இதற்கு முந்திய அத்தியாயத்தில் சம்யக் தர்சனத்திற்கு (யதார்த்த ஞானத்திற்கு) தியான யோகம் அந்தரங்க சாதனம் என்பதை (ஸ்பர்ஷான் கிருத்வா) என்றல் முதலிய ஸ்லோகங்களால் சுருக்கமாக உபதேசித்ததை விஸ்தாரமாக விளக்க இந்த ஆறாவது அத்தியாயம் ஆரம்பிக்கப்படுகிறது.

அங்கு த்யான யோகத்திற்கு பஹிரங்க சாதனம் கர்மமாகும். ஆகையால் த்யான யோகத்தை அடைய சாமர்த்தியம் இல்லாத க்ரு ஹஸ்த்தனாகிய அதிகாரி அவசியம் கர்மம் செய்யவேண்டும். ஆகை யால் கர்மத்தைப் புகழ்கிறார்.

விஹித கர்மாவை நாம் ஜீவித்துக் கொண்டு இருக்கும் வகையில் அவசியம் செய்யவேண்டும் என்று இருக்கையில் எதனால் த்யான யோகத்தை அடையும் வரையில் என்று வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது.

அவ்வாறு அல்ல. ஏனெனில் (ஆருருக்ஷோ: முனேர்யோகம் கர்ம காரணமுச்யதே) என்ற விசேஷணத்தால் த்யான யோகத்தை அடைந்த ஆருடனுக்கு உபசமத்தில் சம்பந்தம் இருப்பதால். (எல்லா பாஹிய விஷயங்களிலிருந்து விடுபட்டிருப்பது)

த்யான யோகத்தை அடைய இச்சை உள்ளவன் ஆருருக்ஷோ: ஆருருக்ஷோவான முனிக்கு கர்மம் காரணம் என்று கூறப்படுகிறது.

த்யான யோகத்தை அடைந்தவன் ஆரூடன்.ஆருருக்ஷோவிற்கும் ஆரூடனக்கும் சமம், கர்ம இரண்டும் இருவரும் அவசியம் செய்ய வேண்டும் என்றால் ஆருருக்ஷோக்கு காமமும்,ஆரூடனுக்கு சமமும் என்று விசேஷணத்தை பிரித்துக்கூறியது வியர்த்தமாகும்.

கிருஹஸ்தாஸ்ரமத்தில் உள்ளவர்களில் சிலர் யோகத்தை அடைய இச்சை உள்ளவர்களாயும், யோகத்தை அடைந்தவர்களாயும் இருக்கிறார்கள். மற்றவர்களில் சிலர் யோகத்தில் இச்சை அற்றவர் களாயும், யோகத்தை அடையாதவர்களாயும் இருக்கிறார்கள். அவர்களைக் குறித்து இந்த விசேஷணத்தில் (கர்ம, சமம்) விபாகம் (பிரிவு) ஏற்படலாமே என்றால்

அவ்வாறு அல்ல. ஏனெனில் तस्यैव (அவனுக்கே) என்ற வசனம் இருப்பதால், மேலும் योगारूढस्य (யோகாரூடஸ்ய - யோகத்தை அடைந்தவனுக்கு) என்றஇடத்தில் யோகம் என்ற விசேஷணமும் எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டது. எவன் முன்பு (ஆருருக்ஷ) - யோகத்தை அடைய விரும்பினானோ எவன் யோகத்தை அடைந்தானோ (யோகாரூடனோ) அந்த யோகா ரூடனுக்கே யோகபலத்தை அடைவ தற்கு சமம், காரணமாய் இருப்பதால் அவனுக்கு (யோகாரூடனுக்கு) அது அவசியம் செய்யவேண்டியதாக, கூறப்பட்டதாக உள்ளது. ஆகையால் (யோகா ரூடன்) ஜீவிக்கும்காலம் முழுவதும் கர்மம் செய்யவேண்டும் என்பது இல்லை.

யோகத்தினின்றும் தவறியவனைப் பற்றிய பகவானது வசனத்தி னாலும் இது பொருந்தவில்லை. ஆறாவது அத்தியாயத்தில் கூறப் பட்ட கர்மம் செய்கின்றகிரஹஸ்தனின் பொருட்டு யோகம் விதிக்கப் பட்டிருந்தாலும், அவன் யோகத்தினின்று நழுவினாலும் கர்மம் செய் வதால் என்ன பலன் கிடைக்குமோ அதே பலத்தை அடைகிறான். ஆகையால் இதில் நாசம் அடைவான் என்று சங்கை செய்வது பொருந்தாது.

ஏனெனில் மோக்ஷமானது நித்தியமாய் இருப்பதால் கர்மத்தி னால் அடையக்கூடியது அல்ல. ஆகையால் செய்யப்பட்ட நித்திய காமிய கர்மங்கள் அவசியம் பலன்களைக் கொடுக்கவே செய்யும்.

நித்தியகர்மாவானது வேதப் பிரமாணத்தினால் அறியப்பட்டதாய் இருப்பதால் அவசியம் பலம் ஏற்ப்பட்டே ஆகவேண்டும் என்று முன்பே கூறப்பட்டது. அவ்வாறு இல்லையெனில் வேதத்திற்கு அனர்த்தப் பிராப்தி ஏற்படும். மேலும் கர்மம் உள்ளவனிடத்து இரண்டினின்றும் தவறியவனைப் பற்றிக் கூறுதல் கர்மத்தினின்றும் நழுவுதலில் காரணம் பொருந்தாமையால். கர்மத்தின் பயன் அவசியம் ஏற்படும், ஆகையால் கிருஹஸ்த்தன் யோகத்தினின்று விடுபட்டவன் என்று கூறுதல் பொருந்தாது. (யோகத்தினின்று விடுபடல் என்றால் யோகப்பிரஷ்ட்டன்)

இவ்வாறு எடுத்துக்கொண்டால் ஈஸ்வரார்ப்பணமாக செய்யப் பட்ட கர்மத்திற்கு பலன் ஏற்படாதே எனில்.

இந்தக் கூற்று சரியல்ல. ஏனெனில் ஈஸ்வரனிடத்தில் அர்ப்பணம் செய்யப்பட்ட கர்மத்திற்கு அதிக பலம் ஏற்படுவது என்பது யுக்திக்குப் பொருத்தமானதாகும்.

ஆனால் மோக்ஷத்தின் பொருட்டே எனில் தியாகத்தோடு கூடி ஈஸ்வரார்ப்பணமாகச் செய்யப்பட்ட கர்மங்கள் மோக்ஷத்திற்கே அன்றி வேறு பலனுக்காக அன்று என்று இவ்வாறு இருக்கும் பொழுது யோகப்ருஷ்ட்டன் (யோகத்திலிருந்து நழுவியவன்) விஷயத்தில் நாசம் ஏற்படுவதில் சங்கை செய்யவேண்டியது இல்லை.

இவ்வாறு கூறியது சரியல்ல. एकाकी यतचित्तात्मा निराशीरपरिग्रहः (ஏகாகீ யதசித்தாத்மா நிராசீரபரிக்ரஹ:) ब्रह्मचारिव्रते स्थितः (பிரஹ்ம்மச்‌ சாரிவ்ரதே ஸ்தித:) என்று கர்ம சந்நியாசம்‌ விதிக்கப்பட்டுள்ளதால்

மேலும் தியான காலத்தில் ஸ்திரீயின் சஹாயம் தேவையில் சங்கை செய்தலும் பொருந்தாது. ஏனெனில் இந்த கிரஹஸ்தனுக்கு (ஏகாகீ) தனிமையாக இருத்தலே விதிக்கப்பட்டுள்ளது. அதே போல் निराशीरपरिग्रह-: (நிராசீர பரிக்ரஹ) முதலிய வசனங்களும்‌ கிருஹஸ்த னுக்கு பொருத்தமாய் இல்லை. ஆகையால் ஞானம் கர்மம் இரண்டையும் தவறவிட்டவனை குறித்து சங்கை செய்தல் பொருந்தாது.

अनाश्रितः (அநாச்ரித) என்பதன்‌ மூலம்‌ கர்மம்‌ செய்பவனுக்கே சந்நியாசித்துவமும், யோகித்துவமும் கூறப்பட்டுள்ளது. ஆனால் அக்னி அற்றவனுக்கும், கிரியை அற்றவனுக்கும் சந்நியாசித் துவமும், யோகித் துவமும் அவர்களுக்கு நிஷேதம் செய்யப் பட்டுள்ளதே எனில்.

இவ்வாறு கூறுவதும் சரியல்ல. ஏனெனில் தியான யோகத்திற்கு பஹிரங்க சாதனமாகிய கர்மத்தின் பலனில் உள்ள விருப்பத்தை விட்டுவிடுதலை ஸ்துதி செய்வதற்கான நிமித்தமே.

அக்னி அற்ற, கிரியை அற்றவனே சந்நியாசி, யோகீ என்பதல்ல. கர்மம் செய்பவனும் கர்மபலம் மற்றும் அதில் பற்று இவைகளை துறந்து சித்தசுத்தியின் பொருட்டு எவன் கர்மயோகத்தை கடைபிடிக்கிறானோ அவனே சந்நியாசி. அவனே யோகீ என்று ஸ்துதிக்கப்படுகிறது.

ஒரே வாக்கியத்தினால் கர்மபலத்தில் உள்ள விருப்பத்தையும், பற்றையும் துறந்த சந்நியாசியையும், நான்காவது ஆச்ரமமான ஸந்நியாஸத்தை நிஷேதித்தலும் முடியாது. (இயலாது)

அக்னி அற்றஅவ்வாறேகிரியை அற்றவாஸ்தவ சந்நியாசிக்கு விதிக்கப்பட்ட சந்நியாசித்துவமும், யோகித்துவமும் ஸ்ருதி, ஸ்ம்ருதி, புராண, இதிகாசம் மற்றும் யோகசாஸ்திரம் அவ்வாறே எங்கும் பிரசித்தமாய் உள்ளதை பகவான் மறுக்கவில்லை. அவ்வாறு மறுத்தால் தன்னுடைய வசனத்தில் மாறுபாடு ஏற்படும்.

‘सर्वकर्माणि मनसा संन्सस्य (சர்வகர்மாணி மனசா சந்நியஸ்ய) नैव कुर्वन्न कारयन् आस्ते (நைவ குர்வன்ன காரயன்‌ ஆஸ்தே) मौनी सन्तुष्टो येन केनचित् மெளனி சம்துஷ்ட்டோ யேன கேனசித்‌) अनिकेतः स्थिरमतिः (அநிகேத: ஸ்திரமதி) विहाय कामान्यः सर्वान् पुमांश्चरति निःस्पृहः (விஹாய காமான்ய: சர்வான்‌ புமாம்ச்சரதி நிஸ்ஸ்புருஹ:) सर्वारम्भपरित्यागी (ஸர்வாரம்ப பரித்வாகி) என்று பகவான்‌ அங்கு அங்கு தன்னுடைய கருத்துக்களை உபதேசித்துள்ளார்‌. அந்த உபதேசங்களுக்கு, நான்காவது ஆச்ரமமாகிய சந்நியாசத்தை மறுத்தால்‌ பொருந்தாமல்‌ போகும்‌. (பொருந்தாது)

ஆகையால் க்ருஹ்ஸ்த்தாஸ்ரமத்தில் உள்ள புருஷன் யோகாரூடன் ஆவதில் இச்சை உடையவனாகவும், மனன சீலனாகவும் இருந்து பலத்தில் இச்சை அற்று செய்யும் அக்னி ஹோத்ராதி கர்மங்கள் அந்தக்கரண சுத்தி வாயிலாக தியான யோகத்தில் ஆரூடன் ஆவதற்கு சாதனமாகிறது.

இவ்வாறு அவனை சந்நியாசி, யோகீ என்று புகழ்கிறார்.

ஸ்ரீபகவானுவாச

ஆச்ரயிக்காதவன்‌ - (அநாச்ரித:) - எதனை? - கர்மத்தின்‌ பயனை- கர்மங்களின்‌ பயன்‌ எதுவோ, அதனை ஆச்ரயிக்காதவன்‌ அதாவது - கர்மபலத்தில்‌ ஆசையற்றிருந்தல்‌ என்பது பொருள்‌.

எவன் கர்மபலத்தில் இச்சைகள் உள்ளவனோ அவன் கர்மபலத்தை ஆசிரயித்தவன். பலத்தில் இச்சை அற்றவன் அநாச்ரித கர்மபலத்தை உடையவன் (பலனை ஆச்ரயிக்காதவன்)

இவ்வாறு உள்ளவன் அக்னிஹோத்திராதி நித்திய கர்மாக்களை காமனை இல்லாமல் செய்கின்றஇப்படிப்பட்ட கர்மி மற்றகாம்ய கர்மிகளைக் காட்டிலும் விசேஷமானவன் (மேலானவன்) என்று காண்பிப்பதற்காக அவனை சந்நியாசி, யோகீ என்று கூறினார்.

பரித்தியாகம் எவனுக்கு இருக்கிறதோ அவன் சந்நியாசி. யோகம் என்றால் சித்தசமாதானம். அந்த சித்த சமாதானம் எவனுக்கு இருக்கிறதோ அவன் யோகீ. இவ்வாறு இந்த குணங்களை உடை யவன் என்று அறிந்துகொள்ளவேண்டும்.

அக்னி அற்றவன், கிரியை அற்றவன் என்பதினாலேயே அவனை சந்நியாசி என்றும், யோகீ என்றும் கருதக்கூடாது.

கர்மங்களுக்கு அங்கபூதமாக உள்ள அக்னி எவனுக்கு இல்லையோ அவன், அக்னி அற்றவனாகிறான். அவனுக்கு அக்னி முதலியவைகள் இல்லாத தபஸ், தானாதிகிரியைகளும் இல்லாத தினால் (அக்கிரிய:) கிரியை அற்றவன் எனப்படுகிறான்.

அவ்வாறானால் அக்கினி அற்றவனும், கிரியை அற்றவனும் ஸந்நியாஸியாகவும், யோகியாகவும் இருக்கிறான் என்பது ஸ்ருதி, ஸ்ம்ருதி, யோகசாஸ்திரங்களில் தெளிவாகக் கூறப்பட்டிருக்கிறது. இப்படி இருக்கும்பொழுது அக்னி உடையவனும், கிரியை உடை யவனும் சந்நியாசியாகவும் யோகியாகவும் இருக்கிறான் என்று அப்ர சித்தமானதை பகவான் எக்காரணத்தின் பொருட்டு உபதேசிக்கிறார் என்பது எப்படி?

இந்த தோஷம் ஏற்படாது. ஏனெனில் இந்த கௌணவிருத்தியி னால் ஸந்நியாஸித்துவம் யோகத்துவம் ஆகிய இவ்விருபாவங்கள் கிருஹஸ்தனால் சம்மதிக்கவேண்டும் (ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும்)

அது எவ்வாறு?

கர்மபலத்தில் சங்கல்பத்தை த்யாகம் செய்தல் ஸந்நியா ஸித்துவமும் யோகத்தின் அங்கரூபமான கர்மத்தை அனுஷ்ட்டானம் செய்யும்பொழுது சித்த விக்ஷேபத்திற்கு காரணமான கர்மபலத்தின் சங்கல்பத்தை பரித்யாகம் செய்வதால் யோகித்துவமும் ஏற்படுகிறது. இவ்வாறு இவ்விரண்டு பாவங்களும் கௌண ரூபமாக எடுக்கப் பட்டுள்ளது.

ஆகையால் முக்கிய ஸந்நியாஸித்துவமும், யோகித்துவமும் அவருக்கு விருப்பமானது அல்ல. ஆகையால் இந்த கருத்தைத் தெரிவிக்கும் பொருட்டு கூறுகிறார்.

ஹே! பாண்டவ! ஸ்ருதி ஸ்மிருதிகளை அறிந்த வித்வான்கள் கர்மங்களையும், அதன் பலன்களையும் தியாகம் செய்தல் ஆகிய லக்ஷணங்கள் உடையவனே வாஸ்தவ ஸந்நியாஸ என்று கூறுகிறார்கள், அந்த உண்மையான ஸந்நியாஸத்தை நிஷ்காம கர்மங்களை அனுஷ்ட்டித்தல் யோகம் என்று அறிந்து கொள்

கர்மயோகத்தோடு கூடிய பிரவிர்த்தி லக்ஷணத்திற்கும் அதற்கு விபரீதமான நிவிர்த்தி லக்ஷணத்திற்கும் ஒரே மாதிரியான (சமானமான) பரமார்த்த ஸந்நியாஸத்தை அங்கீகரித்தல் எவ்வாறு என்று சங்கை எழும்பொழுது கூறுகிறார்.

பரமார்த்த ஸந்நியாஸத்திற்கு ஒப்பாக கர்மயோகத்திற்கும் கர்த்துரு விஷயத்தில் சமானத்தன்மை உள்ளது. எந்த பரமார்த்த ஸந்நியாஸி இருக்கிறானோ அவன் ஸர்வகர்ம சாதனங்கள், ஸர்வகர்மங்கள் அதன் பலன்கள் விஷயமான பிரவிருத்திக்கு காரணமாகிய காமம், அதன் சங்கல்பங்களையும் ஸந்நியாஸம் செய்கின்றான். அதே போல் கர்மயோகியும் கர்மங்களை செய்து கொண்டே பல விஷயமான சங்கல்பத்தை ஸந்நியஸிக்கிறான் என்று இந்த கருத்தைக் காண்பித்துக் கூறுகிறார்.

எப்படியெனில் பலவிஷயமான சங்கல்பத்தை விட்டொழிக்காத கர்மி ஒரு பொழுதும் சித்தத்தில் சமாதானத்தை அடையமாட்டான், ஏனெனில் பல சங்கல்பமானது சித்த விக்ஷேபத்தினால் உண்டாவ தால் யோகியாக நிலைபெறுவது சம்பவிக்காது என்பது கருத்து.

ஆகையால் எந்த ஒரு கர்மியானவன் பல சங்கல்பத்தை சந்நியாசம் செய்தானோ (விட்டானோ)அவனே யோகி. அவனே சித்த சமாதானம் அடைந்தவன். அவனே விக்ஷிப்த சித்தம் அற்றவன் ஆவான். ஏனெனில் சித்த விக்ஷேபத்திற்கு காரணமான பல சங்கல்பத்தை ஸந்நியாஸம் செய்தால் என்பது அபிப்பிராயம்.

இவ்வாறு பரமார்த்த ஸந்நியாஸ, கர்மங்களுக்கு கர்த்திரு பாவரூப சம்பந்தத்தினால் இருவருக்கும் ஸந்நியாஸத்தில் சமத்து வத்தை அனுசரித்து यं संन्यासमिति प्राहुर्योगं तं विद्धि पाण्डव - (யம் ஸந்நி யாஸமிதி ப்ராஹுர்யோகம் தம் வித்தி பாண்டவ) என்று கர்மயோ கத்தை புகழ்வதின் பொருட்டு ஸந்நியாஸத்துவமானது கூறப்பட்டது.

த்யானயோகத்திற்கு பலத்தில் இச்சையற்றகர்மயோகம் பஹிரங்க சாதனம் என்பதால் ஸந்நியாஸ யோகமென்று ஸ்துதி செய்து இப்பொழுது கர்மயோகம் தியான யோகத்திற்கு எவ்வாறு சாதனம் ஆகிறது என்பதைக் காண்பிக்கிறார்.

தியானயோகத்தில் நிலைத்திருப்பதற்கு இச்சித்தவனாய் த்யான யோகத்தில் நிலைபெறமுடியாதவன். அப்படிப்பட்டவன் ஆருருக்ஷோ: முனி கர்மபல ஸந்நியாஸி என்பது கருத்து. அப்படிப் பட்ட முனிக்கு (ஆருருக்ஷோவிற்கு) தியானத்தில் நிலைப்பதற்கு கர்மயோக சாதனம் என்ன என்பது சொல்லப்படுகிறது.

தியானயோகத்தில் நிலைத்திருப்பவனுக்கே உபசமம். உபசமம் என்றால் ஸர்வகர்மங்களிலிருந்து நிவர்த்தி. அதுவே யோகாரூட னுக்கு சாதனம் என்று கூறப்படுகிறது.

எவ்வளவிற்கு எவ்வளவு கர்மங்களிலிருந்து உபரமம் ஆகிறதோ அவ்வளவிற்கு அவ்வளவு ஆசைகளற்றஇந்திரியங்களை ஜெயித்த வனுடைய மனமானது ஒருநிலைப்படுகிறது. அவ்வாறு இருக்கும் பொழுது அவனுக்கு விரைவிலேயே யோகாரூடம் ஏற்படுகிறது. (யோகாரூடம் என்றால் யோகத்தில் நன்றாக நிலைத்திருத்தல்.)

அவ்வாறேவியாச பகவானால் கூறப்பட்டுள்ளது.

பிரஹ்ம பதத்தை அறிந்த பிராஹ்மணனுக்கு இதைத் தவிர வேறு செல்வமேது. தனம் எவை எனில் ஒன்றாகவே இருத்தல், சமமாய் இருத்தல், சத்தியமாய் இருத்தல் நன்நடத்தையுடன் இருத்தல், நல்வழியில் உறுதி, அஹிம்சை, நேர்மை, மேலும் அந்த அந்த கிரியைகளிலிருந்து விடுபடுதல்.

பிறகு இப்பொழுது அந்த சாதகன் எப்பொழுது யோகாரூடன் ஆவான் என்று கூறப்போகிறார்.

எப்பொழுது சித்தமானது சமாதானம் அடைந்த யோகி இந்திரிய விஷயங்களின் விஷயங்களாகிய சப்தம் முதலிய விஷயங்களோடு கூடிய நித்திய, நைமித்திக, காம்ய, பிரதிஷித்த கர்மங்களில் பிரயோஜ னம் இல்லை என்று அறிந்து அதில் புத்தியை செலுத்துவதில்லை. செய்கிறேன் என்ற(கர்த்தவ்யதா) புத்தி அவர்களுக்கு இல்லை என்பது பொருள்.

இஹலோக பரலோக கர்மங்களுக்கு காரணமான எல்லா சங்கல் பங்களையும் துறப்பது எவனுடைய ஸ்வபாவமாகிறதோ அப்பொழுது அவன் ஸர்வ ஸங்கல்ப ஸிந்நியாஸி. அவனே யோகாரூடன். யோகத்தை அடைந்தவன் என்று கூறப்படுகிறது.

ஸர்வசங்கல்ப ஸந்நியாஸி என்று கூறப்பட்டதால், எல்லாக் காமங்க ளையும் மற்றும் எல்லாக் கர்மங்களையும் துறந்து விடு என்பது கருத்து.

ஏனெனில் எல்லாக்காமனைகளுக்கும் சங்கல்பமே காரணம். இவை ஸ்மிருதிகளில் இவ்வாறு கூறப்பட்டுள்ளது.

காமத்திற்கு மூலகாரணம் சங்கல்பமே, எல்லா யக்ஞங்களும் சங்கல்பத்திலிருந்து உண்டாகின்றன. ஹே! காம! நான் உன்னுடைய மூல காரணத்தை அறிவேன். நீ சந்தேஹமில்லாமல் சங்கல்பத்திலிருந்து தான் தோன்றினாய். ஆகையால் உன்னை சங்கல்பிக்கமாட்டேன். ஆகையால்தான் உன்னை அடைய மாட்டேன் என்று.

அவன் எப்பொழுது காமனை உடையவனாகிறானோ அப்பொழுது அதனை செய்யவேண்டியவனாகிறான். எதனை செய்ய வேண்டுபவனாகிறானோ அப்பொழுது கர்மங்களை செய்கின்றான் என்பது முதலிய சுருதியினாலும், ஜீவன் (பிராணி) எந்த எந்த கர்மங்களை செய்கிறானோ அவை எல்லாம் காமனையின் செய்கை என்றல் முதலிய ஸ்மிருதியினாலும் ஸர்வ காமபரித்தியாகத்தினால் சர்வகர்ம சந்நியாசம் சித்திக்கிறது என்று அறிகிறோம்.

யுக்தியினாலும் அறிகிறோம். ஏனெனில் எல்லா சங்கல்பங்களை யும் துறந்துவிட்டால் ஒருவரும் அசையக்கூட சக்தி அற்றவர் ஆவர் என்பதால்

ஆகையால் எல்லா சங்கல்பங்களையும் துறந்து விடு என்ற பகவானது திருவாக்கினால் எல்லாக் காமனைகளையும் எல்லாக் கர்மங்களையும் துறந்துவிடும் படி உபதேசிக்கிறார் என்பது.

எப்பொழுது யோகாரூடனாகிறானோ அப்பொழுது அதனால் சகல அனர்த்தங்களுக்கும் காரணமாகிய சம்சாரத்தினின்றும் தான் தன்னாலே (சுத்த அந்தக்கரணத்தினாலே) கடந்தவனாகிறான் ஆகையால்-

சம்சாரக்கடலில் மூழ்கின தன்னைத்தானாகவே மேலே தூக்கி யோகாரூட அவஸ்தானத்தை அடையவேண்டும் என்பது பொருள்.

தன்னைக் கீழே மூழ்கிப் போகும்படி செய்யக்கூடாது.

ஏனெனில் ஆத்மா தனக்குத்தானே பந்து. சம்சாரத்திலிருந்து விடுபடுவதற்கு தன்னைத்தவிர வேறு பந்து இல்லை. தன்னைத் தவிர மற்றவர்கள் பந்துக்களாய் இருந்தால் ப்ரேமை முதலியவை பந்தத் திற்கு காரணமாவதால் மோக்ஷத்திற்கு பிரதிகூலமாகும். ஆகையால் தனக்குத்தானே பந்து என்று நிச்சயித்துக் கூறப் பட்டது பொருத்தமே.

அவ்வாறே தனக்குத்தானே விரோதி.தீமைகளைச் செய்பவனால் தன்னைக்காட்டிலும் வெளியில் உள்ள விரோதி எவனோ அவனையும் தனக்குத்தானே பகைவனாய் செய்துகொள்கிறான் என்பதால் தனக்குத்தானே விரோதியாவான் என்று நிச்சயித்துக் கூறப்பட்டதும் பொருத்தமே.

தனக்குத்தானே பந்து அவ்வாறே தனக்குத்தானேவிரோதி என்று கூறப்பட்டது. அங்கு தனக்குத்தானே பந்து என்பதின் லக்ஷணம் என்ன? தனக்குத்தானே விரோதி என்பதன் லக்ஷணம் என்ன? என்பதைப் பற்றி கூறுகிறார்.

அந்த ஜீவாத்மா தனக்குத்தானே பந்து. எதனால் எனில் காரியகாரண சங்காதம் (தேஹம், இந்திரியங்களின் சேர்க்கை) என்பனவற்றை ஜெயித்து ஜிதேந்திரியனாய் இருப்பதால் (இந்திரி யங்களை வசம் செய்தவன்) ஆகையால் தனக்குத் தானே பந்து. எவன் ஒருவன் (காரிய, கரண சங்காத) சரீர ரூப ஆத்மாவை வசப்படுத்தவில் லையோ அவனுக்கு தானே (சத்துரு) விரோதி ஆகிறான். ஏன் எனில் பிறர் செய்த தீமைகளை கண்டு விரோத பாவம் இருப்பதால். ஆகையால் தனக்குத்தானே தீமையை செய்து கொள்கிறான்.

காரியகரணாதி சங்காத ரூப ஆத்மாவை ஜெயித்தவனாயும் அவன் ஜிதாத்மாவாயும், மனதை வென்றவனாயும், தெளிந்த மனது உடையவனாயும் உள்ள சந்நியாசிக்கு பரமாத்ம ஸ்வரூபமானது நிலைத்து நிற்கிறது. அவன் சாக்ஷாத் ஆத்மா பாவத்துடன் இருக்கிறான் என்பது கருத்து.

அவ்வாறே அவன் சீத, உஷ்ணங்களையும் சுக, துக்கங்களையும் அவ்வாறே மான, அவமானங்களையும் (புகழ்ச்சி இகழ்ச்சிகளையும்) சமமாகப் பார்ப்பான். ( ஆத்மஸ்வரூபமாகவே பார்ப்பான்)

சாஸ்திரத்தில் கூறப்பட்ட பதத்தின் அர்த்தங்களை அறிந்து கொள்ளுதல் ஞானம் எனப்படும். மேலும் சாஸ்திரத்தில் அறிந்ததை தன்னுடைய அந்தக்கரணத்தில் பிரத்யக்ஷமாக அனுபவித்தல் விக்ஞானம் எனப்படும். இவ்வாறு ஞான, விக்ஞானங்களினால் எவனுடைய அந்தக்கரணம் திருப்தி அடைகிறதோ என்றால் சாஸ்திர அறிவினாலும் அனுபவ அறிவினாலும் திருப்தி பெற்று அந்த ஞான விக்ஞானங்கள் போதும் என்றஎண்ணம் வந்ததோ அந்த மனத்தினன் கூடஸ்த்தன் (சலனம்-அசைவு அற்றவன்) ஆகிறான் என்பது கருத்து.

அவனே மனதை ஜயித்தவன். எவன் இவ்வாறு இருக்கிறானோ அவன் சமாஹிதன் (சமாதியில் இருப்பவன்) என்று கூறப்படுகிறான்.

மேலும்

सुहृद् (சுஹ்ருத்) முதலிய சப்த பதங்கள் பாதி சுலோகத்தின் ஒரு பதமாகும்.

ஸுஹ்ருத் என்றால் பிரதி உபகாரம் எதிர்பாராமல் உதவி செய்பவன். மித்திரன் என்றால் நண்பன். அரி என்றால் விரோதி. உதாசீனன் என்றால் எந்தப்பக்கமும் சேராதவன். மத்யஸ்தன் என்றால் பரஸ்பரம் விரோதிகளாய் இருப்பவர்களின், இருவரிடத் திலும் ஹிதத்தை (நன்மையை) செய்ய விரும்புபவர். த்வேஷ்ய: என்றால் தனக்கு விருப்பம் இல்லாதவன். பந்து என்றால் தன்னுடைய குடும்பத்தினன் என்ற இவர்களும்,சாஸ்திரங்களில் விதிக்கப்பட்டதை பின்பற்றுவரர்களிடத்தும், அவ்வாறே சாஸ்திரத்திற்கு விரோதமாக செயல்படுபவர்களிடத்தும் சமபுத்தி உடையவன். இவர் யார்? என்ன செய்கிறார்கள்? என்ற விசார புத்தி. இவனுக்கு ஏற்படுவது இல்லை. ஆகையால் அவனே ஸ்ரேஷ்ட்டமானவன் என்பது பொருள். அவன் மோக்ஷமடைகிறான் என்பது மறுபொருள். யோகாரூடர்கள் யாவருள்ளும் இவனே ச்ரேஷ்ட்டன்.

இதன்பின் உத்தமபல பிராப்தியின் பொருட்டு என்ன செய்ய வேண்டும்-

தியானம் செய்பவன் ஒருவருடைய துணையும் இல்லாமல் தனிமையாய் மலையின் குகை முதலியவைகளில் ஏகாந்தமான இடத்தில் இருந்துகொண்டு எப்பொழுதும் தன்னுடைய அந்தக் கரணத்தை தியானத்தில் ஈடுபடுத்தவேண்டும்.

ஏகாந்தத்தில் தனிமையாக இருந்துகொண்டு என்ற விசேஷணங் களால் ஸந்நியாஸம் செய்து (யோகத்தை செய்) என்பது கருத்து.

சித்தம் என்றால் அந்தக்கரணம் ஆத்மா என்றால் சரீரம், இவ்வி ரண்டையும் வசம் செய்தவன் யதசித்தாத்மா, ஆசையற்றவன். நிராசீ ஒன்றையும் தனக்கென்று ஏற்றுக்கொள்ளாதவன். அபரிக்ரஹ: என்றால் சந்நியாசியாய் இருந்தாலும் உடமைகள் எல்லாவற்றையும் துறந்து யோகத்தை அப்பியாசம் செய்ய வேண்டும் என்பது பொருள்.

பிறகு, இப்பொழுது யோகாப்பியாசம் செய்வதற்கு வேண்டிய யோகத்தின் சாதனங்களான ஆசனம், ஆகாரம், அவர்களுடைய நடவடிக்கை முதலியவற்றின் நியமத்தைக் கூறுதல் வேண்டும். அவ்வாறே யோகத்தை அடைந்த யோகத்தின் லக்ஷணம் அதன் பலன் முதலியவற்றை கூறமுற்படுகையில் முதன்மையான ஆசனத்தை முதலில் கூறுகிறார்.

இயற்கையாகவே ஆனாலும், ஸம்ஸ்காரம் முதலியவற்றாலேனும் சுத்தப்படுத்தப்பட்டு, பவித்திரமான ஜனங்களில்லாத ஏகாந்தமான இடத்தில் தன்னுடைய ஆசனத்தை மிகவும் உயரமில்லாமலும் மிகவும் தாழ்வாகவும் இல்லாமல் அதன்மேல் கிரமமாக வஸ்திரம், மான்தோல் மற்றும் தர்ப்பை இவைகளைப் பரப்பி அசைக்க முடியாதபடி அமைக்கவேண்டும். இங்குள்ள பாடக்ரமத்தின்படி மாற்றி அமைக்கவேண்டும். எவ்வாறெனில் முதலில் தர்பை, அதன் மேல் மான்தோல், அதன்மேல் வஸ்திரத்தைப் பரப்பவேண்டும்.

ஆசனத்தை ஸ்திரமாக அமைத்துக்கொண்டு பின்

அங்கு அந்த ஆசனத்தில் அமர்ந்து யோகாப்பியாசம் செய்யவேண்டும்.

எவ்வாறு எனில் மனதை எல்லா விஷயங்களிலிருந்தும் இழுத்து ஒருமைப்படுத்தி அவ்வாறேசித்தம் மற்றும் இந்திரியங்களின் கிரியைகளை வென்று யோகாப்பியாசம் (யோகசாதனம்) செய்யவேண் டும். எவருடைய மனம், இந்திரியங்களின் கிரியைகள் அடங்கி விட்டதோ அவன் யதசித்தேந்திரியன் என்று கூறப்படுகிறான்.

அவன் எதன் பொருட்டு யோகாப்பியாசம் செய்கிறான் என்று கூறுகிறார்.

அந்தக்கரணத்தின் சுத்தியின் பொருட்டு செய்கிறான்.

வெளியில் ஆசனத்தைப் பற்றி கூறப்பட்டது. இப்பொழுது சரீரத்தை எவ்வாறு வைத்துக்கொள்ளவேண்டும் என்று கூறப் போகிறார்.

உடம்பு தலை கழுத்து இவைகளை நேராக வைத்துக்கொண்டு அசையாமல் ஸ்திரமாக இருக்கவேண்டும் என்பது பொருள். நேராக இருந்தால் அசைவு ஏற்படும் என்பதால் அசையாமல் என்று விசேஷணம் கூறப்பட்டுள்ளது.

அவ்வாறே தன் மூக்கின் நுனியை அவன் நன்றாகப் பார்ப்பது போல் செய்து

இங்கு இவ என்ற சப்தமானது இருந்தும் இல்லாததாக கண்டு கொள்ளவேண்டும். ஏனெனில் தன்னுடைய மூக்கின் நுனி பாகத்தைப் பார்த்தல் என்பது இங்கு அபிப்பிராயம் அல்ல.

அப்பொழுது என்னவென்றால் கண்களால் பார்க்கப்படு கின்ற வெளிவிஷயங்களிலிருந்து திருப்புதல்.

அது அந்தக்கரணத்தினுடைய அமைதியைச் சார்ந்து உபதேசிக்கப்பட்டது. தன்னுடைய மூக்கின் நுனியையே பார்க்க வேண்டும் என்று உபதேசித்திருந்ததால் மனதானது அதிலேயே நிலைத்திருக்கும் ஆத்மாவில் அல்ல.

ஆத்மாவினிடத்தில் மனதை நிலைநிறுத்தவேண்டும் என்று கூறப்போகிறார் (ஆத்ம ஸம்ஸ்தம் மன: க்ருத்வா) என்று காண்பிக்கப் போகிறார். ஆகையால் இவ, சப்தமானது இல்லாது இருந்தால் மூக்கின் நுனியைப் பார்த்தல் என்று ஏற்பட்டுவிடும்.

இவ்வாறு திருஷ்ட்டியை (பார்த்தல்) மூக்கின் நுனியில் வைத்து அவ்வாறேமற்றதிசைகளில் பார்வையைத் திருப்பாமல் இருக்க வேண்டும் என்று

மேலும்

நன்றாக சாந்தமடைந்த அந்தக்கரணம் உடையவன் எவனோ அவன் பிரசாந்தாத்மா. பயம் அற்றவன் விகதபீ: பிரஹ்ம்மச்சரிய விரதம் என்றால் குருவிற்கு பணிவிடை, பிக்ஷான்னம் புஜித்தல் முதலியவை. அதிலேயே நிலைத்து அனுஷ்ட்டானம் செய்பவன் (கடைப்பிடிப்பவன்) பிரஹ்ம்மச்சாரி விரதன் என்பது பொருள். மேலும் மனதினுடைய விருத்திகளை அடக்கி பரமேஸ்வரனாகிய என்னிடத் தினே சித்தத்தை வைத்து உள்ளவன் மத்சித்த: அப்படிப்பட்டவன் சமாஹித சித்தத்தை அடைந்து இருக்க வேண்டும். ஆனால் அவன் அவனையே மேலாகக் கருதாமல் என்னையே மேலாக (ஸ்ரேஷ்ட்டமாக) கருதுகிறான். எவன் என்னை தனக்கு மேலாக கருதுகிறானோ அவன் மத்பர:

காமவிகாரமுடையவன் ஸ்திரீயினிடத்திலேயே சித்தத்தை செலுத்தி இருந்தாலும் அவளை எல்லோரிலும் மேலானவளாக கருதுவதில்லை. ஆனால் அரசனையாவது அல்லது மஹாதேவனை யாவது மேலானவனாகக் கொள்கிறான். ஆனால் இவனோ என்னிடத்திலேயே மனதைச் செலுத்தி என்னையே மேலானவனாகக் கொள்கிறான்.

பிறகு இப்பொழுது யோகத்தின் பலன் கூறப்படுகிறது.

மனதை இவ்வாறு ஒருநிலைப்படுத்தி இதுவரை கூறப்பட்டபடி எப்பொழுதும் மனதை அடக்கி ஆத்மாவினிடத்தில் ஸ்திரமாக வைத்து மோக்ஷமாகிய என் ஸ்தானத்தை அடைந்து சாந்தியை பெறுகிறான்.

இப்பொழுது யோகிகளின் ஆகாராதி நியமங்கள் கூறப்போகிறார்.

ஆகாரத்தை தனக்குத் தேவையான அளவைத் தவிர அதிகமாக உண்பவன் அத்யச்னன், அவ்வாறு தேவையான உணவை உண்ணாமல் அதிகமாகவோ, குறைவாகவோ உண்ணுபவனுக்கு யோகம் கூடுவதில்லை. மேலும்

(யது ஹ வா ஆத்மஸம்மிதமன்னம் ததவதி தன்ன ஹினஸ்தி தத்யத்கநீயோ ந ததவதி) என்ற சுருதியினால் அறிகிறோம். இதன் பொருள் எவன் அவனுடைய சரீரத்திற்கு ஏற்ற அன்னத்தை உண்கிறானோ அவனை அந்த அன்னம் அவனைக் காப்பாற்றுகிறது. அவனைக் கஷ்ட்டப்படுத்துவதில்லை, எவன் அதிகம் புசிக்கிறானோ அவனையும், குறைவாக புசிப்பவனையும் கஷ்ட்டம் செய்கின்றது என்று கூறப்பட்டுள்ளது.

ஆகையால் யோகி தனக்கு தேவையான அளவு அன்னத்தைத் தவிர அதிகமாகவோ, குறைவாகவோ அன்னத்தை உண்ணக்கூடாது.

அல்லாது யோகியானவன் யோக சாஸ்த்திரத்தில் எவ்வளவு அன்னம் புசிக்கவேண்டும் என்று கூறப்பட்டுள்ளதோ அதைக் காட்டிலும் அதிகமாக உண்பவனுக்கு யோகம் சித்திப்பதில்லை.

அளவு இவ்வாறு கூறப்பட்டுள்ளது. அன்னம், காய்கறி முதலா னவை வயிற்றில் பாதிபாகமும், தண்ணீர் கால்பாகமும், மீதமுள்ள கால் பாகத்தை காற்று சஞ்சரிப்பதற்காக காலியாக வைத்திருக்கவேண்டும்.

ஹே அர்ஜுனா! எவன் அதிகம் தூங்குகின்றானோ அவனுக்கும், எவன் குறைவாக தூங்குகின்றானோ அவனுக்கும் யோகம் சித்திக்காது.

மேலும் எவ்வாறு யோகம் சித்திக்கிறது என்பதைக் கூறுகிறார்

யோகசாஸ்திரத்தில் கூறப்பட்டபடி அளவான ஆஹாரம், உலாவுதல் இவைகளுடன் கூடினவனாகவும், கர்மங்களையும் (செயல் களையும்) விதிக்கப்பட்ட காலத்தில் நியமமாக செய்பவனும் அவ்வாறே விதிக்கப்பட்ட காலம் வரை தூங்குவதும், விழித்திருப்பதும் கூடியவனோ அப்படிப்பட்ட யோகிக்கு துக்கத்தைப் போக்கக்கூடிய யோகம் சித்திக்கிறது.

துக்கங்கள் எல்லாவற்றையும் அழிப்பதால் दुःखहा (துக்கஹா) எல்லா துக்கங்களும் நசிப்பதால் யோகம் ஆகிறது என்பது பொருள்.

இனி, இப்பொழுது (அவன்) எப்பொழுது யோகத்தை கூடின வனாவான் என்பதை கூறப்போகிறார்.

எப்பொழுது சித்தமானது நன்றாக வசப்படுத்தப்பட்டு ஏகாக்ரம் ஆகிற தோ அப்பொழுது பாஹ்ய (வெளி) எண்ணங்களை தொலைத்து தன் ஆத்மாவினிடத்திலேயே சித்தம் நிலைத்திருத்தல் சித்திக்கிறது. தன்னுடைய ஸ்வரூபத்தில் நிலைத்திருத்தலை அடைகிறான்.

எல்லா திருஷ்ட்ட அதிருஷ்ட்ட விஷயங்களில் உள்ள காமனைகளில் ஆசை அற்றயோகிக்கு சமாதி ஏற்படுகிறது (பரமாத் மாவிடத்தில் நிலைத்து இருத்தல் ஏற்படுகிறது)

எந்த யோகிக்கு சமாதியில் நிலைத்த சித்தம் உள்ளதோ அதற்கு உவமை கூறப்படுகிறது.

எவ்வாறு காற்று இல்லாத இடத்தில் வைக்கப்பட்ட தீபமானது அசைவற்று இருக்கிறதோ என்றஉவமை அந்தக்கரணத்தை வசப்படுத்தி சமாதியை அடைந்த யோகி, யோகத்தை அறிபவராய் சித்தத்தின் போக்குகளை பிரத்யக்ஷமாய் காணும் தன்மையுள்ள யோகியின் சித்தத்தைக் குறித்து கூறப்பட்டது.

இவ்வாறு யோகாப்பியாச பலத்தால் காற்று அற்ற இடத்தில் வைக்கப்பட்ட தீபம் போல் ஏகாக்ரம் (ஒருமைப்படுத்தப்பட்ட) செய்யப் பட்டதாய்-

யோகாப்பியாசத்தால் வசம் செய்யப்பட்டு ஒரு பக்கமும் அசையாத (சஞ்சலமற்ற) சித்தம் எப்பொழுது உபரமம் அடைகிறதோ, எந்த சமயத்தில் சமாதியினால் அந்தக்கரணம் நிர்மலமாகிறதோ அப்பொழுது அந்த அந்தக்கரணத்தினால் பரம சைதன்ய ஜ்யோதி ஸ்வரூபமான ஆத்மாவை சாக்ஷாத்காரம் செய்து தனக்குத்தானே ஆனந்தத்தை அடைகிறான்.

மேலும்

எந்த சுகத்திற்கு அழிவில்லையோ அது அநந்தசுகம், எந்த சுகமா னது இந்திரியங்களுக்குக் கோச்சரமாகாமல் புத்தியினால் கிரஹிக்கப் பட்ட ஞானத்திற்கு யோக்கியமானதோ, எது இந்திரியங்களுக்கு எப்பொழுது தன் ஸ்வரூபத்திலேயே நிலைத்திருக்கிறானோ அந்த ஞானி பரமார்த்த தத்துவ ஸ்வரூபத்திலிருந்து நழுவமாட்டான்.

மேலும்

எந்த ஆத்மலாபத்தை அடைந்தபின் அதைத்தவிர மேலான லாபம் இல்லை என்று அறிந்து வேறு லாபத்தை சிந்திப்பது இல்லையோ, அவ்வாறேஆத்ம தத்துவத்திலேயே நிலைத்த அந்த யோகியை சஸ்திர நிபாதாதி லக்ஷணங்களோடு கூடிய மிகப்பெரிய துக்கங்களானாலும் அசைக்கமுடியாது.

யத்ரோபரமதே, என்று ஆரம்பித்து இதுவரையிலும் கூறப்பட்ட எல்லா விசேஷணங்களுடன் கூடிய ஆத்மாவின் அவஸ்தா விசேஷ ரூப யோகமானது கூறப்பட்டது-

துக்கத்தை அடைவது துக்க சம்யோகம். அந்த துக்க சம்யோகத் திலிருந்து விடுபடுதல் வியோகம். அந்த துக்க சம்யோகத்தில் வியோகத்தை யோகம் என்று மூடனை புத்திசாலி என்று கூறுவது போல் விபரீத லக்ஷணையினால் அறியவேண்டும் என்பது பொருள்.

இதுவரை கூறிய யோகபலத்தை முடித்துவிட்டு இப்பொழுது திடமா கவும் நிச்சயமாகவும் யோகவிஷயத்தில் ருசி உண்டாவதற்காக யோக சாதனத்தைப் பற்றி கூறுவதற்காக மேலும் வேறு ஒரு பிரகாரமாக யோகத்தை அவசியம் அப்பியாசம் செய்யவேண்டும் என்று கூறுகிறார்.

அந்த முன்பு கூறப்பட்ட பலனுடைய யோகி கலங்கிய துக்கம் அற்றமனதினால் உறுதியாக யோகத்தை அனுஷ்ட்டிக்கவேண்டும்.

எந்த சித்தமானது (மனமானது) கலங்காமல் இருக்கிறதோ அது அநிர்விண்ணசேதஸ், அப்படிப்பட்ட கலங்காத மனத்தினால் திடமாக யோகாப்பியாசம் செய்யவேண்டும் என்பது அபிப்பிராயம்.

மேலும்

சங்கல்பத்தினால் உண்டான எல்லா காமனைகளையும் மீதம் இல்லாமல் துறந்து, அதில் சிறிதும் பற்றாமல், மேலும் விவேகத்துடன் கூடிய மனதால் இந்திரியக் கூட்டங்களை எல்லா வகையிலும் அடக்கி.

மெல்ல மெல்ல கிரமமாக உபரதி (அடக்குதல்) செய்யவேண்டும். உடனே அல்ல.

எதனால்? புத்தியால் எப்படிப்பட்ட புத்தியால்? தைரியத்துடன் கூடிய புத்தியால் என்பது பொருள்.

அவ்வாறு மனதை ஆத்மாவில் நிலைபெறச்செய்து என்றால் எல்லாம் ஆத்மாவே, அதைத்தவிர வேறு ஒன்றும் இல்லை என்று இவ்வாறு ஆத்மாவில் மனதை அசையாமல் செய்து வேறு ஒரு பொருளையும் நினைக்காதே. இதுவே யோகத்தின் மேலான (பரம) விதியாகும்.

இவ்வாறு மனதை ஆத்மாவில் நிலைக்கச் செய்ய பிரவிர்த்திக்கும் யோகி-

எந்த எந்த சப்தாதிகளின் சுவபாவதோஷம் என்றநிமித்தத்தால் மனமானது சஞ்சலிக்கிறது (அலைகிறது). அதனால் ஸ்திரமற்று இருக்கிறது. ஆகையால் அந்த அந்த சப்தாதி கரணங்களின் உண்மையான தத்துவத்தை அறிந்து அதை வைராக்கியத்துடன் அதை ஆபாசமாக (மித்யையாக) பார்த்து அந்த மனதை ஆத்மாவி டத்தில் வசம் ஆக்கவேண்டும். இவ்வாறு யோகாப்யாச பலத்தால் யோகிகள் ஆத்மாவிடத்திலேயே சாந்தி அடைகிறார்கள்.

இவ்வாறு பிரசாந்தமடைந்த மனதுடைய யோகியை நிரதிசய உத்தமமான சுகம் பிராப்தமாகிறது. அவர்களுக்கு மோஹாதி க்லேசங்க ளுக்கு காரணமாகிய ரஜோகுணம் க்ஷணமாகிறது (நீங்குகிறது) பிரஹ்ம்ம பூதம் என்றால் ஜீவன்முக்தன். பிரஹ்மமே எல்லாம் என்று நிச்சயம் செய்தவன் பிரஹ்ம்ம பூதம். கல்மஷங்கள் (அதர்மம்) அற்றவன்.

யோகவிஷயத்தில் உள்ள தடைகளற்ற, பாபங்களற்றயோகி முன்பு கூறப்பட்ட கிரமப்படி எப்பொழுதும் சித்தத்தை நிலைநிறுத்தி எளிதாக பிரஹ்ம்ம பிராப்தி ரூப நிரதிசய எல்லாவற்றிலும் மேலான சுகத்தை அனுபவிக்கிறான். பிரஹ்ம்ம பிராப்தியால் எல்லாவற்றிலும் மேலான, முடிவில்லாத (ஆனந்த) சுகத்தை அடைகிறான்.

இப்பொழுது யோகத்தின் பலனாகிய சம்சாரம் அனைத்தும் நசித்துப் போவதற்கு காரணமாகிய பிரஹ்மாத்ம தர்சனத்தை உபதேசம் செய்கிறார்.

தன் ஆத்மாவை எல்லா பூதங்களிலும் இருப்பதாக காண்கிறான். பிரஹ்ம்மா முதல் ஸ்தம்ப வரையில் உள்ள எல்லாவற்றையும் ஆத்மா வினிடத்தில் ஒன்றாகவே சமாஹித அந்தக்கரணம் உடைய யோகி பார்க்கிறான். அவ்வாறேபிரஹ்ம்மா முதல் ஸ்தாவரம் வரையிலும் வெவ்வேறாக உள்ள எல்லா பூதங்களிடத்தும் வேற்றுமை அற்று சமமான பிரஹ்ம்மாத்மைக்ய விஷயத்தை அறியும் ஞானம் எவனுக்கு இருக்கிறதோ அவன் எங்கும் சமதர்சனமுடையவன்.

இந்த ஆத்ம ஏகத்துவ தர்சனத்தின் பலனைக் கூறுகிறார்-

எல்லாவற்றிற்கும் ஆத்மாவாகிய வாசுதேவனாகிய என்னை எங்கும் எல்லா பூதங்களிலும் பார்க்கிறானோ, அவ்வாறேசர்வாத்மா வாகிய என்னிடத்தில் பிரஹ்ம்மா முதலிய பூத வர்க்கங்களை காண்கி றானோ அப்படிப்பட்ட ஆத்ம ஏகத்துவ தர்சனமுடையவனை ஈஸ்வர னாகிய நான் நாசம் செய்யமாட்டேன் என்றால் நான் ப்ரத்யக்ஷம் ஆகாமல் இருக்கமாட்டேன். அவ்வாறே அந்த ஆத்மதர்சீ எனக்கு பரோக்ஷமாக இருக்கமாட்டான். அப்படிப்பட்ட ஆத்மதர்சியினுடைய ஆத்மாவும், என்னுடைய ஆத்மாவும் ஒன்றாக இருப்பதால்

தன்னுடைய ஆத்மாவே தனக்கு பிரியமாகிறது. ஏனெனில் சர்வாத்ம பாவத்தினால் எவன் நன்றாக பார்க்கிறானோ அவனும் நானாகவே ஆகிறேன்.

என்று இவ்வாறு முன் சுலோகார்த்தமாகிய சம்யக்தர்சனத்தை அனுவாதம் செய்து அதன் பலமாகிய மோக்ஷத்தைப் பற்றி விவரிக் கிறார். சம்யக் தர்சியாகிய யோகி எந்தப் பிரகாரமாக இருந்தாலும் எப்பொழுதும் வைஷ்ணவ பரம பதமாகிய என்னிடத்திலேயே இருப்பதால் அவர் நித்யமுக்தரே. மோக்ஷத்தைக் குறித்து எந்த ஒரு பிரதிபந்தமும் ஏற்படாது என்பது பொருள்.

மேலும் வேறு கூற்று -

தனக்குத்தானே உபமானமாய் இருக்கிறார். உபமானத்தினுடைய பாவம் ஔபம்யம்.

ஹே! அர்ஜுனா! தனக்குத்தானே ஒப்பாய் இருப்பதால் எங்கும் எல்லா பூதங்களிடத்தும் எவன் சமமாகப் பார்க்கிறானோ

அவன் எவ்வாறு சமமாக பார்க்கிறான் என்று கூறுகிறார்-

தனக்கு சுகம் இஷ்ட்டமோ அவ்வாறு மற்றஎல்லா பிராணிகளுக் கும் சுகத்தில் அநுகூலமாயிருத்தல். துக்கமானது தனக்கு இஷ்ட்ட மில்லையோ அவ்வாறேமற்றபிராணிகளுக்கும் இஷ்டமில்லை பிரதி கூலமாய் இருக்கிறது என்று இவ்வாறு தனக்கு ஒப்பாக சுக துக்கங்க ளில் உள்ள அனுகூல பிரதிகூலங்களை எல்லா பிராணிகளிடத்தும் சமமாகப் பார்க்கிறான். ஒருவருக்கும் பிரதிகூலத்தைச் செய்வ தில்லை. அதனால் அஹிம்சையுடன் கூடியவன் என்பது பொருள்.

எவன் இவ்வாறு அஹிம்சையுடன் கூடினவனாயும், சம்யக் தர்சன நிஷ்ட்டனாகவும் இருக்கிறானோ அந்த யோகி எல்லா யோகிகளின் மத்தியில் மிகவும் மேலானவனாக கருதப்படுகிறான்.

இவ்வாறு கூறப்பட்ட சம்யக் தர்சன லக்ஷணமான யோகத்தை அடைவது மிகக்கடினமானது என்று அறிந்து, அந்த யோகத்தை நிச்சயமாக அடையவேண்டிய உபாயத்தை கேட்க விரும்பிய-

அர்ஜுனன் கேட்டான்.

ஹே மதுசூதனா! சமமாகப் பார்த்தலாகிய எந்த ஒரு யோகமானது உன்னால் கூறப்பட்டதோ மனம் சஞ்சலமாய் இருப்பதால் என்னால் சஞ்சலமற்றஸ்திதியை காணமுடியவில்லை.

கிருஷ்ண என்றபதம் க்ருஷ் தாதுவில் இருந்து தோன்றியது. க்ருஷ் என்றதாதுவிற்கு சுரண்டுதல் என்று பொருள். பக்தர்களுடைய பாபம் முதலிய தோஷங்களை நிவிர்த்தி செய்வதால் பகவானுடைய பெயர் கிருஷ்ண எனப்படுகிறது. இங்கு ஹே கிருஷ்ண! என்னுடைய மனமானது சஞ்சலமாயிருக்கிறது. (என்று அர்ஜுனன் கிருஷ்ண என்ற பதத்தை உபயோகிக்கிறார்)

என்னுடைய மனமானது அதிகமான சஞ்சலத்துடன் கூடியதாக மட்டுமல்ல சரீரத்தையும், இந்திரியங்களையும் தடுமாறச்செய்து கலக்குகின்றது. தடுமாற்றமடைந்த இந்திரியங்களைப் பிறவற்றின் வசமாக்குகிறது.

மேலும் அது மிகவும் பலத்துடன் கூடியது. அதை வசப்படுத்த முடியாது. மேலும் மிகத்திடமான தந்துநாகம் எனப்படும் ஜலத்தில் வாழும் ஜீவன்போல் இருக்கும் அதை வெட்டி வீழ்த்த முடியாது.

இவ்வாறுள்ள அந்த மனதை அடக்குதல் என்பது வாயுவை அடக்குதலுக்கு ஒப்பாகும் என்று கருதுகிறேன். எவ்வாறு வாயுவை அடக்குவது கடினமானதோ அதைவிட மனதை அடக்குவது மிகக் கடினமானது என்பது அபிப்பிராயம்.

எவ்வாறு நீ கூறினாயோ அது இவ்வாறே

ஸ்ரீபகவானுவாச - கிருஷ்ணபகவான் சொல்வது

ஹே மஹாபாஹோ! மனமானது சஞ்சலத்தன்மை உடையதும், அதை நீக்குவது மிக்க கடினமானது என்பதில் சந்தேஹமில்லை. ஆனால் அப்பியாசத்தினாலும், வைராக்கியத்தினாலும் வசப்படுத்த முடியும். அப்யாசம் என்றால் சித்தத்தில் (மனதில்) ஒரே விதமான எண்ணத்தை திருப்பி திருப்பி செய்து மனதை ஏகாக்ரப் படுத்துதல். வைராக்கியம் என்றால் இஹலோக பரலோக போகங்களில் தோஷதிருஷ்டியை பழகுவதால் அதில் ஆசை அற்று போதல். இவ்வாறு மனமானது வசப்படுத்தப்படுகிறது.

மேலும் எவன் மனதை வசப்படுத்தவில்லையோ அதனால்-

அப்பியாசம், வைராக்கியம் இவைகளினால் வசப்படுத்தப்படாத அந்தக்கரணம் எவனுக்கு உள்ளதோ அந்த (அசம்யதா ஆத்மா) அவன் மனம் வசப்படாததினால் மிகவும் கஷ்டப்பட்டு யோகத்தை அடைவான் என்பது என்னுடைய எண்ணம்.

மேலும் எவன் அப்பியாச வைராக்கியத்தினால் வசம் செய்யப் பட்ட மனதை உடையவனோ அந்த வச்யாத்மா மறுபடியும் பிரயத்த னம் செய்து யோகத்தை முன்பு கூறப்பட்ட உபாயத்தின் மூலமாக அடையமுடியும்.

யோகமார்க்கத்தில் பிரவேசித்தவன் இஹலோக, பரலோக பிராப்திக்கு ஸாதனமான கர்மயோகத்தை த்யாகம் செய்துவிட்டான். மேலும் யோகசித்தியின் பலனும், மோக்ஷ பிராப்திக்கு ஏதுவான ஞானமும் பூர்ணமாக ஏற்படவில்லை, அந்த யோகியின் மனம் மரணகாலத்தில் யோகத்தினின்றும் நழுவி, நாசம் ஏற்படுமே என்ற சங்கை செய்து-

அர்ஜுனன் உவாச - அர்ஜுனன் சொல்வது

ஹே! கிருஷ்ணா! எந்த சாதகன் யோகமார்க்கத்தில் பிரயத்தனம் செய்யவில்லையோ ஆனால் ஆஸ்திக புத்தியுடன் உள்ளானோ, மேலும் மரணகாலத்தில் எவனுடைய மனமானது யோகத்திலிருந்து நழுவிவிட்டதோ அந்த நழுவிய (சஞ்சல) சித்தமுடைய யோகி யோகசித்தியை அதாவது யோகபலமாகிய சம்யக்தர்சனத்தை அடையாமல் எந்த கதிக்கு செல்வான்.

ஹே மஹாபாஹோ! அந்த ஆஸ்ரயமில்லாத - தங்கும் இடம் இல்லாமல் பிரஹ்ம்மத்தை அடையும் மார்க்கத்தில் மோஹமடைந்த புருஷன் கர்மமார்க்கம், யோகமார்க்கம் இவ்விரண்டினின்றும் நழுவி சிதறிய மேகம் போல் நஷ்ட்டமடைவானோ? அல்லது நஷ்ட்டம் அடைவதில்லையா?

என்னுடைய சந்தேஹத்தை அடியோடு போக்குவதற்கு உமக்குத் தான் சாமர்த்தியம் இருக்கிறது. ஏன் எனில் உம்மைத் தவிர ஒரு ரிஷியாவது, தேவனாவது இந்த சந்தேஹத்தைப் போக்க இயலாது. ஆகையால் நீங்கள்தான் இந்த சந்தேஹத்தைப் போக்கவேண்டும் என்பது பொருள்.

ஸ்ரீபகவானுவாச - பகவான் சொல்வது

ஹே! பார்த்த! இந்த யோகபிரஷ்டனுக்கு (யோகத்திலிருந்து நழுவியவனுக்கு) இந்த லோகத்திலோ, பரலோகத்திலோ நாசம் என்பது கிடையாது. முந்தின ஜன்மாவைக் காட்டிலும் கீழான ஜன்மத்தின் அடைவே நாசம் எனப்படுகிறது. அந்த நாசம் யோகபிரஷ்ட்டனுக்கு ஏற்படுவதில்லை.

ஏன் எனில் ஹே! தாத! சுப காரியங்களை செய்பவன் ஒருநாளும் கீழான கதிக்குச் செல்லமாட்டான். தாத, என்று விழித்ததின் காரணம் என்னவெனில் பிதா ஆனவன் புத்திர ரூபமாக விருத்தி அடைகி றான். ஆகையால் பிதா தாத எனப்படுகிறார். அவ்வாறேபிதாவும் புத்திரரூபமாக தோன்றுகிறார். ஆகையால் புத்திரனையும் தாத என்கிறோம். சிஷ்யனும் புத்திரனுக்கு ஒப்பானவன். ஆகையால் அவனையும் தாத என்று கூறுகிறார்.

ஆனால் இவனுக்கு என்ன ஏற்படுகிறது -

யோகமார்க்கத்தில் பிரவிர்த்தித்த யோகபிரஷ்ட்ட ஸந்நியாஸி அச்வமேதம் முதலிய யாகங்களைசச் செய்த புண்யவான்களுடைய லோகத்தை அடைந்து அவர்களுடன் வாசம் செய்து அங்கு வெகுகாலம் இருந்து அனுபவித்து பின் போகங்கள் நசித்ததும் சாஸ்திரத்தில் கூறி உள்ளபடி கர்மங்களைச் செய்யும் நன்னடத்தை உடையவர்களாயும், ஸ்ரீமானாயும் உள்ளவர்களுடைய வீட்டில் பிறப்பான். இந்த இடத்தில் யோகபிரஷ்ட்டனை சந்நியாசி என்று கூறப்பட்டுள்ளது.

ஸ்ரீமான்களுடைய குலத்தைத் தவிர வேறான புத்திமான்களாயும், தரித்திரர்களாயும் உள்ள யோகிகளின் குலத்தில் பிறப்பார்கள்.

எப்பொழுது கூறப்பட்ட விசேஷணங்களுடன் கூடிய குலத்தில் பிறப்பது மிகவும் துர்லபம். முன்பு கூறப்பட்ட ஸ்ரீமான்களுடைய குலத்தில் பிறப்பதைக் காட்டிலும் இந்த தரித்திரர்களான யோகிகளின் குலத்தில் பிறப்பது மிக துர்லபம். (கிடைப்பது அரிது)

ஏனெனில்

யோகிகளுடைய குலத்தில் (பிறந்திருக்கும்பொழுது) பூர்வஜன்ம சரீரத்தில் இருந்த புத்தியின் சம்யோகம் (சேர்க்கை) ஏற்படுகிறது. அதனால் பூர்வ ஜன்மத்தில் செய்த ஸம்ஸ்கார பலத்தால் பூர்ணபலன் ஏற்படுவதற்கு மேலும் அதிகமாக பிரயத்னம் செய்வான்.

முன் சரீரத்தின் புத்தியினுடைய ஸம்யோகம் எவ்வாறு ஏற்படுகிறது? என்பதைக் கூறுகிறார்.

பூர்வஜன்மத்தில் செய்த அப்யாசம் பூர்வாப்யாசம். அந்த அப்யா சத்தின் பலத்தால் யோகப்ரஷ்ட்டனானவன் யோகத்தில் விருப்பம் இல்லாவிட்டாலும் அதில் இழுக்கப்படுகின்றான்.

யோகாப்யாசத்தால் உண்டான சம்ஸ்காரத்தைக் காட்டிலும் பலமான அதர்மாதி லக்ஷணங்களுடன் கூடிய கர்மத்தைச் செய்யவில்லை எனில் யோகாப்பியாசத்தினால் உண்டான சம்ஸ்கா ரத்தால் இழுக்கப்படுகின்றான். ஆனால் அதர்மம் பலமாக இருந்தால் யோகத்தினாலுண்டான (சம்ஸ்காரம்) அப்பியாசமும் (குறைந்து) மறைந்து போகிறது.

ஆனால் யோகாப்பியாசத்தால் உண்டான சம்ஸ்காரத்தால் பாபகர் மமானது க்ஷயம் அடைந்தாலும் தன் கார்யத்தை ஆரம்பிக்கவே செய்கி றது. எவ்வளவு காலமானாலும் அதற்கு நாசம் என்பது கிடையாது.

யோகத்தினுடைய ஜிக்ஞாசு என்றால் எவன் ஒருவன் யோகத்தி னுடைய ஸ்வரூபத்தை அறிவதற்காக யோகமார்க்கத்தில் இருக்கின்ற யோகப்ரஷ்ட்ட சந்நியாசி யோகபலத்தினுடைய சாமர்த்தியத்தால் சப்த பிரஹ்ம்மத்தையும் கடந்துவிடுகிறான். (சப்தப்ரஹ்மம் என்றால் வேதத்தில் கூறப்பட்ட கர்மானுஷ்ட்டானத்தினால் உண்டான பலனைக் கடந்துவிடுகிறான் என்றால் துறந்துவிடுகின்றான்) எவன் யோகத்தை அறிந்து அதில் நிலைத்து அப்பியாசம் செய்கிறானோ அவனைப் பற்றி கூறவும் வேண்டுமோ?

எந்தக்காரணத்தினால் யோகத்திற்கு மேலான தன்மை கூறப்பட்டுள்ளது.

மிகவும் கடினமாக பிரயத்தனத்துடன் சாதனங்களை செய்த வித்வானாகிய யோகி அநேக ஜன்மங்களில் (யோக) சம்ஸ்காரத்தை சிறிது சிறிதாகச் சேர்த்து, அவ்வாறு அநேக ஜன்மங்களில் சேர்த்த யோகசம்ஸ்காரத்தால் பாபமற்று பக்குவமடைந்து சம்யக்தர்சனத்தை (மெய்யறிவை) அடைந்து மேலான கதியை அடைகிறான்.

எதனால் இவ்வாறோ அதனால்-

தபஸ்விகளைக் காட்டிலும் யோகி மேலானவன். சாஸ்திரத்தில் பாண்டித்யம் மட்டும் உள்ள ஞானிகளைக் காட்டிலும் மேலானவன். மேலும் அக்னிஹோத்திராதி கர்மங்களைச் செய்பவர்களைக் காட்டிலும் யோகி மேலானவன். ஆகையால் நீ யோகியாகக்கடவாய்.

ருத்ரன் ஆதித்யன் முதலிய தேவர்களிடத்தில் தியானத்தோடு இருக்கும் யோகிகளுள் வாசுதேவனாகிய என்னிடத்திலேயே அதிக சிரத்தையுடன் மனதை செலுத்தி என்னையே தொழுகின்றவனே உத் தமமானவன் என்பது என் அபிப்பிராயம்.