ये तत्र ब्राह्मणाः संमर्शिनः । युक्ता आयुक्ताः । अलूक्षा धर्मकामाः स्युः । यथा ते तत्र वर्तेरन् । तथा तत्र वर्तेथाः । अथाभ्याख्यातेषु । ये तत्र ब्राह्मणाः संमर्शिनः । युक्ता आयुक्ताः । अलूक्षा धर्मकामाः स्युः । यथा ते तेषु वर्तेरन् । तथा तेषु वर्तेथाः । एष आदेशः । एष उपदेशः । एषा वेदोपनिषत् । एतदनुशासनम् । एवमुपासितव्यम् । एवमु चैतदुपास्यम् ॥ ४ ॥
वेदम् अनूच्य अध्याप्य आचार्यः अन्तेवासिनं शिष्यम् अनुशास्ति ग्रन्थग्रहणात् अनु पश्चात् शास्ति तदर्थं ग्राहयतीत्यर्थः । अतोऽवगम्यते अधीतवेदस्य धर्मजिज्ञासामकृत्वा गुरुकुलान्न समावर्तितव्यमिति । ‘बुद्ध्वा कर्माणि कुर्वीत’ इति स्मृतेश्च । कथमनुशास्तीत्यत आह -
(ச.பா) வேதத்தை அத்யயனம் செய்வித்தபின் ஆசாரியர் அந்தேவாஸியான சிஷ்யனுக்கு உபதேசம் செய்கிறார். அதாவது கிரந்தத்தை கிரஹித்தபின் அதன் அர்த்தத்தை அனுசாஸனம் செய்து அந்த அர்த்தத்தை கிரஹிக்கச் செய்கிறார். இதனால் என்ன அறிகிறோம் எனில் அதீத (அத்யயனம் செய்த) வேதத்தின் தர்ம ஜிக்ஞாசை இல்லாமல் குருகுலத்தில் இருந்து திரும்பக்கூடாது .“बुद्ध्वा कर्माणि कुर्वीत” (புத்வா கர்மா௴ தாசரேத்) என்ற ஸ்ம்ருதி இவ்வாறு (கட்டளை) செய்கிறது என்பதைக் கூறுகிறார்-
सत्यं वद यथाप्रमाणावगतं वक्तव्यं च वद । तद्वत् धर्मं चर ; धर्म इत्यनुष्ठेयानां सामान्यवचनम् , सत्यादिविशेषनिर्देशात् । स्वाध्यायात् अध्ययनात् मा प्रमदः प्रमादं मा कार्षीः । आचार्याय आचार्यार्थं प्रियम् इष्टं धनम् आहृत्य आनीय दत्त्वा विद्यानिष्क्रयार्थम् आचार्येण च अनुज्ञातः अनुरूपान्दारानाहृत्य प्रजातन्तुं प्रजासन्तानं मा व्यवच्छेत्सीः ; प्रजासन्ततेर्विच्छित्तिर्न कर्तव्या ; अनुत्पद्यमानेऽपि पुत्रे पुत्रकाम्यादिकर्मणा तदुत्पत्तौ यत्नः कर्तव्य इत्यभिप्रायः, प्रजाप्रजनप्रजातित्रयनिर्देशसामर्थ्यात् ; अन्यथा प्रजनश्चेत्येतदेकमेवावक्ष्यत् ।
(ச.பா) ஸத்தியம் वद (வத) - (ஸத்தியமேபேசு) என்பது எவ்வாறு பிரமாணத்தால் அறிகிறோமோ அவ்வாறே கூறவேண்டியதைக் கூறவேண்டும். அவ்வாறு தர்மத்தைக்கடைபிடித்து தர்மத்தை அனுஷ்டானம் செய்வதற்கு யோக்கியமான கர்மங்களின் ஸாமான்யரூபமான வாசகமாகும். ஏன்எனில் ஸத்தியம் முதலிய விசேஷ தர்மங்கள் முன்பே நிர்தேசம் செய்யப்பட்டுள்ளது. அத்யயனம் செய்வதிலும் அதைக் கற்பிப்பதிலும் பிரமாதம் (சோம்பல்) கொள்ளாதே. ஆசாரியருக்கு அவர் விரும்பியதனத்தை கொண்டுவந்து கொடுத்து அவரிடம் பெற்ற வித்யாதானத்தால் உண்டான கடனைத்தீர்த்து அவருடைய ஆக்ஜை பெற்று அதன்படி ஸ்தீரியை விவாஹம் செய்து பிரஜாதந்து அதாவது பிரஜையின் ஸந்ததி அறுபடாமல் செய்வாயாக. ஸந்ததியை விச்சேதமடையச் செய்யாதே. இதன் தாத்பரியம் என்னவெனில் புத்திரன் பிறக்காவிடில் புத்திரன் உண்டாவதற்கு வேண்டிய புத்திரகாமேஷ்ட்டியாகம் போன்றகர்மாக்களை செய்து முயற்சிக்க வேண்டும். (ஒன்பதாவது அனுவாக்கத்தில் கூறப்பட்டவாறு) பிரஜா, பிரஜன, பிரஜாபதி இந்த மூன்றும் நிர்தேசம் செய்யப்பட்டுள்ளது. அதன் ஸாமர்த்தியத்தால் ஸித்திக்கிறது. இல்லாவிடில் இங்கு प्रजन (ப்ரஜன) என்ற ஒரே ஸாதனம் நிர்தேசம் செய்யப்பட்டிருக்கும்.
सत्यात् न प्रमदितव्यं प्रमादो न कर्तव्यः ; सत्याच्च प्रमदनमनृतप्रसङ्गः ; प्रमादशब्दसामर्थ्याद्विस्मृत्याप्यनृतं न वक्तव्यमित्यर्थः ; अन्यथा असत्यवदनप्रतिषेध एव स्यात् । धर्मात् न प्रमदितव्यम् , धर्मशब्दस्यानुष्ठेयविशेषविषयत्वादननुष्ठानं प्रमादः, स न कर्तव्यः, अनुष्ठातव्य एव धर्म इति यावत् । एवं कुशलात् आत्मरक्षार्थात्कर्मणः न प्रमदितव्यम् । भूतिः विभूतिः, तस्यै भूत्यै भूत्यर्थान्मङ्गलयुक्तात्कर्मणः न प्रमदितव्यम् । स्वाध्यायप्रवचनाभ्यां न प्रमदितव्यम् , ते हि नियमेन कर्तव्ये इत्यर्थः । तथा देवपितृकार्याभ्यां न प्रमदितव्यम् , दैवपित्र्ये कर्मणी कर्तव्ये ।
(ச.பா) ஸத்தியத்திலிருந்து நழுவுதல் கூடாது. ஸத்தியத்திலிருந்து நழுவுதல் அஸத்தியம் (பொய்) ஆகும். பிரமாத சப்தத்தின் ஸாமர்த்தியத்தால் ஆகும். மறந்தும் பொய் சொல்லக்கூடாது என்பதாகும். இதன் தாத்பர்யம் என்னவெனில் பொய் பேசுதலை நிஷேதிக்கிறது (தடை செய்கிறது) என்பதாகும். தர்மத்திலிருந்து நழுவுதல் கூடாது. தர்ம சப்தமானது அனுஷ்டானம் செய்யவேண்டிய விஷயமாய் இருப்பதால் நழுவுதல் கூடாது. ஏன்எனில் தர்மம் அவசியம் அனுஷ்டிக்க வேண்டியதாகும். இவ்வாறு ஆத்மரக்ஷணத்திற்கு உபயோககரமாய் இருப்பதால் கர்மத்திலிருந்து நழுவுதல் கூடாது. “भूति” (பூதி) ஐச்வர்யம் ஆகும். ஐச்வர்யத்தை விரும்புபவர்கள் மங்களகரமான கர்மங்களில் இருந்து நழுவுதல் கூடாது. ஸ்வாத்யாயம், கற்பித்தல் இவைகளிலிருந்து நழுவுதல் கூடாது. ஸ்வத்யாயம் என்பது அத்யயனம் (படித்தல்) ப்ரவசனம் (படிப்பித்தல்) இவைகளிலிருந்து நழுவக்கூடாது அதை நியமமாய் ஆச்ரயிக்க வேண்டும் இவ்வாறு தேவகாரியம் பித்ருகாரியம் இவைகளிலிருந்து நழுவாதே அதாவது தேவதாபித்ரு ஸம்பந்தமான கர்மங்கள் அவசியம் செய்யப்பட வேண்டும்.
मातृदेवः माता देवो यस्य सः, त्वं मातृदेवः भव स्याः । एवं पितृदेवो भव ; आचार्यदेवो भव ; अतिथिदेवो भव ; देवतावदुपास्या एते इत्यर्थः । यान्यपि च अन्यानि अनवद्यानि अनिन्दितानि शिष्टाचारलक्षणानि कर्माणि, तानि सेवितव्यानि कर्तव्यानि त्वया । नो न कर्तव्यानि इतराणि सावद्यानि शिष्टकृतान्यपि । यानि अस्माकम् आचार्याणां सुचरितानि शोभनचरितानि आम्नायाद्यविरुद्धानि, तान्येव त्वया उपास्यानि अदृष्टार्थान्यनुष्ठेयानि ; नियमेन कर्तव्यानीत्येतत् । नो इतराणि विपरीतान्याचार्यकृतान्यपि ।
(ச.பா) “मातृदेवो” (மாத்ருதேவோ) மாதா எவருக்கு தெய்வமோ அந்த நீ மாத்ருதேவமாவாய். இவ்வாறே பித்ருதேவோ, ஆச்சாரிய தேவனாவாய் (அதிதிதேவனாகவும் ஆவாய்). இதன் தாத்பர்யம் என்னவெனில் எல்லா தேவதைகளையும் ஸமமாய் உபாஸனை செய்யவேண்டியதாகும். இதைத்தவிர மற்ற நிந்தையற்ற சிஷ்டர்களால் அனுஸரிக்கப்படும் கர்மங்களை நீ செய்யவேண்டியதாகும். சிஷ்டர்கள் அனுசரித்தாலும் தள்ளத்தக்க (நிந்தையுடன் கூடிய) கர்மங்களை நீ செய்யக்கூடாது. எந்த கர்மங்கள். நம்முடைய ஆச்சாரியர்களால் நன்றாக அனுஸரிக்கப்பட்ட சுபமான ஆம்நாயங்களுக்கு விருத்தமல்லாத கர்மங்களை நீ உபாஸனை (அனுஷ்ட்டிக்க வேண்டும்) செய்ய வேண்டும். அதிருஷ்ட்ட பலத்திற்காக அவைகளை அனுஷ்டிக்க வேண்டும். அதாவது நியமமாய் செய்யவேண்டும் என்பதாகும். (2) மற்ற விபரீத கர்மங்களை ஆசாரியர் செய்து இருந்தாலும் அவைகளைச் செய்யக்கூடாது.
ये के च विशेषिता आचार्यत्वादिधर्मैः अस्मत् अस्मत्तः श्रेयांसः प्रशस्ततराः, ते च ब्राह्मणाः, न क्षत्रियादयः, तेषाम् आसनेन आसनदानादिना त्वया प्रश्वसितव्यम् , प्रश्वसनं प्रश्वासः श्रमापनयः ; तेषां श्रमस्त्वया अपनेतव्य इत्यर्थः । तेषां वा आसने गोष्ठीनिमित्ते समुदिते, तेषु न प्रश्वसितव्यं प्रश्वासोऽपि न कर्तव्यः ; केवलं तदुक्तसारग्राहिणा भवितव्यम् ।
(ச.பா) எவர் ஒருவர் ஆசாரியத்துவம் முதலிய தர்மங்களுடையவராய். இருப்பதால் மேலானவர் (ஸ்ரேஷ்ட்டர்). அவ்வாறே அஹ்ர் பிராஹ்மணராயும். க்ஷத்திரியர் முதலியவைகள் அற்றவரோ அவருக்கு ஆசனம் முதலியவைகளை அளித்து அவரை ஆச்வாசபடுத்த அதாவது அவருடைய சிரமத்தைப் போக்கவேண்டும். இதன் பொருள்யாதெனில் உன்னால் அவருடைய சிரமம் போக்கப்பட வேண்டும். அவ்வாறே அவரை ஸபையில் உயர்ந்த ஆசனத்தில் இருத்தி மூச்சுவிடாமல் அவர் கூறுவதின் ஸாரத்தை கிரஹிப்பவனாய் இருக்கவேண்டும்.
किं च, यत्किञ्चिद्देयम् , तत् श्रद्धयैव दातव्यम् । अश्रद्धया अदेयं न दातव्यम् । श्रिया विभूत्या देयं दातव्यम् । ह्रिया लज्जया च देयम् । भिया भीत्या च देयम् । संविदा च मैत्र्य्यादिकार्येण देयम् ।
(ச.பா) மேலும் எவ்வளவு சிறியதானமாய் இருந்தாலும் சிரத்தையுடன் அளிக்க வேண்டும். சிரத்தை அற்று தானம் செய்யக்கூடாது. ஐஸ்வர்யத்திற்குத் தக்கவாறு அளிக்கவேண்டும். வெட்கத்துடன் கொடுக்கவேண்டும். பயத்துடன் அளிக்கவேண்டும். சம்வித் அதாவது மைத்திரியாதி காரியத்தின் நிமித்தமாக அளிக்க வேண்டும் (தானம் செய்யவேண்டும்).
अथ एवं वर्तमानस्य यदि कदाचित् ते तव श्रौते स्मार्ते वा कर्मणि वृत्ते वा आचारलक्षणे विचिकित्सा संशयः स्यात् भवेत् , ये तत्र तस्मिन्देशे काले वा ब्राह्मणाः तत्र कर्मादौ युक्ता इति व्यवहितेन सम्बन्धः कर्तव्यः ; संमर्शिनः विचारक्षमाः, युक्ताः अभियुक्ताः, कर्मणि वृत्ते वा आयुक्ताः अपरप्रयुक्ताः, अलूक्षाः अरूक्षाः अक्रूरमतयः, धर्मकामाः अदृष्टार्थिनः अकामहता इत्येतत् ; स्युः भवेयुः, ते ब्राह्मणाः यथा येन प्रकारेण तत्र तस्मिन्कर्मणि वृत्ते वा वर्तेरन् , तथा त्वमपि वर्तेथाः । अथ अभ्याख्यातेषु, अभ्याख्याता अभ्युक्ताः दोषेण सन्दिह्यमानेन संयोजिताः केनचित् , तेषु च ; यथोक्तं सर्वमुपनयेत् - ये तत्रेत्यादि ।
(ச.பா) இவ்வாறு அனுஷ்டானம் செய்து கொண்டிருக்கும் பொழுது ஏதாவது ஒரு ஸமயத்தில் ச்ரௌதத்திலோ ஸ்மார்தத்திலோ அதை கடைபிடிப்பதிலோ ஸந்தேஹம் உண்டாகலாம். அப்பொழுது எவர்கள் அந்த தேசத்திலோ, காலத்திலோ அங்கு பிராஹ்மணர்கள் கர்மங்களில் ஈடுபட்டவர்களாய் இருப்பார்கள் என்ற இடைவெளியுடன் கூடிய பதத்துடன் ஸம்பந்தம் செய்யவேண்டும். संमर्शिनः (ஸம்மர்ஷின) விசாரத்தில் ஸாமர்த்தியசாலிகள். युक्ता (யுக்தா) கர்ம அல்லது கர்மத்தை அனுஷ்டிப்பதில் பூர்ணமாய் ஈடுபடுபவர்கள். आयुक्ताः (ஆயுக்த்தா:) மற்றவைகளில் ஈடுபாடு அற்றவர்க்ள். अलूक्षाः (அலூக்ஷா:) குரூரத் தன்மை அற்ற மதியுடையவர்கள் धर्मकामाः (தர்மகாமா:) அதிருஷ்ட்டத்தில் இச்சை உடையவர்களாயும் காமனைவசத்தால் விவேக சூன்யமற்றவர்கள். அந்த பிராஹ்மணர்கள் எவ்விதமாய் அந்த கர்மங்களில் பிரவிர்த்திக்கிறார்களோ அவ்வாறு நீயும் பிரவிர்த்திப்பாயாக. அவ்வாறே. अभ्याख्याताः (அப்யாக்கியாதா) अभ्युक्त (அப்யுக்தா) அதாவது எவரிடத்தில் ஸம்ஸயத்துடன் கூடிய தோஷம் ஆரோபிக்கப்பட்டதோ அவர்களுக்கு எவ்வாறு முன்பு “ये तत्र” (யேதத்ர) முதலியவைகளால் கூறப்பட்ட எல்லா வியவகாரங்களும் பிரயோகம் செய்யவேண்டியதாகும்.
एषः आदेशः विधिः । एषः उपदेशः पुत्रादिभ्यः पित्रादीनामपि । एषा वेदोपनिषत् वेदरहस्यम् , वेदार्थ इत्येतत् । एतदेव अनुशासनम् ईश्वरवचनम् , आदेशवाच्यस्य विधेरुक्तत्वात् । सर्वेषां वा प्रमाणभूतानामनुशासनमेतत् । यस्मादेवम् , तस्मात् एवं यथोक्तं सर्वम् उपासितव्यं कर्तव्यम् । एवमु च एतत् उपास्यम् उपास्यमेव चैतत् नानुपास्यम् इत्यादरार्थं पुनर्वचनम् ॥ ४ ॥
(ச.பா) இந்த ஆதேசம் (आदेशं) என்பது விதி (विधि) அது புத்திரன் முதலியவர்களுக்கு பிதா முதலியவர்கள் செய்யும் உபதேசமாகும். அந்த உபநிஷத் வேதத்தின் ரஹஸ்யார்த்தமாகும். அதையே அனுசாசனம் (உபதேசம்) செய்ய வேண்டும் என்பது ஈஸ்வர வாக்கியம், அல்லது ஆதேச வாக்கியம் விதியாகும். அது முதலிலேயே கூறப்பட்டதால். இது எல்லா பிரமாண பூதமானதை (உபதேசம்) இங்கு அனுசாஸனம் செய்யப்பட்டது. ஏன்எனில் முதலில் கூறப்பட்டது எல்லாம் உபாஸனை செய்யவேண்டும். இது உபாஸனை செய்யவேண்டும். உபாஸனை செய்யாமல் இருக்கக்கூடாது. இவ்வாறு இரண்டு முறைகூறப்பட்டது உபாஸனையின் ஆதரவின் பொருட்டாகும்.
अत्रैतच्चिन्त्यते विद्याकर्मणोर्विवेकार्थम् - किं कर्मभ्य एव केवलेभ्यः परं श्रेयः, उत विद्यासंव्यपेक्षेभ्यः, आहोस्विद्विद्याकर्मभ्यां संहताभ्याम् , विद्याया वा कर्मापेक्षायाः, उत केवलाया एव विद्याया इति ।
(ச.பா) இப்பொழுது வித்யா, கர்மங்களை விவேகம் செய்வதற்காக இங்கு விசாரம் செய்யப்படுகிறது. (1) பரமஸ்ரேயஸ் (மோக்ஷம்) கர்மத்தினால் மட்டும் அடையப்படுகிறதா? (2) அல்லது வித்தையின் அபேக்ஷயைுடன் கூடிய கர்மத்தாலா? (3) அல்லது ஒன்றுக்கொன்று கலந்த வித்தியா கர்மம் இரண்டினாலுமா? (4) அல்லது கர்மத்தை அபேக்ஷிக்கும் வித்யையினாலா? (5) அல்லது வித்யையினால் மட்டுமா? என்று.
तत्र केवलेभ्य एव कर्मभ्यः स्यात् , समस्तवेदार्थज्ञानवतः कर्माधिकारात् ‘वेदः कृत्स्नोऽधिगन्तव्यः सरहस्यो द्विजन्मना’ इति स्मरणात् । अधिगमश्च सहोपनिषदर्थेनात्मज्ञानादिना । ‘विद्वान्यजते’ ‘विद्वान्याजयति’ इति च विदुष एव कर्मण्यधिकारः प्रदर्श्यते सर्वत्र ज्ञात्वानुष्ठानमिति च । कृत्स्नश्च वेदः कर्मार्थ इति हि मन्यन्ते केचित् । कर्मभ्यश्चेत्परं श्रेयो नावाप्यते, वेदोऽनर्थकः स्यात् ।
(ச.பா) கர்மங்களினால் மாத்திரம் (மட்டும்) சிரேயஸை அடையலாம். ஏன்எனில் எல்லா வேதார்த்தங்களையும் அறிந்தவனுக்கே கர்மத்தில் அதிகாரம் இருப்பதால். இதை “वेदः कृत्स्नोऽधिगन्तव्यः सरहस्यो द्विजन्मना” பிராஹ்மணர்கள் வேதம் முழுவதையும் ரஹஸ்யத்துடன் அறியவேண்டும் என்று ஸ்மிருதியினால் அறிகிறோம். மேலும் வேதத்தின்ஞானம் உபநிஷத்தின் அர்த்தமான ஆத்ம ஞானத்துடன் கூடியதாகிறது “विद्वान्यजते” (வித்வான்யஜதே)- வித்வான் யக்ஞம் செய்கிறான். “विद्वान्याजयति” (வித்வான்யாஜயதி) - வித்வான் யக்ஞத்தை செய்விக்கிறான் என்று வித்வானுக்கே கர்மத்தில் அதிகாரம் என்று எங்கும் காண்பிக்கப்படுகிறது. மேலும் .“ज्ञात्वा चानुष्ठानम्” (ஞாத்வா சானுஷ்டானம்)- அறிந்து அனுஷ்டானம் செய் என்றும் கூறப்படுகிறது. வேதம் முழுவதும் கர்மத்தின் பொருட்டே என்று சிலர் கருதுகிறார்கள். கர்மத்தினால் பரமச்ரேயஸ் (மோக்ஷம்) அடையப்படவில்லை எனில் வேதம் அர்த்தமற்றதாகிவிடும்.
(ச.பா) அது பொருந்தாது. ஏன்எனில் மோக்ஷம் நித்யமானதால். அந்த மோக்ஷம் நித்தியம் என்று ப்ரஸித்தம் உலகில் கர்மகாரியங்களுக்கு அநித்தியத்துவம் பிரஸித்தமாய் இருக்கிறது. ஆகையால் கர்மங்களினால் சிரேயஸ் அநித்தியம் ஆகையால் இது விரும்பத்தக்கதல்ல. “तद्येतह कर्मचितो लोकः क्षीयते” (தத்யதேஹ கர்மசிதோ லோக: க்ஷீயதே) எவ்வாறு கர்மத்தினால் ஸம்பாதிக்கப்பட்ட லோகம் க்ஷீணமாகிறது (நஷ்ட்டமாகிறது) என்ற நியாயத்தை அனுஸரித்த ச்ருதிக்கு விரோதமாகும்.
ननु काम्यप्रतिषिद्धयोरनारम्भात् आरब्धस्य च कर्मण उपभोगेनैव क्षयात् नित्यानुष्ठानाच्च प्रत्यवायानुपपत्तेः ज्ञाननिरपेक्ष एव मोक्ष इति चेत् ?
(ச.பா) காமிய பிரதி:த்த ப்ராரப்த கர்மங்கள் ஆரம்பிக்காமலும் கர்மங்களை அனுபவத்தால் க்ஷயமாவதாலும், நித்ய அனுஷ்டானத்தால் பிரத்யவாயம் உண்டாகாததாலும் மோக்ஷத்திற்கு ஞானத்தின் அபேக்ஷை இல்லை என்றால்.
तच्च न, कर्मशेषसम्भवात्तन्निमित्ता शरीरान्तरोत्पत्तिः प्राप्नोतीति प्रत्युक्तम् ; कर्मशेषस्य च नित्यानुष्ठानेनाविरोधात्क्षयानुपपत्तिरिति च ।
அது பொருந்தாது சேஷகர்மங்கள் இருப்பதின் காரணமாக வேறு சரீரத்தின் உத்பத்தியை அடைவான் என்று கூறப்பட்டுள்ளது. கர்மசேஷம் நித்ய அனுஷ்டானத்திற்கு விரோதமில்லாததால் அதற்கு நாசம் இல்லை என்பதாகும்.
यदुक्तं समस्तवेदार्थज्ञानवतः कर्माधिकारादित्यादि, तच्च न ; श्रुतज्ञानव्यतिरेकादुपासनस्य । श्रुतज्ञानमात्रेण हि कर्मण्यधिक्रियते, नोपासनज्ञानमपेक्षते । उपासनं च श्रुतज्ञानादर्थान्तरं विधीयते मोक्षफलम् ; अर्थान्तरप्रसिद्धेश्च स्यात् ; ‘श्रोतव्यः’ इत्युक्त्वा तद्व्यतिरेकेण ‘मन्तव्यो निदिध्यासितव्यः’ इति यत्नान्तरविधानात् मनननिदिध्यासनयोश्च प्रसिद्धं श्रवणज्ञानादर्थान्तरत्वम् ।
(ச.பா) எல்லா வேதார்த்தங்களையும் அறிந்தவனே கர்மாதிகாரி என்று கூறியது முதலியவை ஸரியல்ல. ஏன்எனில் உபாஸனை படித்து வந்த ஞானத்தைக்காட்டிலும் (ச்ருத ஞானத்தைக் காட்டிலும்) வேறானது. மனிதன் படித்த ஞானத்தினாலேயே கர்மத்திற்கு அதிகாரி ஆகிறான். ஆகையால் உபாசனையை அபேக்ஷிப்பதில்லை. உபாசனையோ படித்த ஞானத்தை விட வேறாக விதிக்கப்படுகிறது. அந்த உபாஸனை மோக்ஷத்தைப்பலனாக என்பது பிரசித்தமாய் இருக்கிறது. श्रोतव्यः (ஸ்ரோத்தவ்ய) = கேட்கப்பட வேண்டும்) என்று கூறி அதைக்காட்டிலும் வேறாக “मन्तव्यो निदिध्यासितव्यः” (மந்தவ்யோ நிதித்யாசித்தவ்ய:) = மனனம் செய்யவேண்டும், நிதித்தியாஸனம் செய்யவேண்டும் என்று வேறு பிரயத்தனத்தையும் கூறுகிறது. உலகில் சிரவண ஞானத்தால் மனனம், நிதித்தியாசனம் என்கின்ற வேறு அர்த்தமும் பிரஸித்தமாய் இருக்கிறது.
एवं तर्हि विद्यासंव्यपेक्षेभ्यः कर्मभ्यः स्यान्मोक्षः ; विद्यासहितानां च कर्मणां भवेत्कार्यान्तरारम्भसामर्थ्यम् ; यथा स्वतो मरणज्वरादिकार्यारम्भसमर्थानामपि विषदध्यादीनां मन्त्रसशर्करादिसंयुक्तानां कार्यान्तरारम्भसामर्थ्यम् , एवं विद्याहितैः कर्मभिः मोक्ष आरभ्यत इति चेत् ?
(ச.பா) வித்யையை அபேக்ஷிக்கும் கர்மத்தினால் தான் மோக்ஷம் உண்டாக முடியும். கர்மம் ஞானத்துடன் சேர்ந்து இருக்கும் பொழுது அதில் காரியாந்தரம் ஆரம்பிப்பதற்கான ஸாமர்த்தியம் உண்டாகிறது. எவ்வாறு மரணம், ஜ்வரம் முதலிய காரியங்கள் ஆரம்பிக்கும் ஸாமர்த்தியம் உண்டானாலும் விஷம், அவ்வாறே தயிர் முதலியவைகளில் மந்திரம் மேலும் சர்க்கரை முதலியவைகளுடன் சேரும் பொழுது காரியாந்தரத்தின் ஆரம்பத்திற்கான ஸாமர்த்தியம் உண்டாகிறது. அவ்வாறு வித்தையுடன் கூடிய கர்மத்தினால் மோக்ஷத்தின் ஆரம்பம் ஏற்படலாமே? என்பதற்கு-
(सिध्दान्ती) न ; आरभ्यस्यानित्यत्वादित्युक्तो दोषः ।
(ச.பா) (ஸித்தா) அவ்வாறு கூறுவது சரியல்ல. ஏன் எனில் எது ஆரம்பிக்கப்படுகிறதோ அது அநித்தியம் என்ற தோஷத்துடன் கூடியதாகும் என்று முன்பே கூறப்பட்டுவிட்டது.
वचनादारभ्योऽपि नित्य एवेति चेत् ?
(ச.பா) (பூர்வ) ஆனால் (न स पुनरावर्तते - அவன் மறுபடியும் பிறப்பதில்லை) என்ற வாக்கியத்தால் ஆரம்பிக்கின்ற மோக்ஷமும் நித்யம் ஆகலாமே?
(सिध्दान्ती) न, ज्ञापकत्वाद्वचनस्य । वचनं नाम यथाभूतस्यार्थस्य ज्ञापकम् , नाविद्यमानस्य कर्तृ । न हि वचनशतेनापि नित्यमारभ्यते, आरब्धं वा अविनाशि भवेत् । एतेन विद्याकर्मणोः संहतयोर्मोक्षारम्भकत्वं प्रत्युक्तम् ॥
(ச.பா) (ஸித்தாந்தீ) இது ஸரியல்ல. ஏனெனில் வாக்கியம் என்பது அறியாததை ஞாபகப்படுத்துவதற்காகவே. வசனம் என்பது யதார்த்த அர்த்தத்தைப் போதிப்பதே ஆகும். இல்லாத பதார்த்தத்தை உண்டாக்காது. நூ ற்றுக்கணக்கான வசனத்தாலும் நித்யமானது ஆரம்பிக்க முடியாது. ஆரம்பிக்கப்படட்து விநாசம் அற்றதாகவும் முடியாது. இதிலிருந்து வித்தியா கர்மத்தின் சமுச்சயம் மோக்ஷத்தை ஆரம்பிக்கும் என்ற கக்ஷியும் பிரதிஷேதம் செய்யப்பட்டது (நிஷேதம் செய்யப்பட்டது).
विद्याकर्मणी मोक्षप्रतिबन्धहेतुनिवर्तके इति चेत् , न ; कर्मणः फलान्तरदर्शनात् । उत्पत्तिविकारसंस्काराप्तयो हि फलं कर्मणो दृश्यन्ते । उत्पत्त्यादिफलविपरीतश्च मोक्षः ।
(ச.பா) வித்யா, கர்மம் இரண்டும் மோக்ஷத்தின் பிரதிபந்தத்தை உண்டாக்கும் ஹேதுக்களை நிவர்த்திக்கக் கூடியதாகும் என்று நீ கூறினால் அது சரியல்ல. ஏன்எனில் கர்மத்தின் பலன் வேறாகக்கூறப்பட்டுள்ளது. உத்பத்தி, ஸம்ஸ்காரம், விகாரம், ஆப்தி இவைகள் கர்மத்தின் பலனாகக்கருதப்படுகிறது. ஆகையால் உத்பத்தியாதி பலத்தைக்காட்டிலும் விபரீதமானது (வேறானது) மோக்ஷம்.
(ச.பா) அவ்வாறு அல்ல. ஏன்எனில் எங்கும் நிறைந்துள்ளதாலும். செல்பவனைக்காட்டிலும் வேறாகாததாலும் ஆகாசம் முதலியவைகளுக்கும் காரணமாய் இருப்பதால் ஸர்வகதம் (எங்கும் நிறைந்தது). எல்லா ஜீவ ஆத்மாக்களும் பிரஹ்மத்தைக் காட்டிலும் வேறானவர்கள் அல்ல (அபின்னமாகும்). ஆகையால் மோக்ஷம் அடையக்கூடியது அல்ல. செல்பவன் தான் இருக்கும் இடத்தைத் தவிற வேறு இடத்திற்கு செல்லவேண்டும் என்று தோன்றுகிறது. எது எதைக்காட்டிலும் அபின்னமோ அதற்கு செல்லுதல் என்பது கிடையாது. மேலும் அதைக்காட்டிலும் வேறானது இல்லை என்று பிரஸித்தமாகும் பொழுது .“
‘तत्सृष्ट्वा तदेवानुप्राविशत्’ (तै. उ. २ । ६ । १)” “
‘क्षेत्रज्ञं चापि मां विद्धि सर्वक्षेत्रेषु’ (भ. गी. १३ । २)”(தத்ஸ்ருஷ்ட்வா ததேவானுப்ராவிஷத், க்ஷதே்ரக்ஞம் சாபிமாம் வித்தி) = அது சிருஷ்ட்டி செய்து அதே உள்ளே நுழைந்தது, அந்த க்ஷதே்ரக்ஞன் என்று என்னை அறி) என்று சுருதி, ஸ்மிருதிகளால் ஸித்தமாகிறது.
(ச.பா) “
‘एकधैवानुद्रष्टव्यम्’ (बृ. उ. ४ । ४ । २०)” (ஏகதைவானுத்ரஷ்ட்டவ்யம் ஒரே ரூபமாகவே பார்க்கவேண்டும்). “
‘एकमेवाद्वितीयम्’ (छा. उ. ६ । २ । १) ” (ஏகமேவாத்விதீயம் = ஒன்றே அத்வைதம்) “
‘ब्रह्मैवेदं सर्वम्’” (பிரஹ்மைவேதப் சர்வம் = இவை எல்லாம் பிரஹ்மமே).
‘आत्मैवेदं सर्वम्’ (छा. उ. ७ । २५ । २) (ஆத்மைவ சர்வம் = இவை எல்லாம் ஆத்மாவே) என்பது முதலிய சுருதிகளினால் ஒன்றே சத்தியம் (ஏகத்துவமே சத்தியம்) என்று ஸித்திக்கிறது. ஸம்பிரதானம் முதலிய காரகபேதம் இல்லாததால் கர்மம் ஏற்படுவது ஸம்பவிக்காது. வித்யா விஷயத்தில் அதாவது ஞானவிஷயத்தில் பேத திருஷ்ட்டியின் அபவாதம் ஆயிரக்கணக்காய் கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். ஆகையால் வித்யா கர்மங்களுக்குள் விரோதம் உள்ளது. ஆகையால் ஸமுச்சயம் பொருந்தாது. எது முன்பு கூறப்பட்டுள்ளதோ “ஒன்றுக்கொன்று கலந்த வித்யா மேலும் கர்மம் இரண்டினாலும் மோக்ஷம் அடையப்படும்” என்பது ஸித்திக்காது.
(पूर्वपक्षी) तद्विहितत्वात्कर्मणां श्रुतिविरोध इति चेत् - यद्युपमृद्य कर्त्रादिकारकविशेषमात्मैकत्वविज्ञानं विधीयते सर्पादिभ्रान्तिज्ञानोपमर्दकरज्ज्वादिविषयविज्ञानवत् , प्राप्तः कर्मविधिश्रुतीनां निर्विषयत्वाद्विरोधः । विहितानि च कर्माणि । स च विरोधो न युक्तः, प्रमाणत्वाच्छ्रुतीनामिति चेत् ?
(ச.பா) (பூர்வ) கர்மாவும் சுருதியினால் விதிக்கப்பட்டுள்ளதால் அந்த சுருதிக்கு விரோதம் ஆகும். ஸர்ப்ப முதலிய பிராந்திஞானத்தைபாதிக்கும் (நீக்கும்) ரஜ்ஜ) (கயிறு) முதலிய விஷய ஞானத்திற்கு ஸமமாக கர்த்தாமுதலிய காரக விசேஷங்களை நீக்கி ஆத்ம ஏகத்துவஞானத்தை விதானம் செய்யப்பட்டாலும் விஷயம் ஒன்றும் இல்லாததின் காரணத்தால் கர்மத்தை விதானம் செய்யும் சுருதிக்கு (வித்யையை விதானம் செய்யும் சுருதிகளுக்கு) விரோதமாகும். சுருதியினால் கர்மங்கள் விதிக்கப்பட்டுள்ளது. அதனால் அதற்கு விரோதம் பொருந்தாது. ஏன்எனில் எல்லா சுருதிகளும் பிரமாண பூதமாய் இருப்பதால் விரோதம் என்பது ஸரியல்ல என்று இவ்வாறு கூறினால்.
(सिध्दान्ती) न ; पुरुषार्थोपदेशपरत्वाच्छ्रुतीनाम् । विद्योपदेशपरा तावच्छ्रुतिः संसारात्पुरुषो मोक्षयितव्य इति संसारहेतोरविद्यायाः विद्यया निवृत्तिः कर्तव्येति विद्याप्रकाशकत्वेन प्रवृत्तेति न विरोधः ।
(ச.பா) (ஸித்தாந்தீ) அவ்வாறு கூறுவது ஸரியல்ல. ஏன்எனில் சுருதிகள் பரமபுருஷார்த்தத்தை உபதேசம் செய்யவே பிரவிர்த்திக்கின்றன. சுருதியானது ஞானத்தை உபதேசம் செய்வதிலேயே குறியாய் இருக்கிறது. (தத்பரமாய் இருக்கிறது). ஸம்சாரத்திலிருந்து புருஷனை விடுவிக்கவேண்டும் (மோக்ஷம் அடையச் செய்யவேண்டும்) என்று ஸம்சாரத்திற்குக் காரணமான அவித்தியாவை வித்யையினால் நிவிர்த்தி செய்ய வேண்டும் என்று வித்தையை பிரகாசப்படுத்த மட்டுமே வந்திருப்பதால் விரோதம் இல்லை.
(पूर्वपक्षी) एवमपि कर्त्रादिकारकसद्भावप्रतिपादनपरं शास्त्रं विरुध्यत एवेति चेत् ?
(ச.பா) (பூர்வ) அவ்வாறானாலும் கர்த்தாமுதலிய காரகங்கள் இருக்கிறது என்பதை பிரதிபாதனம் செய்யும் சாஸ்திரம் விருத்தமானதே என்றால்.
(सिध्दान्ती) न ; यथाप्राप्तमेव कारकास्तित्वमुपादाय उपात्तदुरितक्षयार्थं कर्माणि विदधच्छास्त्रं मुमुक्षूणां फलार्थिनां च फलसाधनं न कारकास्तित्वे व्याप्रियते । उपचितदुरितप्रतिबन्धस्य हि विद्योत्पत्तिर्नावकल्पते । तत्क्षये च विद्योत्पत्तिः स्यात् , ततश्चाविद्यानिवृत्तिः, तत आत्यन्तिकः संसारोपरमः ।
(ச.பா) (ஸித்தாந்தீ) அவ்வாறு அல்ல. ஸ்வபாவமாகவே அறியப்பட்ட காரகங்களை ஸ்வீகரித்துக்கொண்டு ஸஞ்சித பாபங்களின் க்ஷயத்திற்காக கர்மங்களை விதிக்கும் சாஸ்திரம் முமுக்ஷ)க்களுக்கும், பலத்தில் இச்சை உடையர்களுக்கும் பல ஸாதனங்களை போதிக்கும் காரகங்களின் இருத்தலை ஊர்ஜிதம் செய்வதற்காக பிரவிர்த்திக்கவில்லை. எவனுக்கு ஸஞ்சித பாபரூப பிரதிபந்தம் இருக்குமோ அவனுக்கு ஞானம் உண்டாகாது. அதன் க்ஷயம் உண்டான உடன் ஞானம் உண்டாகும். மேலும் அப்பொழுது அவித்யையின் நிவிர்த்தி உண்டாகும். அதன் பின் ஸம்சாரத்தின் ஆத்யந்திக உபரதி (முடிவு) உண்டாகும். முற்றிலும் ஸம்சாரம் சாந்தியாகும் (நீங்குகிறது).
अपि च, अनात्मदर्शिनो ह्यनात्मविषयः कामः ; कामयमानश्च करोति कर्माणि ; ततस्तत्फलोपभोगाय शरीराद्युपादानलक्षणः संसारः । तद्व्यतिरेकेणात्मैकत्वदर्शिनो विषयाभावात्कामानुपपत्तिः, आत्मनि चानन्यत्वात्कामानुपपत्तौ स्वात्मन्यवस्थानं मोक्ष इत्यतोऽपि विद्याकर्मणोर्विरोधः । विरोधादेव च विद्या मोक्षं प्रति न कर्माण्यपेक्षते ।
(ச.பா) மேலும் எவன் அநாத்மதர்சியோ அவனுக்கே அநாத்ம வஸ்து ஸம்பந்தமான காமனை ஏற்படும். காமம் உடையவனே கர்மத்தை செய்கிறான். மேலும் அதனால் உண்டாகும் பலனை அனுபவிப்பதற்காக சரீரம் முதலியவைகளை கிரஹண ரூபமான ஸம்சாரத்தை அடைகிறான். அதை விட வேறான ஆத்ம ஏகத்துவதர்சிக்கு விஷயங்கள் இல்லாததால் (அபாவமாய் இருப்பதால்) அதில் அவனுக்கு காமம் ஏற்படுவதில்லை. ஆத்மா தன்னைக்காட்டிலும் அபின்னமாகும். ஆகையால் அதனிடம் காமனையும் ஸம்பவிக்காததால் ஆகையால் ஸ்வாத்ம ஸ்வரூபத்திலேயே நிலை பெறுதலான மோக்ஷம் ஸித்திக்கும். ஆகையால் ஞானத்திற்கும் கர்மத்திற்கும் விரோதம் உள்ளதால் ஞானமே மோக்ஷத்திற்குக்காரணம் ஞானமானது. மோக்ஷம் தருவதற்கு கர்மத்தை அபேக்ஷிப்பதில்லை.
स्वात्मलाभे तु पूर्वोपचितदुरितप्रतिबन्धापनयनद्वारेण विद्याहेतुत्वं प्रतिपद्यन्ते कर्माणि नित्यानीति । अत एवास्मिन्प्रकरणे उपन्यस्तानि कर्माणीत्यवोचाम । एवं च अविरोधः कर्मविधिश्रुतीनाम् । अतः केवलाया एव विद्यायाः परं श्रेय इति सिद्धम् ॥
(ச.பா) ஞானம் தான் உண்டாவதன் பொருட்டு முன்பு சேகரித்த (சஞ்சித) பாப ரூப பிரதிபந்தத்தை நிவிர்த்தி வாயிலாய் நித்யகர்மா ஞானத்தை அடைவதற்கான ஹேதுவாய் இருப்பதால் அவசியம் தேவையாகிறது. ஆகையால் இந்த பிரகரணங்களில் கர்மங்கள் கூறப்பட்டுள்ளன. என்பது முன்பே கூறப்பட்டுள்ளது. இவ்வாறு கர்மங்களை விதிக்கும் சுருதிகளுக்கு விரோதம் இல்லை. ஆகையால் வித்யையினால் மாத்திரமே பரமச்ரேயசின் பிராப்தி உண்டாகும் என்பது ஊர்ஜிதமாகிறது.
(पूर्वपक्षी) एवं तर्हि आश्रमान्तरानुपपत्तिः, कर्मनिमित्तत्वाद्विद्योत्पत्तेः । गृहस्थस्यैव विहितानि कर्माणीत्यैकाश्रम्यमेव । अतश्च यावज्जीवादिश्रुतयः अनुकूलतराः स्युः ।
(ச.பா) (பூர்வ) இவ்வாறானால் அன்ய ஆச்ரமம் அதாவது கிரஹஸ்தாஸ்ரமத்தைக் காட்டிலும் வேறு ஆஸ்ரமம் பொருந்தாதே. ஏன்எனில் வித்யையின் உற்பத்தி கர்மத்தின் நிமித்தத்தால் உண்டாகிறது. அந்த கர்மம் கேவலம் கிரஹஸ்தனுக்கே விதிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆகையால் ஒரே ஆச்ரமமே சித்திக்கிறது. மேலும் “यावज्जीव” (யாவத்ஜீவ = ஜீவிக்கிறவரையில் கர்மம் செய்யவேண்டும்) என்றும் இதற்கு அனுகூலமாக சுருதிகளும் இருக்கின்றன.
(सिध्दान्ती) न ; कर्मानेकत्वात् । न ह्यग्निहोत्रादीन्येव कर्माणि, ब्रह्मचर्यं तपः सत्यवचनं शमः दमः अहिंसा इत्येवमादीन्यपि कर्माणि इतराश्रमप्रसिद्धानि विद्योत्पत्तौ साधकतमान्यसङ्कीर्णा विद्यन्ते ध्यानधारणादिलक्षणानि च । वक्ष्यति च -
‘तपसा ब्रह्म विजिज्ञासस्व’ (तै. उ. ३ । २ । १) इति ।
(ச.பா) (சித்தாந்தீ) அவ்வாறு அல்ல. கர்மா அநேகவிதமாக இருப்பதால். கேவலம் அக்னிஹோத்திரம் முதலியவைகள் மாத்திரம் கர்மம் அல்ல. பிரஹ்மச்சரியம், தபஸ், ஸத்தியம் பேசுதல், சமம், தமம், அஹிம்ஸா முதலிய மற்ற கர்மங்கள் வேறு ஆச்ரமங்களில் பிரசித்தமாகும். அவ்வாறே தியானம், தாரணை முதலிய கர்மங்கள் (ஹிம்சை முதலிய தோங்கள்) இல்லாததின் காரணமாய் இருத்தலால் ஞானம் உண்டாவதற்கு மிகவும் உத்தமமான ஸாதனமாகும். .“
‘तपसा ब्रह्म विजिज्ञासस्व’ (तै. उ. ३ । २ । १)”(தபசா பிரஹ்ம்ம விஜிக்ஞாசஸ்வ = தபசால் பிரஹ்மத்தை அறிவதற்கு இச்சை கொள் என்று). ப்ருகு வல்லியில் கூறப்போகிறார்.
जन्मान्तरकृतकर्मभ्यश्च प्रागपि गार्हस्थ्याद्विद्योत्पत्तिसम्भवात् , कर्मार्थत्वाच्च गार्हस्थ्यप्रतिपत्तेः, कर्मसाध्यायां च विद्यायां सत्यां गार्हस्थ्यप्रतिपत्तिरनर्थिकैव ।
(ச.பா) முன்ஜன்மங்களில் செய்த கர்மத்தால் கிரஹஸ்த்தாஸ்ரமத்தை ஸ்வீகாரம் செய்வதற்கு முன்பே ஞானத்தின் உத்பத்தி ஸம்பவிக்கும். அவ்வாறே கிரஹஸ்த்தாஸ்ரமத்தின் ஸ்வீகாரமும் கேவலம் கர்மங்களுக்காகவே ஏற்பட்டது. ஆகையால் கர்ம ஸாத்திய ஞானத்தின் பிராப்தி ஏற்பட்டுவிட்டால் கிரஹஸ்த்தாஸ்ரமத்தின் ஸ்வீகரணமும் வியர்த்தமாகும். (விணாக ஆகும்)
लोकार्थत्वाच्च पुत्रादीनाम् । पुत्रादिसाध्येभ्यश्च अयं लोकः पितृलोको देवलोक इत्येतेभ्यो व्यावृत्तकामस्य, नित्यसिद्धात्मदर्शिनः, कर्मणि प्रयोजनमपश्यतः, कथं प्रवृत्तिरुपपद्यते ? प्रतिपन्नगार्हस्थ्यस्यापि विद्योत्पत्तौ विद्यापरिपाकाद्विरक्तस्य कर्मसु प्रयोजनमपश्यतः कर्मभ्यो निवृत्तिरेव स्यात् ,
‘प्रव्रजिष्यन्वा अरेऽहमस्मात्स्थानादस्मि’ (बृ. उ. ४ । ५ । २) इत्येवमादिश्रुतिलिङ्गदर्शनात् ।
(ச.பா) புத்திரன் அடைதல் லோக பிராப்தியின் பொருட்டாகும். அந்த புத்திரன் முதலிய ஸாதனங்களால் அடையப்படுவது இஹலோகம், பித்ருலோகம், தேவலோகம் முதலியவை காமனைகள் நிவிர்த்தியால் நித்திய ஸித்த ஆத்மாவின் ஸாக்ஷாத்காரம் அடைந்தவனுக்கு கர்மத்தில் ஒரு பிரயோஜனமும் காணப்படாத அந்த பிரஹ்மவேத்தாவிற்கு எவ்வாறு கர்மத்தில் பிரவிருத்தி உண்டாகும். எவன் கிரஹஸ்த்தாஸ்ரமத்தில் இருக்கிறானோ அவனும் வித்தையின் பிராப்தியால் விரக்தி அடைந்தவனாய் கர்மத்தில் பிரயோஜனம் இல்லை என்று அறிந்து கர்மத்திலிருந்து நிவிர்த்தியாகிறான். “
‘प्रव्रजिष्यन्वा अरेऽहमस्मात्स्थानादस्मि’ (बृ. उ. ४ । ५ । २)” (ப்ரவ்ரஜிஷ்யன்வா அரே அஹமஸ்மாத்ஸ்த்தானாதஸ்மி = இப்பொழுது நான் இந்த ஆஸ்ரமத்திலிருந்து ஸந்நியாஸம் செய்கிறேன்) என்பது முதலிய சுருதி ரூப லிங்கம் (ப்ரமாணம்) காணப்படுகிறது.
(पूर्वपक्षी) कर्म प्रति श्रुतेर्यत्नाधिक्यदर्शनादयुक्तमिति चेत् , - अग्निहोत्रादिकर्म प्रति श्रुतेरधिको यत्नः ; महांश्च कर्मण्यायासः, अनेकसाधनसाध्यत्वादग्निहोत्रादीनाम् ; तपोब्रह्मचर्यादीनां च इतराश्रमकर्मणां गार्हस्थ्येऽपि समानत्वादल्पसाधनापेक्षत्वाच्चेतरेषां न युक्तस्तुल्यवद्विकल्प आश्रमिभिस्तस्य इति चेत् ।
(ச.பா) (பூர்வ) சுருதிக்கு கர்மவிஷயத்தில் அதிக பிரயத்தனம் காணப்படுவதால் அது சரியல்ல என்றால் அக்னிஹோத்திரம் முதலிய கர்மங்களில் மிகவும் அதிகமாக பிரயத்தனம் செய்யவேண்ம். கர்மானுஷ்டானத்தில் அதிக ஆயாஸம் இருக்கிறது. ஏன்எனில் அக்னிஹோத்திராதி கர்மங்கள் அநேக ஸாதனங்களால் ஸாதிக்கக்கூடியதாய் இருக்கிறது. வேறு ஆஸ்ரமங்களின் கர்மங்களான தபஸ், பிரஹ்மச்சரியம் முதலியவைகள் கிரஹஸ்தாஸ்ரமத்தில் அல்பபிரயத்தனத்தை உடையதாய் இருக்கிறது. அவைகளுக்கு ஸமமான கர்த்தவ்யமாய் இருக்கிறது. ஆகையால் மற்ற ஆஸ்ரமங்களுடன் கிருஹஸ்த்தாஸ்ரமத்தை ஸமமாக கருதுதல் ஸரியாகாது.
(सिध्दान्ती) न ; जन्मान्तरकृतानुग्रहात् । यदुक्तं कर्मणि श्रुतेरधिको यत्न इत्यादि, नासौ दोषः, यतो जन्मान्तरकृतमप्यग्निहोत्रादिलक्षणं कर्म ब्रह्मचर्यादिलक्षणं चानुग्राहकं भवति विद्योत्पत्तिं प्रति ; येन च जन्मनैव विरक्ता दृश्यन्ते केचित् ; केचित्तु कर्मसु प्रवृत्ता अविरक्ता विद्याविद्वेषिणः । तस्माज्जन्मान्तरकृतसंस्कारेभ्यो विरक्तानामाश्रमान्तरप्रतिपत्तिरेवेष्यते ।
(ச.பா) (சித்தாந்தீ) அவ்வாறு அல்ல. ஜன்மாந்திரத்தில் செய்த கர்மத்தின் அனுக்கிரஹம் இருப்பதால் சுருதிக்கு கர்மத்தில் அதிக பிரயத்தனம் இருக்கிறது என்பது முதலியவை ஒரு தோஷமுமாகாது. ஏன்எனில் ஜன்மாந்திரத்தில் செய்த அக்னிஹோத்திராதி கர்மங்களும், பிரஹ்மச்சாயாதி ரூப கர்மங்களும் வித்தையின் (ஞானத்தின்) உற்பத்திக்குச்சஹாயமாய் இருக்கின்றன. ஜன்மமாத்திரத்லேயே சிலர் விரக்தர்காளாய் காணப்படுகிறார்கள். வேறு சிலர் கர்மத்திலேயே தத்பரர்களாய் வைராக்கியமற்றவர்களாய் ஞானத்திற்கு விரோதம் உடையவர்களாய்க் காணப்படுகிறார்கள். ஆகையால் ஜன்மாந்திரத்தின் ஸம்ஸ்காரத்தால் விரக்தி உடையவர்கள் மற்ற ஆச்ரமங்களை ஸ்வீகாரம் செய்வது இஷ்டமே.
कर्मफलबाहुल्याच्च । पुत्रस्वर्गब्रह्मवर्चसादिलक्षणस्य कर्मफलस्यासङ्ख्येयत्वात् तत्प्रति च पुरुषाणां कामबाहुल्यात्तदर्थः श्रुतेरधिको यत्नः कर्मसूपपद्यते, आशिषां बाहुल्यदर्शनात् - इदं मे स्यादिदं मे स्यादिति ।
(ச.பா) கர்மபலங்கள் அதிகமாய் இருப்பதாலும், (ச்ருதிக்கு அதில் அதிகம் யக்னம் உள்ளது) புத்திரர், ஸ்வர்க்கம் இவ்வாறு பிரஹ்மதேஜஸ் முதலிய கர்மபலன்கள் கணக்கற்று இருப்பதால் புருஷர்களுக்கும் காமனைகள் அதிகமாய் இருப்பதாலும் சுருதிக்கு கர்மத்தில் அதிகமாய் யத்தனிப்பது உசிதமேயாகும். இது எனக்கு கிடைக்கட்டும், இது எனக்கு கிடைக்கட்டும் என்று காமனைகள் அதிகமாய் காணப்படுகின்றன.
उपायत्वाच्च । उपायभूतानि हि कर्माणि विद्यां प्रति इत्यवोचाम । उपाये च अधिको यत्नः कर्तव्यः, न उपेये ।
(ச.பா) உபாயரூபமாய் இருப்பதாலும் கர்மங்கள் ஞான உத்பத்திக்கு உபாயம் என்பதை முன்பே கூறப்பட்டது. ஆகையால் உபாயங்களில் அதிக பிரயத்தனம் செய்யவேண்டும், உபேயத்தில் அல்ல.
(पूर्वपक्षी) कर्मनिमित्तत्वाद्विद्याया यत्नान्तरानर्थक्यमिति चेत् - कर्मभ्य एव पूर्वोपचितदुरितप्रतिबन्धक्षयाद्विद्योत्पद्यते चेत् , कर्मभ्यः पृथगुपनिषच्छ्रवणादियत्नोऽनर्थक इति चेत् ।
(ச.பா) (பூர்வ) ஞானம் கர்மத்தின் நிமித்தத்தால் உண்டாகிறது. ஆகையால் வேறு பிரயத்தனம் அர்த்தமற்றதாகிவிடும். கர்மங்களின் வாயிலாய் முன்பு சேகரித்த பாபரூப பிரதிபந்தத்தின் நிவிர்த்தியாகும்பொழுது ஞானத்தின் உத்பத்தி உண்டாகிறது. ஆனால் கர்மங்களைக் காட்டிலும் வேறான உபநிஷத்துக்களின் சிரவணாதிகளில் பிரயத்தனம் செய்வது அர்த்தமற்றதாகிவிடுமே எனில்.
(सिध्दान्ती) न ; नियमाभावात् । न हि, ‘प्रतिबन्धक्षयादेव विद्योत्पद्यते, न त्वीश्वरप्रसादतपोध्यानाद्यनुष्ठानात्’ इति नियमोऽस्ति ; अहिंसाब्रह्मचर्यादीनां च विद्यां प्रत्युपकारकत्वात् , साक्षादेव च कारणत्वाच्छ्रवणमनननिदिध्यासनादीनाम् । अतः सिद्धान्याश्रमान्तराणि । सर्वेषां चाधिकारो विद्यायाम् , परं च श्रेयः केवलाया विद्याया एवेति सिद्धम् ॥
(ச.பா) (சித்தாந்தீ) அவ்வாறு அல்ல. இப்படித்தான் என்று கட்டாயம் இல்லை. பிரதிபந்தக்ஷயத்தினால்தான் வித்யையின் உற்பத்தி என்ற நியமம் இல்லை. அவ்வாறே ஈச்வர கிருபை, தபஸ், தியானம் முதலியவைகளின் அனுஷ்டானத்தால் வித்யையின் உத்பத்தி இல்லை என்ற நியமமும் இல்லை. ஏன்எனில் அஹிம்சை, பிரஹ்மச்சரியம் முதலியவை ஞான உத்பத்திக்குத் தேவையானவைகளாகும். அவ்வாறே சிரவண, மனன, நிதித்தியாசனங்கள் ஞானத்திற்கு (வித்யைக்கு) ஸாக்ஷாத்காரணமாகும். ஆகையால் எல்லா ஆச்ரமத்தாரர்களுக்கும் வித்யையில் அதிகாரம் இருப்பது ஸித்திக்கிறது. மேலான ச்ரேயஸ் (மோக்ஷம்) வித்யையினால் மாத்திரமே ஏற்படும்.
इत्येकादशानुवाकभाष्यम् ॥
11 ஆவது அனுவாகம் முற்றிற்று,