‘ब्रह्मा देवानाम्’ इत्याद्याथर्वणोपनिषत् । अस्याश्च विद्यासम्प्रदायकर्तृपारम्पर्यलक्षणं सम्बन्धमादावेवाह स्वयमेव स्तुत्यर्थम् — एवं हि महद्भिः परमपुरुषार्थसाधनत्वेन गुरुणायासेन लब्धा विद्येति । श्रोतृबुद्धिप्ररोचनाय विद्यां महीकरोति, स्तुत्या प्ररोचितायां हि विद्यायां सादराः प्रवर्तेरन्निति ।
“ब्रह्मा देवानां” என்று அதர்வண உபநிஷத் தொடங்கு-கிறது. இந்த உபநிஷத் முதலில் பிரஹ்ம வித்தையைத் துதிப்பதின் பொருட்டு, பிரஹ்ம வித்தையின் சம்ப்ரதாய கர்த்தாக்களின் பரம்பரா லக்ஷண சம்பந்தத்தை விவரிக்கிறது. அஃது எதற்கு எனில், இவ்வாறு அன்றோ சான்றோர்கள் இந்த வித்யா பரமபுருஷாத்த சாதனமென்று அதை மிகவும் முயற்சி செய்து அடைந்தார்கள் என்பதால் ச்ரோத்தாக்களின் புத்தியைத் தூண்டுவதற்காக பிரஹ்ம வித்யையை இவ்வாறு மேம்படுத்திக்கூறுகிறார். இவ்வாறு துதிகளினால் ச்ரோத்தாக்களின் புத்தித் தூண்டப் படுமேயானால், அவர்கள் பிரஹ்ம வித்தையை கிரஹிப்பதில் ஆர்வம் மிக்கவர்களாயிருப்பர் என்பது இதற்குக் காரணமாகும்.
இந்த பிரஹ்ம வித்யையின் பிரயோஐனத்துடன் ஸாதன ஸாத்ய லக்ஷணமான சம்பந்தத்தை ‘भिद्यते हृदयग्रन्थिः’ (பித்யதே ஹ்ருதய க்ரந்தி :இதயத்தில் உள்ள முடிச்சுகள் அறுபடும்) என்பது முதலியவைகளால் மேலே கூறுகிறார். இங்கு “अपर” (அபர) சப்தத்தால் சொல்லப்படும் ரிக்வேதம் முதலியவைகள் விதி, நிஷேதங்களை மாத்திரம் கூறுபவைகளாகவே இருக்கின்றன. அவைகளில் சம்சாரத்திற்குக் காரணமான அவித்தையை நீக்கக்கூடிய வித்தையின் தன்மையில்லை என்பதனைத் தானே கூறி ‘अविद्यायामन्तरे वर्तमानाः’ என்பவைகளால் பர, அபர வித்தைகளின் வேறுபாட்டை விளக்குகிறது. மேலும் “परीक्ष्य लोकानु” என்பவைகளின் வாயிலாக அப்பரம்பொருளை அடைவதற்கு ஸாதனமாக, எல்லா ஸாதன, ஸாத்ய விஷயங்களிலும் வைராக்கியத்தை அடைந்து, ஆச்சாரியரின் அருளால் அடையத்தக்க பிரஹ்ம வித்யையை(ப்பற்றி) கூறுகிறது. இதனால் அடையக் கூடியதைப் பற்றியோ ‘यो ब्रह्म वेद ब्रह्मैव भवति’ (எவன் பிரஹ்மத்தை அறிகிறானோ அவன் பிரஹ்மமாகவே ஆகிறான். என்றும்) ‘परामृताः परिमुच्यन्ति सर्वे’ (மேலான நிலையை அடைந்தவர்கள் எல்லாவற்றிலிருந்தும் விடுபடுகிறார்கள்) என்றும், இவ்வாறு அதனுடைய பலனை அடிக்கடி கூறுகிறார்.
எல்லா ஆஸ்ரமத்தாருக்குமே ஞானத்தால் பிரஹ்மவித்தையில் அதிகாரம் இருந்தபோதிலும் ‘भैक्षचर्यां चरन्तः’, ‘संन्यासयोगात्’ என்று கூறப்படுவதால் ஸர்வகர்ம சந்நியாசம் செய்து கொண்டவர்களால் அடையப்படும் பிரஹ்ம வித்தையே ஸாதனமாகுமேயன்றி, கர்மநிஷ்ட்டர்களின் பிரஹ்ம்ம வித்யை மோஷ சாதனமாகாது என்பதனை விளக்குகிறார். ஏன் எனில்
विद्याकर्मविरोधाच्च । न हि ब्रह्मात्मैकत्वदर्शनेन सह कर्म स्वप्नेऽपि सम्पादयितुं शक्यम् ; विद्यायाः कालविशेषाभावादनियतनिमित्तत्वाच्च कालसङ्कोचानुपपत्तेः ।
பிரஹ்ம வித்தைக்கும், கர்மாக்களுக்கும் உள்ள விரோதமே காரணமாகும். மேலும் பிரஹ்மாத்மைக்கத்துவ தர்ஸனத்துடன் கூட கர்மானுஷ்ட்டானம் செய்தல் என்பது கனவிலும் நடக்காதது ஆகும். பிரஹ்ம வித்தையை அடைவதற்கு ஒரு குறிப்பிட்ட காலம்தான் என்ற நியமம் இல்லாமையாலும், இன்ன நிமித்தத்தால்தான் அடைய வேண்டும் என்ற குறிப்பு இல்லாமையாலும் குறுகிய காலம் என்ற குறைபாடும் இல்லை.
यत्तु गृहस्थेषु ब्रह्मविद्यासम्प्रदायकर्तृत्वादि लिङ्गं न तत्स्थितं न्यायं बाधितुमुत्सहते ; न हि विधिशतेनापि तमःप्रकाशयोरेकत्र सद्भावः शक्यते कर्तुम् , किमुत लिङ्गैः केवलैरिति ।
கிரஹஸ்தாஸ்ரமத்தில் பிரஹ்ம வித்தைக்கு சம்ப்ரதாய கர்த்திருத்துவம் முதலிய லிங்கங்களினால் முன்பு கூறப்பட்ட திடமான நியாயத்தை (நியமத்தை) நீக்குவதற்கு சாமர்த்தியம் கிடையாது. நூறு விதிகளாலும் இருளையும், ஒளியையும் ஒரே இடத்தில் ஒன்று சேர்த்தல் என்பது முடியாததாகும். இவ்வாறு இருக்கையில் கேவலம் லிங்கங்களினால் என்ன செய்யமுடியும்.
एवमुक्तसम्बन्धप्रयोजनाया उपनिषदोऽल्पग्रन्थं विवरणमारभ्यते । य इमां ब्रह्मविद्यामुपयन्त्यात्मभावेन श्रद्धाभक्तिपुरःसराः सन्तः, तेषां गर्भजन्मजरारोगाद्यनर्थपूगं निशातयति परं वा ब्रह्म गमयत्यविद्यादिसंसारकारणं वा अत्यन्तमवसादयति विनाशयतीत्युपनिषत् ; उपनिपूर्वस्य सदेरेवमर्थस्मरणात् ॥
இம்மாதிரி கூறப்பட்ட ப்ரயோஐன சம்பந்தங்களுடன் கூடிய இவ்வுபநிஷத்திற்கு சுருக்கமாக உரை எழுதப்படுகிறது. எவன் ஒருவன் இந்த பிரஹ்ம வித்தையை சிரத்தை, பக்தியுடன் இருந்துகொண்டு ஆத்மபாவனையுடன் அடைகிறார்களோ அவர்களுடைய கர்ப, ஐன்ம, மூப்பு, வியாதி முதலிய அநரத்த கூட்டங்களை நாசம் செய்கிறது. அல்லது பரபிரஹ்மத்தை அடையச் செய்கிறது. அவித்யை முதலிய சம்சார காரணத்தை முற்றிலும் நாசம் செய்கிறது என்பதால் உபநிஷத். சத் என்பதற்கு முன்னால் உள்ள உப (उप) நி (नि) என்ற உபசர்க்கங்களால் இவ்வாறு அர்த்தம் கொள்ளப் படுகிறது.
ब्रह्मा देवानां प्रथमः सम्बभूव विश्वस्य कर्ता भुवनस्य गोप्ता ।
स ब्रह्मविद्यां सर्वविद्याप्रतिष्ठामथर्वाय ज्येष्ठपुत्राय प्राह ॥ १ ॥
ब्रह्म परिबृढो महान् धर्मज्ञानवैराग्यैश्वर्यैः सर्वानन्यानतिशेत इति ; देवानां द्योतनवतामिन्द्रादीनां प्रथमः गुणैः प्रधानः सन् , प्रथमः अग्रे वा सम्बभूव अभिव्यक्तः सम्यक् स्वातन्त्र्येणेत्यभिप्रायः । न तथा यथा धर्माधर्मवशात्संसारिणोऽन्ये जायन्ते, ‘योऽसावतीन्द्रियोऽग्राह्यः’ (मनु. १ । ७) इत्यादिस्मृतेः ।
ब्रह्म (பிரஹ்மா)- பரிவிராட். மேலான தர்ம, ஞான, வைராக்கிய ஐஸ்வர்யங்களால் எல்லோரையும் மிஞ்சியவராய் (கடந்தவராய்) இருக்கிறார். देवानां प्रथमः (தேவானாம்பிரதம:)- த்யோதனாவான்களான (பிரகாசிப்பவர்களான இந்திராதி தேவர்களைக் காட்டிலும் குணங்களால் முதன்மையானவராக (முக்கியமானவராக இருக்கிறார். அல்லது முதலில் சர்வ சுதந்திரத்துடன் सम्बभूव - (சம்பபூவ) தோன்றினார் என்பது அபிப்பிராயம். எவ்வாறு தர்மாதர்ம வசத்தால் மற்ற ஐீவர்கள் பிறக்கிறார்களோ அவ்வாறு அல்ல என்பதை ‘योऽसावतीन्द्रियोऽग्राह्यः’ (யோஅசாவதீந் திரியோக்ராஹ்ய......) என்பது முதலான ஸ்மிருதிகளால் அறிகிறோம்.
विश्वस्य सर्वस्य जगतः कर्ता उत्पादयिता, भुवनस्य उत्पन्नस्य गोप्ता पालयितेति विशेषणं ब्रह्मणो विद्यास्तुतये । सः एवं प्रख्यातमहत्त्वो ब्रह्मा ब्रह्मविद्यां ब्रह्मणः परमात्मनो विद्यां ब्रह्मविद्याम् ,
‘येनाक्षरं पुरुषं वेद सत्यम्’ (मु. उ. १ । २ । १३) इति विशेषणात् । परमात्मविषया हि सा । ब्रह्मणा वाग्रजेनोक्तेति ब्रह्मविद्या । तां ब्रह्मविद्याम् , सर्वविद्याप्रतिष्ठां सर्वविद्याभिव्यक्तिहेतुत्वात्सर्वविद्याश्रयामित्यर्थः ; सर्वविद्यावेद्यं वा वस्त्वनयैव ज्ञायत इति,
‘येनाश्रुतं श्रुतं भवति अमतं मतमविज्ञातं विज्ञातम्’ (छा. उ. ६ । १ । ३) इति श्रुतेः । सर्वविद्याप्रतिष्ठामिति च स्तौति विद्याम् । अथर्वाय ज्येष्ठपुत्राय ज्येष्ठश्चासौ पुत्रश्च, अनेकेषु ब्रह्मणः सृष्टिप्रकारेष्वन्यतमस्य सृष्टिप्रकारस्य प्रमुखे पूर्वम् अथर्वा सृष्ट इति ज्येष्ठः ; तस्मै ज्येष्ठपुत्राय प्राह प्रोक्तवान् ॥
विश्वस्य कर्ता- விஷ்வஸ்யகர்த்தா) இந்த அகில உலகத்தைப் படைத்தவர், भुवनस्य गोप्ता (புவனஸ்யகோப்தா) படைத்த உலகத்தைக் காப்பவர் என்ற விசேஷணங்கள் பிரஹ்ம வித்தையை துதிப்பதின் பொருட்டாகும். இவ்வாறு மிகவும் பிரசித்தமாக உள்ள स:-அந்த பிரஹ்மா ब्रह्मविद्यां- பிரஹ்ம வித்தையை அதாவது பரமாத்ம வித்தையை கூறினார். “येनाक्षरं पुरुषं वेद सत्यम्” (யேனாக்ஷரம் புருஷம் வேத சத்தியம்) என்ற விசேஷணத்தை உடையதாய் இருப்பதால் அல்லவா வாக்கிற்கு அதிபதியாய் உள்ள பிரஹ்மாவால் கூறப்பட்டது. सर्वविद्याप्रतिष्ठां - (சர்வ வித்யா பிரதிஷ்ட்டாம்) எல்லா வித்தைகளும் அந்த பிரஹ்ம்ம வித்தையினிடத்தில் நிலை பெற்றிருக்கின்றன. அதனால் எல்லா வித்தைகளும் வெளிப்படுத்துவதற்குக் காரணமாய் இருப்பதால் எல்லா வித்தைகளுக்கும் ஆஸ்ரயமாய் இருக்கிறதுஎன்பதுபொருள். ‘येनाश्रुतं श्रुतं भवति अमतं मतमविज्ञातं विज्ञातम्’ (யேனாஸ்ருதம் ஸ்ருதம் பவதி அமதம் மதமவிக்ஞாதம் விக்ஞாதம் எதனால் கேட்கப்படாதது கேட்கப்பட்டதாகிறதோ, நினைவிற்கு எட்டாதது நினைக்கப் பட்டதாகிறதோ, அறியப்படாதது அறியப்பட்டதாகிறதோ) என்ற சுருதி வாக்கியப்படி வஸ்துவின் (பிரஹ்மத்தின்) ஞானம் அந்த பிரஹ்ம வித்தையாலேயே உண்டாகிறது என்பதால் எல்லாவித்தைகளும் அதில் பிரதிஷ்ட்டை செய்யப்பட்டிருக்கிறது என்று துதிக்கின்றார். अथर्वाय ज्येष्ठपुत्राय - (அதர்வாய ஐ்யேஷ்ட்ட புத்ராய) அந்த பிரஹ்ம வித்தையை பிரஹ்மா தன்னுடைய தலை மகனாகிய அதர்வருக்குக் கூறினார். எல்லோரையும் விட மூத்தவன் என்பதால் ஜேஷ்ட்ட புத்திரன். பிரஹ்மாவினுடைய அநேகவகையான சிருஷ்ட்டிகளுள் ஒரு சிருஷ்ட்டியில் எல்லோருக்கும் முதலாவதாக அதர்வாவை உண்டாக்கினார். ஆகையால் அவர் ஜேஷ்ட்டர் (முதலாமவர்) ஆகையால் அவர் ஜேஷ்ட்ட புத்திரர்.
अथर्वणे यां प्रवदेत ब्रह्माथर्वा तां पुरोवाचाङ्गिरे ब्रह्मविद्याम् ।
स भारद्वाजाय सत्यवहाय प्राह भारद्वाजोऽङ्गिरसे परावराम् ॥ २ ॥
याम् एताम् अथर्वणे प्रवदेत प्रावदद्ब्रह्मविद्यां ब्रह्मा, तामेव ब्रह्मणः प्राप्ताम् अथर्वां पुरा पूर्वम् ; उवाच उक्तवान् अङ्गिरे अङ्गीर्नाम्ने ब्रह्मविद्याम् । स चाङ्गीः भारद्वजाय भरद्वाजगोत्राय सत्यवहाय सत्यवहनाम्ने प्राह प्रोक्तवान् । भारद्वाजः अङ्गिरसे स्वशिष्याय पुत्राय वा परावरां परस्मात्परस्मादवरेणावरेण प्राप्तेति परावरा परावरसर्वविद्याविषयव्याप्तेर्वा, तां परावरामङ्गिरसे प्राहेत्यनुषङ्गः ॥
याम् (யாம்) - எந்த பிரஹ்ம வித்தையை பிரஹ்மா ஆனவர் अथर्वणे - (அதர்வணே) அதர்வணருக்குக் கூறினாரோ तां - (தாம்)-அந்த ब्रह्मणः- (பிரஹ்மண:) - பிரஹ்மாவிடம் பெற்ற ब्रह्मविद्याम् एव- (பிரஹ்ம வித்தையையே पुरा-(புரா) முன்பு अथर्वा - (அதர்வா, அதர்வனர் अङ्गिरे -(அங்கிரே) - அங்கிரஸ் என்ற முனிவருக்குக் उवाच - (உவாச) - கூறினார். स (ச) அந்த அங்கிரசரானவர் भारद्वाजाय (பாரத் வாஐாய) பரத் வாஐர்குலத்தில் உதித்த सत्यवहाय - (சத்யவஹாய) - சத்யவஹர் என்ற பெயருடைய முனிக்கு प्राह -(ப்ராஹ) கூறினார். அவ்வாறே भारद्वाजः अङ्गिरसे - (பாரத்வாஐ: அங்கிரசே) - பாரத்வாஐர் தன்னுடைய யசிஷ்யன் அல்லது புத்திரனாகிய அங்கிரசிற்குக் கூறினார். परावरां - (பராவராம்) இவ்வாறு மேலோர் கீழோர் என்று அடையப்பட்டதால் பராவர வித்தை என்று கொள்ளப்படுகிறது. அல்லது பரவித்யா என்றால் பிரஹ்மவித்தை. அவரவித்தை என்றால் பிரஹ்மத்தைத் தவிர மற்ற கர்மா முதலியவைகளைப் பற்றிய பிரஹ்ம வித்தையில் அடங்கியிருப்பதால் பராபர வித்தை என்று பிரஹ்ம வித்தை கூறப்படுகிறது. அந்த பராபர வித்தை அங்கிரசிற்குக் கூறப்பட்டது என்பது பொருளாகிறது.
शौनको ह वै महाशालोऽङ्गिरसं विधिवदुपसन्नः पप्रच्छ कस्मिन्नु भगवो विज्ञाते सर्वमिदं विज्ञातं भवतीति ॥ ३ ॥
शौनकः शुनकस्यापत्यं महाशालः महागृहस्थः अङ्गिरसं भारद्वाजशिष्यमाचार्यं विधिवत् यथाशास्त्रमित्येतत् ; उपसन्नः उपगतः सन् पप्रच्छ पृष्टवान् । शौनकाङ्गिरसोः सम्बन्धादर्वाग्विधिवद्विशेषणाभावादुपसदनविधेः पूर्वेषामनियम इति गम्यते । मर्यादाकरणार्थं विशेषणम् । मध्यदीपिकान्यायार्थं वा विशेषणम् , अस्मदादिष्वप्युपसदनविधेरिष्टत्वात् ।
महाशालः- (மஹாசால:) - மஹா கிரஹஸ்தராகிய शौनकः- (செளனக:)- சுனகருடைய புத்திரராகிய செளனகர் பரத்வாஐருடைய சிஷ்யரும், ஆச்சாரியருமாகிய अङ्गिरसं - (அங்கிரஸம்) - அங்கிரஸை विधिवत् - (விதிவத்) - சாஸ்திரத்தில் கூறப்பட்ட விதிப்படி उपसन्नः (உபசன்ன:) - அணுகி पप्रच्छ - (பப்ரச்ச) - கேட்டார். செளனகர் அங்கிரஸை விதிப்படி அனுகினாா் என்பதில் உள்ள விதிப்படி என்ற விசேஷணத்தால் குருவை அணுகும் விதியானது இதற்கு முன் உள்ள பரம்பரையில் நியமம் இல்லாமல் இருந்திருக்கலாம் என்று தோன்றுகிறது. அல்லது மரியாதையின் பொருட்டோ அல்லது மத்திய தீபிகாந்யாயம் என்ற இடையில் வைக்கப்பட்ட விளக்கு போல் முன்னவருக்கும், பின்னவருக்கும் அதே முறைதான் என்று கூறியதாகவும் ஆகலாம். மேலும் ஈண்டு கூறியிருத்தல் நம் போன்றவர்கள் குருவை எவ்வாறு அணுகவேண்டும் என்பதனை வலியுறுத்தி உபதேசிப்பதற்காகவும் ஆகும்.
किमित्याह — कस्मिन्नु भगवो विज्ञाते, नु इति वितर्के, भगवः हे भगवन् , सर्वं यदिदं विज्ञेयं विज्ञातं विशेषेण ज्ञातमवगतं भवतीति ‘एकस्मिन्विज्ञाते सर्वविद्भवति’ इति शिष्टप्रवादं श्रुतवाञ्शौनकः तद्विशेषं विज्ञातुकामः सन्कस्मिन्निति वितर्कयन्पप्रच्छ । अथवा, लोकसामान्यदृष्ट्या ज्ञात्वैव पप्रच्छ । सन्ति हि लोके सुवर्णादिशकलभेदाः सुवर्णत्वाद्येकत्वविज्ञानेन विज्ञायमाना लौकिकैः ; तथा किं न्वस्ति सर्वस्य जगद्भेदस्यैकं कारणम् यत्रैकस्मिन्विज्ञाते सर्वं विज्ञातं भवतीति ।
किमू इति - (கிம் இதி ஆஹ) அவர் என்ன கேட்டார் என்பதைக் கூறுகிறார். भगवो- (பகவோ) ஹேபகவானே! कस्मिन् नु- (கஸ்மின்னு) இதில் नु (னு) என்பது தர்கத்திற்காக (சந்தேஹம்)வந்தது. - எதை विज्ञातं - (விக்ஞாதே) அறிந்தபொழுது எந்த सर्वम् इवम् - (சர்வம் இதம்) இவை எல்லாம் அறிய வேண்டியவை विज्ञातं - (விக்ஞாதம்) விசே ஷமாக அறிந்தவைகளாக (பவதி) ஆகின்றன என்று ஒன்றை அறிவதால் எல்லாம் அறிந்தவன் ஆவான் என்பதை சான்றோர்களின் கூற்றை செளனகர் கேட்டிருக்கிறார். அதை விசேஷமாக அறிவதற்கு இச்சை உள்ளவராகி எதை அறிந்தபொழுது என்று சந்தேஹத்துடன் கேட்டார் அல்லது உலகத்தில் உள்ள சாமான்ய திருஷ்டியினால் அறிந்தே கேட்டார். உலகில் தங்க முதலியவைகளில் அநேக விதபேதங்கள் இருக்கின்றன. உலகத்தோரால் தங்கத்தன்மை முதலியவகளை ஒன்றே என்ற ஞானத்தால் எல்லாம் அறிந்தவைகள் ஆகின்றன. எந்த ஒன்றை அறிந்தால் எல்லாம் அறிந்ததாகுமோ அவ்வாறு இந்த எல்லா உலகின் பேதத்திற்கும் ஒரே காரணம் இருக்கிறது.
नन्वविदिते हि कस्मिन्निति प्रश्नोऽनुपपन्नः ; किमस्ति तदिति तदा प्रश्नो युक्तः ; सिद्धे ह्यस्तित्वे कस्मिन्निति स्यात् , यथा कस्मिन्निधेयमिति ।
न ; अक्षरबाहुल्यादायासभीरुत्वात्प्रश्नः सम्भवत्येव — किं न्वस्ति तद्यस्मिन्नेकस्मिन्विज्ञाते सर्ववित्स्यादिति ॥
(சங்கை) எந்த வஸ்துவை அறியவில்லையோ அந்த வஸ்துவின் விஷயத்தில் எதை எதனிடத்தில் என்ற கேள்வியே எழாது. அந்தவஸ்து இருக்கும்பொழுது என்ன இருக்கின்றது என்ற கேள்வி பொருந்தும்.
(சமாதானம்) அவ்வாறு கூறுவது பொருந்தாது. அக்ஷரம் அதிகமாகவும், ஆயாசத்தின் பயத்தினாலும் எந்த ஒன்றை அறிந்தால் எல்லாம் அறிந்தவன் ஆகின்றான் என்ற கேள்வி எழவே செய்கிறது.
विघा द्विप्रकारिका इति अड्गिरस: अत्तरम् -
அங்கிரஸின் பதில் மற்றும் இரண்டு விதமான வித்தையும்
तस्मै स होवाच । द्वे विद्ये वेदितव्ये इति ह स्म यद्ब्रह्मविदो वदन्ति परा चैवापरा च ॥ ४ ॥
तस्मै शौनकाय सः अङ्गिराः ह किल उवाच उक्तवान् । किमिति, उच्यते — द्वे विद्ये वेदितव्ये ज्ञातव्ये इति । एवं ह स्म किल यत् ब्रह्मविदः वेदार्थाभिज्ञाः परमार्थदर्शिनः वदन्ति । के ते इत्याह — परा च परमात्मविद्या, अपरा च धर्माधर्मसाधनतत्फलविषया ।
அந்த அங்கிரர் செளனகரின் பொருட்டு அல்லவா கூறினார். அது என்ன என்று கூறப்படுகிறது. வேதாந்தத்தை அறிந்தவரும், பரமார்த்தத்தை அறிந்தவருமான அந்த பிரஹ்ம வித்துக்கள் இரண்டு வித்தைகள் அறியப்பட வேண்டியது என்று அல்லவா கூறுகின்றார்கள். அவை இரண்டும் எவை என்று கூறுகிறார். பரா என்ற பரமாத்ம வித்தையும், தர்மாதர்ம சாதனமும் அதன் பல விஷயமும் ஆன அபரா வித்தையும் ஆகும்.
ननु कस्मिन्विदिते सर्वविद्भवतीति शौनकेन पृष्टम् ; तस्मिन्वक्तव्येऽपृष्टमाहाङ्गिराः — द्वे विद्ये इत्यादि ।
(சங்கை) செளனகரால் எதை அறிந்தால் எல்லாம் அறிந்தவன் ஆவான் என்று கேட்கப்பட்டது. அதற்கு அங்கிரர் பதில் அளிக்காமல் (த்வேவித்யே) என்பது முதலியவைகளை அவர் கேட்காததை கூறுகிறார்.
नैष दोषः, क्रमापेक्षत्वात्प्रतिवचनस्य । अपरा हि विद्या अविद्या ; सा निराकर्तव्या तद्विषये हि अविदिते न किञ्चित्तत्त्वतो विदितं स्यादिति ; ‘निराकृत्य हि पूर्वपक्षं पश्चात्सिद्धान्तो वक्तव्यो भवति’ इति न्यायात् ॥ ४ ॥
(சமாதானம்) பதிலில் ஒரு கிரமத்தை அனுசரித்து கூறவேண்டியதால் அது தோஷம் ஆகாது. அபர வித்தையானது அவித்தை. அது நிராகரிக்கப்பட வேண்டியது. அதைக்குறித்து அறிந்தாலும், கொஞ்சமும் உண்மையாக அறிந்ததாகாது. எனவே முதலில் பூர்வபக்ஷத்தை நிராகரித்துப்பின் ஸித்தாந்தைக்கூற வேண்டும் என்ற நியாயத்தை அனுசரித்து அவ்வாறு விடைபகன்றார்.
तत्रापरा, ऋग्वेदो यजुर्वेदः सामवेदोऽथर्ववेदः शिक्षा कल्पो व्याकरणं निरुक्तं छन्दो ज्योतिषमिति । अथ परा यया तदक्षरमधिगम्यते ॥ ५ ॥
तत्र का अपरेत्युच्यते — ऋग्वेदो यजुर्वेदः सामवेदोऽथर्ववेदः इत्येते चत्वारो वेदाः । शिक्षा कल्पो व्याकरणं निरुक्तं छन्दो ज्योतिषम् इत्यङ्गानि षट् ; एषा अपरा विद्योक्ता ।
அவைகளுள் அபரவித்தை என்பது என்ன என்று கூறப்படுகிறது. ரிக்வேதம், யஐுர்வேதம், சாமவேதம், அதர்வணவேதம் என்ற நான்கு வேதங்களும் சிக்ஷா, கல்பம், வியாகரணம், நிருக்தம், சந்தஸ், ேஐாதிஷம் என்று ஆறு அங்கங்களும் அபரா வித்யாவாகும்.
अथ इदानीम् इयं परा विद्योच्यते यया तत् वक्ष्यमाणविशेषणम् अक्षरम् अधिगम्यते प्राप्यते, अधिपूर्वस्य गमेः प्रायशः प्राप्त्यर्थत्वात् ; न च परप्राप्तेरवगमार्थस्य च भेदोऽस्ति ; अविद्याया अपाय एव हि परप्राप्तिर्नार्थान्तरम् ।
பிறகு, இப்பொழுது எதனால் கூறப்போகும் எந்த மாறுபாடோ, நாசமோ அற்ற பரம்பொருள் அடையப்படுகிறதோ அது பரவித்தை ஆகும். அடையப்படுகிறது என்று கூறுதல் அடைபவன், அடையப்படுவது என்று துவைத பாவனையை உண்டாக்குமே எனில், (அதி + கம்யதே) என்பதற்கு அடையப்படுகிறது என்பது இயல்பாகக் கூறும் பொருளாகும். பரத்தை அடைதல் என்பதற்கும், பரத்தை அறிதல் என்பதற்கும் பேதம் இல்லாமையால் அவ்வாறு பொருள் கொள்ளப்பட்டது. பரத்தை அடைதல் என்பதற்கு அவித்தையை நாசம் செய்தல் என்று வேறு அர்த்தமாகும்.
ननु ऋग्वेदादिबाह्या तर्हि सा कथं परा विद्या स्यात् मोक्षसाधनं च । ‘या वेदबाह्याः स्मृतयो याश्च काश्च कुदृष्टयः’ (मनु. १२ । ९५) इति हि स्मरन्ति । कुदृष्टित्वान्निष्फलत्वादनादेया स्यात् ; उपनिषदां च ऋग्वेदादिबाह्यत्वं स्यात् । ऋग्वेदादित्वे तु पृथक्करणमनर्थकम् अथ परेति ।
(சங்கை) ரிக்வேதம் முதலியவைகள் பாஹியமாகில் எவ்வாறு அது பராவித்தையாகவும், மோக்ஷசாதனமாகவும் ஆகும்? ‘या वेदबाह्याः स्मृतयो याश्च काश्च कुदृष्टयः’ । सर्वास्ता निष्फलाः प्रेत्य तमोनिष्ठा हि ताः स्मृताः ॥ (யாவேதபாஹ்யா : ஸ்மிருதயோ யாச்ச காச்ச குத்ருஷ்டய : சர்வாஸ்தா நிஷ்பலா : ப்ரேத்ய தமோநிஷ்ட்டஹி தா: ஸ்ம்ருதா:) -எவைகள் வேதபாஹ்யங்களோ அவை ஏற்கத்தகாதவை என்றன்றோஸ்ம்ருதிகள் கூறுகின்றன. ஏன்எனில் அவைகள் குதிருஷ்டியோடு கூடியதாகவும், பயனற்றதாயும் உள்ளது என்றன்றோ கூறப்பட்டுள்ளது. அது குதிருஷ்டி உடையதாயும், பயனற்றதாயும் இருப்பதால் அது தள்ளத்தக்கது. உபநிஷத்துக்களை ரிக்வேதம் முதலியவைகளில் இருந்து (அத பரேதி) என்று பிரித்தல் அநர்த்தமாகும்.
न, वेद्यविषयविज्ञानस्य विवक्षितत्वात् । उपनिषद्वेद्याक्षरविषयं हि विज्ञानमिह परा विद्येति प्राधान्येन विवक्षितम् , नोपनिषच्छब्दराशिः । वेदशब्देन तु सर्वत्र शब्दराशिर्विवक्षितः । शब्दराश्यधिगमेऽपि यत्नान्तरमन्तरेण गुर्वभिगमनादिलक्षणं वैराग्यं च नाक्षराधिगमः सम्भवतीति पृथक्करणं ब्रह्मविद्याया अथ परा विद्येति कथनं चेति ॥ ५ ॥
(எவ்வாறு பராவித்யா ஆகும் எனில்) (சமாதானம்)அது அவ்வாறு அன்று. அறியத்தக்க விஷயத்தை உணர்த்தவே விளக்கப்பட்டுள்ளதால் உபநிஷத்துக்களால் அறியத்தக்க அக்ஷர விஷயமான விக்ஞானமே முக்கியமாக பராவித்தை என்று கூறப்பட்டதே அன்றி உபநிஷத்சொற்கோவைகளை பராவித்யா என்று கூறப்படவில்லை. வேதம் என்ற சப்தத்திற்கு எங்கும் சொற்கூட்டமே என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது. உபநிஷத்சொற் கூட்டத்தை அறிந்ததால் மாத்திரம் அப்பரம்பொருள் அடையப்படுவது இல்லை. அதைத்தவிர வேறு முயற்ச்சிகளான குருவை அணுகி உபதேசம் பெறல், வைராக்கியம் அடைதல் முதலியவை இன்றி அப்பரம் பொருளை உணர்வது என்பது இல்லை. எனவே தான் பிரஹ்ம வித்தையே வேதங்களிலிருந்து பிரித்து பரா வித்தை என்று கூறப்பட்டது.
यथा विधिविषये कर्त्राद्यनेककारकोपसंहारद्वारेण वाक्यार्थज्ञानकालादन्यत्रानुष्ठेयोऽर्थोऽस्त्यग्निहोत्रादिलक्षणः, न तथेह परविद्याविषये वाक्यार्थज्ञानसमकाल एव तु पर्यवसितो भवति, केवलशब्दप्रकाशितार्थज्ञानमात्रनिष्ठाव्यतिरिक्ताभावात् । तस्मादिह परां विद्यां सविशेषणेनाक्षरेण विशिनष्टि — यत्तदद्रेश्यमित्यादिना । वक्ष्यमाणं बुद्धौ संहृत्य सिद्धवत्परामृशति — यत्तदिति ।
எவ்வாறு விதி கர்மகாண்ட ஸம்பந்தமான விஷயத்தில் அதை விளக்கும் வாக்கியங்களின் அர்த்தத்நை அறியும்பொழுது வேறு கா்த்தா முதலிய அநேக காரங்களின் செயலை உண்டாக்கும் ஸாதனங்களின் சோ்க்கை மூலமாக அக்னிே‘ாத்திரம் முதலிய ஆனஷ்டிக்கக்காரணமாகிறது. இங்கு பராவித்யா விஷயத்தில் அவ்வாறு இல்லை. வெறும் சப்தத்தினால் விளங்கும் அா்த்த ஞானமாத்திர நிஷ்டையானது வேறாக இல்லாததால் வாக்யாா்த்த ஞானமானது சமகாலத்திலேயே முடிவடைகிறது. ஆனையால் இங்கு பராவித்தையை விசேஷணங்களுடன் கூடிய யத்தத்அத்ரேச்யம் முதலியவைகள் விசேஷ்யமாக எடுத்துக்காட்டப்படுகிறது. இனிக்கூறப்போவதை மனதில் வைத்துக்கொண்டு யத்தத்இதி முதலிய வாக்யங்களினால் அந்த சித்த வஸ்துவை சொல்லப்போகிறாா்.
यत्तदद्रेश्यमग्राह्यमगोत्रमवर्णमचक्षुःश्रोत्रं तदपाणिपादम् ।
नित्यं विभुं सर्वगतं सुसूक्ष्मं तदव्ययं यद्भूतयोनिं परिपश्यन्ति धीराः ॥ ६ ॥
अद्रेश्यम् अदृश्यं सर्वेषां बुद्धीन्द्रियाणामगम्यमित्येतत् । दृशेर्बहिःप्रवृत्तस्य पञ्चेन्द्रियद्वारकत्वात् । अग्राह्यं कर्मेन्द्रियाविषयमित्येतत् । अगोत्रम् , गोत्रमन्वयो मूलमित्यनर्थान्तरम् । अगोत्रम् अनन्वयमित्यर्थः । न हि तस्य मूलमस्ति येनान्वितं स्यात् । वर्ण्यन्त इति वर्णा द्रव्यधर्माः स्थूलत्वादयः शुक्लत्वादयो वा । अविद्यमाना वर्णा यस्य तत् अवर्णम् अक्षरम् । अचक्षुःश्रोत्रं चक्षुश्च श्रोत्रं च नामरूपविषये करणे सर्वजन्तूनाम् , ते अविद्यमाने यस्य तदचक्षुःश्रोत्रम् ।
‘यः सर्वज्ञः सर्ववित्’ (मु. उ. १ । १ । ९) इति चेतनावत्त्वविशेषणात्प्राप्तं संसारिणामिव चक्षुःश्रोत्रादिभिः करणैरर्थसाधकत्वम् ; तदिह अचक्षुःश्रोत्रमिति वार्यते,
‘पश्यत्यचक्षुः स शृणोत्यकर्णः’ (श्वे. उ. ३ । १९) इत्यादिदर्शनात् ।
(அர்த்தம்) यत् तत् अद्रश्यम्- (யத் தத் அத்ரேஷ்யம்) - என்ற அப்பரம்பொருள் எல்லா புத்தி இந்திரியங்கள் இவைகளுக்கு எட்டாதது. எட்டுவது என்பது வெளிப்பிரவிருத்தி உடைய ஐந்து இந்திரியங்களின் செயலாகும். அதற்கு எட்டாதது என்பது பொருள். अग्राह्यं (அக்ராஹ்யம்) –கர்மேந்திரியங்களுக்கு விஷயமாகாதது. अगोत्र - (அகோத்திரம்) கோத்திரம் என்றால் மூலத்துடன் கூடியது அன்வயம் எனப்படும். அதற்கு நேர்மாறான அனந்வயமாய் இருப்பதால் அதாவது இதற்கு மூலம் இல்லாததால் அகோத்தரம். வர்ணம் என்பது பருமன், வெண்மை போன்ற திரவிய தர்மங்களாகும். அத்தகைய திரவிய தர்மங்கள் அற்ற अवर्ण அக்ஷரம் அவர்ணம் ஆகும். अचक्षुःश्रोत्रं - (அசக்ஷுஸ்சுரோத்ரம்) கண் காது இவைகள் எல்லா பிராணிகளுக்கும் நாமரூபத்தை விஷயம் செய்வதற்கு கருவியாய் இருக்கின்றன. அவைகள் எதற்கு இல்லையோ அது அசக்ஷுசுரோத்திரம். ‘यः सर्वज्ञः सर्ववित्’ - (ய:சர்வக்ஞ :சர்வவித்) என்ற சேதனத்தன்மை விசேஷணமாய் இருப்பதால் மற்ற சம்சாரிகளைப் போல் கண் காது முதலிய கரணங்களால் அர்த்த சாதகத்துவம் ஏற்படுகிறது. पश्यत्यचक्षुः स शृणोत्यकर्णः’ முதலிய உபநிஷத்துகளில் தெரிவித்தபடி இங்கு சக்ஷு: சுரோத்திரம் இவைகள் இல்லாமலேயே பார்க்கிறது, கேட்கிறது என்பதால் அசக்ஷு :சுரோத்திரம்.
किञ्च, तत् अपाणिपादं कर्मेन्द्रियरहितमित्येतत् । यत एवम् अग्राह्यमग्राहकं च अतो नित्यमविनाशि । विभुं विविधं ब्रह्मादिस्थावरान्तप्राणिभेदैर्भवतीति विभुम् । सर्वगतं व्यापकमाकाशवत्सुसूक्ष्मम् । शब्दादिस्थूलत्वकारणरहितत्वात् । शब्दादयो ह्याकाशवाय्वादीनामुत्तरोत्तरस्थूलत्वकारणानि ; तदभावात्सुसूक्ष्मम् , किञ्च, तत् अव्ययम् उक्तधर्मत्वादेव न व्येतीत्यव्ययम् । न ह्यनङ्गस्य स्वाङ्गापचयलक्षणो व्ययः सम्भवति शरीरस्येव । नापि कोशापचयलक्षणो व्ययः सम्भवति राज्ञ इव । नापि गुणद्वारको व्ययः सम्भवति, अगुणत्वात्सर्वात्मकत्वाच्च ।
மேலும் तदपाणिपादं (ததபாணிபாதம்) - கை கால் அற்றது அதாவது கர்மேந்திரியமற்றது. எதனால் முற்கூறப்பட்டவைகளால் கிரஹிக்க முடியாததாய் இருக்கிறதோ அதனாலேயே அது नित्यं - (நித்தியம்) நித்யமானது, நாசமற்றது. विभुं - (விபும்) பிரஹ்மா தொடங்கி ஸ்தாவரங்கள் வரையிலான பலவித பிராணி பேதங்களாக அதுவே ஆகிறது என்பதால் விபு ஆகும். सर्वगतं (சர்வகதம்) - வியாபகம். ஆகாசம்போல் சப்தம் முதலிய ஸ்தூலத்தன்மையாக காரணம் இல்லாததால் சுசுக்ஷ்மம். சப்தம் முதலியவைகள் அல்லவா ஆகாசம், வாயு முதலியவைகளுக்கு உத்தரோத்தரம் காரணங்களாகின்றன. அவ்வாறு இல்லாததினால் சுசுக்ஷ்மம் ஆகும். மேலும் तदव्ययम् - (ததவ்யயம்) - முற்கூறிய தர்மங்களைப் பெற்றமையால் அதுமாறுபாடு அற்றது. ஆகையால் அவ்யயம். அதாவது அங்கம் அற்றவனுக்கு தன் சரீரத்தின் தேய்வு அல்லது குறைவு என்ற வியயம் ஏற்படுவதில்லை. சரீரத்திற்குத்தான் ஏற்படுகிறது. மேலும் அரசனின் பொக்கிஷம் போல் குறைவதும் இல்லை. மேலும் நிர்குணமாயும், ஸர்வாத்மகமாயும் இருப்பதால் அதற்கு குணரூபமான வியயமும் (குறைவும்) ஏற்படுவது இல்லை.
यत् एवंलक्षणं भूतयोनिं भूतानां कारणं पृथिवीव स्थावरजङ्गमानां परिपश्यन्ति सर्वत आत्मभूतं सर्वस्य अक्षरं पश्यन्ति धीराः धीमन्तो विवेकिनः । ईदृशमक्षरं यया विद्यया अधिगम्यते सा परा विद्येति समुदायार्थः ॥ ६ ॥
ஸ்தாவரஐங்கமங்களுக்கு பூமி காரணமாய் இருப்பது போல் இத்தகைய லக்ஷணங்களோடு கூடிய भूतयोनिम् - (பூதயோநிம்) - எல்லா பூதங்களுக்கும் காரணமாயும், எங்கும் ஆத்மபூதமாயும் உள்ள அக்ஷர பிரஹ்மத்தை (பரமாத்மாவை) தீரர்கள் புத்திமான்களாகிய விவேகிகள் பார்க்கின்றார்கள். எந்த வித்தையால் பரமாத்மாவை அறிகிறார்களோ அந்த வித்தை பரவித்தை எனப்படும்.(இது ஸம்பூரண மந்திரத்தின் தாத்பா்யா்த்தம்)
भूतयोनिरक्षरमित्युक्तम् । तत्कथं भूतयोनित्वमित्युच्यते दृष्टान्तैः —
(அ.கை) பூதயோனி என்பது அக்ஷரப்ரஹ்மம் என்று கூறப்பட்டது. அதற்கு பூதயோனித்துவம் எவ்வாறு என்பதை பிரசித்தமான த்ருஷ்டாந்தங்களால் விளக்கப்படுகிறது.
यथोर्णनाभिः सृजते गृह्णते च यथा पृथिव्यामोषधयः सम्भवन्ति ।
यथा सतः पुरुषात्केशलोमानि तथाक्षरात्सम्भवतीह विश्वम् ॥ ७ ॥
यथा लोके प्रसिद्धः ऊर्णनाभिः लूताकीटः किञ्चित्कारणान्तरमनपेक्ष्य स्वयमेव सृजते स्वशरीराव्यतिरिक्तानेव तन्तून्बहिः प्रसारयति पुनस्तानेव गृह्णते च गृह्णाति स्वात्मभावमेवापादयति ; यथा च पृथिव्याम् ओषधयः, व्रीह्यादिस्थावराणीत्यर्थः, स्वात्माव्यतिरिक्ता एव प्रभवन्ति सम्भवन्ति ; यथा च सतः विद्यमानाज्जीवतः पुरुषात् केशलोमानि केशाश्च लोमानि च सम्भवन्ति विलक्षणानि ।
எவ்வாறு உலகில் பிரசித்தமோ - சிலந்தியானது வேறு எந்தக் காரணத்தையும் சிறிதும் அபேக்ஷிக்காமல் தானே தன்னுடைய சரீரத்தினின்றும் வேறுபடாத நூலை வெளிப்படுத்துகிறது. மறுபடியும் அதையே தன் உள்ளே இழுத்துக்கொண்டு தானாகவே ஆகிறதோ, எவ்வாறு பூமியில் நெல் முதலான பயிர்களும், தாவரங்களும் தன்னிலிருந்தும் (பூமியிலிருந்தும்) வேறுபடாதவைகளாகவே உண்டாகின்றனவோ, எவ்வாறு ஜீவித்திருக்கின்ற புருஷனிடமிருந்து விலக்ஷணமான கேச, ரோமங்கள் உண்டாகின்றனவோ.
यथैते दृष्टान्ताः, तथा विलक्षणं सलक्षणं च निमित्तान्तरानपेक्षाद्यथोक्तलक्षणात् अक्षरात् सम्भवति समुत्पद्यते इह संसारमण्डले विश्वं समस्तं जगत् । अनेकदृष्टान्तोपादानं तु सुखावबोधनार्थम् ॥
எவ்வாறு திருஷ்ட்டாந்தங்களோ அவ்வாறே த்ருஷ்ட்டாந்தத்தில் கூறப்பட்டவண்ணம் விலக்ஷணமாயும், சலக்ஷணமாயும் உள்ளவைகள் வேறு நிமித்தங்களை எதிர்பார்க்காமல் (அபேக்ஷிக்காமல்) உண்டாகின்றனவோ (ஆறாவது மந்திரத்தில்) கூறப்பட்ட லக்ஷணங்களுடன் கூடிய அக்ஷரப்ஹ் மத்திலிருந்தே இந்த சம்சார மண்டலத்தில் அகில ஐகத்தும் உண்டாகிறது. சுலபமாக விஷயத்தைப் புரிந்து கொள்வதற்காக அநேக திருஷ்டாந்தங்கள் கூறப்பட்டன. (குறிப்பு) ऊर्णनाभिः- என்ற திருஷ்டாந்தம் அந்தப் பரம்பொருள் ஐகத்திற்கு அபின்ன நிமித்த உபாதனகாரணம் என்பதை விளக்குவதற்காக சுருதியில் எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டுள்ளது. पृथिव्याम् ओषधयः- என்ற திருஷ்டாந்தம் அந்தப் பரம்பொருளில் இருந்து உண்டான ஐகத் அந்த பரம்பொருளைத் தவிர வேறு அல்ல என்பதை விளக்குகிறது. ஏன்எனில் சிலந்தியைவிட அதன்வலை அன்னியமாய் இருக்கிறது. அதன்பின் पुरुषात् केशलोमानि என்ற திருஷ்டாந்தம் சேதனத்திலிருந்து அசேதனம் தோன்றும் என்பதை தெரிவிக்கிறது. இங்கு அநேக திருஷ்டாந்தங்கள் ஏன் கூறப்படுகிறது எனில் ஒரே திருஷடாந்தத்திலேயே எல்லாம் பொருந்துவதாய் இருந்தால் அது பரம்பொருள் ஆகாது.
यद्ब्रह्मण उत्पद्यमानं विश्वं तदनेन क्रमेणोत्पद्यते, न युगपद्बदरमुष्टिप्रक्षेपवदिति क्रमनियमविवक्षार्थोऽयं मन्त्र आरभ्यते —
பிரஹ்மத்தினிடத்திலிருந்து உண்டான இந்த விச்வம் (ஐகத்) இந்த கிரமத்தில் தான் உற்பத்தி ஆகிறது. ஒரு (முஷ்டி) முட்டி இலந்த விதையை இறைத்தாற் போல் அன்று என்று கிரமநியமங்களை விளக்குவதற்காக இந்த மந்திரம்.
तपसा चीयते ब्रह्म ततोऽन्नमभिजायते ।
अन्नात्प्राणो मनः सत्यं लोकाः कर्मसु चामृतम् ॥ ८ ॥
तपसा ज्ञानेन उत्पत्तिविधिज्ञतया भूतयोन्यक्षरं ब्रह्म चीयते उपचीयते उत्पादयिष्यदिदं जगत् अङ्कुरमिव बीजमुच्छूनतां गच्छति पुत्रमिव पिता हर्षेण ।
तपसा (தபசா) - உற்பத்தி விதியை அறிந்த ஞானத்தால் (ப்ரஹ்ம) - அக்ஷரமாயும், எல்லாவற்றிற்கும் பிறப்பிடமாயுள்ள இப்பரம்பொருள் விரிவடைகிறது. எவ்வாறு முளையால் விதை பெருக்குமோ, புத்திர இச்சையால் தந்தை பூரிப்படைவாரோ அவ்வாறு பூரித்து விரிவடைகிறது.
एवं सर्वज्ञतया सृष्टिस्थितिसंहारशक्तिविज्ञानवत्तयोपचितात् ततः ब्रह्मणः अन्नम् अद्यते भुज्यत इत्यन्नमव्याकृतं साधारणं कारणं संसारिणां व्याचिकीर्षितावस्थारूपेण अभिजायते उत्पद्यते । ततश्च अव्याकृताद्व्याचिकीर्षितावस्थात् अन्नात् प्राणः हिरण्यगर्भो ब्रह्मणो ज्ञानक्रियाशक्त्यधिष्ठितो जगत्साधारणोऽविद्याकामकर्मभूतसमुदायबीजाङ्कुरो जगदात्मा अभिजायत इत्यनुषङ्गः ।
ततः (தத;) இவ்வாறு சர்வக்ஞத்தன்மையால் ஸ்ருஷ்ட்டி, ஸ்திதி, ஸம்ஹாரம் முதலிய ஞானத்துடன் பூரிப்படைந்த அப்பரம் பொருளிடமிருந்து अत्रम् (அன்னம்) அதாவது அனுபவிக்கப்படுவது அன்னம் எனப்படும். அவ்யாகிருதம் ஸம்சாரிகளின் விருப்பத்திற்கேற்ற அவஸ்தாரூபத்துடன் விரிவடையத்தக்கதாய் अभिजायते (அபி, ஐாயதே) உண்டாகிறது. விரிவடைவதற்குத் தகுந்த அவஸ்தையுடன் கூடிய अत्रात् - (அன்னாத்) - அன்னத்திடமிருந்து அதாவது அவ்யாகிருதத்தினிடமிருந்து प्राणः- (ப்ராண:) ப்ராணன் எனப்படும் ஹிரண்யகர்பன் அதாவது ஞானக்ரியா சக்தியுடன் கூடியவனாயும், ஐகத்திற்கு ஸாதாரணமானவனாயும், அவித்யா காமகர்ம பூதமான ஸமுதாயத்திற்கு பீஐாங்குரமானவனாயும், ஐகதாத்ம ஸ்வரூபனாயும் உள்ள ஹிரண்யகர்பன் உண்டாகிறான்.
तस्माच्च प्राणात् मनः मनआख्यं सङ्कल्पविकल्पसंशयनिर्णयाद्यात्मकमभिजायते । ततोऽपि सङ्कल्पाद्यात्मकान्मनसः सत्यं सत्याख्यमाकाशादिभूतपञ्चकमभिजायते । तस्मात्सत्याख्याद्भूतपञ्चकादण्डक्रमेण सप्त लोकाः भूरादयः । तेषु मनुष्यादिप्राणिवर्णाश्रमक्रमेण कर्माणि । कर्मसु च निमित्तभूतेषु अमृतं कर्मजं फलम् । यावत्कर्माणि कल्पकोटिशतैरपि न विनश्यन्ति, तावत्फलं न विनश्यतीत्यमृतम् ॥ ८ ॥
அந்த பிராணன் என்ற ஹிரண்யகர்பனிடமிருந்து मनः (மன:) - ஸங்கல்ப, விகல்ப, சம்சய, நிர்ணய ஆத்மகமாக உள்ள மனது உண்டாகிறது. சங்கல்ப விகல்ப முதலிய ஆத்மகமான மனதிலிருந்து सत्यं (சத்யம்) சத்யம் எனப்படும் ஆகாசாதி பூதபஞ்சகம் உண்டாகிறது. அந்த சத்யம் எனப்படும் பூதபஞ்சகத்திலிருந்து அண்டக்கிரமமாக लोकाः (லோகா) பூலோகம் முதலிய ஏழு லோகங்கள் உண்டாயின. அந்த ஏழு லோகங்களில் மனுஷ்யன் முதலான பிராணிகள் வர்ணாஸ்ரமத்துடன் கூடிய கர்மாக்களையும், (கர்மசு) அந்த நிமித்த பூதமான கர்மாக்களில் அந்தக் கர்மாக்களினால் உண்டாகும் अमृतम् - (அம்ருதம்) அம்ருதம் எனப்படும் பலனையும் படைத்தார். நூறு கோடி கல்பங்களானாலும் கர்மாக்கள் நசிக்காத வரை கர்ம பலன்களும் நசிக்காது என்பதால் அம்ருதம் என்று கூறப்பட்டது.
उक्तमेवार्थमुपसञ्जिहीर्षुर्मन्त्रो वक्ष्यमाणार्थमाह —
முன்பு கூறிய அர்த்தத்தை முடிப்பதற்கு இச்சை உடையவராய் மேலே கூறப்போகும் மந்திரத்தின் அர்த்தத்தை கூறுகிறார்.
यः सर्वज्ञः सर्वविद्यस्य ज्ञानमयं तपः ।
तस्मादेतद्ब्रह्म नाम रूपमन्नं च जायते ॥ ९ ॥
यः उक्तलक्षणोऽक्षराख्यः सर्वज्ञः सामान्येन सर्वं जानातीति सर्वज्ञः । विशेषेण सर्वं वेत्तीति सर्ववित् । यस्य ज्ञानमयं ज्ञानविकारमेव सार्वज्ञ्यलक्षणं तपः अनायासलक्षणम् , तस्मात् यथोक्तात्सर्वज्ञात् एतत् उक्तं कार्यलक्षणं ब्रह्म हिरण्यगर्भाख्यं जायते । किञ्च, नाम असौ देवदत्तो यज्ञदत्त इत्यादिलक्षणम् , रूपम् इदं शुक्लं नीलमित्यादि, अन्नं च व्रीहियवादिलक्षणम् , जायते पूर्वमन्त्रोक्तक्रमेणेत्यविरोधो द्रष्टव्यः ॥ ९ ॥
यः (ய:) எவன் முற்கூறப்பட்ட லக்ஷணங்களுடன் கூடிய அக்ஷரம் எனப்படும். सर्वज्ञः (சர்வக்ஞ:) சாமான்யமாய் எல்லாவற்றையும் அறியும் சர்வக்ஞனோ सर्ववित् (சர்வவித்) எல்லாவற்றையும் விசேஷமாய் அறிபவனோ यस्त -(யஸ்ய) எந்த பரமாத்மாவிற்கு ज्ञानमयं- (ஞானமயம்) - ஞானவிகாரமோ எல்லாவற்றையும் அறியும் லக்ஷணமுடைய, ஆயாசமற்ற तपः (தப:) தவமோ तस्मात् (தஸ்மாத்) - கூறப்பட்ட சர்வக்ஞனிடமிருந்து एतत् ब्रहा (ஏதத் பிரஹ்ம) - ஹிரண்ய கர்பன் எனப்படும் இந்த காரியரூபமான பிரஹ்மமானது உண்டாகிறது. மேலும் नाम (நாம) - இவன் தேவதத்தன், இவன் யக்ஞதத்தன் என்ற பெயர் உடைய லக்ஷணங்களும், रूपं (ரூபம்) வெண்மை, கருப்பு போன்ற ரூபங்களும், अत्रं च (அன்னம் ச) நெல், கோதுமை போன்ற உணவுகளும் जायते- உண்டாகின்றன.
व्यष्टिरूपेण अविद्याख्येन उपाधिना अनन्तजीवभावम् आपच्चः सः एव सर्वं स्व-उपाधिः तत् संसृष्टं च वेत्ति इति अधिदैवतम् अध्या तं च त्वाभेदः सूचितः ।
வியஷ்டி ரூபமான அவித்யா எனப்படும் உபாதியினால் முடிவற்ற ஜீவ பாவம் அடைந்து அவனே எல்லாம் தன்னுடைய உபாதியினால் சிருஷ்டிக்கப்பட்டது என்று அறிபவர் என்பதால் அதிதெய்வம், அத்யாத்மம் என்று தத்துவத்தின் அபேதமானது சுருக்கமாகக் கூறப்பட்டது.
इति प्रथममुण्डके प्रथमखण्डभाष्यम् ॥
तदेतत्सत्यं मन्त्रेषु कर्माणि कवयो यान्यपश्यंस्तानि त्रेतायां बहुधा सन्ततानि ।
तान्याचरथ नियतं सत्यकामा एष वः पन्थाः सुकृतस्य लोके ॥ १ ॥
முன் கண்டத்தில் ‘ऋग्वेदो यजुर्वेदः’ (ரிக்வேதோ யஐுர்வேத:) என்ற மந்திரத்தால் அங்கங்களுடன் கூடிய வேதங்கள் அபரவித்தை என்று கூறினார். ‘यत्तदद्रेश्यम्’ (யத்ததத்ரேச்யம்) என்பது தொடங்கி ‘नामरूपमन्नं च जायते’ முடிய உள்ள மந்திரங்களால் கூறப்பட்ட லக்ஷணங்களுடன் கூடிய அக்ஷரபி்ரஹ்மமானது எந்த வித்தையினால் அறிந்து கொள்ள முடியுமோ அந்த வித்தை பரா வித்தை. அந்த பரா வித்தை விசேஷணங்களுடன் கூறப்பட்டது. இதற்குமேல் இந்த வித்தைகளின் விஷயங்களான ஸம்ஸார மோக்ஷங்களைப் பற்றி விவரிக்க மேலே தொடங்குகிறார
तत्रापरविद्याविषयः कर्त्रादिसाधनक्रियाफलभेदरूपः संसारोऽनादिरनन्तो दुःखस्वरूपत्वाद्धातव्यः प्रत्येकं शरीरिभिः सामस्त्येन नदीस्रोतोवदविच्छेदरूपसम्बन्धः तदुपशमलक्षणो मोक्षः परविद्याविषयोऽनाद्यनन्तोऽजरोऽमरोऽमृतोऽभयः शुद्धः प्रसन्नः स्वात्मप्रतिष्ठालक्षणः परमानन्दोऽद्वय इति ।
அவைகளில் அபரவித்தை விஷயமானது கர்த்தா முதலான ஸாதனக்கிரியைகளோடும், பல பேதங்களோடு கூடியதும், முடிவற்றதும், துக்கஸ்வரூபமாயும் உள்ள சம்சாரமாகும். எனவே அது சரீரம் எடுத்த ஒவ்வொருவராலும் விட்டொழிக்கத்தக்கது. அது மத்ஸ்யத்துடன் கூடிய ஆற்று நீரோட்டம் போல் ஒன்றுக்கொன்று பிரிக்கமுடியாத ஸம்பந்தத்துடன் கூடியதாகும். அந்த சம்சாரத்தை நாசம் செய்வது பரவித்யாவிஷயமான மோக்ஷமாகும். அஃது அனாதியானது முடிவற்றது, பிறப்போ, முதுமையோ, நாசமோ, பயமோ அற்றது. சுத்தமானது. பிரசன்னமானது. தன்னிடத்தில் நிலைபெற்றது. பரமானந்தரூபமானது. இரண்டாவது அற்றது.
ஈண்டு முதலில் அபரவித்தையை விளக்க முற்படுகிறார். ஏன்எனில் அதை ஆராய்வதாலேயே அவைகளில் வெறுப்பும், வைராக்கியமும் ஏற்படும் என்பதால், அதுவே, ‘परीक्ष्य लोकान्कर्मचितान्’ தன் கர்மங்களினால் சம்பாதித்த லோகங்களை பரிசீலனை செய்து வெறுப்புற்றவன். என்பன போன்ற வாக்கியங்களால் வேதங்கள் கூறுகின்றன. அவைகளைப் பார்க்காவிடில் அவைகளைப் பரீக்ஷீத்தல் முடியாது என்பதற்காகவே அதை விளக்கிக் கூறுகிறார்.
तदेतत्सत्यमवितथम् । किं तत् ? मन्त्रेषु ऋग्वेदाद्याख्येषु कर्माणि अग्निहोत्रादीनि मन्त्रैरेव प्रकाशितानि कवयः मेधाविनो वसिष्ठादयः यानि अपश्यन् दृष्टवन्तः । यत्तदेतत्सत्यमेकान्तपुरुषार्थसाधनत्वात् , तानि च वेदविहितानि ऋषिदृष्टानि कर्माणि त्रेतायां त्रयीसंयोगलक्षणायां हौत्राध्वर्यवौद्गात्रप्रकारायामधिकरणभूतायां बहुधा बहुप्रकारं सन्ततानि सम्प्रवृत्तानि कर्मिभिः क्रियमाणानि त्रेतायां वा युगे प्रायशः प्रवृत्तानि ;
तदेतत्सत्यमवितथम् - அந்த இந்த சத்தியம் மித்தை அல்ல. मन्त्रेषु- (அந்த இந்த சத்தியம்) மித்தையற்றது. அது எது? ரிக்வேதம் முதலான வேதங்களில் அந்தந்த வேத மந்திரங்களினாலேயே பிரகாசப்படுத்தப்பட்ட यानि कर्माणि- எந்த அக்னிஹோத்திரம் முதலான கர்மங்களை कवयः मेधाविनो- வஸிஷ்டர் முதலான மேதாவிகள் अपश्यन्- கண்டனரோ तत् एतत्- அந்த அக்கினிஹோத்தராதி கர்மாக்கள் सत्यं - புருஷார்த்தஸாதனமானபடியால் சத்யமானவை. வியா்த்தமல்ல. तानि- அவ்வாறு வேதங்களாலும் விதிக்கப்பட்டு ரிஷிகளாலும் காணப்பட்ட (க்ரஹிக்கப்பட்ட) அந்த கர்மாக்கள் - त्रेतायां - ஹோதா, உத்காதா, அத்வா்யு என்று மூன்று விதமாகச் செய்யக்கூடிய செயலை உடையவை. அவை बहुधा - அநேக விதங்களாக सन्ततानि -விரிவடைந்தவைகளாய் செய்யப்பட்டிருந்தன. அல்லது த்ரேதாயுகத்தில் கர்மடர்களால் செய்யப்பட்டவைகளாய் இருந்தன.
अतो यूयं तानि आचरथ निर्वर्तयत नियतं नित्यं सत्यकामा यथाभूतकर्मफलकामाः सन्तः । एषः वः युष्माकं पन्थाः मार्गः सुकृतस्य स्वयं निर्वर्तितस्य कर्मणः लोके फलनिमित्तं लोक्यते दृश्यते भुज्यत इति कर्मफलं लोक उच्यते । तदर्थं तत्प्राप्तये एष मार्ग इत्यर्थः । यान्येतान्यग्निहोत्रादीनि त्रय्यां विहितानि कर्माणि, तान्येष पन्था अवश्यफलप्राप्तिसाधनमित्यर्थः ॥ १ ॥
अतः (அத:) ஆகையால் सत्यकामाः (சத்யகாமா:) சொல்லப்பட்ட கர்மாக்களின் பலனில் ஆசையுள்ள நீங்கள் तानि नियतं (தானி நியதம்) நியமத்துடன் आचरथ எப்பொழுதும் கடைப்பிடிப்பீர்களாக. एषः वः (ஏஷ: வ:) இதுவே உங்களுக்கு पन्थाः (பன்த்தா:) மார்க்கமும் (வழியாகும்). सुकृतस्य लोके (சுகிருதஸ்யலோகே) நீங்கள் செய்த கர்மாக்களின் பலனை அனுபவிப்பதற்கான லோகங்களை அடைவதற்கான வழியாகும். लोके என்றால் பலத்தின் பொருட்டு எதிர்பார்த்தல், பார்க்கப்படுவது அனுபவித்தல் என்பதால் கர்மபலம் எனப்படுகிறது. வேதங்களால் விதிக்கப்பட்ட அக்னிஹோத்திரம் முதலான கர்மாக்களே அதன்பலனை அடைவதற்காக வழியாகும் அல்லது நிச்சயமாக பலன் ஏற்படுவதற்கான சாதனமாகும் என்பது பொருள்.
तत्राग्निहोत्रमेव तावत्प्रथमं प्रदर्शनार्थमुच्यते, सर्वकर्मणां प्राथम्यात् । तत्कथम् ?
எல்லாக் கர்மாக்களிலும் அக்னிஹோத்திரம் முதன்மையாய் இருப்பதால் அதை முதலில் இந்த மந்திரத்தில் விளக்குகிறார்.
यदा लेलायते ह्यर्चिः समिद्धे हव्यवाहने ।
तदाज्यभागावन्तरेणाहुतीः प्रतिपादयेत् ॥ २ ॥
यदैव इन्धनैरभ्याहितैः सम्यगिद्धे समिद्धे दीप्ते हव्यवाहने लेलायते चलति अर्चिः ; तदा तस्मिन्काले लेलायमाने चलत्यर्चिषि आज्यभागौ आज्यभागयोः अन्तरेण मध्ये आवापस्थाने आहुतीः प्रतिपादयेत् प्रक्षिपेत् देवतामुद्दिश्य । अनेकाहःप्रयोगापेक्षया आहुतीरिति बहुवचनम् ॥ २ ॥
यदा (யதா) எப்பொழுது समिद्धे (சமித்தே) நன்கு விறகுகள் இடப்பட்ட हव्यवाहने (ஹவ்யவாஹனே) - அக்னியில் अर्चिः (அர்ச்சி:) தீப்பிழம்பு लेलायते - (லேலாயதே) - கொழுந்து விட்டு எரிகிறதோ तदा - அப்போது आज्यभागयोरन्तरेण - (ஆஐ்யபாகாயோரன்த்தரேன) அக்நயேஸ்வாஹா, ஸோமாய ஸ்வாஹா என்ற இரு ஆஐ்ய ஆஹுதீகளுக்கு இடையில் आहुतीः - தேவதைகளைக்குறித்து ஆஹுதிகளை प्रतिपादयेत् - இடல்வேண்டும், அளித்தல் வேண்டும். அநேக தினங்கள் ஆஹுதி (அநேக தினங்கள் ஹவனம்) செய்வதால் ஆஹுதீ: என்று பஹீ (பன்மையில்) வசனத்தில் சொல்லப்பட்டது.
एष सम्यगाहुतिप्रक्षेपादिलक्षणः कर्ममार्गो लोकप्राप्तये पन्थाः । तस्य च सम्यक्करणं दुष्करम् ; विपत्तयस्त्वनेका भवन्ति ॥ क थम् ?
இவ்வாறு நன்கு ஆஹுதிகளைப் போடுதல் அல்லது செய்தல் என்பது போன்ற கர்மமார்க்கங்கள் புண்ணிய லோகங்களை அடைவதற்கு வழியாக அமைகிறது. இதை நன்கு அனுஷ்ட்டானம் செய்தல் கடினம். இடையில் இடையூறுகள் பல உண்டாகும்.
यस्याग्निहोत्रमदर्शमपौर्णमासमचातुर्मास्यमनाग्रयणमतिथिवर्जितं च ।
अहुतमवैश्वदेवमविधिना हुतमासप्तमांस्तस्य लोकान्हिनस्ति ॥ ३ ॥
यस्य अग्निहोत्रिणः अग्निहोत्रम् अदर्शं दर्शाख्येन कर्मणा वर्जितम् । अग्निहोत्रिभिरवश्यकर्तव्यत्वाद्दर्शस्य । अग्निहोत्रिसम्बन्ध्यग्निहोत्रविशेषणमिव भवति । तदक्रियमाणमित्येतत् । तथा अपौर्णमासम् इत्यादिष्वप्यग्निहोत्रविशेषणत्वं द्रष्टव्यम् । अग्निहोत्राङ्गत्वस्याविशिष्टत्वात् । अपौर्णमासं पौर्णमासकर्मवर्जितम् । अचातुर्मास्यं चातुर्मास्यकर्मवर्जितम् । अनाग्रयणम् आग्रयणं शरदादिषु कर्तव्यम् , तच्च न क्रियते यस्य तत्तथा । अतिथिवर्जितं च अतिथिपूजनं चाहन्यहन्यक्रियमाणं यस्य । स्वयं सम्यगग्निहोत्रकाले अहुतम् । अदर्शादिवत् अवैश्वदेवं वैश्वदेवकर्मवर्जितम् । हूयमानमप्यविधिना हुतम् अयथाहुतमित्येतत् । एवं दुःसम्पादितमसम्पादितमग्निहोत्राद्युपलक्षितं कर्म किं करोतीत्युच्यते —
यस्य (யஸ்ய) - எந்த அக்னி ஹோத்திரம் செய்பவரின் - अग्निहोत्रं - (அக்னிஹோத்தரம்) அக்னி ஹோத்திரம் अदर्श - (அதர்ஷம்) தர்சம் என்ற அமாவாசையில் செய்ய வேண்டிய கர்மம் அற்றதோ, இங்கு தர்ஷகர்மா அக்கினி ஹோத்திரத்திற்கு சம்பந்தம் இருப்பதால் தர்ஷகர்மா அக்கினி ஹோத்திரத்தின் விசேஷணமாகும். अपौर्णमासं -(அபெளா்ணமாசம்) பெளர்ணமியில் செய்ய வேண்டிய கர்மா செய்யவில்லையோ, அக்னி ஹோத்திரம் சித்திக்க வேண்டுமானால் அதற்கு தர்ஸபூர்ண மாசம் என்ற கர்மாக்கள் மிகவும் அவசியம். இக்கர்மாக்கள் அக்னி ஹோத்திரத்திற்கு அங்கமாகும். அங்க ஹீனமானால் கர்மா சித்திக்காது. अचातुर्मास्यं - (அசாதுர்மாஸ்யம்) சாதுர்மாஸ்யம் என்ற கர்மா அற்றதோ अनाग्रयणम्- (அநாக்ரயணம்) ஆக்நயம் என்ற சரத் காலத்தில் புது தானியத்தால் செய்யத்தக்க கர்மா அற்றதோ, अतिथिवर्जितं च - (அதிதி வர்ஜி தம்ச) தினம், தினம் செய்யவேண்டிய அதிதி பூைஐ அற்றதாயும், अहुतं - (அஹுதம்) செய்யப்பட வேண்டிய காலத்தில் ஹோமம் செய்யப்படாததும். अवैश्वदेवं - (அவைச்வதேவம்) அதர்ஷாதி போல் வைச்வதேவம் என்ற கர்மா அற்றதும், अविधिना हुतं- (அவிதினா ஹுதம்) ஹோமம் செய்யாததாலும், முறைப்படி குறித்த காலத்தில் ஹோமம் செய்யப்படாததுமாக உள்ளதோ அந்த உபலக்ஷிதகர்மா என்ன செய்யும் என்பது கூறப்படுகிறது.
आसप्तमान् सप्तमसहितान् तस्य कर्तुर्लोकान् हिनस्ति हिनस्तीव आयासमात्रफलत्वात् । सम्यक् क्रियमाणेषु हि कर्मसु कर्मपरिणामानुरूप्येण भूरादयः सत्यान्ताः सप्त लोकाः फलं प्राप्तव्यम् । ते लोकाः एवंभूतेनाग्निहोत्रादिकर्मणा त्वप्राप्यत्वाद्धिंस्यन्त इव, आयासमात्रं त्वव्यभिचारीत्यतो हिनस्तीत्युच्यते ।
तस्य (தஸ்ய) அந்த அக்னிஹோத்திரியினுடைய आसप्तमान् -(ஆசப்தமான்) ஏழு உலகங்களுடன் கூடிய लोकान् (லோகான்) எல்லா லோகங்களையும் तस्य (தஸ்ய) அந்த கர்மமானது வெறும் ஆயாச பலத்தை மட்டும் அளிப்பதால் நாசம் செய்கிறது போல் இருக்கிறது. ஒழுங்காக செய்யப்படும் கர்மங்களினால் அல்லவா கர்மங்களின் பரிணாமத்தின்படி பூமி முதலிய சத்யலோகம் வரையிலும் உள்ள ஏழு லோகங்களாகிய பலன்களை அடைகிறார்கள். அவ்வாறு அல்லாமல் முறையற்று செய்த அக்னிஹோத்தி ராதிகர்மங்களால் அந்த லோகங்களை அடையாததினால் हिनस्ति நாசம் செய்யப்பட்டது போல் இருக்கிறது. அதற்கு ஆபாச மாத்திரம் பலம்மாறு படாமல் அதாவது நிச்சயமாக இருக்கிறது. ஆகையால் அந்த ஏழு உலகங்களும் நஷ்டமடைந்தது போல் தோன்றுகிறது.
पिण्डदानाद्यनुग्रहेण वा सम्बध्यमानाः पितृपितामहप्रपितामहाः पुत्रपौत्रप्रपौत्राः स्वात्मोपकाराः सप्त लोका उक्तप्रकारेणाग्निहोत्रादिना न भवन्तीति हिंस्यन्त इत्युच्यते ॥ ३ ॥
அல்லது தந்தை, பாட்டனார், முப்பாட்டனார், மகன், பேரன், கொள்ளுப்பேரன் அக்நி ஹோத்திரம் செய்பவன் என்ற ஏழு தலைமுறைகளையும் அதாவது தனக்கு உபகாரமான ஏழு உலகங்களும் கூறப்பட்ட முறையற்ற அக்னி ஹோத்திரம் முதலியவைகளினால் அழிந்துவிடும் என்று கூறப்படுகிறது.
काली कराली च मनोजवा च सुलोहिता या च सुधूम्रवर्णा ।
स्फुलिङ्गिनी विश्वरुची च देवी लेलायमाना इति सप्त जिह्वाः ॥ ४ ॥
काली कराली च मनोजवा च सुलोहिता या च सुधूम्रवर्णा । स्फुलिङ्गिनी विश्वरुची च देवी लेलायमाना दहनस्य जिह्वाः । काल्याद्या विश्वरुच्यन्ता लेलायमानाः अग्नेर्हविराहुतिग्रसनार्था एताः किल सप्त जिह्वाः ॥ ४ ॥
कालि - (காளீ) கருப்பானவள் என்றும், करालि च- (கராலீச்ச) கத்தி போன்றவள் என்றும், मनोजवा च - (மனோஐவாச்ச) மனோவேகம் போன்ற வேகம் உடையவள் என்றும், लोहिता - (லோஹிதா) மிகவும் சிவப்பானவள் என்றும், या च-(யாச்ச) எவள் सुधूम्रवर्णा -(சுதூம்ரவர்ணா) கரும் சாம்பல் வர்ணம் கொண்டவள் என்றும், स्फुलिङ्गिनी - (ஸ்புலிங்கினீ) பொறி வீசுபவள் என்றும், विश्वरुची च देवी - (விச்வருசீச்ச தேவீ) உலகையே ருசிப்பவள் தேவீ என்றும், लेलायमानाः -(லேலாயமானா:) கொழுந்துவிட்டு எரிகின்றதும் इति (இதி) ஆகிய सप्तजिहाः ஏழு நாக்குகள் காளீ முதல் விச்வருசீ வரையிலும் உள்ளவைகள் ஆஹுதியை விழுங்குவதற்கான அக்னிதேவனுடைய ஏழு நாக்குகள் ஆகும்.
एतेषु यश्चरते भ्राजमानेषु यथाकालं चाहुतयो ह्याददायन् ।
तं नयन्त्येताः सूर्यस्य रश्मयो यत्र देवानां पतिरेकोऽधिवासः ॥ ५ ॥
एतेषु अग्निजिह्वाभेदेषु यः अग्निहोत्री चरते कर्माचरत्यग्निहोत्रादिकं भ्राजमानेषु दीप्यमानेषु । यथाकालं च यस्य कर्मणो यः कालस्तं कालमनतिक्रम्य यथाकालं यजमानम् आददायन् आददाना आहुतयः तं नयन्ति प्रापयन्ति । एताः आहुतयो या इमा अनेन निर्वर्तिताः सूर्यस्य रश्मयः भूत्वा, रश्मिद्वारैरित्यर्थः । यत्र यस्मिन्स्वर्गे देवानां पतिः इन्द्रः एकः सर्वानुपरि अधि वसतीति अधिवासः ॥ ५ ॥
यः - எந்த அக்னிஹோத்திரியானவன் भ्राजमानेषु - பிரகாசிக்கின்ற एतेषु - முற்கூறப்பட்ட அக்னியின் நாக்குகளில் यथाकालं च - அந்தந்த கர்மாக்களுக்கு உரிய காலங்களில் செய்யப்படும் கர்மாக்களை चरते அக்னிஹோத்ராதி கர்மாக்களைச் செய்கிறானோ एताः आहुतयः யஐமானனால் செய்யப்பட்ட ஆஹுதிகள் எவையோ இவைகளினால் செய்யப்பட்டவைகள் सूर्यस्य சுரியனுடைய रश्मयः கிரணங்களாக ஆகி அந்த கிரணங்களின் மூலமாக आददायन् அந்த எஐமானனை அழைத்துக்கொண்டு यत्र எந்த ஸ்வர்கத்தில் देवानां पतिः தேவர்களுக்குத் தலைவனான இந்திரனின் एकः अधिवासः எந்த ஒன்று மேலானஸ்தானம் உள்ளதோ नयन्ति அங்கு கொண்டு செல்கின்றன.
कथं सूर्यस्य रश्मिभिर्यजमानं वहन्तीत्युच्यते —
சுரியனுடைய கிரணங்களின் மூலமாக எவ்வாறு எஐமானனைச் சுமந்து செல்கின்றன என்பதை இந்த மந்திரம் கூறுகிறது.
एह्येहीति तमाहुतयः सुवर्चसः सूर्यस्य रश्मिभिर्यजमानं वहन्ति ।
प्रियां वाचमभिवदन्त्योऽर्चयन्त्य एष वः पुण्यः सुकृतो ब्रह्मलोकः ॥ ६ ॥
एहि एहि इति आह्वयन्त्यः तं यजमानम् आहुतयः सुवर्चसः दीप्तिमत्यः ; किञ्च, प्रियाम् इष्टां वाचं स्तुत्यादिलक्षणाम् अभिवदन्त्यः उच्चारयन्त्यः अर्चयन्त्यः पूजयन्त्यश्च एषः वः युष्माकं पुण्यः सुकृतः ब्रह्मलोकः फलरूपः, इत्थं प्रियां वाचम् अभिवदन्त्यो वहन्तीत्यर्थः । ब्रह्मलोकः स्वर्गः प्रकरणात् ॥ ६ ॥
आहुतयः तम् एहि एहि इति - (ஆஹுதய: தம் ஏஹி ஏஹி இதி) எஐமானனால் செய்யப்பட்ட ஆஹுதிகள் அந்த எஐமானனை வருக வருக என்று அழைப்பவைகளாகவும், सुवर्चसः- (சுவர்ச்சஸ:) அழகிய காந்தியோடு கூடியவைகளாகவும், மேலும் प्रियां वाचम् - (ப்ரியாம் வாச்சம்) பிரியமான ஸ்துதிவடிவிலான சொற்களை, अभिवदन्त्यो - (அபிவதந்த்திய:) உச்சரிப்பவைகளாகவும், अर्चयन्त्यः-(அர்ச்சயன்த்ய:) பூஜிப்பவைகளாகவும் கொண்டு, सूर्यस्य रश्मिभिः -(சுர்யஸ்ய ரஷ்மி பி:) சுரியனின் கிரணங்களின் வாயிலாக एषः (ஏ ஷ:) இதுவே वः (வ:) உங்களுடைய पुण्य सुक्रुतः (புண்ய: சுக்ருத:) புண்ணியமான நற்செயல்களுக்கு வழியான ब्रह्मलोकः- (பிரஹ்ம லோக:) பலரூபம் என்று பிரியமான வார்த்தைகளைக் கூறிக்கொண்டே यजमानं वहन्ति- (யஐமானம் வஹந்தி) யஐமானனாகிய அக்னிஹோத்திரியை அழைத்துச் செல்கின்றன. இந்த இடத்தில் பிரஹ்மலோகம் என்றால் ஸ்வர்க்கத்தைக் குறிக்கிறது
एतच्च ज्ञानरहितं कर्मैतावत्फलमविद्याकामकर्मकार्यम् अतोऽसारं दुःखमूलमिति निन्द्यते —
இந்த ஞானமற்ற கர்மாக்களின் பலன் அவித்தை, காம கர்மங்கள் இவைகளின் காரியமாகும். எனவே இது சாரமற்றது, துக்க மூலமானதும், வெறுக்கத்தக்கதும் ஆகும் என்பதால் இந்த மந்திரத்தில் நிந்திக்கப்படுகிறது.
प्लवा ह्येते अदृढा यज्ञरूपा
अष्टादशोक्तमवरं येषु कर्म ।
एतच्छ्रेयो येऽभिनन्दन्ति मूढा
जरामृत्युं ते पुनरेवापि यन्ति ॥ ७ ॥
प्लवाः विनाशिन इत्यर्थः । हि यस्मात् एते अदृढाः अस्थिराः यज्ञरूपाः यज्ञस्य रूपाणि यज्ञरूपाः यज्ञनिर्वर्तकाः अष्टादश अष्टादशसङ्ख्याकाः षोडशर्त्विजः पत्नी यजमानश्चेत्यष्टादश । एतदाश्रयं कर्म उक्तं कथितं शास्त्रेण येषु अष्टादशसु अवरं केवलं ज्ञानवर्जितं कर्म । अतस्तेषामवरकर्माश्रयाणामष्टादशानामदृढतया प्लवत्वात्प्लवते सह फलेन तत्साध्यं कर्म ; कुण्डविनाशादिव क्षीरदध्यादीनां तत्स्थानां नाशः ।
येषु- (யேஷு) எவைகளில் यज्ञरूपाः- (யக்ஞரூபா:) யாகத்தை நடத்தி வைக்கக்கூடிய (यज्ञस्य रूपाणि) अष्टादश (அஷ்டாதச:) பதினாறு ரித்விக்குகள், யஐமானன், பத்தினி என்று கூறப்பட்ட பதினெட்டு பேரை ஆஸ்ரயித்ததை சாஸ்த்திரத்தில் उक्तम् கூறப்பட்ட कर्म- (கர்மா) கர்மா கேவலம் ஞானம் அற்றதால் अवरम् - (அவரம்) மேன்மையற்றது. हि एते अहढाः (ஹி ஏதே அதிருடா:) எதனால் இவைகள் ஸ்திரமற்று प्लवा (ப்லவா) நாசத்தை அடையக்கூடியவை. எனவே அந்த ஞானமற்ற கர்மாக்களை ஆஸ்ரயித்த பதினெட்டு பேர்களுக்கும் நிலையற்ற தன்மையால், அந்த கர்மாக்களின் பலனுடன் நாசத்தை அடைகின்றன. அவர்களால் சாதிக்கப்பட்ட கர்மாவும் நாசத்தை அடைகிறது. பானை உடைவதால் அதில் உள்ள பால், தயிர் முதலியவைகளும் நாசம் அடைவதைப் போல் இவர்களும் நாசத்தை அடைகின்றனர்.
यत एवम् एतत् कर्म श्रेयः श्रेयःसाधनमिति ये अभिनन्दन्ति अभिहृष्यन्ति अविवेकिनः मूढाः, अतः ते जरां च मृत्युं च जरामृत्युं कञ्चित्कालं स्वर्गे स्थित्वा पुनरेव अपि यन्ति भूयोऽपि गच्छन्ति ॥ ७ ॥
यतः एवम् -(யத: ஏவம்) எதனால் இவ்வாறோ ये मूढाः- (யேமூடா:) எந்த அவிவேகிகளான மூடர்கள் एतत् - இந்த கர்மாவானது श्रेयः (ஸரேய:) ஸ்ரேயஸ்ஸுக்குக் காரணம் என்று अभिनन्दन्ति (அபிநந்தந்தி) சந்தோஷத்தை அடைகிறார்களோ ते (தே) அவர்கள் சிறிது காலம் ஸ்வர்கத்தில் இருந்து விட்டு पुनः एव अपि (புன: ஏவ அபி) மறுபடியும் जरामूत्युं (ஐராம்ருத்யும்) முதுமை மரணம் முதலியவைகளை यन्ति-(யந்தி) அடைகின்றனர்.
अविद्यायामन्तरे वर्तमानाः स्वयं धीराः पण्डितंमन्यमानाः ।
जङ्घन्यमानाः परियन्ति मूढा अन्धेनैव नीयमाना यथान्धाः ॥ ८ ॥
किञ्च, अविद्यायाम् अन्तरे मध्ये वर्तमानाः अविवेकप्रायाः स्वयं वयमेव धीराः धीमन्तः पण्डिता विदितवेदितव्याश्चेति मन्यमाना आत्मानं सम्भावयन्तः, ते च जङ्घन्यमानाः जरारोगाद्यनेकानर्थव्रातैर्हन्यमाना भृशं पीड्यमानाः परियन्ति विभ्रमन्ति मूढाः । दर्शनवर्जितत्वात् अन्धेनैव अचक्षुष्केणैव नीयमानाः प्रदर्श्यमानमार्गाः ; यथा लोके अन्धाः चक्षूरहिता गर्तकण्टकादौ पतन्ति, तद्वत् ॥ ८ ॥
अविद्यायाम् अन्तरे (அவித்யாயாம் அந்தரே) - அவித்தையின் நடுவில் वर्तमानाः (வர்த்தமானா:) உழலும் அவிவேகிகளுக்கு ஒப்பானவர்கள். स्वयं (ஸ்வயம்) - நாங்களே धीराः (தீரா:)- புத்திசாலிகள் पण्डितम्मन्यमानाः (பண்டிதம்மன்யமானா:) - அறிய வேண்டியவைகளை அறிந்தவர்கள் என்று தங்களைத் தாங்களே சிறப்பித்துக் கொண்டவர்களான (அல்லது गुरु-अभावात् குரு இல்லாதவர்கள்) அந்த मूढाः (மூடா:)- மூடர்கள் யதார்த்த ஞானம் அற்றதினால் अन्धेन एव - (அந்தேனஏவ) கண் பார்வை அற்ற குருடனால் नीयमानाः (நீயமானா:) வழி காட்டப்பட்ட अन्धाः (அந்தா:) குருடர்கள் यथा(யதா) எவ்வாறு உலகத்தில் குழிமுற்புதர்களில் விழுவரோ அவ்வாறு जङ्घन्यमानाः (ஐங்கன்யமானா:) முதுமை, வியாதி முதலிய பல அனர்த்தங்களால் அதிக துன்புற்றவர்களாகி परियन्ति சுழன்று உழலுகின்றனர்.
अविद्यायां बहुधा वर्तमाना वयं कृतार्था इत्यभिमन्यन्ति बालाः ।
यत्कर्मिणो न प्रवेदयन्ति रागात्तेनातुराः क्षीणलोकाश्च्यवन्ते ॥ ९ ॥
अविद्यायां बहुधा बहुप्रकारं वर्तमानाः वयमेव कृतार्थाः कृतप्रयोजनाः इति एवम् अभिमन्यन्ति अभिमन्यन्ते अभिमानं कुर्वन्ति बालाः अज्ञानिनः । यत् यस्मादेवं कर्मिणः न प्रवेदयन्ति तत्त्वं न जानन्ति रागात् कर्मफलरागाभिभवनिमित्तम् , तेन कारणेन आतुराः दुःखार्ताः सन्तः क्षीणलोकाः क्षीणकर्मफलाः स्वर्गलोकात् च्यवन्ते ॥ ९ ॥
अविद्यायां बहुधा (அவித்யாயாம் பஹுதா) அவித்தையில் பலவாறாக (பலவித உபாதிகளில்): वर्तमानाः (வர்தமானா:) உழலும் बालाः वयं (பாலா: வயம்) அக்ஞானிகளாகிய நாமே कृतार्थाः (க்ருதார்த்தா:) பிரயோஐனத்துடன் கூடியவர் इति अभिमन्यन्ति (இதி அபிமன்யந்தி) என்று இவ்வாறு அபிமானத்துடன் கூடியவர்களாய் இருக்கின்றனர். यत् कर्मिणः (யத்கர்மிண:) எதனால் இக்கர்மங்களில் ஈடுபட்டவர்கள் न प्रवेदयन्ति (ந ப்ரவேதயந்தி) உண்மை தத்துவத்தை அறியவில்லையோ तेन (தேன) அதனால் அவர்கள் रागात् (ராகாத்) உலகில் உள்ள ஆசையினால் आतुराः (ஆதுரா:) துக்கத்தை அடைந்தவர்களாகி क्षीणलोकाः च्यवन्ते (க்ஷீணலோகா: ச்யவந்தே) கர்மாக்களின் பலன் நாசமுற்றதும் ஸ்வர்கத்திலிருந்து நழுவுகின்றனர்.
इष्टापूर्तं मन्यमाना वरिष्ठं नान्यच्छ्रेयो वेदयन्ते प्रमूढाः ।
नाकस्य पृष्ठे ते सुकृतेऽनुभूत्वेमं लोकं हीनतरं वा विशन्ति ॥ १० ॥
इष्टापूर्तम् इष्टं यागादि श्रौतं कर्म पूर्तं स्मार्तं वापीकूपतडागादिकर्म मन्यमानाः एतदेवातिशयेन पुरुषार्थसाधनं वरिष्ठं प्रधानमिति चिन्तयन्तः, अन्यत् आत्मज्ञानाख्यं श्रेयःसाधनं न वेदयन्ते न जानन्ति प्रमूढाः पुत्रपशुबान्धवादिषु प्रमत्ततया मूढाः ; ते च नाकस्य स्वर्गस्य पृष्ठे उपरिस्थाने सुकृते भोगायतने अनुभूत्वा अनुभूय कर्मफलं पुनः इमं लोकं मानुषम् अस्मात् हीनतरं वा तिर्यङ्नरकादिलक्षणं यथाकर्मशेषं विशन्ति ॥ १० ॥
इष्टापूर्त (இஷ்டாபூர்த்தம்) இஷ்டம் என்ற யாகாதி ஸ்ரெளத கர்மாக்களையும், பூர்தம் என்ற குளம், கிணறு போன்றவைகளை சுத்தம் செய்தல் முதலிய ஸ்மார்த்த கர்மாக்களையும் இதுவே முக்கியமான புருத்த சாதனமென்று वरिष्ठं (வரிஷ்டம்) (மேலான) முதன்மையானது என்று मन्यमानाः (மன்யமானா:) நினைக்கின்ற प्रमूढाः (ப்ரமூடா) மகன் பசு பந்துக்கள் முதலியவைகளில் மிகுந்த மோஹத்தினால் மயங்கிய மூடர்கள் अन्यत् (அந்யத்) இவைகளுக்கு அப்பாற்பட்ட श्रेयः (ஸ்ரேய:) ஆத்மஞானம் எனப்படும் ஸ்ரேயஸ்ஸானசா தனம் न वदयन्ते (ஏ வேதயன்தே) அறிகின்றனர் இல்லை ते च सुक्रुते (தே ச சுக்ருதே) அத்தகைய மூடர்கள் போகங்களுக்கெல்லாம் இருப்பிடமான नाकस्य पृष्ठे (நாகஸ்ய ப்ருஷ்டே) ஸ்வர்க்கத்தின் மேல்இடத்தில் अनुभुत्वा (அனுபூத்வா) (अनुभूय) கர்ம மனுஷ்ய லோகத்தையோ அல்லது हीनतरं वा (ஹீனதரம் வா) இதற்குக் கீழான விலங்குகள் போன்ற பிறவிகளையோ அல்லது நரகம் முதலான லோகங்களையோ विशान्ति (விசந்தி) அவர் அவர்கள் கர்மாக்களுக்கு ஏற்றவண்ணம் அடைகின்றனர்.
तपःश्रद्धे ये ह्युपवसन्त्यरण्ये शान्ता विद्वांसो भैक्षचर्यां चरन्तः ।
सूर्यद्वारेण ते विरजाः प्रयान्ति यत्रामृतः स पुरुषो ह्यव्ययात्मा ॥ ११ ॥
ये पुनस्तद्विपरीतज्ञानयुक्ता वानप्रस्थाः संन्यासिनश्च, तपःश्रद्धे हि तपः स्वाश्रमविहितं कर्म, श्रद्धा हिरण्यगर्भादिविषया विद्या, ते तपःश्रद्धे उपवसन्ति सेवंतेऽरण्ये वर्तमानाः सन्तः । शान्ताः उपरतकरणग्रामाः । विद्वांसः गृहस्थाश्च ज्ञानप्रधाना इत्यर्थः । भैक्षचर्यां चरन्तः परिग्रहाभावादुपवसन्त्यरण्ये इति सम्बन्धः । सूर्यद्वारेण सूर्योपलक्षितेनोत्तरेण पथा ते विरजाः विरजसः, क्षीणपुण्यपापकर्माणः सन्त इत्यर्थः । प्रयान्ति प्रकर्षेण यान्ति यत्र यस्मिन्सत्यलोकादौ अमृतः स पुरुषः प्रथमजो हिरण्यगर्भः हि अव्ययात्मा अव्ययस्वभावो यावत्संसारस्थायी । एतदन्तास्तु संसारगतयोऽपरविद्यागम्याः ।
ये विद्वांसः (யே வித்வாம்ஸ:) முற்சொன்னவர்களி லிருந்து மாறுபட்டவர்களாயும், ஞானத்துடன் கூடிய வானப்பிரஸ்தர்களாயும், சந்நியாசிகளாயும், கிரஹஸ்தராய் இருந்து கொண்டு ஞானத்தை முக்கியமானதாய் கொண்டவர்களாயும் உள்ளதால் भैक्षचर्यां (பைக்ஷ்யச்சர்யாம்) चरन्तः (சரன்த:) ஒன்றையும் சேர்த்து வைக்காததினால் பிக்ஷை எடுப்பவர்களாய் शान्ता (சாந்தா:) புலன் அடக்கம் கொண்டவர்களாய் अरण्ये (அரண்யே) காட்டில் तपःश्रद्वे (தப:ஸ்ரத்தே) தப: - தங்கள் ஆஸ்ரமத்திற்கு உகந்த கர்மாக்களைச் செய்து கொண்டும், श्रद्धा சிரத்தா - ஹிரண்ய கர்பவிஷயமான வித்தையை ஆராய்ந்து उपवसन्ति (உபவசந்தி) வாழ்கின்றனரோ ते (தே) அவா்கள் विरजाः (விரஐா:) புண்ய பாப கா்மங்கள் அற்றவர்களாகி सूर्यद्धारा (சுரியத்வாரா) சுரியனால் உபலக்ஷிக்கப்பட்ட உத்தராயண மார்க்கத்தோடு यत्र (யத்ர) எங்கு எந்த சத்தியாதி லோகத்தில் अमुतः (அம்ருத:) கல்பகாலம் வாழக்கூடிய अव्ययात्मा (அவ்வியயாத்மா) எதுவரையிலும் சம்சாரமும் இருக்குமோ அது வரையில் தன் நிலையிலிருந்து மாறுபடாத स पुरुषाः (ஸ புருஷ:) முதலில் உண்டான ஹிரண்ய கர்பன் உள்ள அந்த லோகத்தை प्रयान्ति (ப்ரயாந்தி) மகிழ்வுடன் அடைகின்றனர். இதுவரையில் அபரவித்தையினால் அடையக் கூடிய சம்சார கதிகள் கூறப்பட்டன.
(சங்கை) ஆனால் சிலர் இதையே மோக்ஷம் என்று இச்சிக்கிறார்கள். (சமாதானம்) அவ்வாறு கூறுவது உகந்தது அல்ல. इहैव सर्वे प्रविलीयन्ति कामाः’ (இஹைவ சர்வேப்ரவிலீ யந்திகாமா:) இங்கேயே எல்லா காமனைகளும் லீனமாகிவிடுகின்றன. ‘ते सर्वगं सर्वतः प्राप्य धीरा युक्तात्मानः सर्वमेवाविशन्ति’ (தே ஸர்வகம் ஸர்வத: ப்ராப்ய தீரா யுக்த்தாத்மான: சர்வமேவாவிசந்தி) அந்த பண்படுத்தப்பட்ட சித்தத்தை உடைய தீரபுருஷன் அந்த எங்கும் நிறைந்ததை பிரஹ்மத்தை எல்லாவிதத்திலும் அடைந்து எல்லாவற்றிலும் பிரவேசிக்கிறார்கள் என்று சுருதிகளினாலும் இங்கு அபர வித்யாபிரகரணத்தில் ஒரு பொழுதும் மோஷத்தைப் பற்றியது ஆகாது. இங்கு கூறப்பட்ட சந்நியாசத் தன்மையானது ஆபேக்ஷிகமாகும். இங்கு கூறப்பட்டவை எல்லாம் அபர வித்யா காரியமாகிய சாத்ய சாதன லக்ஷணத்துடன் கூடிய கிரியாகாரகபல பேதத்துடன் கூடியதும், த்வைதமானதுமாக கூறப்பட்டது எதுவோ அது ஹிரண்யகர் பனை முடிவாக உடையதாகும். அவ்வாறே ஸ்தாவரங்கள் முதலாகக்கொண்ட சம்சார கதியைக்கடந்தது என்று மனு’’ வினாலும் கூறப்பட்டுள்ளது. பிரஹ்மா, மரீசி முதலிய பிரஐாபதிகள், யமராஐா, மஹத்தத்துவம் அவ்யக்த்தம் இவைகளை அடைந்த வித்வான்கள் சாத்வீகமான கதியை அடைந்தார்கள் என்று கூறப்படுகிறது.
अथेदानीमस्मात्साध्यसाधनरूपात्सर्वस्मात्संसाराद्विरक्तस्य परस्यां विद्यायामधिकारप्रदर्शनार्थमिदमुच्यते —
அதன்பின் இப்பொழுது ஸாத்ய ஸாதன ரூபமான எல்லா சம்சாரங்களிலும் விரக்தி அடைந்தவனுக்கு பரவித்தையில் அதிகாரம் என்பதனை தெரிவிப்பதற்காக இந்த மந்திரம் கூறப்படுகிறது –
परीक्ष्य लोकान्कर्मचितान्ब्राह्मणो निर्वेदमायान्नास्त्यकृतः कृतेन ।
तद्विज्ञानार्थं स गुरुमेवाभिगच्छेत्समित्पाणिः श्रोत्रियं ब्रह्मनिष्ठम् ॥ १२ ॥
परीक्ष्य यदेतदृग्वेदाद्यपरविद्याविषयं स्वाभाविकाविद्याकामकर्मदोषवत्पुरुषानुष्ठेयमविद्यादिदोषवन्तमेव पुरुषं प्रति विहितत्वात्तदनुष्ठानकार्यभूताश्च लोका ये दक्षिणोत्तरमार्गलक्षणाः फलभूताः, ये च विहिताकरणप्रतिषेधातिक्रमदोषसाध्या नरकतिर्यक्प्रेतलक्षणाः, तानेतान्परीक्ष्य प्रत्यक्षानुमानोपमानागमैः सर्वतो याथात्म्येनावधार्य लोकान् संसारगतिभूतानव्यक्तादिस्थावरान्तान्व्याकृताव्याकृतलक्षणान्बीजाङ्कुरवदितरेतरोत्पत्तिनिमित्ताननेकानर्थशतसहस्रसङ्कुलान्कदलीगर्भवदसारान्मायामरीच्युदकगन्धर्वनगराकारस्वप्नजलबुद्बुदफेनसमान्प्रतिक्षणप्रध्वंसान्पृष्ठतः कृत्वा विद्याकामदोषप्रवर्तितकर्मचितान्धर्माधर्मनिर्वर्तितानित्येतत् । ब्राह्मणः, ब्राह्मणस्यैव विशेषतोऽधिकारः सर्वत्यागेन ब्रह्मविद्यायामिति ब्राह्मणग्रहणम् । परीक्ष्य लोकान्किं कुर्यादित्युच्यते — निर्वेदम् , निष्पूर्वो विदिरत्र वैराग्यार्थे, वैराग्यम् आयात् कुर्यादित्येतत् ।
எந்த இந்த ரிக் முதலிய அவித்யாவிஷயமானது ஸ்வபாவமாகவே அவித்யாகாம கர்ம தோஷத்துடன் கூடியதாய் புருஷனால் அனுஷ்டிக்கப்பட வேண்டியது. அவித்யா தோஷத்துடன் கூடிய தையே புருஷனைக் குறித்து விதித்திருப்பதால் அதை அனுஷ்டானம் செய்ததினால் ஏற்பட்ட காரிய பூதமாகிய லோகங்கள் எவைகளோ அவைகள் தக்ஷிண, உத்தரமார்க லக்ஷணங்களை பலனாக வுடையவைகளோ அவைகள் விதித கர்மத்தை செய்யாமையாலும், பிரதிசித்தகர் மாக்களை செய்யாததாலும் அடையப்படும் நரக, பசு, ப்ரேத லக்ஷணங்களோடு கூடியவைகளை பிரத்யக்ஷ, அனுமான, உபமான, ஆகமங்களினால் परीक्ष्य பரீக்ஷித்து உள்ளவாறு புரிந்து கொண்டு பீஐாங்குரம் போல் (விதை முளைபோல்) உற்பத்தியின் காரணத்தின் நூற்றுக்கணக்கான அர்த்தத்தி லுள்ள ஆயிரக்கணக்கான சந்தேஹங்களை கதலி பலகர்பத்தைப் போல் சாரமற்ற கானல்நீர் கந்தா்வநகரம், ஸ்வப்னம், ஐலத்தின் நுரைக்கு ஒப்ப ஒவ்வொரு க்ஷணமும் நசிக்கின்ற அவித்தை, காமரூப தோஷத்தினால் தூண்டப்பட்டு செய்யப்பட்ட कर्मचितान् கர்மாவினால் சம்பாதிக்கப்பட்ட புண்ய பாபங்களால் அடையப்படும் வியாகிருதம், அவ்யாக்ருத ரூப சம்சாரகதிரூப அவ்யக்த்தமுதல் ஸ்தாவரங்கள் வரையிலும் உள்ள लोकान् லோகங்களில் விரக்தி ஏற்பட்ட ब्राहाणः பிராஹ்மணன் வைராக்கியத்தை आयात् அடைய வேண்டும் वेद என்பதற்குமுன் नि சேர்த்திருப்பது வைராக்கிய அர்த்தத்தின் பொருட்டாகும். பிராஹ்மணனுக்குத் தான் இதில் விசேஷமான அதிகாரம் என்பதற்காகவே இங்கு பிராஹ்மணன் என்பது எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டது.
स वैराग्यप्रकारः प्रदर्श्यते — इह संसारे नास्ति कश्चिदपि अकृतः पदार्थः । सर्व एव हि लोकाः कर्मचिताः कर्मकृतत्वाच्चानित्याः । न नित्यं किञ्चिदस्तीत्यभिप्रायः । सर्वं तु कर्मानित्यस्यैव साधनम् । यस्माच्चतुर्विधमेव हि सर्वं कर्म कार्यम् — उत्पाद्यमाप्यं विकार्यं संस्कार्यं वा । नातः परं कर्मणो विषयोऽस्ति । अहं च नित्येनामृतेनाभयेन कूटस्थेनाचलेन ध्रुवेणार्थेनार्थी, न तद्विपरीतेन । अतः किं कृतेन कर्मणा आयासबहुलेनानर्थसाधनेन इत्येवं निर्विण्णोऽभयं शिवमकृतं नित्यं पदं यत् , तद्विज्ञानार्थं विशेषेणाधिगमार्थं स निर्विण्णो ब्राह्मणः गुरुमेव आचार्यं शमदमादिसम्पन्नम् अभिगच्छेत् । शास्त्रज्ञोऽपि स्वातन्त्र्येण ब्रह्मज्ञानान्वेषणं न कुर्यादित्येतद्गुरुमेवेत्यवधारणफलम् ।
இங்கு அந்த வைராக்கியத்தை எவ்வாறு அடையவேண்டும் என்பது விளக்கப்படுகறிது. இந்த சம்சாரத்தில் நித்திய பதார்த்தமானது சிறிதும் கிடையாது. எல்லா லோகங்களிலுமே கர்மாக்களினால் சம்பாதிக்கப்பட்டதாகும்.கர்மாத்தினால் சம்பாதிக்கப்பட்டவைகள் அநித்தியமானது. நித்தியம் என்பது ஒரு சிறிதும் இல்லை என்பது அபிப்பிராயமாகும். எல்லா கர்மங்களும் அநித்தியத்தின் சாதனமேயாகும். ஏன்எனில் எல்லா கர்ம காரியங்களும் உத்பாத்யம் (உண்டாக்குதல்) ஆப்யம் (அடைதல்) சம்ஸ்கார்யம் (சுத்தப்படுத்துதல்) விகாரியம் (மாற்றுதல்) இவைகளுக்கு உட்பட்டவையே ஆகையால் கர்மத்திற்கு இதைக்காட்டிலும் மேலான விசேஷம் கிடையாது. ஆனாலோ நான் ஏகன், நித்தியன், மரணமற்றவன், பயமற்றவன், கூடஸ்த்தன், சலனமற்றவன் மேலும் நிச்சயமான பதார்தத்தில் இச்சை உடையவன். ஆகையால் அதற்கு விபரீதமான அநித்தியத்தில் இச்சை உடையவன் அல்ல. ஆகையால் அதிக சிரமப்பட்டு, அநர்த்த சாதனமாகிய கர்மாக்களைச் செய்வதினால் என்ன பிரயோஐனம் என்று விரக்தி (வைராக்கியம்) அடைந்தவன் பயமற்றதும், மங்கலகரமானதும், உண்டாக்கப்படாததும், நித்யமானதும் ஆன பதம் எதுவோ அதை விசேஷமாக அறிவதற்கு அந்த வைராக்கியமடைந்த பிராஹ்மணன் சமம் தமம் முதலியவைகளை உடைய குருவையே (ஆசாரியரை) அடைய வேண்டும். எவ்வளவு சாஸ்த்திர அறிவு இருந்தாலும் தானாகவே பிரஹ்மஞானத்தை தேடக்கூடாது என்பதை தெரியப்படுத்துவற்காக गुरुमेव (குருமேவ) குருவையே அடையவேண்டும் ஏவ என்று ஏவாகாரம் சேர்க்கப்பட்டது.
समित्पाणिः समिद्भारगृहीतहस्तः श्रोत्रियम् अध्ययनश्रुतार्थसम्पन्नं ब्रह्मनिष्ठं हित्वा सर्वकर्माणि केवलेऽद्वये ब्रह्मणि निष्ठा यस्य सोऽयं ब्रह्मनिष्ठः ; जपनिष्ठस्तपोनिष्ठ इति यद्वत् । न हि कर्मिणो ब्रह्मनिष्ठता सम्भवति, कर्मात्मज्ञानयोर्विरोधात् । स तं गुरुं विधिवदुपसन्नः प्रसाद्य पृच्छेदक्षरं पुरुषं सत्यम् ॥ १२ ॥
கர்மாவுக்கும் ஆத்மக்ஞானத்திற்கும் விரோதம் இருப்பதால் கர்மிகளுக்கு பிரஹ்மநிஷ்டையானது கூடாது. எல்லாக் கர்மங்களையும் விட்டு ப்ரஹ்மத்திலேயே எவனுக்கு நிஷ்டைஉள்ளதோ அவனே பிரஹ்மநிஷ்டன். ஐபநிஷ்டன் தபோநிஷ்டன் சமித்துக்களை கைகளில் ஏந்தியவனாய் அவன் ஸ்ரோத்திரியராயும், அத்யனம் செய்தவராயும் சிரவணம் செய்ததின் அர்த்தத்தை உணர்ந்தவராயும் பிரஹ்மநிஷ்டராயும் உள்ள அந்த குருவை விதிப்படி அடைந்து அக்ஷரமாயும், சத்தியமாயும் உள்ள புருஷனைப் பற்றிக் கேட்க வேண்டும்.
तस्मै स विद्वानुपसन्नाय सम्यक्प्रशान्तचित्ताय शमान्विताय ।
येनाक्षरं पुरुषं वेद सत्यं प्रोवाच तां तत्त्वतो ब्रह्मविद्याम् ॥ १३ ॥
तस्मै सः विद्वान् गुरुर्ब्रह्मवित् , उपसन्नाय उपगताय । सम्यक् यथाशास्त्रमित्येतत् । प्रशान्तचित्ताय उपरतदर्पादिदोषाय । शमान्विताय बाह्येन्द्रियोपरमेण च युक्ताय, सर्वतो विरक्तायेत्येतत् । येन विज्ञानेन यया विद्यया च परया अक्षरम् अद्रेश्यादिविशेषणं तदेवाक्षरं पुरुषशब्दवाच्यं पूर्णत्वात्पुरि शयनाच्च, सत्यं तदेव परमार्थस्वाभाव्यादव्ययम् , अक्षरं चाक्षरणादक्षतत्वादक्षयत्वाच्च, वेद विजानाति तां ब्रह्मविद्यां तत्त्वतः यथावत् प्रोवाच प्रब्रूयादित्यर्थः । आचार्यस्याप्ययमेव नियमो यन्न्यायप्राप्तसच्छिष्यनिस्तारणमविद्यामहोदधेः ॥ १३ ॥
सः विद्वान् -பிரஹ்மவித்தாகிய குருவானவர் सम्यक् - சாஸ்த்திரமுறைப்படி उपसन्नाय - அவரைஅடைந்த तस्मै प्रशान्तचित्ताय - பஹிர் (வெளி) இந்திரியங்களைக் கட்டுப்படுத்தியவனாய் எல்லாவற்றிலும் விரக்தி அடைந்தவன் येन எந்த விக்ஞானத்தால்-மேலான வித்தையால் அக்ஷரம் - அத்ரேஷ்யம் முதலிய விசேஷங்களுடன் கூடியதோ அந்த अक्षरं पुरुष வாச்சியம் - பூரணமாய் இருப்பதாலும், அல்லது உடலில் இருப்பதாலும் ஆகும். सत्यं - அதுவே பரமார்த்தஸ்வபாவமாய் இருப்பதாலும் அக்ஷரம். மேலும் நழுவாததாயும், காயம் அற்றதாயும், நாசமற்றதாயும் அந்த அக்ஷரத்தை அறியும் பொருட்டு तां ब्रह्मविद्यां -அந்த பிரஹ்ம வித்தையை तत्त्वतो -உள்ளவாறு प्रोवाच உபதேசம் செய்ய வேண்டும் என்பது பொருள். ஆச்சாரியருக்கும் தன்னை அடைந்த சத்சிஷ்யனை அவித்தையாகிய பெரிய கடலை தாண்டச் செய்ய வேண்டும் என்பது நியமமாகும்.
इति श्रीमत्परमहंसपरिव्राजकाचार्यस्य श्रीगोविन्दभगवत्पूज्यपादशिष्यस्य श्रीमच्छङ्करभगवतः कृतौ मुण्डकोपनिषद्भाष्ये प्रथमं मुण्डकं समाप्तम् ॥