तन्नम इत्युपासीत । नम्यन्तेऽस्मै कामाः । तद्ब्रह्मेत्युपासीत । ब्रह्मवान् भवति । तद्ब्रह्मणः परिमर इत्युपासीत । पर्येणं म्रियन्ते द्विषन्तः सपत्नाः । परि येऽप्रिया भ्रातृव्याः । स यश्चायं पुरुषे । यश्चासावादित्ये । स एकः ॥ ४ ॥
तथा पृथिव्याकाशोपासकस्य वसतौ वसतिनिमित्तं कञ्चन कञ्चिदपि न प्रत्याचक्षीत, वसत्यर्थमागतं न निवारयेदित्यर्थः । वासे च दत्ते अवश्यं हि अशनं दातव्यम् । तस्माद्यया कया च विधया येन केन च प्रकारेण बह्वन्नं प्राप्नुयात् बह्वन्नसङ्ग्रहं कुर्यादित्यर्थः ।
(ச.பா) அவ்வாறே பிருதிவீ, ஆகாசம், இவைகளை உபாஸிப்பவனின் வாசஸ்தானத்திற்கு, வஸிப்பதற்காக வந்த எந்த ஒருவரையும், தடுக்கக்கூடாது என்பது பொருள். வசிப்பதற்கு இடம் கொடுத்த பின் உண்பதற்கும் அவச்யம் உணவு கொடுக்கவேண்டும், எனவே எந்த முறையை அனுசரித்தாவது மிகுந்த அன்னத்தை சேமித்தல் வேண்டும் என்பது பொருள்.
यस्मादन्नवन्तो विद्वांसः अभ्यागताय अन्नार्थिने अराधि संसिद्धम् अस्मै अन्नम् इत्याचक्षते, न नास्तीति प्रत्याख्यानं कुर्वन्ति, तस्माच्च हेतोः बह्वन्नं प्राप्नुयादिति पूर्वेण सम्बन्धः । अपि च अन्नदानस्य माहात्म्यमुच्यते - यथा यत्कालं प्रयच्छत्यन्नम् , तथा तत्कालमेव प्रत्युपनमते । कथमिति तदेतदाह -
(ச.பா) ஏன்எனில் அன்னத்தை உடையவர்களே, தன்னை வந்தடைந்த வித்வான்களை நிராகரிக்காது அவர்களை ஆராதித்து தாங்கள் அடைய வேண்டிய ஸ்வரூபத்தை அடைந்தவர்களாக ஆகின்றனர். அதனாலேயே அதை (பிரஹ்ம விஷயத்திற்கு அனுகூலமாவதால்) அன்னம் என்று கூறப்படுகிறது, இல்லை என்று அவர்கள் அனுப்புவது இல்லை. எனவே எவ்வாறேனும் அன்னத்தை வெகுவாக சேமித்து அடையவேண்டும் என்று முன்வாக்கியத்துடன் பொருத்திக் கொள்ள வேண்டும். மேலும் அன்னதானத்தின் பெருமை கூறப்படுகிறது எவ்வாறு எந்தவேளையில் அன்னத்தை அளிக்கிறாரோ அது அந்தக்காலத்திலேயே இவனைத்திரும்பி அடைந்து பலன் அளிக்கத் தொடங்குகிறது. அது எவ்வாறு என்று மேலே விளக்குகிறார்.
एतद्वै अन्नं मुखतः मुख्ये प्रथमे वयसि मुख्यया वा वृत्त्या पूजापुरःसरमभ्यागतायान्नार्थिने राद्धं संसिद्धं प्रयच्छतीति वाक्यशेषः । तस्य किं फलं स्यादिति, उच्यते - मुखतः पूर्वे वयसि मुख्यया वा वृत्त्या अस्मै अन्नदाय अन्नं राध्यते ; यथादत्तमुपतिष्ठत इत्यर्थः । एवं मध्यतो मध्यमे वयसि मध्यमेन च उपचारेण ; तथा अन्ततः अन्ते वयसि जघन्येन च उपचारेण परिभवेन तथैवास्मै राध्यते संसिध्यत्यन्नम् ॥
(ச.பா) இந்த அன்னத்தை மிகமுக்கியமான நம் ஆயுள்காலத்தின் முதல் பாகத்தில் முக்கியமான விருத்தியுடன் கூட உண்பதற்காக உணவைவேண்டி நம்மை அணுகியவர்களை மரியாதையுடன் கூட நம்மிடம் தயாராக உள்ள உணவை கொடுக்கிறான் என்பது இந்த வாக்கியத்தின் முழுப்பொருளாகும். அவனுக்கு அவ்வாறு அளிப்பவனுக்கு என்ன பலன்கிட்டும் என்பது கூறப்படுகிறது. இளம் வயதில் முக்கியமான விருத்தியோடு எந்த அன்னத்தை அன்னார்த்திகளுக்கு அளித்தோமோ அது அவ்வாறே மறுபடியும் நம்மை வந்து அடைகிறது என்பது பொருள். இவ்வாறே நடுவயதில் நடுத்தரமான உபசாரத்தால் பூஜிக்கிறான். அவ்வாறே முதுமைவயதில் முறைகுறைந்து உபசாரம் குறைந்து மிகவும் கீழ்நிலையில் அன்னத்தை அளிக்கிறான். எவன் இவ்வாறு அன்னத்தை எந்த பாவத்தில் (எண்ணத்துடன்) அளிக்கிறானோ அந்த பாவத்துடனேயே அன்னம் இவனை வந்து அடைகிறது
य एवं वेद य एवमन्नस्य यथोक्तं माहात्म्यं वेद तद्दानस्य च फलम् , तस्य यथोक्तं फलमुपनमते ।
(ச.பா) அன்னத்தினுடைய மாஹாத்மியத்தை எவன் ஒருவன் முற்கூறிவாறு உணர்கிறானோ அந்த தானத்திற்கு ஏற்ற பலத்தை அடைகிறான்.
इदानीं ब्रह्मण उपासनप्रकारः उच्यते - क्षेम इति वाचि । क्षेमो नाम उपात्तपरिरक्षणम् । ब्रह्म वाचि क्षेमरूपेण प्रतिष्ठितमित्युपास्यम् । योगक्षेम इति, योगः अनुपात्तस्योपादानम् । तौ हि योगक्षेमौ प्राणापानयोः बलवतोः सतोर्भवतः यद्यपि, तथापि न प्राणापाननिमित्तावेव ; किं तर्हि, ब्रह्मनिमित्तौ । तस्माद्ब्रह्म योगक्षेमात्मना प्राणापानयोः प्रतिष्ठितमित्युपास्यम् ।
(ச.பா) இப்பொழுது பிரஹ்மத்தை உபாசிக்க வேண்டியகிரமத்தைக் கூறுகிறார். க்ஷமேம் என்று வாக்கில் கொள்ளவேண்டும். க்ஷமேம் என்பது கிடைத்ததை ரக்ஷித்தல் ஆகும். பிரஹ்மம் வாக்கில் க்ஷமேரூபமாய் நிலைபெற்று உள்ளது என்று உபாசிக்க வேண்டும் மேலே யோகக்ஷமேம் என்று கூறப்பட்டுள்ளது. யோகம் என்பது இதுவரை கிடைக்காததை அடைவது ஆகும். இந்த யோகக்ஷமேங்களாகிய இவை பிராண அபானன்களில் இருப்பவையாய் இருப்பினும் கூட அவை பிராணாபானன்களை நிமித்தமாகக் கொண்டவையாக ஆகாது, பின் எதை நிமித்தமாகக் கொண்டவை எனில் அவை பிரஹ்மத்தை நிமித்தமாகக் கொண்டவை. ஆகையால் பிரஹ்மமானது யோகக்ஷமே ஸ்வரூபமாய் பிராண, அபானன்களில் நிலை பெற்று உள்ளன என்று உபாசிக்கத்தக்கது ஆகும்.
एवमुत्तरेष्वन्येषु तेन तेन आत्मना ब्रह्मैवोपास्यम् । कर्मणो ब्रह्मनिर्वर्त्यत्वात् हस्तयोः कर्मात्मना ब्रह्म प्रतिष्ठितमित्युपास्यम् । गतिरिति पादयोः । विमुक्तिरिति पायौ । इत्येता मानुषीः मनुष्येषु भवा मानुष्याः समाज्ञाः, आध्यात्मिक्यः समाज्ञा ज्ञानानि विज्ञानान्युपासनानीत्यर्थः ।
(ச.பா) இவ்வாறு மேலே வரும் இடங்களில் அந்த அந்த ரூபமாய் பிரஹ்மமே உபாசிக்கத்தகுந்தது ஆகும். கர்மா அல்லது செயல் பிரஹ்மத்தாலேயே நடைபெறுவதால் கைகளில் கர்மாத்மஸ்வரூபமாய் பிரஹ்மம் நிலைபெற்றுள்ளது என்று உபாஸிக்கத்தகுந்ததாகும். செல்கை என்பது பாதங்களிலும், வெளியேற்றுதல் என்பது அபானனிலும் உள்ளது. இவைகள் மனுஷ்யர்களிடத்தில் உண்டாகக்கூடிய பாவங்கள் (உபாஸனைகள்) ஆகும். இவ்வாறு ஆத்யாத்மிகமாக உள்ள ஞானங்களை விக்ஞான ஸ்வரூபமாய் உபாஸிக்க வேண்டும்.
अथ अनन्तरं दैवीः दैव्यः देवेषु भवाः समाज्ञा उच्यन्ते । तृप्तिरिति वृष्टौ । वृष्टेरन्नादिद्वारेण तृप्तिहेतुत्वाद्ब्रह्मैव तृप्त्यात्मना वृष्टौ व्यवस्थितमित्युपास्यम् ; तथा अन्येषु तेन तेनात्मना ब्रह्मैवोपास्यम् । तथा बलरूपेण विद्युति । यशोरूपेण पशुषु । ज्योतीरूपेण नक्षत्रेषु । प्रजातिः अमृतम् अमृतत्वप्राप्तिः पुत्रेण ऋणविमोक्षद्वारेण आनन्दः सुखमित्येतत्सर्वमुपस्थनिमित्तं ब्रह्मैव अनेनात्मना उपस्थे प्रतिष्ठितमित्युपास्यम् ।
(ச.பா) பிறகு தேவர்களிடத்தில் உண்டாவதால் தைவீ எனப்படும் பெயரால் கூறப்படுகின்றன. மழையால் திருப்தி என்று கூறப்பட்டுள்ளது. மழையால் அன்னம் முதலியவைகளை அடைகிறோம். எனவே அது திருப்திக்குக் காரணமாய் இருப்பதால் பிரஹ்மமே திருப்தியினால் ஆத்மஸ்வரூபமாய் மழையில் நிலைபெற்று உள்ளது என்று உபாசிக்கத்தக்கது ஆகும். அவ்வாறே மேலே வரும் விஷயங்களில் அந்த அந்த ஆத்மஸ்வரூபமாய் மின்னலில் பிரஹ்மம் உபாசிக்கத்தகுந்தது ஆகும். பசுக்களில் புகழ்ரூபமாயும், நக்ஷத்திரங்களில் ஜோதிஸ் ரூபமாயும், நிலைபெற்று உள்ளது என்று பிரஹ்மத்தை உபாசிக்கவேண்டும். प्रजातिः என்பதால் அந்த இந்திரியம் அம்ருதத்துவத்தை அடைவிப்பதற்குக் காரணமாகிறது அந்த இந்திரியத்திலிருந்து உண்டாகும் புத்திரனால் பித்ருருணம் முதலியவைகளிலிருந்து விடுதலை அடையும் வாயிலாக ஆனந்தமும், சுகமும் உண்டாவதால் அந்த ஜனனேந்திரியக் காரணமாகக் கொண்டதால் அதிலும் பிரஹ்மமே அந்த ஆத்ம ஸ்வரூபமாய் அங்கு நிலைபெற்று உள்ளது என்று பிரஹ்மத்தை உபாசிக்கவேண்டும்.
सर्वं हि आकाशे प्रतिष्ठितम् ; अतो यत्सर्वमाकाशे तद्ब्रह्मैवेत्युपास्यम् ; तच्चाकाशं ब्रह्मैव । तस्मात् तत् सर्वस्य प्रतिष्ठेत्युपासीत । प्रतिष्ठागुणोपासनात् प्रतिष्ठावान् भवति । एवं सर्वेष्वपि । यद्यत्राधिगतं फलम् , तत् ब्रह्मैव ; तदुपासनात्तद्वान्भवतीति द्रष्टव्यम् ; श्रुत्यन्तराच्च - ‘तं यथा यथोपासते तदेव भवति’ इति ।
(ச.பா) யாவும் ஆகாசத்திலேயே நிலை பெற்றுள்ளதால் அந்த ஆகாசத்திலும் பிரஹ்மம் என்றே உபாசிக்க வேண்டும். இவ்வாறு எல்லாவற்றிற்கும் அவகாசம் (இடம்) அளிப்பது பிரஹ்மமேயாகும். அதனால் அதை எல்லாம் நிலைபெற்ற இருப்பிடம் என்று உபாசிக்கவேண்டும். நிலைபெற்றதன்மையை அதாவது அந்த குணத்தை உபாஸிப்பதால் அந்த பிரதிஷ்ட்டையை உடையவனாக ஆகிறான். இவ்வாறு முற்கூறப்பட்ட விஷயங்களிலும் எது, எது எதன் அதீனமாய் பலன் ஏற்படுகிறதோ அதை பிரஹ்மமே என்று உபாஸிப்பதால் அவைகள்யாவையும் பெற்றவனாகிறான் என்பதை கண்டுகொள்ளவேண்டும். இதையேவேறு சுருதிகளும். “तं यथा यथोपासते तदेव भवति அதை எவ்வாறு, எவ்வாறு உபாசிக்கிறானோ அவ்வாறாகவே ஆகிறான் என்று கூறுகின்றன.
तन्मह इत्युपासीत । महः महत्त्वगुणवत् तदुपासीत । महान्भवति । तन्मन इत्युपासीत । मननं मनः । मानवान्भवति मननसमर्थो भवति । तन्नम इत्युपासीत नमनं नमः नमनगुणवत् तदुपासीत । नम्यन्ते प्रह्वीभवन्ति अस्मै उपासित्रे कामाः काम्यन्त इति भोग्या विषया इत्यर्थः ।
(ச.பா) அதை மஹத் என்று உபாஸிப்பாயாக महः.என்பதால் அது மஹத்துவகுணத்தை உடையது என்று உபாஸிப்பாயாக. இவ்வாறு உபாசிப்பவன் (மஹானாக ஆவான்) அதை மனம் என்று உபாஸிப்பாயாக. மனனம் செய்வதுமனம், அவ்வாறு மனனம் செய்தவன் மனனசாமர்த்தியத்தை உடையவனாக ஆவான். (3) அதை नमः.என்று உபாஸிப்பாயாக. नमनंस (நமனம்) என்பது வளைந்து கொடுத்து வணங்கும் தன்மையாகும். அதை அத்தகைய தன்மை உடையதாக உபாசிப்பாயாக, இவ்வாறு உபாசிப்பவனை உலகத்தில் உள்ள விஷயங்கள்யாவும் வணக்கத்துடன் வந்து அடையும். விஷயங்கள் என்பது இவனால் விரும்பப்படும் அனுபவிக்கத்தக்க விஷயங்கள் என்று பொருள்.
तद्ब्रह्मेत्युपासीत । ब्रह्म परिबृढतममित्युपासीत । ब्रह्मवान् तद्गुणो भवति । तद्ब्रह्मणः परिमर इत्युपासीत ब्रह्मणः परिमरः परिम्रियन्तेऽस्मिन्पञ्च देवता विद्युद्वृष्टिश्चन्द्रमा आदित्योऽग्निरित्येताः । अतः वायुः परिमरः, श्रुत्यन्तरप्रसिद्धेः । स एवायं वायुराकाशेनानन्य इत्याकाशो ब्रह्मणः परिमरः ; तस्मादाकाशं वाय्वात्मानं ब्रह्मणः परिमर इत्युपासीत ।
(ச.பா) அதை பிரஹ்மம் என்று உபாசிப்பாயாக. பிரஹ்மம் என்பது மிகப்பெரியதும், தனக்குள் எல்லாவற்றையும் அடக்கிக்கொண்டதும் ஆகும். அதை இவ்வாறு உபாஸிப்பாயாக. இவ்வாறு உபாசிப்பவன் பிரஹ்மத்தை உடையவனாக அதாவது முற்கூறப்பட்ட குணத்துடன் கூடியவனாக ஆவான், அதை பிரஹ்மத்தின் சூழ்நிலை என்று உபாஸிப்பாயாக. பிரஹ்மத்தின் சுற்றுச்சூழ்நிலை (परिमरः) என்பது இதை மின்னல், மழை, சந்திரன், சூரியன், அக்னி என்ற ஐந்து தேவதைகளும் சூழ்ந்தவண்னம் இருக்கின்றனர். அதைக்காட்டிலும் பிரஹ்மத்தில் அடங்கியதும் அதை அறிவதற்குக் காரணமாயும் உள்ளது காற்று. இதுவே வேறு சுருதிகளில் பிரசித்தமானது, அந்த இந்த பிரஹ்மம் வாயு, ஆகாசம் இவைகள்போல் மற்றவைகள் இவைகளை தன்னுள் கொண்டது. காற்று ஆகாசத்தைக்காட்டிலும் வேறுபட்டது அன்று என்பதால் ஆகாசம் பிரஹ்மத்தின் சுழல் (परिमरः) ஆகும். அந்த வாயுவாத்மாவான ஆகாசத்தை பிரஹ்மத்தின் சுழல் எனறு உபாஸிப்பாயாக.
एनम् एवविदं प्रतिस्पर्धिनो द्विषन्तः ; अद्विषन्तोऽपि सपत्ना यतो भवन्ति, अतो विशेष्यन्ते द्विषन्तः सपत्ना इति । एनं द्विषन्तः सपत्नाः ते परिम्रियन्ते प्राणान् जहति । किं च, ये च अप्रिया अस्य भ्रातृव्या अद्विषन्तोऽपि ते च परिम्रियन्ते ॥
(ச.பா) இவ்வாறு பிரஹ்மத்தை அறிந்து உபாசிப்பவனை துவே:ப்பவர்கள் கூட நண்பர்களாகி துவேஷம் அற்றவர்களாக ஆவார்கள். மேலும் துவே:ப்பவர்கள் தங்களுடைய பிராணன்களை விடுவார்களே அன்றி இவனுக்கு வேறு எந்த உபாதையும் ஏற்படாது. மேலும் இவனுக்கு பிரியமற்றவர்கள் கூட இவ்வாறு உணர்ந்தவனை மிக நெருகிய உறவினனாக ஆவார்கள், அவர்களும் இவனுள் ஐக்கியம் ஆவார்கள்.
‘प्राणो वा अन्नं शरीरमन्नादम्’ इत्यारभ्य आकाशान्तस्य कार्यस्यैव अन्नान्नादत्वमुक्तम् ।
प्राणो वा अन्नं शरीरमन्नादम् (பிராணன் என்பது அன்னமாகும். அந்த அன்னத்தை உண்பது சரீரம்) தொடங்கி ஆகாசம் முடிவாக உள்ள காரியத்திற்கே அன்னாதத்தன்மைக் கூறப்பட்டது.
(पूर्वपक्षी) उक्तं नाम - किं तेन ?
(ச.பா) (பூர்வ) ஆம் அவ்வாறு சொல்லப்பட்டது அதனால் என்ன?
तेनैतत्सिद्धं भवति - कार्यविषय एव भोज्यभोक्तृत्वकृतः संसारः, न त्वात्मनीति । आत्मनि तु भ्रान्त्या उपचर्यते ।
(ச.பா) (சி) அதனால் கீழே கூறப்போவது ஸித்தம் ஆயிற்று. காரிய விஷயத்திற்கே போஜ்யம், போக்திருத்துவம் என்ற பிரிவு உண்டாகும் ஸம்ஸாரமேயன்றி ஆத்மாவிற்கு இல்லை. (என்பது ஸித்தமாயிற்று) இந்த ஸம்ஸாரமானது ஆத்மாவில் பிராந்தியினால் உபசாரமாகக் கூறப்படுகிறது.
(पूर्वपक्षी) नन्वात्मापि परमात्मनः कार्यम् , ततो युक्तः तस्य संसार इति ;
(ச.பா) (பூர்வ) ஆத்மாவும் கூட பரமாத்மாவின் காரியமே. அதனால் அதற்கு ஸம்சாரம் ஏற்படுவது பொருத்தமே எனில்.
न असंसारिण एव प्रवेशश्रुतेः ।
‘तत्सृष्ट्वा तदेवानुप्राविशत्’ (तै. उ. २ । ६ । १) इत्याकाशादिकारणस्य हि असंसारिण एव परमात्मनः कार्येष्वनुप्रवेशः श्रूयते । तस्मात्कार्यानुप्रविष्टो जीव आत्मा पर एव असंसारी ; सृष्ट्वा अनुप्राविशदिति समानकर्तृत्वोपपत्तेश्च । सर्गप्रवेशक्रिययोश्चैकश्चेत्कर्ता, ततः क्त्वाप्रत्ययो युक्तः ।
(ச.பா) (சி) அவ்வாறு அல்ல, ஸம்சாரம் அற்றவனுக்கே (ப்ரஹ்மத்திற்கே) பிரவேச சுருதி கூறுகிறது.
‘तत्सृष्ट्वा तदेवानुप्राविशत्’ (तै. उ. २ । ६ । १)அதைப்படைத்து அதிலேயே நுழைந்தான் என்பதால் ஆகாசம் முதலான காரியங்களுக்குக் காரணமாயும். அதனால் காரியத்தில் நுழைந்த ஜீவன் பரமாத்மாவான அஸம்சாரியே. படைத்து, அதில் நுழைந்தான் என்பதே ஸமான கர்த்திருத்துவம் என்ற உபபத்தியை அடைந்ததாகும், அந்தப்படைப்பில் படைத்தல், அதில் நுழைதல் என்ற இரண்டிற்கும் கர்த்தாவான அவன் ஒருவனே. அதனால் त्वा பிரத்தியயம் இங்கு பொருத்தமானதே.
(पूर्वपक्षी) प्रविष्टस्य तु भावान्तरापत्तिरिति चेत् ?
(ச.பா) (பூர்வ) பிரவேசித்தவனுக்கு வேறு தன்மை ஏற்படுகிறது, என்று கூறுவாயேயானால்.?
(சித்தாந்தி) அவ்வாறு அல்ல பிரவேசத்திற்கு வேறு அர்த்தம் உண்டு என்று கூறி முன்பே நிராகரிக்கப்பட்டுவிட்டது,
‘अनेन जीवेन आत्मना’ (छा. उ. ६ । ३ । २) அந்த ஜீவாத்மவடிவில் என்று விசேஷசுருதியால் அதற்கு வேறு தர்மத்தை மேற்கொண்டு அனுப்பிரவேசம் ஏற்படுகிறது, என்று கூறுவாயேயானால் அதுவும் சரியல்ல तत् त्वमसि என்ற மஹாவாக்கியத்தால் அதற்கு மறுபடியும் ஆத்மத்வமே கூறப்பட்டுள்ளது. வேறு தன்மை அடைந்தவனுக்கே அந்த பாவத்தைப் போக்குவதற்காக இது உபாயனாவாக்கியமாக வந்துள்ளது என்று கூறுவாயேயானால் அதுவும் அல்ல.
तत् सत्यम् स आत्मा तत् त्वमसि’ (छा. उ. ६ । १६ । ३) அதுவே ஸத்தியம், அவனே ஆத்மா என்று தத்வமஸி வாக்கியத்தில் ஸாமானாதிகரண்யத்தால் நிரூபணம் செய்யப்பட்டுள்ளது.
(पूर्वपक्षी) दृष्टं जीवस्य संसारित्वमिति चेत् ?
(பூர்வ) ஜீவனுக்கு ஸம்ஸாரித்துவம் காணப்படுகிறதே? எனில்
(सिध्दान्ती) न ; उपलब्धुरनुपलभ्यत्वात् ।
(சித்தாந்தி) அதுவும் அல்ல. அடைபவன் அறிபவனை மற்றதால் அறியப்பட முடியாதன்றோ.
(पूर्वपक्षी) संसारधर्मविशिष्ट आत्मोपलभ्यत इति चेत् ?
(பூர்வ) ஸம்சார தர்மத்துடன் கூடிய (ஆத்மா நம்மால் அனுபவிக்கப்படுகிறாரே) என்று கூறுவாயேயானால்.
(सिध्दान्ती) न। धर्माणां धर्मिणोऽव्यतिरेकात् कर्मत्वानुपपत्तेः । उष्णप्रकाशयोर्दाह्यप्रकाश्यत्वानुपपत्तिवत् त्रासादिदर्शनाद्दुःखित्वाद्यनुमीयत इति चेत् , न ; त्रासादेर्दुःखस्य च उपलभ्यमानत्वात् नोपलब्धृधर्मत्वम् ।
(சித்தாந்தி) அவ்வாறு அல்ல. தர்மங்கள் (தன்மைகள்) அந்த தர்மத்தை உடையதர்மியைக் காட்டிலும் வேறுபடாததால் அதற்கு கர்மத்துவம் என்பது பொருந்தாததாகும். உஷ்ணம், பிரகாசம், இவைகளுக்கு எரித்தல் பிரகாசப்படுத்தும் தன்மை வராதது போல் இங்கு பயம் முதலானவைகள் காணப்படுவதால் ஜீவனுக்கு துக்கித்வம் (கஷ்டப்படும் தன்மை) முதலானவை அனுமானம் செய்யப்படுகின்றன. என்று கூறுவாயேயானால் அவ்வாறு அல்ல. பயம் முதலானவைகளோ துக்கித்துவமோ அனுபவிக்கப்படுவதால், அவைகளுக்கு அடைபவனோடு கூடியிருக்கும் தன்மை வரவே முடியாது, காணப்படுவதிலுள்ள தன்மை காண்பவனின் தன்மையாக எப்படி ஆகமுடியும்.
(पूर्वपक्षी) कापिलकाणादादितर्कशास्त्रविरोध इति चेत् ।
(பூர்வ) கபிலர், கணாதர் முதலானவர் இயற்றிய சாஸ்திரத்திற்கு இதுவிரோதம் அன்றோ. எனில்
(सिध्दान्ती) न ; तेषां मूलाभावे वेदविरोधे च भ्रान्तत्वोपपत्तेः । श्रुत्युपपत्तिभ्यां च सिद्धम् आत्मनोऽसंसारित्वम् , एकत्वाच्च । कथमेकत्वमिति, उच्यते - स यश्चायं पुरुषे यश्चासावादित्ये स एकः इत्येवमादि पूर्ववत्सर्वम् ॥
(சித்தாந்தி) அதுவும் சரியல்ல. அவர்களுடைய மதங்களுக்கு மூலமே இல்லை, மேலும் அவை சுருதிவிரோதமானவை. ஆதலால் அவர்களுக்கு பிராந்தியினால் ஏற்பட்டதே, இந்த அஸம்ஸாரித்வம் சுருதி, யுக்தி இவைகளால் ஸித்திக்கிறது ஆத்மாவிற்கு ஏகத்துவந்தான் என்று ஸித்தாந்தம் செய்யப்பட்டுள்ளது. அந்த ஏகத்துவம் எவ்வாறு என்று கூறப்படுகிறது அவன் இந்த புருஷனிடத்திலும், அந்த இவனே சூரியனிடத்திலும் காணப்படுகிறான். அவன் ஒருவனே என்பவைகளுக்கு முன்புபோல் பொருள் கொள்ள வேண்டும்.
स य एवंवित् । अस्माल्लोकात्प्रेत्य । एतमन्नमयमात्मानमुपसङ्क्रम्य । एतं प्राणमयमात्मानमुपसङ्क्रम्य । एतं मनोमयमात्मानमुपसङ्क्रम्य । एतं विज्ञानमयमात्मानमुपसङ्क्रम्य । एतमानन्दमयमात्मानमुपसङ्क्रम्य । इमांल्लोकान्कामान्नी कामरूप्यनुसञ्चरन् । एतत्साम गायन्नास्ते । हा३वु हा३वु हा३वु ॥ ५ ॥
अन्नमयादिक्रमेण आनन्दमयमात्मानमुपसङ्क्रम्य एतत्साम गायन्नास्ते ।
(ச.பா) அன்னமயம் தொடங்கி ஆனந்தமயமான ஆத்மாவரை கிரமமாக ஒன்றுக்குள் ஒன்றை அல்க்கிக் கொண்டு இந்த சாமத்தை பாடிக்கொண்டும் இருக்கிறார்.
(ச.பா) सत्यं ज्ञानम् என்ற இந்த“ரிக்”கினுடைய அர்த்தமானது அழ்ற்கு விவரணமாக அமைந்த ஆனந்தவல்லியில் விஸ்தாரமாக விளக்கப்பட்டது, அந்த ஸ்வரூபத்தை உணர்ந்த பிரஹ்மவித் பிரஹ்மத்துடன் கூடவே எல்லாகாமனைகளையும், அனுபவிக்கின்றான், என்று ஆனந்தவல்லியில் நன்குவிளக்கப்பட்டது, அந்த பயனைக் குறிக்கும் வசனத்தின் பொருளை விஸ்தாரமாக அங்கு கூறவில்லை. அந்த விஷயங்கள்யாவை எத்தகைய காமனைகளை அனுபவிக்கின்றான் என்பதற்கு எல்லாகாமனைகளையும் என்று கூறப்பட்டுள்ளது. அவைகளை எவ்வாறு பிரஹ்மத்துடன் கூடவே அடைகிறான் என்பதை கூறவேண்டும் என்று இதை இப்பொழுது தொடங்குகிறார்.
तत्र पितापुत्राख्यायिकायां पूर्वविद्याशेषभूतायां तपः ब्रह्मविद्यासाधनमुक्तम् । प्राणादेराकाशान्तस्य च कार्यस्य अन्नान्नादत्वेन विनियोगश्च उक्तः ; ब्रह्मविषयोपासनानि च । ये च सर्वे कामाः प्रतिनियतानेकसाधनसाध्या आकाशादिकार्यभेदविषयाः, एते दर्शिताः । एकत्वे पुनः कामकामित्वानुपपत्तिः, भेदजातस्य सर्वस्य आत्मभूतत्वात् । तत्र कथं युगपद्ब्रह्मस्वरूपेण सर्वान्कामान् एवंवित्समश्नुत इति, उच्यते - सर्वात्मत्वोपपत्तेः ।
(ச.பா) இங்கு முதலில் தந்தை மகனைப்பற்றிய கதையில் வித்தையினுடைய விசேஷத்தைத் தெளிவுபடுத்தி, “தவம்” பிரஹ்மவித்தைக்கு ஸாதனம் என்று கூறப்பட்டது. பிராணன் முதல் ஆகாசம் ஈறாக உள்ள எல்லா காரியத்திற்கும் அன்னம், அன்னாதத்துவ தன்மையால் விநியோகம் கூறப்பட்டது. பிரஹ்ம விஷயமான உபாசனைகளும் கூறப்பட்டன. எந்த எல்லா விருப்பங்களும் ஒரு நியமத்துடன் அநேக ஸாதனங்களால் ஸாதிக்கத்தகுந்தவைகளாயும், ஆகாசம் முதலான காரியபேதத்தை விஷயங்களாக கொண்டவைகளாயும், காண்பிக்கப்பட்டன, ஏகத்துவம் வரும்பொழுது காம, காமித்துவம் என்பது பொருந்தாது எல்லா பேதங்களுக்கும் அதுவே ஆத்ம பூதமாய் உள்ளது. அவ்வாறு இருக்கையில் எவ்வாறு ஒரே ஸமயத்தில் பிரஹ்ம ஸ்வரூபத்தோடு எல்லா காமனைகளையும் இதை அறிந்தவன் அடைகிறான் என்பது இங்கு கூறப்படுகிறது. அவன் ஸர்வாத்ம பாவத்தைப் பெறுவதால் எல்லாகாமனைகளையும் ஒரே ஸமஸ்த்தில் அடைகிறான் என்பது இங்கு விளக்கப்படுகிறது.
कथं सर्वात्मत्वोपपत्तिरिति, आह - पुरुषादित्यस्थात्मैकत्वविज्ञानेनापोह्योत्कर्षापकर्षावन्नमयादीन्आत्मनोऽविद्याकल्पितान् क्रमेण सङ्क्रम्य आनन्दमयान्तान् सत्यं ज्ञानमनन्तं ब्रह्म अदृश्यादिधर्मकं स्वाभाविकमानन्दमजममृतमभयमद्वैतं फलभूतमापन्नः इमँल्लोकान्भूरादीननुसञ्चरन्निति व्यवहितेन सम्बन्धः । कथमनुसञ्चरन् ? कामान्नी कामतोऽन्नमस्येति कामान्नी ; तथा कामतो रूपाण्यस्येति कामरूपी ; अनुसञ्चरन् सर्वात्मना इमान् लोकानात्मत्वेन अनुभवन् । किम् ? एतत्साम गायन्नास्ते ।
(ச.பா) ஸர்வாத்மபாவம் எவ்வாறு பொருந்தும் என்பதை கூறுகிறார். புருஷன், சூரியன் இவைகளில் உள்ள ஆத்மஸ்வரூபத்தில் ஏகத்துவத்தை அறிவதால் அன்னமயம் முதலான எல்லாவற்றிலும் உள்ள ஏற்றத்தாழ்வுகளை நீக்கி அதாவது அவித்தையால் கல்பிக்கப்பட்ட எல்லா ஏற்றத்தாழ்வுகளையும் நீக்கி கிரமமாக ஆனந்தமயாந்தமாக உள்ள சொரூபத்தில் லயமடையச்செய்து சத்தியமாயும், ஞானஸ்வரூபமாயும், முடிவற்றதாயும் உள்ளதும், அதிருச்யம் முதலான தர்மத்தைக் கொண்டதுமான பிரஹ்மத்தை, இயற்கையாகவே ஆனந்த ஸ்வரூபனாயும், பிறப்பற்றதாயும், மரண தர்மம் அற்றதாயும், தனக்கு இரண்டாவது அற்றதாயும் உள்ள சுவாத்ம ஸ்வரூபத்தை பலமாக அடைந்தவனாகி இந்த பூமி முதலான லோகத்தில் ஸஞ்சரிக்கின்றான், என்பது வியவஹித சம்பந்தத்தால் இணைத்து பொருள்கூறினார். எவ்வாறு ஸஞ்சரிக்கின்றான்? அவன்தன் விருப்பப்பிரகாரம் அன்னம் முதலானவைகளை அடைந்தவனாகியும், அவ்வாறே தன் விருப்பத்திற்கேற்ற ரூபத்தைப் பெற்றவனாகியும், ஸர்வாத்ம பாவத்துடன் இந்தலோகத்தில் எல்லாவற்றையும் அனுபவித்துக்கொண்டு சஞ்சரிக்கின்றான். எவ்வாறு சஞ்சரிக்கின்றான்? இந்த சாமத்தைப்பாடிக்கொண்டு சஞ்சரிக்கின்றான்.
समत्वाद्ब्रह्मैव साम सर्वानन्यरूपं गायन् शब्दयन् आत्मैकत्वं प्रख्यापयन् लोकानुग्रहार्थं तद्विज्ञानफलं च अतीव कृतार्थत्वं गायन् आस्ते तिष्ठति । कथम् ? हा३वु हा३वु हा३वु । अहो इत्येतस्मिन्नर्थेऽत्यन्तविस्मयख्यापनार्थम् ॥
சமமாக இருப்பதால் பிரஹ்மமே சாமம் எனப்படும். இவ்வாறு சர்வாத்ம பாவத்தை பெற்று எதனின்றும் வேறுபடாது உள்ள பிரஹ்மத்தை அதனுடைய ஏகத்துவத்தை சப்தத்தோடு பாடிக்கொண்டு, அவ்வாறு எதற்குப் பாடுவது எனில், லோக அனுக்கிரஹத்தின் பொருட்டுப் பாடிக்கொண்டு அதை அறிவதால் உண்டாகும் பலத்தால் மிகுந்தகிருதார்த்தத்துவத்தை பாடிக்கொண்டு இருக்கின்றான். எவ்வாறு எனில், என்ன ஆச்சரியம் என்று பிரஹ்மஸ்வரூபத்தை விஸ்மயத்தோடு வெளிப்படுத்திக் கொண்டு இருக்கின்றான்.
कः पुनरसौ विस्मय इति, उच्यते -
இவனுக்கு உண்டான ஆச்சர்யமானது யாது எனின் அதைக் கூறுகிறார்.
अहमन्नमहमन्नमहमन्नम् । अहमन्नादो३ऽहमन्नादो३ऽहमन्नादः । अहं श्लोककृदहं श्लोककृदहं श्लोककृत् । अहमस्मि प्रथमजा ऋता३स्य । पूर्वं देवेभ्योऽमृतस्य ना३भायि । यो मा ददाति स इदेव मा३वाः । अहमन्नमन्नमदन्तमा३द्मि । अहं विश्वं भुवनमभ्यभवा३म् । सुवर्न ज्योतीः । य एवं वेद । इत्युपनिषत् ॥ ६ ॥
अद्वैत आत्मा निरञ्जनोऽपि सन् अहमेवान्नमन्नादश्च । किञ्च, अहमेव श्लोककृत् । श्लोको नाम अन्नान्नादयोः सङ्घातः, तस्य कर्ता चेतनावान् । अन्नस्यैव वा परार्थस्य अन्नादार्थस्य सतोऽनेकात्मकस्य पारार्थ्येन हेतुना सङ्घातकृत् । त्रिरुक्तिः विस्मयत्वख्यापनार्था ।
(ச.பா) எவ்வித லேபமும் (ஒட்டுதலும்) இல்லாமல் நிரஞ்ஜனனாய் எஙகும் நிறைந்த தனக்கு இரண்டாவது அற்ற ஆத்மஸ்வரூபமாய் இருந்துகொண்டே நானே அன்னமாயும் அன்னத்தைச் சாப்பிடுபவனாயும் இருக்கின்றேன், மேலும் நானே இந்த ச்லோகத்தை செய்தவன் ஆவேன், ச்லோகம் என்பது அன்ன அன்னாதங்களுடைய சேர்க்கையாகும் இதைச் செய்யும் கர்த்தாவான சேதனத்தை உடையவன், பரமார்த்தமாய் அன்னமாயும், அன்னத்தை சாப்பிடுவனாயும் இருந்து கொண்டு பிறரின் பொருட்டு இந்த சேர்க்கையை செய்தவனாய் இருக்கின்றேன். இதை மும்முறை கூறுதல் தன்னுடைய ஆச்சரியத்தை தெரியப்படுத்துவதற்கானதாகும்.
अहमस्मि भवामि । प्रथमजाः प्रथमजः प्रथमोत्पन्नः । ऋतस्य सत्यस्य मूर्तामूर्तस्यास्य जगतो देवेभ्यश्च पूर्वममृतस्य नाभिः अमृतत्वस्य नाभिः, मध्यं मत्संस्थम् अमृतत्वं प्राणिनामित्यर्थः ।
(ச.பா) நானே இருக்கின்றேன் நான் எல்லாவற்றிற்கும் முதலில் தோன்றியவன். (ஹிரண்யகர்பனும் நானே) மூர்த்தாமூர்த்தமான ஜகத்திற்கும் எல்லாவற்றையும் இயக்கும் சக்திபடைத்த தேவர்களுக்கும் முதலில் தோன்றியவன் நானே. அந்த அம்ருத ஸ்வரூபத்தின் மத்தியபாகமான நாபியாகவும், விளங்குபவன் நானே. என்னிலேயே இந்த பிரா௴ஜாதங்கள்யாவும் விளங்குகின்றன. அவைகளின் நடுவில் உள்ள என்னாலேயே அவை விளக்கமும் பெறுகின்றன என்பது பொருள்.
यः कश्चित् मा माम् अन्नमन्नार्थिभ्यो ददाति प्रयच्छति - अन्नात्मना ब्रवीति, सः इत् इत्थमेवेत्यर्थः, एवमविनष्टं यथाभूतं माम् आवा अवतीत्यर्थः । यः पुनरन्यो मामदत्वा अर्थिभ्यः काले प्राप्तेऽन्नमत्ति तमन्नमदन्तं भक्षयन्तं पुरुषमहमन्नमेव संप्रत्यद्मि भक्षयामि ।
(ச.பா) எந்த ஒரு சாதகர் அன்னார்த்தியாய், தன்னை அடைந்தவர்களுக்கு அன்னமான என்னைக் கொடுக்கிறார்களோ அவர்களுக்கு எக்குறையும் ஏற்படாமல் அந்த பரம் பொருள் அவர்களைக் காக்கிறது என்பது பொருள். எவர் ஒருவர் அன்னார்த்தியாய் தன்னை அடைந்தவர்களுக்கு உரியகாலத்தில் அன்னமளிக்காது தானே உண்கிறார்களோ அவர்களை நானே அன்னமாக உண்டுவிடுகிறேன்.
अत्राह - एवं तर्हि बिभेमि सर्वात्मत्वप्राप्तेर्मोक्षात् ; अस्तु संसार एव, यतो मुक्तोऽप्यहम् अन्नभूतः अद्यः स्याम् अन्यस्य ।
(ச.பா) இந்த விஷயத்தில் ஒருவன் கூறுகிறான் -இப்படியானால் நான் ஸர்வாத்மபாவமான மோக்ஷத்தைக் கண்டுபயப்படுகிறேன். சம்சாரியாய் இருந்து விடுவதே நல்லது. ஏன்எனில் முக்தனாக ஆனபிறகும்கூட நானே முதல் தோன்றலாகவும் அன்னமாகவும் ஆகிறேன் என்னால் நான் மற்றவரால் உண்ணப்பட்டு விடுவேனோ?
एवं मा भैषीः ; संव्यवहारविषयत्वात् सर्वकामाशनस्य ; अतीत्यायं संव्यवहारविषयमन्नान्नादादिलक्षणमविद्याकृतं विद्यया ब्रह्मत्वमापन्नः विद्वान् ; तस्य नैव द्वितीयं वस्त्वन्तरमस्ति, यतो बिभेति ; अतो न भेतव्यं मोक्षात् ।
(ச.பா) பயம் வேண்டாம் இந்த ஸர்வகாமனைகளையும் அனுபவித்தல் என்பது வியவஹார விஷயமானது. இந்த அன்னம் அன்னாதத்துவம் என்ற லக்ஷணத்துடன் கூடிய இவையாவும் அவித்யையினால் உண்டானது. வித்தையால் பிரஹ்மத்துவத்தை அடைந்த வித்வானுக்கு இந்த அவித்யையினால் உண்டான காரியமோ இரண்டாவது வஸ்துவோ ஏற்படுவதும் இல்லை. அவருக்கு அது இல்லவே இல்லை எனவே மோக்ஷ நிலையை அடையும் ஸ்தானத்தில் உள்ளவர்கள் போக்ஷத்தில் ஒருபோதும் பயப்பட வேண்டியது இல்லை.
एवं तर्हि किमिदमाह - अहमन्नमहमन्नाद इति ? उच्यते । योऽयमन्नान्नादादिलक्षणः संव्यवहारः कार्यभूतः, स संव्यवहारमात्रमेव ; न परमार्थवस्तु । स एवंभूतोऽपि ब्रह्मनिमित्तो ब्रह्मव्यतिरेकेणासन्निति कृत्वा ब्रह्मविद्याकार्यस्य ब्रह्मभावस्य स्तुत्यर्थमुच्यते - ‘अहमन्नमहमन्नमहमन्नम् । अहमन्नादोऽहमन्नादोऽहमन्नादः’ इत्यादि । अतः भयादिदोषगन्धोऽपि अविद्यानिमित्तः अविद्योच्छेदाद्ब्रह्मभूतस्य नास्तीति ।
(ச.பா) இப்படியானால் அஹம் அன்னம், அஹம் அன்னாத என்று எதற்காகக் கூறப்படுகிறது எனில், எந்த அன்ன அன்னாதி ரூபமான வியவஹாரவிஷயம் காரியபூதமாய் இருக்கிறதோ அது வியவஹார ரீதியில் உள்ளதே அன்றி பரமார்த்த வஸ்து அன்று. இவ்வாறானவன்கூட பிரஹ்ம நிமித்தமாய் பிரஹ்மத்தைக்காட்டிலும் வேறு எந்த ஒரு விஷயமும் ஸத்தானது அல்ல என்று தீர்மானம் செய்து கொண்டு பிரஹ்ம வித்யாகாரியமான பிரஹ்ம பாவத்தை துதிப்பதற்காக இவ்வாறு கூறப்பட்டது, நானே அன்னமாய் இருக்கிறேன், நானே அன்னாதனாய் இருக்கிறேன் என்று கூறுகிறது, எனவே பயம் முதலான அவித்தையால் உண்டான எந்த தோஷமும் பிரஹ்ம வித்தையால் அவித்தை நீங்கி பிரஹ்ம பூதமானவருக்கு கிடையாது என்று நான் எல்லா உலகத்திலும் பரந்து இருக்கின்றேன்.
अहं विश्वं समस्तं भुवनं भूतैः सम्भजनीयं ब्रह्मादिभिर्भवन्तीति वा अस्मिन् भूतानीति भुवनम् अभ्यभवाम् अभिभवामि परेणेश्वरेण स्वरूपेण । सुवर्न ज्योतीः सुवः आदित्यः ; नकार उपमार्थे ; आदित्य इव सकृद्विभातमस्मदीयं ज्योतीः ज्योतिः, प्रकाश इत्यर्थः ।
(ச.பா) நானே புவனமாயும் அந்த புவனத்தில் உண்டானவர்களால் பஜிக்கத்தக்கவனாயும், பிரஹ்மா இவர்களால் துதிக்கப்படுபவனாயும் இருந்து கொண்டு, அந்த பரமேஸ்வர ஸ்வரூபத்துடன் இந்த பூதங்களிடத்திலும், அவைகள் நிறைந்த புவனத்தையும் ஆள்பவனாய் இருக்கின்றேன், सुवर्न ज्योतीः என்ற இடத்தில் न காரம் உபமார்த்தமாக (உவமையாக) வந்தது, எனவே स्वः என்று ஆயிற்று सुवः சூரியன், சூரியன்போல் எப்பொழுதும் பிரகாசிக்கக்கூடியது நம் ஆத்மஜ்யோதிஸ் என்பது பொருள்.
इति वल्लीद्वयविहिता उपनिषत् परमात्मज्ञानम् ; तामेतां यथोक्तामुपनिषदं शान्तो दान्त उपरतस्तितिक्षुः समाहितो भूत्वा भृगुवत् तपो महदास्थाय य एवं वेद, तस्येदं फलं यथोक्तमोक्ष इति ॥
(ச.பா) என்று இந்த இரண்டு வல்லீகளினால் உபநிஷத்து பரமாத்மக்ஞானத்தை உபதேசித்தது. இவ்வாறு உபநிஷத்தால் விவரிக்கப்பட்ட ஆத்மக்ஞானத்தை உபநிஷத் கூறிய வழியிலேயே சாந்தனாயும், தாந்தனாயும். உபரதனாயும், திதீக்ஷாவாயும், சமாஹிதனாகவும் ஆகி பிருகுவைப்போல் பெரும் தவத்தை செய்து ஆத்மஸ்வரூபத்தை எவன் ஒருவன் அறிகிறானோ அவனுக்கு முற்கூறப்பட்ட மோக்ஷம் என்ற இப்பயன் கிடைக்கிறது.
इति दशमानुवाकभाष्यम् ॥
इति श्रीमत्परमहंसपरिव्राजकाचार्यस्य श्रीगोविन्दभगवत्पूज्यपादशिष्यस्य श्रीमच्छङ्करभगवतः कृतौ तैत्तिरीयोपनिषद्भाष्ये भृगुवल्लीभाष्यं सम्पूर्णम् ॥
ப்ருகுவல்லீ முற்றிற்று.
தைத்ரீயோபநிஷத் முடிவுற்றது.
சுபம்.