகள், வீடுகள் முதலியவற்றையும் உலகத்தோருக்காக உண்டு பண்ணுவ தில்லை. அவ்வாறேவண்டி முதலியவைகளை செய்பவனை அதன் பலன்களோடு இணைப்பதும் இல்லை.

தேஹியானவன் தானாக கொஞ்சமும் செய்யவில்லை, செய்விப் பதும் இல்லையெனில் எவர்தான் செய்துகொண்டும், செய்வித்துக் கொண்டும் பிரவிர்த்திக்கிறார் என்பதைக் கூறுகிறார்.

சுவபாவ: என்றால் இயற்கை. தன்னுடைய பாவம் அதனுடைய ஸ்வரூபம் அவித்யா. அவித்யா லக்ஷணம் மாயா, ப்ரக்ருதி. இதுவே பிரவிருத்திக்கிறது. தைவீ ஹி, முதலிய ஸ்லோகங்களால் மேலே கூறப்போகிறார்.

உண்மையில்

விபுவானவர் (சர்வவ்யாபி) எந்த ஒரு பக்தனுடைய பாபத்தையும் ஏற்றுக்கொள்ளமாட்டார். அவ்வாறேபக்தர்களால் அர்ப்பணிக்கப் பட்ட புண்ணியத்தையும் ஏற்பதில்லை.

அவ்வாறாகில் எதன் பொருட்டு பூஜை முதலிய நற்கர்மங்களை யும் யாகம், தானம், ஹோமம் முதலிய புண்ய கர்மாக்களையும் ஏன் அர்ப்பணிக்கிறார்கள் (செய்கிறார்கள்) இதைக் குறித்துக் கூறுகிறார்.

அக்ஞானத்தினால் மறைக்கப்பட்ட விவேக ஞானத்தினால் நான் செய்கிறேன், செய்விக்கிறேன் என்றும் அனுபவக்கிறேன், அனுபவிக்கச் செய்கிறேன் என்று இவ்வாறாக அவிவேகிகளான சம்சாரி ஜீவர்கள் மோஹமடைகிறார்கள்.

எந்த அக்ஞானத்தால் மறைக்கப்பட்டு பிராணிகள் மோஹம் டைந்துள்ளார்களோ, அந்த அக்ஞானமானது ஆத்மவிஷயமான விவேக விக்ஞானத்தினால் நசிக்கப்பட்ட பொழுது எவ்வாறு சூரியன் உலகில் உள்ள எல்லா பொருள்களையும் விளங்கச் செய்கிறதோ அவ்வாறு அந்த ஞானமானது ஞேய வஸ்துவாகிய (ஆத்ம ஸ்வரூபத்தை) பரமார்த்த தத்துவத்தை முழுவதையும் விளங்கச் செய்கிறது.

மேலான ஞானத்தால் பிரகாசிக்கப்பட்டது எதுவோ

அதிலேயே புத்தியை செலுத்தியவர்கள் எவர்களோ அவர்கள் அந்த புத்தி உடையவர்கள். அவர்களே தத்புத்தய: அதுவே அந்த பரப்ரஹ்மமே ஆத்மா எவர்களுக்கோ அவர்கள் ததாத்மான: அந்த பரப்பிரஹ்மமே எவர்களுக்கு திடமான நிஷ்ட்டையோ அவர்கள் தந்நிஷ்டா: இதன் தாத்பர்யம் என்னவெனில் எல்லாக் கர்மங்க ளையும் தியாகம் செய்துவிட்டு பிரஹ்ம்மத்திலேயே நிலைத்திருத்தல் எவர்களோ அவர்கள் தந்நிஷ்ட்டா:

எவர்களுக்கு அதுவே மேலான கதியாம் (புகலிடமாய்) இருக்கி றதோ அவர்கள் தத்பராயணா: ஆத்மா ஒன்றிலேயே ரமிப்பவர்கள். எவர்களுக்கு அந்தக்கரணத்தில் உள்ள அக்ஞானம் ஞானத்தால் நாசம் செய்யப்பட்டதோ அதனால் அவர்களுடைய சம்சாரமும், அதனுடைய காரண ரூபமான பாபம் முதலிய தோஷங்களும் ஞானத்தினால் நஷ்ட்டமானதால் அவர்கள் ஞானநிர்தூத கல்மஷா:, அவர்கள் சந்நியாசிகள். அவர்கள் புனராவிர்த்தி அற்றவர்கள். புனராவ்ருத்தி என்றால் மறுஜென்மம் எடுத்தல். மறு ஜன்மம் எடுத்தற்குரிய காரணம் (அக்ஞானம்) அற்றதால் அபுனாராவ்ருத்தி உடையவர்கள். (திருப்புதல் இல்லாதவர்கள்)

எவர்களுக்கு ஞானத்தினால் அந்தக்கரணத்தில் உள்ள அக்ஞானம் நாசம் ஆகிவிட்டதோ அவர்கள் பண்டிதர்கள். அவர்கள் எவ்வாறு தத்துவத்தைக் காண்கிறார்கள் என்று கூறுகிறார்-

வித்தையும், வினயமும் எவனுக்குள்ளதோ அவன் வித்யாவின யசம்பன்னன். வித்யா என்றால் ஆத்ம அறிவு. வினயம் என்றால் உபரமம் (சாந்தி). வித்யா, வினயம் இவைகளுடன் கூடிய வித்வானா கிய சாந்த புருஷனாகிய பிராஹ்மணன், வைதிக பிராஹ்மணன், பசு, யானை, நாய் மற்றும் சண்டாளன் முதலிய எல்லோரிடத்திலும் பண்டிதர்கள் சமபாவனை உடையவர்களாய் இருப்பார்கள்.

உத்தம ஸம்ஸ்காரத்துடன் கூடிய வித்யாவினய சம்பன்னன், சாத்வீக குணமுடைய உத்தமமான வைதிக பிராஹ்மணன், ரஜோ குணமுடைய வைதிக சம்ஸ்காரமற்றமத்யமமான ஆவினிடத்தும் (பசுவினிடத்தும்), அதமமாயுள்ள தாமஸ குணமுடைய யானை முதலியவற்றினிடத்தும் சத்துவாதி குணங்களும் அவற்றால் உண்டாகும் சம்ஸ்காரங்களும் அவ்வாறேராஜசம், தாமஸம் குணங்க ளினால் உண்டாகும் ஸம்ஸ்காரங்கள் இவைகளினால் சிறிதும் ஒட்டாமல் எல்லாவற்றையும் சமமாகவும் ஏகமாயும் நிர்விகார மாயுள்ள பிரஹ்மமாக காண்பது எவர்களுக்கு சுபாவமாக உள்ளதோ அவர்கள் பண்டிதர்களாகிய ஸமதர்சிகள்.

அப்படியானால் (சாத்வீக, ராஜஸ, தாமஸ ஸம்ஸ்காரமுடையவர் களிடத்து ஸமதர்சீயாக உள்ளவர்கள்) புஜிக்கக்கூடாத அன்னத்தைப் புஜிப்பதால் தோஷமுடையவர்கள் ஆவார்கள். இதற்கு ஸ்மிருதியில் பிரமாணம் உள்ளது. என்னவெனில் சமானமானவனுக்கு சமமில்லாமலும், சமம் இல்லாதவனுக்கு சமமாயும் மரியாதை செய்ததினால் தோஷம் ஏற்படும். (தோஷம் ஏற்பட்ட அன்னத்தைப் புஜிக்கக்கூடாது)

(சமதர்சிகளாகிய பண்டிதர்களுக்கு) அவர்களுக்கு தோஷ மில்லை. எவ்வாறு.

எவர்களுடைய மனமானது சலனமற்று எல்லா பூதங்களிடத்தும் பிரஹ்ம ரூபமாக சமபாவனையுடன் நிலைத்ததோ அந்த சமதர்சியாகிய பண்டிதன் ஜீவித்திருக்கும் பொழுதே ஜென்மாவை ஜெயிக்கிறான். (அப்படியென்றால் மறு ஜென்மம் கிடையாது என்பது பொருள்)

(பிரஹ்மம்) தோஷமற்றதாய் இருந்தாலும், மூடர்கள் தோஷத்துடன் கூடியதாக நாய் முதலியவைகளில் தோஷம் இருப்பதுபோல் பாவிக்கி றார்கள். (நினைக்கிறார்கள்) அப்படி இருந்தாலும் தோஷம் அவர்களை அண்டுவது இல்லை. ஏனெனில் தோஷமற்றதாய் இருப்பதால்.

சைதன்யத்திற்கு குணத்தினால் ஏற்படும் பேதத்தால் அது வெவ்வேறாக இல்லை. இச்சை முதலியவைகள் க்ஷேத்திரத்தின் (சரீரங்களின்) தர்மம் என்று பகவான் கூறப்போகிறார். (அநாதித்வாத், நிர்குணத்வாத்) என்று வைசேஷிகர் கூற்றுப்படி ஆத்மாவை வெவ்வே றாக பிரிக்கும் (அந்திய விசேஷம் = கடைசியான விசேஷம்) அந்தியவிசேஷமும் இல்லை. ஏனெனில் ஒவ்வொரு சரீரத்திலும் அந்த அந்நிய விஷேசங்கள் இருப்பதற்கான பிரமாணம் ஒன்றுமில்லை.

சமமாயும், ஏகமாயும் பிரஹ்ம்மம் இருப்பதால் பிரஹ்மத்திலேயே அவர்கள் நிலைத்திருப்பதால் அவர்களை தோஷமானது கந்தமாத்திரமும் (வாசனைக்குக் கூட) பற்றாது. ஏனெனில் தேஹாதி சங்கா தத்தை ஆத்மாவாக அறிவதில் அவர்களுக்கு அபிமானம் கிடையாது.

(ஸமாஸமாப்யாம் விஷமஸமேபூஜாத:) என்ற சூத்திரத்தின்படி தேஹாதி சங்காதத்தில் ஆத்ம தர்சன அபிமானம் உடையவனைப் பற்றியது பூஜாதி விஷய விசேஷணங்கள். (பூஜை = மரியாதை)

மரியாதை, தானம் முதலியவைகளில் பிரஹ்ம்ம வித், ஷடங்கவித், சதுர்வேத வித் என்று குணவிசேஷங்களுடைய சம்பந்தம் காரணமாகிறது என்று காணப்படுகிறது.

பிரஹ்மமானது எல்லா குணங்களின் தோஷ சம்பந்தமற்றது. ஆகையால் பிரஹ்ம்மத்தில் அவர்கள் நிலைபெற்றிருக்கிறார்கள் என்பது பொருத்தமுடையதே.

கர்மிகளுடைய விஷயம் (ஸமா ஸமாப்யாம்) என்பது முதலியவை. ஸர்வ கர்ம ஸந்நியாஸத்தை விஷயமாக உடையது. (ஸர்வகர்மாணி மனசா) என்று ஆரம்பித்து இந்த அத்தியாயம் முடியும் வரை கூறப்பட்டுள்ளது.

ஏனெனில் நிர்தோஷமாயும், சமமாயும் உள்ள பிரஹ்மமே ஆத்மா ஆகையால்-

பிரியமான பொருள் கிடைத்தால் சந்தோஷமோ பிரியமில்லாத பொருள் கிடைத்தால் துக்கமோ படக்கூடாது.

தேஹமே ஆத்மா என்று காண்பவர்களுக்கே பிரியமானது கிடைப்பதிலும் பிரியமில்லாதது கிடைப்பதிலும் சந்தோஷமும், வருத்தமும் ஏற்படுகிறது. ஆனால் கேவல ஆத்மாவையே தர்சிப்பவர் களுக்கு பிரியாபிரியம் என்பது ஏற்படாததினால் சந்தோஷம், வருத்தம் இரண்டும் ஏற்படாது.

எல்லா பூதங்களிடத்தும் (பிராணிகளிடத்தும்) ஆத்மா ஏகமாய், சமமாய், தோஷமற்றதாய் இருக்கிறது என்று சந்தேஹமற்றபுத்தி எவர்களுக்கு உள்ளதோ அவர்கள் ஸ்திர புத்தி உடையவர்களாயும் மோஹமற்றிருப்பதால் மூடமற்றவராகவும் முன்பு இவ்வாறு கூறப்பட்ட பிரஹ்ம்ம வித் பிரஹ்ம்மத்திலேயே நிலைபெற்றிருக்கிறார். அவரே அகர்மக்ருத் (கர்மமற்றவர்) சர்வ கர்ம ஸந்நியாஸி ஆவார் என்பது பொருள்.

மேலும் பிரஹ்ம்மத்திலேயே நிலைத்தவன்-

இந்திரியங்களின் வழியாக ஸ்பர்சம் (ஞானம்) ஏற்படுகிறதோ அது ஸ்பர்சம் எனப்படும் வியுத்பத்தியினால் சப்தாதி வெளி விஷயங்கள் ஸ்பர்சம் எனப்படும். அந்த வெளி விஷயங்களில் பற்றில்லாத அந்தக்கரணம் எவனுக்கு உள்ளதோ அவன் அசக்தாத்மா (பற்றற்ற ஆத்மா) அந்த அசக்தாத்மா விஷயங்களில் ஆசை அற்று ஆத்மாவாகிய தன்னிடத்தில் சுகத்தை அடைகிறான்.

பிரஹ்ம்மத்தில் எவனுக்கு சமாதியோ அவன் பிரஹ்மயோகீ. அந்த பிரஹ்மயோகத்துடன் கூடி அந்தக்கரணமானது அதிலேயே நன்றாக சமாதானம் அடைந்த அந்த பிரஹ்மயோக யுக்தாத்மா அழிவற்ற சுகத்தை அடைகிறான்.

ஆகையால் அக்ஷயசுகத்தில் ப்ரீதி உடையவர்கள் க்ஷணிக விஷயங்களிலிருந்து இந்திரியங்களைக் கட்டுப்படுத்தவேண்டும் என்பது பொருள்.

ஆகையால் (இந்திரிய விஷயங்களிலிருந்து) நிவிர்த்தி ஆகவேண்டும் (விடுபட வேண்டும்)

ஏனெனில் விஷய இந்திரிய சம்பந்தத்தினால் உண்டான போகங் கள் எல்லாம் அவித்தையினால் ஏற்ப்பட்டதால் அவை துக்கத்திற்கு காரணமாகிறது. ஆத்யாத்மிகம் முதலிய துக்கங்கள் அதன் நிமித்தமே என்று காணப்படுகிறது.

எவ்வாறு இவ்வுலகிலோ அவ்வாறே அவ்வுலகிலும் என்று ஏவ கார சப்தத்தினால் அறியமுடிகிறது.

சம்சாரத்தில் வாசனைக்குக் கூட சுகம் இல்லை என்று அறிந்து கானல் நீருக்கு ஒப்பான விஷயங்களிலிருந்து இந்திரியங்களை அடக்கவேண்டும்.

விஷய போகங்கள் துக்கத்திற்கு மட்டும் காரணமல்ல. விஷய இந்திரியங்கள் சம்பந்தமே போகங்களுக்கு ஆதியும், அவைகளின் பிரிவே முடிவுமாகும்.

ஆகையால் ஆதியும், முடிவும் உடையதாலும் நடுவில் க்ஷண மாத்திரமாய் இருப்பதாலும் (போகங்கள்) அநித்தியமே.

ஹே! கௌந்தேய! பரமார்த்த தத்துவத்தை அறிந்த விவேகிகள் போகங்களில் ரமிக்கமாட்டார்கள். எவ்வாறு பசு முதலியவைகளோ அவ்வாறு அத்தியந்த மூடர்கள் விஷயங்களில் ரமிப்பது காணப்படுகிறது.

இந்த ச்ரேயோ மார்க்கத்தின் தடையானது (காம, க்ரோத முதலியவை) மிக்க தோஷமுடையது. துக்கத்தைக் கொடுக்கக் கூடியது. எல்லா அனர்த்தங்களுக்கும் காரணமாகிறது. அதை நிவிர்த்தி செய்வதும் மிக்க கடினம். ஆகையால் அதை நீக்குவதற்கு அதிகப் பிரயத்னம் செய்யவேண்டும் என்று பகவான் கூறுகிறார்-

எந்த மனிதன் இந்த ஜன்மத்திலேயே சரீரம் விடுவதற்கு முன் அதாவது மரணத்திற்கு முன்பு வரையிலும் அதாவது ஜீவித்துக் கொண்டு இருக்கும்பொழுதே (காமக்ரோதாதிகளை) சஹித்துக் கொள்கிறான்.

மரணத்தை எல்லையாகக் கூறியது ஏனெனில் ஜீவித்துக் கொண்டிருப்பவனுக்கு அவசியம் ஏற்படக்கூடிய காமக்ரோதம் அதனால் ஏற்படும் வேகம். ஆகையால் மரணம் வரையிலும் அதில் நம்பிக்கை வைத்தல் கூடாது என்பது பொருள்.

இந்திரியங்களுக்கு கோச்சரமாகிய (விஷயமாகிய) இஷ்ட்ட விஷயத்தைக் கேட்பதோ, நினைப்பதோ அல்லது அனுபவித்தலோ சுகத்திற்கு காரணம் என்று அதில் ஆசை வைப்பதே காமம்.

தனக்கு பிரதிகூலமாக துக்கத்திற்கு காரணமானவைகளை பார்த்தாலோ, கேட்டாலோ, நினைத்தாலோ அதனால் ஏற்படும்த்வேஷம் க்ரோதம் எனப்படும்.

காமத்தினாலும், க்ரோதத்தினாலும் வேகம் உண்டாகிறது. மயிர்சிலிர்த்தல், மலர்ந்த கண்கள், மலர்ந்த முகம் முதலானதை அறிகுறி யாக வைத்து அந்தக்கரணத்தின் கலக்க ரூபமாகிய காமக்ரோதத்தி னால் உண்டான வேகம்.

உடம்பு படபடப்பு அடைதல், வேர்த்தல், உதட்டைக் கடித்தல், சிவந்த கண்கள் முதலிய லிங்கங்கள் குரோதத்தினால் உண்டான வேகம்.

எந்த மனிதன் காமக்ரோதங்களினால் உண்டான வேகத்தை சஹித்துக் கொள்கிறானோ அவனே யோகீ. அவன் இவ்வுலகத்தில் சுகியும் ஆவான்.

எப்படிப்பட்டவன் பிரஹ்ம்மத்தில் நிலைத்து பிரஹ்ம்மத்தை அடைகிறான் என்று கூறுகிறார்.

எவருக்கு அந்தராத்மாவில் சுகமோ அவர் அந்த: சுகர் (உள்ளே சுகமுடையவர்) அவ்வாறே எவர் அந்தராத்மாவில் ரமிக்கிறாரோ அவர் அந்தராராமர், அவ்வாறேஅந்தராத்மாவே ஜ்யோதியோ (பிரகாசமோ) அவர் அந்தர்ஜ்யோதி.

இப்படிப்பட்ட யோகீ ஜீவித்துக் கொண்டிருக்கும்பொழுதே மோக்ஷம் என்று சொல்லக்கூடிய பிரஹ்ம்மத்தில் நிலைத்து பிரஹ்ம்மமே ஆகின்றான்.

மேலும்

பாபம் முதலிய தோஷங்கள் அற்றவராயும், சந்தேகங்கள் அற்றவராயும், இந்திரியங்களை வசப்படுத்தியவரும், எல்லா பிராணிகளிடத்தும் அஹிம்சையினால் அவர்களுக்கு அனுகூலமாய் இருத்தலில் பிரியமுடையவராயும் உள்ள சம்யக் தர்சிகளாகிய சந்நியாசிகள் பிரஹ்ம நிர்வாணம் என்ற மோக்ஷத்தை அடைகி றார்கள் என்பது பொருள்.

மேலும்

காமக்ரோதம் இரண்டும் நீங்கினவராயும், வசம் செய்யப்பட்ட அந்தக்கரணம் உடையவராகவும், உள்ள எவர்களுக்கு ஆத்மஞானம் ஏற்ப்பட்டதோ அந்த சம்யக் தர்சியாகிய ஸந்நியாஸிக்கு இரண்டு விதமாகவும் என்றால் ஜீவித்துக் கொண்டிருக்கும் பொழுதும், மரணத்திற்கு பின்னும் இரண்டு அவஸ்தைகளிலும் பிரஹ்ம்ம நிர்வாணம் என்ற மோக்ஷமானது உண்டு.

சம்யக் தர்சன நிஷ்ட்டர்களாகிய சந்நியாசிகளுக்கு சத்யோ முக்தி: (சத்யோ முக்தி என்றால் உடனே மோக்ஷம்) கூறப்பட்டது. ஈஸ்வரார்ப்பண பாவத்தினால் பூர்ண பிரஹ்ம்மாகிய பரமாத்மா வினிடத்தில் எல்லாக் கர்மங்களையும் தியாகம் செய்த கர்மயோகியும் அந்தக் கரண சுத்தி வாயிலாக ஞானத்தை அடைந்து கர்ம ஸந்நியாஸ மூலமாக கிரமமாக மோக்ஷத்தை அடைகிறான் என்று அங்கங்கு பகவான் கூறியுள்ளார், மேலும் கூறப்போகிறார்.

அதன் பிறகு இப்பொழுது சம்யக் தர்சனத்திற்கு அந்தரங்க சாதனமாகிய தியானயோகத்தை விஸ்தாரமாக கூறுகிறேன் என்றுகூறி அதைச் சுருக்கமாக வரும் ஸ்லோகங்களில் உபதேசிக்கிறார்.

சப்தாதி வெளிவிஷயங்களை வெளியேற்றி என்றால் சப்தம் முதலிய வெளி விஷயங்கள் இந்திரியங்களின் வழியாக உள்ளே அந்தக்கரணத்தில் பிரவேசித்துள்ளது. அதை சிந்திக்காமல் இருப்பதே அவைகளை வெளியேற்றுவதாகும். இவ்வாறு அவற்றை வெளியேற்றி இரண்டு கண்களின் பார்வையே புருவத்தின் மத்தியில் நிறுத்தி அவ்வாறே மூக்கின் உள்ளேயும் வெளியேயும் செல்லுகின்ற பிராண அபானனை சமானமாகச் செய்து.

எவருடைய இந்திரியம், மனம் புத்தி வசம் செய்யப்பட்டதோ, ஈஸ்வரனையே மனனம் செய்கின்றமுனி எனப்படும் சந்நியாசி சரீரத்தில் இருந்தாலும் மோக்ஷமே மேலான கதியென்று இருப்பதால் முனி. அவ்வாறே அவருக்கு இச்சை, பயம், க்ரோதம் என்பவை நீங்கிவிட்டது. இவ்வாறு உள்ள சந்நியாசி எப்பொழுதும் முக்தரே. அவருக்கு வேறு செய்ய வேண்டியது ஒன்றுமில்லை.

இவ்வாறு சமாஹித (ஒருநிலைப்பட்ட மனதினால்) சித்தத்தினால் என்ன அறியவேண்டும் என்று கூறுவோம்.

(மனிதன்) நாராயணனான என்னைக் கர்த்தா ரூபமாகவும் தேவதா ரூபமாகவும் இருந்து எல்லா யக்ஞம், தபசுகளுக்கும் போக்தா வாகவும், எல்லா லோகங்களுக்கும் மேலான ஈஸ்வரனாகவும், எல்லாப் பிராணிகளுக்கும் அவர்கள் கேட்காமலே நன்மை (உபகாரம்) செய்பவராகவும், எல்லாப் பிராணிகளுடைய இருதயத்தில் இருப்ப வராயும், மேலும் எல்லா சங்கல்பங்களுக்கும் சாக்ஷி யாய் இருப்பதாக அறிந்து சாந்தியை அடைகிறான் என்றால் சம்சாரத்திலிருந்து விடுபடுகின்றான் என்பது பொருள்.