காரிகா அர்த்தம் - உபாசனையை ஆஸ்ரியிக்கின்ற ஜீவன் காரிய பிரஹ்மத்தில் நிலைக்கிறான். உத்பத்திக்கு முன் எல்லாம் அஜமாய் இருந்து அதாவது அஜனாவாகிய பிரஹ்ம ஸ்வரூபமாய் இருந்தது. ஆகையால் அல்ப ஞானியாகவும் (தீனனாகவும்) கருதப்படுகிறான்.

(ச.பா) (அ.கை) பிரபஞ்சத்தின் உபசமனம், சிவம், அத்வைதம் ஆத்மா என்ற பிரதிக்ஞா மாத்திரத்தாலேயே ஓம்காரம் நிர்ணயம் செய்யப்பட்டதாகிறது. ஞானம் ஏற்பட்டவுடன் த்வைதம் இல்லாமல் போய்விடும். (ज्ञाते द्वैतं न विद्यतः) அங்கு துவைத அபாவமானது வைதத்திய பிரகரணத்தில் ஸ்வப்னமாயை, கந்தர்வ நகரம் முதலிய திருஷ்ட்டாந்தங்களால் த்ருஷ்யத்துவம், அவ்வாறே ஆதி அந்தத்துவம் முதலிய ஹேதுவாயிலாய் தர்க்கத்தால் பிரதிபாதனம் செய்யப்பட்டது. அத்வைதம் ஆகம மாத்திரத்தாலேயே அறிந்து கொள்ள முடியும் அல்லது தர்க்கத்தாலுமா என்பதற்குக் கூறுகிறார் - தர்க்கத்தாலும் அறிய முடியும். அது எவ்வாறு என்று அத்வைத பிரகரணம் ஆரம்பிக்கப்படுகிறது. உபாசிக்கப்பட வேண்டியது, உபாசனை முதலிய பேதத்தால் உண்டான எல்லாம் பொய், கேவலம் ஆத்மா அத்வயம் பரமார்த்தம் என்று இதற்கு முந்திய பிரகரணத்தில் நிச்சயிக்கப்பட்டது ஏனெனில் -

(ச.பா) उपासनाश्रित (உபாசனாச்ரித:) என்றால் உபாசனையை தன்னுடைய மோக்ஷத்திற்கு சாதன ரூபமாய் கருதுபவன் அதாவது நான் உபாசகன். பிரஹ்மம் உபாசிக்க வேண்டியது என்பதாகும். அதனை உபாசனை செய்து கொண்டு காரிய பிரஹ்மத்தில் இருக்கின்றேன். இந்த சரீரம் வீழ்ந்த பின் பிறப்பற்ற பிரஹ்மத்தை அடைந்து அவ்வாறு உத்பத்திக்கு முன் எல்லாம் அஜ ரூபமாய் (ஜன்மற்றதாய்) இருந்தது. உத்பத்திக்கு முன் அவ்வாறு இருந்து இப்பொழுது உத்பன்னமாகி உண்டான பிரஹ்மத்தில் இருந்து கொண்டு முடிவில் உபாசனாவாயிலாய் மறுபடியும் அந்த ரூபத்தை அடைவேன் என்று இவ்வாறு உபாசனையை ஆஸ்ரயிக்கும் சாதக ஜீவன் க்ஷுத்ர (கீழான) பிரஹ்மத்தை அறிந்தவனாவான். ஆகையால் எப்பொழுதும் அஜன்ம பிரஹ்மத்தை தர்சிக்கும் மஹாத்மாக்கள் அவர்களை தீனன் அதாவது க்ஷுத்திரன் என்று கருதுகிறார்கள் என்பது இதன் அபிப்பிராயம், “यद्वाचाऽनभ्युदितं येन वागभ्युद्यते तदेव ब्रह्म त्वं विद्धि नेदं यदिदमुपासते” (யத்வாச்சானப்யுதிதம் யேன வாக்அப்யுத்யதே. ததேவ பிரஹ்மதுவம் வித்தி நேதம் யதிதமுபாசதே) = எது வாக்கினால் அறிய முடியாதோ. எதனால்வாக் அறிய முடிகிறதோ அது பிரஹ்மம் என்று அறி, உபாசனை செய்யப்படுவது பிரஹ்மம் அல்ல. என்பது முதலிய தலவகார சுருதி பிரமாணம் ஆகும்.

(ச.பா) (அ.கை) வெளியிலும் உள்ளும் நிறைந்திருக்கும் அஜன்ம ஆத்மாவை அடையும் சாமர்த்தியம் அற்றதின் காரணமாய் அவித்தியா வசத்தால் தன்னை தீனன் எனக் கருதும் புருஷன் நான் உத்பன்னமாய் இருக்கிறேன். உத்பன்னமான பிரஹ்மத்தில் இருக்கிறேன். மேலும் அதை உபாசனைக்கு ஆஸ்ரயமாய் எடுத்துக்கொண்டு பிரஹ்மத்தை அடைவேன் என்று நினைப்பதால் அவன் தீனன்-

காரிகா அர்த்தம் - ஆகையால் இப்பொழுது நான் எங்கும் சமபாவனை அடைந்து ஜன்மமற்ற தீனத்தன்மை அற்றதின் (அஜன்மா பிரஹ்மத்தின்) வர்ணனை செய்கிறேன். எவ்வாறு எனில் எல்லாம் உத்பன்னமானாலும் சிறிதும் உத்பன்னமாகவில்லை என்பதைக் கூறப்போகிறேன்.

(ச.பா) ஆகையால் அகார்பண்ய அக்ருபண பாவமான பிரஹ்மத்தை வர்ணிக்கப்போகிறேன். அந்த கார்பண்ய ஆஸ்பதம் என்பது “यत्रान्योऽन्यत्पश्यत्यन्यच्छृणोत्यन्यद्विजानाति तदल्पं मर्त्यमसत्” “वाचारम्भणं विकारो नामधेयम्” (யத்ரான்யோன் யத்பச்யத்யன்யச்ச்ருணோத்யன்யத்விஜானாதி ததல்பம் மர்த்யமசத், வாசாரம்பணம் விகாரோநாமதேயம் = எங்கு மற்றொன்றைப் பார்க்கிறானோ கேட்கிறானோ, அறிகின்றானோ அது அல்பமானது மரண தர்மத்துடன் கூடியது, அது அசத், வாக்கினால் ஆரம்பமாகும் விகாரமெல்லாம் நாம மாத்திரமே) முதலிய சுருதிகளால் அறிகிறோம். அதற்கு விபரீதமானது புறமும், உள்ளும் எங்கும் நீக்கமறநிறைந்ததாயும். பிறப்பற்றதாயும், கார்பண்ய மற்றதாயும் பூமா எனப்படும் பிரஹ்மமாகும். எதை அடைந்தால் அவித்தையால் உண்டான எல்லா கிருபணத் தன்மையும் நிவர்த்தியாகிறதோ அது அகார்ப்பண்யம் அதைக் கூறுகிறேன் என்பது பொருள்.

(ச.பா) அது பிறப்பற்றதாயும், எல்லாவற்றிலும் ஒரே ஸமமாய் உள்ளதாயும், எவ்வாறெனில், அவயவங்களுடன் கூடியவைகளுக்கே வைஷம்யம் ஏற்படும், இது அவவய மற்றதால் எவ்வித வைஷம்யமும் அற்றது. எல்லாவற்றிலும் சமமானது. தன்னைச் சுற்றிலும் அல்லது தன்னைச் சார்ந்ததாக எவ்வாறு ரஜ்ஜுவில் ஸர்ப்பம் தோன்றுவது போல் அவித்தியா தோஷத்தால் உண்டாகும். எந்த சிறு தோஷமும் (பேதகல்பனையும்) சிறிது அளவு கூட உண்டாவது இல்லையோ, எது எப்பொழுதும் எவ்வித மாறுபாடுமின்றி உள்ளதோ அத்தகைய பிரஹ்மத்தைக் (கூறுகிறேன்) கேள் என்பது பொருள்.

(ச.பா) (அ.கை) பிறப்பற்ற அகார்பண்ய பிரஹ்மத்தைப் பற்றி கூறுகிறேன் என்று பிரதிக்ஞை செய்யப்பட்டது . அது சித்திக்கும் பொருட்டு ஹேதுவையும், திருஷ்டாந்தத்தையும் சொல்லுகிறேன் என்று கூறுகிறார்-

காரிகா அர்த்தம் - ஆத்மா ஆகாசத்திற்கு ஒப்பானதாகும். கடாகாசம்போல் ஜீவரூபமாய் உத்பன்னமாயிற்று. அவ்வாறே கடாதிகளுக்கு சமானமாய் தேஹ சங்காத ரூபமாய் உத்பன்னமாயிருக்கிறது. ஆத்மாவின் உத்பத்தி விஷயத்தில் திருஷ்டாந்தம் கூறப்பட்டுள்ளது.

(ச.பா) ஏனெனில் பரமாத்மா ஆகாசம் போல் சூக்ஷ்ம. நிரவயவ, சர்வகதம் எனப்படுகிறது. மேலும் அது கடாகாசம் போல் க்ஷதே்ரக்ஞ ஜீவ ரூபமாய் உத்பன்னமானது என்று கூறப்படுகிறது. ஆகையால் பரமாத்மா ஆகாசத்திற்குச் சமானமாகும்.

(ச.பா) அல்லது எவ்வாறு கடாகாச ரூபத்தில் ஆகாயம் உத்பன்னமானதோ அவ்வாறு பரமாத்மா ஜீவாத்ம ரூபமாய் உத்பன்னமாயிற்று. தாத்பர்யம் என்னவெனில் வேதாந்தத்தில் எந்த பரமாத்மாவிலிருந்து. ஜீவாத்மாக்களின் உத்பத்தியானது கேட்கப்படுகின்றதோ அது மஹா ஆகாசத்திலிருந்து கடாகாச உத்பத்தி போல் சமானமாகும். உண்மையில் (பரமார்த்தமாக) அல்ல என்பது அபிப்பிராயம்.

(ச.பா) எவ்வாறு கடம் முதலிய சங்காதம் உத்பன்ன மாகிறதோ அவ்வாறு ஆகாச ஸ்தானீயமாய் இருக்கும் பரமாத்மாவிடத்தில் ரஜ்ஜுவில் சர்ப்பம் போல் கல்பிக்கப்பட்ட பிருதிவீ முதலிய பூதசங்காதங்களும், சரீரம் அவ்வாறே இந்திரிய ரூப ஆத்யாத்மிக பாவம் உத்பன்னமாகிறது. இதனால் கூறப்படுவது என்னவெனில் கடாதிகளைப் போல் தேஹ சங்காத ரூபமாய் உத்பன்னமாகிறது. எப்பொழுது மந்தபுத்தி உடையவர்களுக்கு பிரதிபாதனம் செய்வதற்கான இச்சையால் சுருதியானது ஆத்மாவிலிருந்து ஜீவாதிகளின் உத்பத்தியானது வர்ணிக்கப்பட்டது. அப்பொழுது அதன் உத்பத்தியை ஏற்பதில் முன்பு கூறப்பட்ட ஆகாசம் முதலானவைகள் போல் என்று நிதர்சனம் செய்யப்பட்டது (திருஷ்டாந்தம் காட்டப்பட்டது).

காரிகா அர்த்தம் - எவ்வாறு கடம் முதலியவைகள் லீனமான உடன் கடாகாசம் முதலியவை மஹா ஆகாசத்தில் லீனமாகிறதோ அவ்வாறு ஜீவன் இந்த ஆத்மாவில் லீனம் அடைகிறது.

(ச.பா) எவ்வாறு கட முதலியவைகளின் உத்பத்தியினால் கடாகாசம் முதலியவைகள் உத்பத்தியாகிறதோ, மேலும் எவ்வாறு கடம் முதலியவைகள் நாசம் அடையும்பொழுது கடாகாசம் முதலிவைகளின் நாசம் உண்டாகிறதோ அவ்வாறே தேஹம் முதலிய சங்காதத்தின் உத்பத்தியால் ஜீவனின் உத்பத்தி உண்டாகிறது. அது லயம் ஆகும்பொழுது ஜீவனும் இந்த ஆத்மாவில் லயமாகிறது. அவை இயற்கையாய் உண்டாவதில்லை என்பது கருத்து.

(ச.பா) (அ.கை) (முன் காரிகையில் கூறப்பட்ட திருஷ்டாந்தத்தால் ஒரு ஜீவன் சுகம் முதலானவைகளைப் பெற்றிருக்க. மற்ற ஜீவன்கள் அந்த சுகத்தைப் பெறுவதில்லையே? அது ஏன்?) மேலும் எல்லா தேஹங்களிலும் ஒரே ஆன்மாதான் இருக்கிறது என்றால் ஒரு தேஹத்தில் உள்ள ஆத்மா ஜனன, மரண சுகாதிகளை அனுபவிக்கையில் அதனுடன் சம்பந்தப்பட்ட அகில உலகிலுமுள்ள ஆத்மாக்களுக்கும் இதற்கு உண்டாகும் சுகதுக்காதிகள் ஏற்பட்டே ஆகவேண்டும். அது அனுபவத்திற்கு ஒத்துவராததால் துவைதக்கொள்கையே சரியானது என்று கூறும் துவைதிகளுக்கு பதிலாக அமைவது இந்த காரிகை-

காரிகா அர்த்தம் - எவ்வாறு ஒரு கடாகாசமானது புழுதி, புகைமுதலானவைகளுடன் கூடி இருக்கும் பொழுது அந்த முன் கூறப்பட்ட கடாகாசம் போலவே மற்றஎல்லா கடாகாசங்களும் அப்புழுதி, புகை இவைகளுடன் கூடியிருப்பதில்லையோ அது போல் ஜீவாத்மாக்கள் சுகம். துக்கம் இவைகளுடன் ஒரு ஜீவாத்மா பெற்றிருப்பதைப் போன்று, மற்ற ஜீவாத்மாக்கள் சுக துக்கங்களைப் பெற்றிருப்பதில்லை.

(ச.பா) எவ்வாறு ஒரு கடாகாசத்தில் புழுதி, புகை முதலியவை கூடி இருக்கும்பொழுது மற்றஎல்லா கடாகாசங்களும் புழுதி, புகை இவைகளுடன் கூடி இருப்பதில்லையோ அவ்வாறு ஜீவர்களும் சுகம் முதலியவைகளுடன் கூடி இருப்பதில்லை.

(பூர்வ) ஆனால் ஆத்மா ஒன்றேயா?

(ச.பா) (சித்தாந்தி) ஆம், என்ன நீ கேட்டதில்லையா? எல்லா சங்காதங்களிலும் ஆகாசத்திற்கு ஓப்பாய் வியாபித்திருப்பது ஒரே ஆத்மா அல்லவா?

(ச.பா) (பூர்வ) ஆத்மா ஒன்றே என்றால் எங்கும் சுகம் துக்கம் இருக்குமே.

(ச.பா) (சித்தாந்தி) சாங்கிய மதஸ்தர்களுடைய கொள்கை இங்கு பொருந்தாது. சாங்கியர்கள் ஆத்மாவிற்கு சுக துக்காதிகளை ஒப்புக்கொள்வதில்லை. அல்லது அவர்கள் ஆத்மா சுகத்துடனோ, துக்கத்துடனோ கூடியிருத்தலை ஒப்புக்கொள்வதில்லை. புத்தியுடன் சேர்ந்தபொழுதே சுகதுக்கங்கள் நுகரப்படுவதால் ஆத்மாவிற்கு சுகமோ, துக்கமோ இல்லை என்று கூறப்படுகிறது. புத்தியுடன் சம்பந்தப்பட்டு சுக துக்கங்களை நுகரும் ஆத்மாவிற்கு பேதத்தைக் கல்பிப்பதற்கான எந்தவிதப் பிரமாணமும் உங்களிடம் இல்லை. யாரிடமும் இல்லை.

(ச.பா) மேலும் பேதங்கள் இல்லாது போனால் பிரதானத்திற்கு பரமார்த்தமான தன்மை இல்லாது போய்விடுமே என்பாயேயானால் அதுவும் தவறானதாகும். ஏனெனில் பிரதானத்தால். சம்பாதிக்கப்பட்ட காரியத்திற்கு ஆத்மாவுடன் சம்பந்தமில்லை. பிரதானத்தால் ஏற்பட்ட பந்தம் மோக்ஷம் புருஷர்களுடைய பேதத்தைக் காட்டுவதால் ஆத்மாவின் ஏகத்துவத்தை கொள்ளும்பொழுது பிரதானத்திற்கு பாரமார்த்திகம் சம்பவிக்காது. அப்பொழுது புருஷர்களின் பேதத்தை கல்பனை செய்வதே சரியானதாகும். ஆனால் சாங்கியவாதிகள் பந்தத்தையோ. மோக்ஷத்தையோ புருஷ சம்பந்தமுடையதாக கொள்வதில்லை. அவர்கள் ஆத்மாக்களை நிர்விசேஷமாயும், சேதன மாத்திரமாய் கருதுகிறார்கள். ஆகையால் பிரதானத்தின் பரார்த்ததா கேவலம் புருஷனின் சத்தா மாத்திரத்தாலேயே சித்திக்கின்றது. புருஷ பேதத்தின் காரணமாக அல்ல. ஆகையால் புருஷர்களின் பேத கல்பனையில் பிரதானத்தின் பரார்த்ததா (உண்மை) காரணம் அல்ல.

(ச.பா) இதைத் தவிர சாங்கியவாதிகளிடத்தில் புருஷபேத கல்பனையில் பிரமாணம் இல்லை. “पर” (பர) ஆத்மாவின் சத்தா மாத்திரத்தை நிமித்தமாக்கி பிரதானம் தானே பந்தம், மோக்ஷத்தை அடைகிறது. மேலும் அந்த பர (ஆத்மா) கேவலம் உபலப்தி (அறிவது) மாத்திரம் சத்தா ஸ்வரூபத்தால் பிரதானத்தின் பிரவிர்த்தியில் ஹேது ஆகிறது. வேறு விசேஷ காரணம் இல்லை. ஆகையால் கேவலம் மூடத்தன்மையினாலேயே புருஷர்களுக்கு பேத கல்பனையும், வேதார்த்தத்தின் பரித்தியாகமும் ஏற்படுகிறது.

(ச.பா) இதைத் தவிர வைசேஷிக மதத்தைத் தழுவுகின்றவர்கள் இச்சை முதலியவை ஆத்மாவின் தர்மம் என்று கூறுகிறார்கள் அதுவும் சரியல்லை. ஏனெனில் ஸ்மிருதிக்குக் காரணமான சமஸ்காரங்களுக்கு நிரவயவ ஆத்மாவிடத்தில் சமவாய சம்பந்தம் ஏற்படாது. ஆத்மா, மனதின் சம்யோகத்தால் ஸ்மிருதியின் உத்பத்தி என்றால் ஸ்மிருதிக்கு ஒரு நியமமும் சம்பவிக்காது. அல்லது ஒரே சமயத்தில் எல்லா ஸ்மிருதிகளின் உத்பத்தியின் உபஸ்திதி சம்பவிக்கும்.

(ச.பா) மேலும் ஸ்பர்சாதிகள் இல்லாத பின்ன ஜாதியான ஆத்மாவிற்கு மன முதலியவையுடன் சம்பந்தம் என்பது சரியல்ல. அவ்வாறே வேறு மதத்தில் திரவியத்தை விட ரூபம் முதலியவை அதனுடைய குணம், அவ்வாறே கர்ம, சாமான்ய, விசேஷ, சமவாயபின்னம் ஆகியவை இல்லை. வேறு மதத்தில் இச்சை முதலியவை திரவ்யத்தைக் காட்டிலும் இச்சை முதலியவை ஆத்மாவைக் காட்டிலும் அத்யந்தம் பின்னம் என்று எடுத்துக் கொண்டால் திரவியத்துடன் அதன் சம்பந்தம் சித்திக்காது.

(ச.பா) அயுத (ஓர்வகை சித்தாந்தம்) சித்தத்தின் படி பதார்த்தத்திற்கு சமவாய சம்பந்தம் ஏற்றுக்கொள்வதில் விரோதம் இல்லை என்று கூறுவது சரியல்ல. ஏனெனில் இச்சை முதலிய அநித்திய தர்மத்திற்கு முன்பே நித்ய ஆத்மா சித்தித்திருப்பதால் அவைகளுக்கு பரஸ்பரம் அயுத சித்தத்துவம் சம்பவிக்காது. இச்சை முதலியவை ஆத்மாவுடன் அயுத சித்தியாய் இருந்தால் ஆத்மாவில் உள்ள மஹத்துவத்திற்கு சமமாய் அதற்கும் நித்தியத் தன்மை உடையதாகும். மேலும் இந்த விஷயத்தில் இஷ்டமில்லை. ஏனெனில் ஆத்மாவிற்கு மோக்ஷமற்றது (அநிர்மோக்ஷம்) என்றாகிவிடும்.

(ச.பா) எது சமவாய திரவ்யத்தைக் காட்டிலும் பின்னமோ அதற்கு திரவ்யத்துடன் வேறு எதாவது சம்பந்தம் கூறவேண்டும், எவ்வாறு திரவ்யம் குணமோ அவ்வாறு. சமவாயம் நித்திய சம்பந்தம் என்றால் அதனுடன் எதாவது சம்பந்தம் கூறுவதற்கு அவசியம் இல்லை எனில் அந்த அவஸ்தையில் சமவாய சம்பந்தம் உடையவற்றிற்கு நித்தியசம்பந்தம் ஏற்படுவதால் அதற்கு என்று தனி சம்பந்தம் தேவையில்லை. திரவியம் முதலியவைகள் பரஸ்பரம் முற்றிலும் பின்னம் என்று எடுத்துக் கொண்டால் எவ்வாறு ஸ்பரிசத்தை உடையதற்கும் ஸ்பரிசமற்ற திரவியத்திற்கும் பரஸ்பர சம்பந்தம் சம்பவிக்காது. அவ்வாறே இதற்கும் சம்பந்தம் கிடையாது.

(ச.பா) ஆத்மாவை இச்சை முதலியவைகளின் உத்பத்தி விநாசம் ஆகிய குணம் உடையவைகளாய் கருதினால் அதற்கு அநித்யத்துவம் ஏற்படும். அவ்வாறே அதற்கு தேஹம் பலம் முதலியவைகளுக்கு சமானமாய் சாவயவத்துவமும் அவ்வாறே தேஹ முதலியவைகளுக்கு சமமாய் கிரியாத்துவம் ஆகிய இரண்டு தோஷங்கள் நீக்க முடியாததாய் ஆகிவிடும். எவ்வாறு எனில் ஆகாசத்தின் அவித்யா ஆரோபத்தால் கடம் முதலிய உபாதிகளின் காரணமாய் தூசி. புகை, மலம் இவைகளுடன் கூடி இருக்கிறதோ அவ்வாறே அவித்தையால் ஆரோபிக்கப்பட்ட புத்தி முதலியவைகளின் உபாதியின் காரணமாய் சுகதுக்கம் முதலிய தோஷங்களின் சேர்க்கையால் வியாவஹாரிக பந்தம், மோக்ஷம் முதலியவை ஏற்படுவதில் எந்த விரோதமும் இல்லை. ஏனெனில் எல்லாவாதிகளும் வியவஹாரத்தை அவித்யையினால் உண்டானதே என்று கருதுகிறார்கள், உண்மை ரூபமாய்(பரமார்த்தரூபமாய்) கருதவில்லை. ஆகையால் தார்க்கிகர்களின் ஜீவபேத கல்பனை பிரயோஜனமற்றதாகும்.

(ச.பா) (அ.கை) ஆத்மா ஒன்றே ஆத்மாவில் பேதம் இருப்பது போல் அவித்தையினால் உண்டாகும் வியவஹாரம் எவ்வாறு சம்பவிக்கும். இதைக்குறித்து கூறுகிறார்.

காரிகா அர்த்தம் - (குடம் முதலிய உபாதியின் காரணமாய் தோன்றும்) பின்ன பின்ன ஆகாசத்தின் ரூபம், காரியம், பெயர் இவைகளால் பேதம் தோன்றுகிறது. ஆனால் உண்மையில் ஆகாசத்தில் எந்தபேதமும் இல்லை அவ்வாறே ஜீவ விஷயத்திலும் அறிந்துகொள்ள வேண்டும்.

(ச.பா) எவ்வாறு ஒரே ஆகாசத்தில் கடம், கமண்டலம், மடம் ஆகிய ஆகாசங்களாய் சிறிது, பெறிதுமாய் ரூபத்தில் பேதம் உடையதாயும். அவ்வாறே வியவஹாரத்தில் ஜலத்தை கொண்டு வருதல், ஜலத்தைத் தாங்குதல், படுத்தல் முதலிய காரியமாயும், அவ்வாறே கடாகாசம் கரகாகாசம் என்பது முதலிய பெயர்களால் வேறு வேறாய் (பின்னமாய்) காணப்படுகிறது. ஆனால் ஆகாசத்தில் ரூபம் முதலியவைகளுக்கு காரணமாகும் எல்லா வியவஹாரங்களும் பாரமார்த்திகமல்ல உண்மையில் ஆகாசத்திற்கு ஒரு பேதமும் இல்லை. உண்மையில் உபாதி உண்டான நிமித்தத்தை தவிர ஆகாசத்தின் பேதத்திற்கு வேறு காரணமான எந்த வியவஹாரமும் இல்லை. எவ்வாறு கடாதிகளுக்கோ அவ்வாறே தேஹம் முதலிய உபாதியின் பேதத்தால் உண்டாகும் கடாகாசத்திற்கு ஒப்பான ஜீவர்களின் பேதம் நிரூபணம் செய்யப்பட்டுள்ளதால் அதை புத்திமான்கள் நிச்சயம் செய்கிறார்கள் என்பது தாத்பர்யம்.

(ச.பா) அ.கை) கடாகாசம் முதலியவைகளில் ரூபம், காரியம் முதலிய பேத வியவஹாரம் வாஸ்தவமா? என்றால் அவ்வாறு அல்ல. ஏனெனில் -

காரிகா அர்த்தம் - எவ்வாறு கடாகாசம் ஆகாச விகாரத்தின் அவயவமாகாதோ அவ்வாறே ஜீவனும் ஆத்மாவின் விகாரம் ஒரு போதும் அவயவமாகாது.

(ச.பா) பரமார்த்த ஆகாசத்திற்கு கடாகாசம் விகாரம் அல்ல. எவ்வாறு தங்கத்திற்கு கழுத்து மாலை முதலியவையோ, எவ்வாறு நீரில் நுரை, குமுழி, பனி இவை முதலியவைகளோ அவைகளைப்போல் ஆகும். மரத்தின் கிளைகள் போல் அவயவம் ஆகாது. எவ்வாறு மஹாகாசத்திற்கு கடாகாச விகாரமோ, அவயவமோ ஆகாதோ அவ்வாறு முற்கூறிய திருஷ்டாந்தப்படி மஹாகாச ஸ்தானத்தில் இருக்கும் பரமார்த்த சத் பரமார்த்தாவின் கடாகாச ஸ்தானீய ஜீவன், எந்த ஒரு அவஸ்தையிலும் விகாரமோ அவயவமோ ஆகாது. ஆகையால் இதன் தாத்பரியம் என்னவெனில் ஆத்ம பேதத்தால் உண்டாகிற வியவஹாரம் மித்தையேயாகும்.

(ச.பா) (அ.கை) ஏனெனில் எவ்வாறு கடாகாசம் முதலிய புத்தி பேதத்தின் காரணமாய் அதற்கு ரூபம், காரியம் முதலிய பேத வியவஹாரமோ அவ்வாறே தேஹ உபாதியுடன் ஜீவபேதத்தின் காரணத்தால் ஜன்ம, மரண முதலிய வியவஹாரங்கள். ஆகையால் அது ஆத்மக்லேசம், கர்மபலம், மலம் ஆகியவைகளை உடையதாகிறது. உண்மையில் (பரமார்த்தமாய்) அதற்கு இல்லை, இதைக்குறித்து திருஷ்டாந்த மூலமாய் விளக்குவதற்கு இச்சை உடையவராகி கூறுகிறார்.

காரிகா அர்த்தம் - எவ்வாறு மூடர்கள் தூசி முதலிய மலங்களால் ஆகாசம் மலினமடைந்ததாய் எண்ணுகிறார்களோ, அவ்வாறே அவிவேக புருஷர்களின் திருஷ்டியிலும் ஆத்மா (ராகதுவேஷ முதலிய) மலத்துடன் கூடியதாய் மலினமடைந்ததாய் காணப்படுகிறது.

(ச.பா) உலகில் எவ்வாறு அவிவேக புருஷர்களின் திருஷ்ட்டியில் ஆகாசத்தில் மேகம், தூசி. புகை முதலிய மலங்களின் காரணமாய் ஆகாயம் மலமுடையதாய் இருக்கிறது. ஆனால் ஆகாசத்தின் உண்மையான யதார்த்த ஸ்வரூபத்தை அறிந்தவர்களின் திருஷ்டியில் அவ்வாறு அல்ல. இவ்வாறே உண்மையை அறியாத பிரத்யக் ஆத்ம ஸ்வரூபத்தில் விவேகமற்ற புருஷர்களின் திருஷ்டியில் எது பிரத்யக்காயும் எல்லாவற்றிற்கும் சாக்ஷியாய் இருக்கிறதோ அந்த பரமாத்மாக்லேசம், கர்ம, பலரூப மலினத்தோடு கூடி மலினமாகிறது. ஆனால் விவேகிகளாகிய ஆன்ம ஞானிகளின் திருஷ்டியில் அவ்வாறு உண்டாகாது.

(ச.பா) தாத்பர்யம் என்னவெனில் ஊஷரபூமியில் தாகம் உடைய ஜீவனுக்கு ஆரோபிக்கப்பட்ட ஜலத்தில் நுரை, அலைகள் இவைகளை உடையதாக காணமாட்டானோ அவ்வாறு ஆத்மாவும் அக்ஞானிகளினால் ஆரோபிக்கப்பட்ட க்லேசங்கள் முதலிய மலங்களால் மலினமாவதில்லை.

(ச.பா) (அ.கை) மறுபடியும் முன்பு கூறப்பட்ட அர்த்தத்தையே விளக்குகிறார்.

காரிகா அர்த்தம் - இந்த ஆத்மா மரணம், ஜன்மம், வேறு லோகங்களுக்கு சென்றுவருதல் மேலும் இருத்தல் முதலிய வியவஹாரங்கள் உடன் கூடிய எல்லா சரீரங்களில் இருந்தாலும் ஆகாசத்தைக் காட்டிலும் நிர்விகாரமாய் இருக்கிறது.

(ச.பா) கடாகாசத்தின் ஜன்மம், நாசம், வருதல், செல்லுதல் இருத்தல் இவற்றிற்கு சமானமாக எல்லா சரீரங்களிலும் உள்ள ஆத்மாவின் ஜன்ம, மரண முதலியவைகள் ஆகாசத்தைக் காட்டிலும் விலக்ஷணமற்று அதாவது பேதமற்றது என்று அனுபவிக்க வேண்டும் என்பது இதன் பொருள்.

காரிகா அர்த்தம் - தேஹ முதலிய எல்லா சங்காதங்களும் ஸ்வப்ன துல்யமாய் ஆத்மாவின் மாயையால் உண்டாக்கப்பட்டது. அதை அபேக்ஷித்து அதைக்காட்டிலும் உத்கிருஷ்டமானதோ அல்லது எல்லாவற்றிகும் சமானமாகவோ அதற்கு ஹேது ஒன்றும் இல்லை.

(ச.பா) (அ.கை) கடம் முதலியவை போன்ற தேஹ முதலிய சங்காதங்கள் ஸ்வப்னத்தில் பார்க்கும் தேஹம் முதலியவைகளுக்கு சமானமானதாகும். அவ்வாறே மாயாவியினால் உண்டாக்கப்பட்ட தேஹம் முதலியவைப் போன்று ஆத்மாவின் மாயையால் உண்டானது. இதன் தாத்பர்யம் என்னவெனில் ஆத்மாவின் மாயையாகிய எந்த அவித்தை உண்டோ அதை ஸ்துதிப்பதின் பொருட்டாகும். உண்மையில் இல்லை. திரியக் முதலிய தேஹங்களை அபேக்ஷித்து தேவதை முதலியவைகளின் சரீரம், மேலும் (இந்திரியங்களின் உத்கிருஷ்ட்டத்தன்மை அல்லது (தத்துவ திருஷ்ட்டியினால்) எல்லாம் சமானமானாலும் அதற்கு சத்பாவத்தை விளக்குவதற்கு ஒரு ஹேதுவும் இல்லை. ஆகையால் அவை அவித்தையினால் ஏற்பட்டது. உண்மையில் (பரமார்த்தமாக) இல்லை என்பதாகும்.

(ச.பா) (அ.கை) உத்பத்தி முதலியவை அற்ற அத்வைத ஆத்ம தத்துவத்தின் சுருதி பிரமாணத்தை எடுத்துக் காட்டுவதற்காக இந்த வாக்கியங்கள் கூறப்படுகிறது.

காரிகா அர்த்தம் - தைத்திரீய சுருதியில் எந்த ரசம் முதலியவை அதாவது அன்னமய முதலிய கோசங்கள் வியாக்கியானம் செய்யப்பட்டதோ அவை ஆகாசம் போல் பரமாத்மாவே. அவைகளின் ஆத்மா ஜீவ ரூபமாய் பிரகாசிக்கிறது.

(ச.பா) தைத்திரீயக சாகா உபநிஷத் வல்லியில் எந்த ரசாதி அதாவது அன்னரச மய அவ்வாறே பிராணமய முதலிய கோசங்கள் ஸ்பஷ்டமாய் வியாக்கியானம் செய்யப்பட்டுள்ளது. மேலும் உத்தரோத்தரத்தை அபேக்ஷித்து பூர்வபூர்வ கோசங்கள் பாஹ்யமாய் இருப்பதின் காரணமாய் கத்தியின் கோசத்திற்கு (உறைக்கு) சமானமாய் இருப்பதால் கோசம் எனப்படுகிறது. அந்த கோசங்களின் ஆத்மா, எந்த மிகவும் உள்ளே இருக்கும் ஆத்மாவின் காரணத்தால் பஞ்சகோச ஆத்மாவானாய் இருக்கிறானோ அது எல்லா ஜீவனத்திற்கும் நிமித்தமாய் இருப்பதன் காரணமாய் ஜீவன் எனக்கூறப்படுகிறான்.

(ச.பா) அது யார் என்பதைக் கூறுகிறார் - அது பரமாத்மா. இதற்குமுன்னால் “सत्यंज्ञानमनन्तं ब्रह्म” (சத்தியம், ஞானம், அனந்தம்) என்ற வாக்கியங்களால் கூறப்பட்டது. எந்த ஆத்மா ஸ்வப்னம், மாயை முதலியவைகளுக்கு சமமாக ஆகாச முதலிய கிரமமாக கோசரூப சங்காதங்கள் ஆத்மாவினுடைய மாயையால் உண்டாக்கப்பட்டது என்று கூறப்படுகிறது. அந்த ஆத்மாவை நாம் “आत्माह्याकाशवत्” முதலிய ஸ்லோகங்களில் எவ்வாறு ஆகாசம் கூறப்பட்டதோ அதைப்போல் பிரகாசப்படுத்தப்படுகிறது. இதன் தாத்பரியம் என்னவெனில் தார்க்கிகர்களால் கல்பனை செய்யப்பட்ட ஆத்மாவிற்கு சமமாய் மனுஷ்ய புத்தியினால் அது பிரமாணம் செய்யமுடியாது.

காரிகா அர்த்தம் - உலகில் எவ்வாறு பிருதிவியிலும் உதரத்திலும் ஒரே ஆகாசம் பிரகாசிக்கிறதோ அவ்வாறே மது பிராஹ்மணத்திலும் (அத்யாத்ம, அதிதைவதம் ஆகிய) இரண்டு ஸ்தானத்திலும் ஒரே பிரஹ்மமே நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது.

(ச.பா) அதிதைவதமான பிருதிவியிலும் (தேஜோமயமாயும்) வயிற்றிலும் அதாவது அத்யாத்மமான சரீரத்திலும் (அம்ருதமயமாயும்) இழையோடுடிருப்பது ஒரே ஆகாசமே யென்று அனுமானத்தால் உலகில் எவ்வாறு விளக்கப்பட்டதோ அவ்வாறே மதுப்பிராஹ்மணத்தில் அதாவது மிகவும் மகிழ்ச்சியளிக்ககூடிய பிரஹ்மஞானமாகிறதேன் ஈண்டு விளக்கப்பட்டுள்ளதால் பிருஹதாரண்யகத்தின் இப்பகுதி மதுஞானம் என்று கூறப்பட்டது. பலபர்யாயங்களில், அதாவது அத்யாத்மம், அதிதைவதம் எனப் பிரிக்கப்பட்ட பலஸ்தானங்களில் இங்கு தேஜோமயனாயும் அங்கு அம்ருதமயனாயும் விளங்குபவன் அவன் ஒருவனே என்று “अयमेव स इति” என்பதால் இங்கு தேஜோமயனாய் விளங்குபவனே அம்ருத மயமாய் விளங்குகிறான் என்று இரண்டு பர்யாயங்களாய் பிரித்துக்கொண்டு ஒன்றோடு ஒன்றாய் இணைத்து அந்தந்தஸ்தான பேதங்களில் விக்ஞாதாவாய் விளங்குவது பரப்பிரஹ்மமே என்று விளக்கப்பட்டது.

காரிகா அர்த்தம் - ஜீவனும் ஆத்மாவும் அபேத ரூபமாய் ஒன்றாகவே விளங்குகிறது மேலும் அதன் நாநாத்துவம் நிந்திக்கப்படுகிறது. ஆகையால் அதனுடைய ஏகத்துவமே சரியானது.

(ச.பா) யுக்தியினாலும், ஸ்ருதியினாலும் நிச்சயிக்கப்பட்ட ஜீவ, பரமாத்மாவின் அநந்யத்துவ அபேதமானது சாஸ்திரங்களினாலும், வியாசர் முதலியவர்களாலும் ஸ்துதிக்கப்பட்டதாகும். சாஸ்திரத்திற்கு பஹிர்முகமாய் உள்ள குதார்க்கிகர்களால் கல்பிக்கப்பட்ட எல்லா பிராணிகளுக்கும் சாதாரணமாய் ஸ்வபாவமாய் உள்ள நாநா தர்சனமானது நிந்திக்கப்படுகிறது. “न तु तद्द्वितीयमस्ति” நது தத்த்விதீயமஸ்தி = அதைக்காட்டிலும் த்விதீயம் இரண்டாவது இல்லை “द्वितीयाद्वै भयं भवति” (த்விதீயாத்வை பயம் பவதி = இரண்டாவதினின்றே பயம் உண்டாகிறது) “उदरमन्तरं कुरुते, अथ तस्य भयं भवति” உதரமந்தரம் குருதே. அத தஸ்யபயம் பவதி = சிறிதளவு பேதம் செய்தாலும் அவனுக்கு பயம் உண்டாகிறது) “इदं सर्वं यदयमात्मा” (இதம்சர்வம் யதயமாத்மா) = எது இருக்கிறதோ அது எல்லாம் ஆத்மா) “मृत्योः स मृत्युमाप्नोति य इह नानेव पश्यति” (ம்ருத்யோ; ச ம்ருத்யுமாப்னோதி ய இஹ நாநேவபச்யதி = இங்கு எவன் நாநாவாகவே பார்க்கிறானோ அவன் ம்ருத்யுவிலிருந்து ம்ருத்யுவையே அடைகின்றான். என்பது முதலிய வாக்கியங்களாலும் வேறு பிரஹ்ம வேதாக்கள் மூலமாய் (நாநாத்துவம்) நிந்தை செய்யப்படுகிறது. இது இவ்வாறு சுலபமாக அறியமுடியும். அதாவது நியாயத்துடன் கூடியது. தார்க்கிகர்களின் குதிருஷ்ட்டியானது சுலபமானதல்ல அதை நிரூபிக்க முற்பட்டால் அது பொருந்தக்கூடியதாகாது என்பது அபிப்பிராயம்.

காரிகா அர்த்தம் - முன்பு உபநிஷத்துக்களில் உள்ள கர்மகாண்டத்தில் உத்பத்தியைக் கூறும் வாக்கியங்களால் எந்த ஜீவனும் பரமாத்மாவும் தனியாக கூறப்பட்டதோ அது இனிவரும் விருத்திகளால் கௌணமாகும். அதை முக்கிய அர்த்தமாகக் கொள்ளுவது சரியல்ல.

(ச.பா) (சங்கை) - ஸ்ருதியில் முதலில் கர்மகாண்டத்தில் உபநிஷத்துக்களினால் இதம் காம: அத: காம: என்று இவ்வாறு அநேககாமனைகளின் பேதங்களால் ஜீவன், பரமாத்மா இவைகளின் பேதத்தை விளக்கி இருக்கிறார்கள். “स दाधारपृथिवीं द्याम्” (ச தாதார பிருதிவீம்த்யாம் = அந்த பரமாத்மாவே மண்ணையும், விண்ணையும் தாங்குகிறான்) என்று மந்திரங்களால் தனித்தன்மையாய் நிர்தேசம் செய்யப்பட்டுள்ளது இவ்வாறு கர்மகாண்ட. ஞானகாண்ட வாக்கியங்களுக்கு விரோதம் இருக்கும்பொழுது ஞானகாண்டத்திற்கு எவ்வாறு ஏகத்துவம் நிச்சயிக்கப்படுகிறது?

(ச.பா) (சமாதானம்) - இங்கு கூறப்படுகிறது - “यतो वा इमानि भूतानि जायन्ते” (யதோ வா இமானி பூதானி ஜாயந்தே = எதிலிருந்து இந்த பூதங்கள் எல்லாம் உண்டாகிறதோ) “यथाऽग्नेः क्षुद्राः विस्फुलिङ्गाः” (யதாக்னே: க்ஷுத்ரா விஸ்புலிங்கா: = எவ்வாறு அக்னியிலிருந்து தீப்பொறிகள் கிளம்புகின்றனவோ) “तस्माद्वा एतस्मादात्मन आकाशः संभूतः” (தஸ்மாத்வா ஏதஸ்மாதாத்மன ஆகாச: சம்பூத:= அந்த இந்த ஆத்மாவில் இருந்து ஆகாசம் உண்டாயிற்று) “तदैक्षत” (ததைக்ஷத = அது பார்த்தது) “तत्तेजोऽसृजत” (தத்தேஜோஅஸ்ருஜத = அதிலிருந்து தேஜஸ் உண்டாக்கப்பட்டது) என்பது முதலிய உத்பத்தியைக் குறிக்கும் உபநிஷத் வாக்கியங்களுக்கு முன்பே கர்மகாண்டத்தில் எது தனியாக பிரதிபாதனம் செய்யப்பட்டதோ அது உண்மையில் இல்லை. அது எவ்வாறு? மஹாகாச கடாகாச பேதம் போல் கௌணமாகும். ஓதனம் பசதி (அன்னம் சமைக்கப்படுகிறது) என்பது போல் பவிஷ்யத் விருத்தி) (இனி வரும் விருத்தி) போல் ஆகும். பேதவாக்கியங்கள் ஒரு நாளும் முக்கிய பேதத்தை உடையதாக ஆகாது. ஏனெனில் பேதவாக்கியமோ எனில் அக்ஞானிகளின் ஸ்வபாவமான பேத திருஷ்ட்டியைக் குறிப்பதாக ஆகிறது.

(ச.பா) உபநிஷத்களில் “तत्त्वमसि” (தத்துவமஸி = அதுவாய் நீ இருக்கிறாய்) “अन्योऽसावन्योऽहमस्मीति न स वेद” (அன்யோऽசாவன்யோऽஹமஸ்மீதி ந ச வேத = அதுவேறு நான்வேறு என்று அறிவதில்லை) என்றசுருதிகளின் படி உத்பத்தி பிரளயங்களை போதிக்கும் வாக்கியங்களுக்கு ஜீவன், பரமாத்மா இவைகளின் ஏகத்துவத்தை பிரதிபாதனம் செய்வதில் இஷ்டமாகும், ஆகையால் உபநிஷத்துக்களில் சுருதியின் ஏகத்துவம் பிரதிபாதனம் செய்வதில் இஷ்டமாகிறது. இந்த பவிஷ்யத் விருத்தியை ஆஸ்ரயித்து உலகில் பேத திருஷ்டியை அனுவாதம் செய்தல் கௌணம் ஆகும் என்பது அபிப்பிராயம்.

(ச.பா) அல்லது “तदैक्षत” (ததைக்ஷத -= அது பார்த்தது) “तत्तेजोऽसृजत” (தத்தேஜோஅஸ்ருஜத = அது தேஜஸை உண்டாக்கியது) இவைகள் முதலிய சுருதிகள் வாயிலாய் உத்பத்திக்கு முன் “एकमेवाद्वितीयम्” (ஏகமேவாத்விதீயம் = ஒன்றே இரண்டற்றது) முதலிய பிரகாரமாய் ஏகத்துவம் நிரூபணம் செய்யப்பட்டது. அதுவே. “तत्सत्यं स आत्मातत्त्वमसि” என்று, இனி ஏகத்துவம் உண்டாகும் என்று பவிஷ்யத் விருத்தியை அபேக்ஷித்து எந்த ஜீவ ஆத்மாக்களுக்கு பிருதக்துவம் (வேறாக இருக்கும் தன்மை) எந்த வாக்கியத்தால் அறிகிறோமோ அது கௌண வாக்கியம் ஆகும். (ஓதனம் பசதி) (அன்னம் சமைக்கப்படுகிறது) என்பது போல்.

காரிகா அர்த்தம்- மண், லோஹபிண்டம், விஸ்புலிங்கம் (நெருப்பு பொறி) முதலிய திருஷ்டாந்தங்களால் வெவ்வேறு விதமாய் சிருஷ்டி நிரூபணம் செய்யப்பட்டது. அது புத்தியை செழுத்துவதற்கான உபாயமாகும் உண்மையில் அதில் சிறிதும் பேதம் இல்லை.

(ச.பா) (அ.கை) உத்பத்திக்கு முன்பே எல்லாம் பிறப்பற்றதாயும் அத்விதீயமாய் இருந்தாலும் அதன் பின் எல்லாம் உண்டாயிற்று. மேலும் அப்பொழுது ஜீவன் பின்னமாய் இருக்கிறது என்று கூறுதல் சரியாகாது. ஏனெனில் உத்பத்தியை கூறும் சுருதிகளுக்கு வேறு அபிப்பிராயமாகும். தேஹ முதலிய சங்காதம் ஸ்வப்னத்தைப் போல் ஆத்மாவின் மாயையால் உண்டானது. எவ்வாறு எனில் கடாகாசத்தின் உத்பத்தியினால் தோன்றும் பேதம் போல் ஜீவர்களின் உத்பத்தியின் பேதம் என்று வாக்கியங்கள் மூலமாய் முன்பே இந்த தோஷங்கள் பரிகாரம் செய்யப்பட்டதாகிறது ஆகையால் முன்பு கூறிய உத்பத்தி, பேதங்களைக் கூறும் சுருதிகளால் அந்த பேத முதலியவைகளின் நிஷ்கர்ஷ (நீக்கத்தை)க் கொண்டு அந்த உத்பத்தி சுருதிகளின் பிரஹ்மாத்மைக்கிய பரத்துவத்தை பிரதிபாதனம் செய்வதற்கு இச்சையினால் உபந்நியாசம் செய்யப்படுகிறது.

(ச.பா) - மண், லோகபிண்டம். தீப்பொறி முதலிய திருஷ்ட்டாந்தங்களால் உபந்நியாசம் செய்து வேறு வேறு விதமாய் ஸ்ருஷ்ட்டியானது கல்பிக்கப்பட்டது. சிருஷ்ட்டியின் எல்லா விதமாகவும் நாம் ஜீவன் பரமார்த்மாவின் ஏகத்துவத்தின் நிச்சயத்தை செய்யும் புத்தியை அடைவதற்காக ஆகும். அது எவ்வாறு எனில் பிராண சம்வாதத்தில் பிராணனின் மேன்மையைக் காட்டுவதற்காக வாக் முதலிய இந்திரியங்களுக்கு அசுரர் மூலமாக பாபங்கள் இருப்பதாக இந்த கதை கல்பிக்கப்பட்டதாகும்.

(ச.பா) (பூர்வ) - ஆனாலும் இது பொருந்தாது எனில்.

(ச.பா) (சித்தாந்தி) - அவ்வாறு அல்ல. வெவ்வேறு சாஸ்திரங்களில் வெவ்வேறு பிரகாரமாய் பிராண சம்வாதத்தைக் கேட்டதினால் அந்த சம்வாதம் உண்மையில் எல்லா சாகைகளிலும் ஒரே சம்வாதம் தான் கேட்கப்படுகிறது. பரஸ்பரம் விருத்தமாக வெவ்வேறு பிரகாரமாக அல்ல. ஆகையால் சம்வாத சுருதிகளின் தாத்பர்யம் கேட்டவாறு (यथाश्रुत) அர்த்தத்தில் இல்லை. இவ்வாறு உத்பத்தி வாக்கியத்தையும் அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.

(ச.பா) (பூர்வ) - கல்பத்தின் சிருஷ்டி பேதத்தால் ஒவ்வொரு சர்க்கத்திற்கு தக்கவாறு பேதம் இருக்கிறது என்றால்?

(ச.பா) (சித்தாந்தி) - அவ்வாறு அல்ல, ஏனெனில் சுருதிக்கு முன்பு கூறப்பட்ட (பிரஹ்மாத்மா ஏகத்துவத்தில்) புத்தியை பிரவேசிக்கச் செய்வதாகிய பிரயோஜனத்தைத் தவிர வேறு பிரயோஜனம் இல்லை. பிராணசம்வாதம், உத்பத்தி சுருதிகளுக்கு இதைத் தவிரவேறு பிரயோஜனத்தைக் கல்பிக்க முடியாது. ருமலும் அந்த ரூபத்தை அடைவதற்கான தியானத்தின் பொருட்டாகும் என்று கூறினாலும் அதுவும் பொருந்தாது. ஏனெனில் கலகம், உத்பத்தி, பிரளயம் இவைகளில் ஒருவருக்கும் இஷ்டம் கிடையாது. ஆகையால் உத்பத்தி முதலியவைகளை பிரதிபாதனம் செய்யும் சுருதிகள் ஆத்ம ஏகத்துவ ரூபத்தை புத்தி அடைவதற்காகவே ஆகும். அதைத்தவிர வேறு பிரயோஜனத்தைக் கொள்வது உசிதமல்ல. ஆகையால் உத்பத்தி முதலியவைகளுக்குக் காரணமான பேதம் சிறிதும் இல்லை என்பதாகும்.

(ச.பா) (அ.கை) (சங்கை)- “एकमेवाद्वितीयम्” (ஏகமேவாத்விதீயம்= ஒன்றே அத்விதியம்) என்ற இந்த சுருதி வாக்கியத்தை அனுசரித்து பரமார்த்தமாய் (உண்மையில்) ஒன்றாய், நித்திய, சுத்த, புத்த, முக்தஸ்வபாவ பரமார்த்மாவே சத்தியம், மற்றவை எல்லாம் மித்தை என்று இவ்வாறு இருக்கும்பொழுது “आत्मा वा अरे द्रष्टव्यः” (ஆத்மாவா அரே திரஷ்ட்டவ்ய-: = ஆத்மா பார்க்கப்பட வேண்டியது) “य आत्माऽपहतपाप्मा” (ய ஆத்மா அபஹதபாப்மா (அந்த ஆத்மா பாபமற்றது) “स क्रतुं कुर्वीत” (ச க்ரதும்குர்வீத = அவன் (உபாசனாசம்பந்தி) கிரதுவை செய்யட்டும்) “आत्मेत्येवोपासीत” (ஆத்மேத்யே வோபாசீத) ஆத்மாவை இவ்வாறு உபாசனை செய்) என்று இவ்வாறு உபாசனை எதற்காக சுருதிகளில் உபதேசிக்கப்பட்டுள்ளது. அவ்வாறே அக்னிஹோத்திராதி கர்மங்களும் ஏன் கூறப்பட்டுள்ளது.?

(ச.பா) (சமாதானம்) - அதற்கான காரணத்தைக்கேள்-

காரிகா அர்த்தம் - ஆஸ்ரமம் மூன்று விதமாய் உள்ளது. அதாவது அதம, மத்யம, உத்கிருஷ்ட (உத்தம) என்று. அவர்களிடத்தில் உள்ள கருணையினால்

(ச.பா) ஆஸ்ரமங்கள் அதாவது கர்மாதிகாரி ஆஸ்ரமி, அவ்வாறே சன்மார்கத்தில் உள்ள பிரஹ்மச்சாரி. “ஆஸ்ரமம்” என்ற சப்தம் அவற்றிற்கு உபலக்ஷணம் ஆகும். அவை மூன்று பிரகாரங்களாய் உள்ளன. எவ்வாறு எனில் ஹீன மத்தியம், உத்க்ருஷ்ட என்ற திருஷ்டி உடையதாய் உள்ளது. எவருடைய தர்சன சாமர்த்தியம் ஹீன மத்தியம், உத்கிருஷ்டமோ அதுவே மந்த, மத்தியம், உத்தம புத்தியின் சாமர்த்தியம் உடையதாய் இருக்கிறது.

(ச.பா) அந்த மந்த, மத்யம திருஷ்டி உடைய ஆஸ்ரமிகளுக்காக இந்த உபாசனையும், கர்மத்தின் உபதேசமும் செய்யப்பட்டது, ஆத்மா ஒன்றே, அத்விதீயம் என்று நிச்சயம் உடைய உத்தம திருஷ்டி உடையவனுக்கு இந்த உபதேசம். தயாலுவான வேதமானது அந்த உத்தம சன்மார்க்கத்தில் செல்பவனுக்காக இவ்வாறு உபதேசம் செய்கிறது. “यन्मनसा न मनुते येनाहुर्मनो मतम्। तदेव ब्रह्म त्वं विद्धि नेदं यदिदमुपासते” (யன்மனசா ந மனுதே யேனாஹுர்மனோ மதம். ததேவ பிரஹ்ம துவம் வித்தி நேதம் யதிதமுபாசதே = எது மனதால் நினைக்க முடியாதோ, எதனால் மனது செயல்படுகிறதோ அதுவே பிரஹ்மம் என்று நீ அறி, உம்மால் உபசிக்கக்கூடியது பிரஹ்மமாகாது) “तत्त्वमसि” (தத்துவமஸி = நீ அதுவாய் இருக்கிறாய்) “आत्मैवेदं सर्वम्” (ஆத்மைவேதம் சர்வம் = இது எல்லாம் ஆத்மாவே) முதலிய சுருதிகளால் அறிகிறோம்.

(ச.பா) (அ.கை) சாஸ்த்ர யுக்தியுடன் நிச்சயிக்கப்பட்ட காரணத்தால் அத்வய ஆத்மதர்சனமே சம்யக் தர்சனமாகிறது. அதனின்று வெளிவந்த காரணத்தினால் எல்லா தர்சனங்களும் மித்யாவாகின்றன. ஏனெனில் த்வைதிகளின் மித்யாதர்சனம் ராகத்வேஷங்களுக்கு ஆஸ்ரயமாயிருக்கின்றன. எவ்வாறு? (எனில் கூறுகிறார்).

காரிகா அர்த்தம் - த்வைதவாதிகள் தங்கள் தங்கள் சித்தாந்தங்களில் திடமான ஆக்கிரஹத்துடன் இருப்பதால் தங்களுக்கு விரோதம் உண்டாகிறது. ஆனால் இவர்களுக்கு

(ச.பா) சுவ சித்தாந்த அதாவது தங்கள் தங்கள் கொள்கைகளை வரையறுப்பதிலும், கபில, கணாத, புத்த, ஜைமினி மதக்கொள்கைகளையும் உடைய த்வைதிகள் வலுவான தீர்மானமும். அசைக்க முடியாத நம்பிக்கையும் உடையவர்கள், எனவே தங்கள், தங்கள் கொள்கையில் இதுவே உண்மை, இதற்கு அப்பாற்பட்டது ஒன்றுமில்லை என்ற ஈடுபாடும் அதற்கு முரண்பாடானவைகளில் த்வேஷமும் கொண்டவர்கள்.

(ச.பா) அவர்கள் ஒருவருக்கு ஒருவர்கொள்கை முரண்பாடு காரணமாக சண்டையிட்டுக் கொள்கின்றனர். அந்த பரஸ்பர விரோதிகளுடன் நமது வைதிக சித்தாந்தத்தம் விரோதமல்ல. எவ்வாறு எனில் தன்னுடைய கை. கால்களுக்குள் விரோதம் இல்லாதது போல் ஆகும். இவ்வாறு ராகதுவேஷங்களை ஆஸ்ரியக்காததினால் ஆத்ம ஏகத்துவ புத்தியே சம்யக் திருஷ்டி என்பது இதன் தாத்பர்யம்.

(ச.பா) (அ.கை) எந்தக் காரணத்தால் அவர்கள் இடத்தில் விரோதம் இல்லை என்பதைக் குறித்துக் கூறுகிறார்-

காரிகா அர்த்தம் - அத்வைதம் பரமார்த்தம் துவைதம் அதன் பேதம் (காரியம்) என்று சொல்லப்படுகிறது. அவ்வாறே அந்த (துவைதவாதி) மதத்தில் (பரமார்த்தம், அபரமார்த்தம்) இரண்டு விதமாய் துவைதம். ஆகையால் அவர்களுக்கு விரோதம் இல்லை

(ச.பா) அத்வைதக் கொள்கை வாஸ்தவமான உண்மை, ஏனெனில் த்வைதவாதமான நானாத்வவாதம் அந்த அத்வைதத்தின் பேதம் என்று கூறப்படுகிறது. அதாவது அந்த அத்வைதத்தின் காரியம் என்பது பொருள். அது “एकमेवाद्वितीयम्” (அந்த ஒன்றே இரண்டாவது போல் காக்ஷி அளிக்கிறது) “तत्तेजोऽसृजत” (அது தேஜசைப் படைத்தது) என்ற வேத வாக்கியங்களின் உபபத்தியால் அவ்வாறு கூறப்பட்டது. மேலும் தன்னுடைய சித்தத்தின் ஸ்பந்தனம் (அசைவு) இல்லாத போதும் சுஷுப்தியிலும், அந்த த்வைதரூபமான நாநாத்துவம் ஏற்படாமையால் த்வைதம் அத்வைதத்தின் பேதம் எனக்கூறப்பட்டது.

(ச.பா) அந்த நானாத்துவவாதிகளான த்வைதிகளுக்கு இரண்டு வழியிலும் அதாவது உண்மையிலும். பொய்யிலும் இரண்டே. அம்மாதிரி பிராந்தர்களுக்கு எப்பொழுதும், எதுவுமே இரண்டுதான். ஆனால் நமக்கோ எப்பொழுதும் ஒன்றே. அதாவது நமக்கு பிராந்தி இல்லாததினால் இந்த அத்வைத தர்சனம் (அவர்களுடன்) விரோதம் இருப்பது இல்லை. மேலும் “इन्द्रो मायाभिः पुरुरूप ईयते” (இந்திரோ மாயாபி: புருரூப ஈயதே = இந்திரன் மாயையால் அநேக ரூபத்தை தரிக்கிறான்) “न तु तद्द्वितीयमस्ति” (ந து தத்த்விதீயமஸ்தி= அதைக் காட்டிலும் வேறான இரண்டாவது இல்லை) என்ற சுருதி வாக்கியங்கள் தெரிவிக்கின்றன.

(ச.பா) எவ்வாறு மதயானையில் ஏறிக்கொண்ட பைத்தியக்காரன், நான் யானை மேல் ஏறிக்கொண்டிருக்கிறேன் எங்கே என் மேல் யானையை யேற்று என்று மற்றொரு யானைப் பாகனைப் பார்த்துச் சொன்னால் அந்தப் பைத்தியக்காரனின் சொல்லை மற்றவன் எப்படி பொருள்படுத்த மாட்டானோ நாம் அது போல் இந்த உன்மத்தர்கள் என த்வைதிகளை பொருட்படுத்த வேண்டியதில்லை. ஆதலால் பரமார்த்தமான பிரஹ்ம ஸ்வரூபத்தை அறிந்த நமக்கு அந்த த்வைதிகளும் ஆத்ம ஸ்வரூபமே. ஆதலால் நாம் அவர்களை துவேஷிப்பதில்லை.

(ச.பா) (அ.கை) துவைதம் அத்வைதத்தின் பேதம் என்று கூறும் பொழுது சிலருக்கு இவ்வாறு சந்தேஹம் ஏற்படலாம். அது என்ன வெனில் அத்வைதம் போல் துவைதமும் பரமார்த்த சத் என்று ஏற்படும் பொழுது இவ்வாறு கூறப்படுகிறது.

காரிகா அர்த்தம் - இந்த அஜன்மா அத்வைதத்தில் மாயையின் காரணமாய் பேதம் இருக்கிறது, வேறு எந்த வகையாலும் இல்லை. உண்மையில் பேதம் இருந்தால் அம்ருதம் மரண தர்மத்தை அடையும்.

(ச.பா) ஏனெனில் எந்த பரமார்த்த சத்தாயுள்ள அத்வைத ஸ்வரூபமே மாயையால் கண் நோய் வந்தவனுக்கு ஒரே சந்திரன் பல சந்திரன்களாகவும் காட்சி அளிப்பது போலவும், இருட்டில் ரஜ்ஜுவில் சர்ப்பம், ஜல தாரையைப் பார்ப்பது போலவும் இந்த பேதமானது மாயையால் தோன்றுகிறது. இந்தபேதம் பிரமரூபமானது. உண்மையானது அல்ல. அவயவத்துடன் கூடிய வஸ்துவே மண்ணில் குடம் போல் வேறுபடும். பிரஹ்மமோ நிரவயவமானது. எனவே அது ஒரு போதும் வேறுபடுவதோ, மாறுபடுவதோ இல்லை.

(ச.பா) ஜன்மரகிதமான ஆத்மா எந்த விதத்திலும் வேறுபடுவதோ, மாறுபடுவதோ இல்லை. உண்மையாக அந்தப் பரம்பொருள் மாறுபடுமேயானால் அக்னி குளிர்ச்சி பாவத்தைப் பெறுவதுபோல ஆத்மா தன் ஸ்வபாவத்திலிருந்து விபரீத நிலையை அடைவது எல்லா ப்ரமாணங்களுக்கும் விரோதம் ஏற்படும் காரணத்தினால் ஒருவருக்கும் அது இஷ்டமானதல்ல. ஆகவே அம்ருதமாயும், அஜன்மமாயும், அத்வீதயமாயுமுள்ள ஆத்மா மரண தர்மத்தை உடைய மனிதத்தன்மையை அடையும். அந்த ஆத்மா மாயையாலேயே பேதத்தை அடைகிறது உண்மையில் அல்ல. ஆகையால் த்வைதம் பரமார்த்த சத் அல்ல.

காரிகா அர்த்தம் - த்வைதவாதிகள் ஜன்மம் அற்ற ஆத்மாவிற்கு ஜன்மத்தை விரும்புகிறார்கள். எந்த பதார்த்தமானது நிச்சயமாக பிறப்பற்றதும், மரணமற்றதுமாய் உள்ளதோ அது மரண தர்மத்தை எவ்வாறு அடையும்?

(ச.பா) பிரஹ்மவாதிகள் என்று கூறிக்கொள்ளும் சிலர் ஸ்வபாவமாகவே பிறப்பற்றதும், பிறப்பு இல்லாததாலேயே இறப்பற்றதுமான ஆத்மபாவத்திற்கு உத்பத்தியை விரும்புகிறார்கள் உண்மையில் உண்டானவையே மரணத்தை அடையும், உண்டாகாதது எவ்வாறு மரணத்தை அடையும்? ஏனெனில் பிறப்பற்ற ஸ்வபாவ, நித்தியமாய் உள்ள ஆத்ம ஸ்வரூபம் எவ்வாறு மரண தர்மத்தை உடைய மனிதத்தன்மையை அடையும் ஆதலால் அந்த வாதிகளின் வாதம் சரியானது அல்ல.

(ச.பா) (அ.கை) ஏனெனில் -

காரிகா அர்த்தம் - மரணமற்ற வஸ்து ஒருபொழுதும் மரணமுடையதாக ஆகாது மரண முடைய வஸ்து ஒருநாளும் மரணமற்றதாக ஆகாது எவ்விதமாகவும் ஸ்வபாவமானது மாறுபாடு உடையதாக ஆகாது.

(ச.பா) எவ்வாறு அம்ருத ஸ்வரூபமான ஆத்மா மரண தர்மத்தோடு கூடியதாக இருக்காதோ அவ்வாறே மரண ஸ்வபாவமுள்ளது மரணமற்ற ஸ்வபாவமுடையதாக ஆகாது. அதனதன் இயற்கைத்தன்மைக்கு மாறுபாடான தன்மை எப்படியும், ஒரு போதும் உண்டாகப் போவது இல்லை, அக்னியின் உஷ்ண ஸ்வபாவம் போல் அதனதன் இயற்கை ஸ்வபாவம் ஒரு போதும், எக்காரணத்தாலும் எப்படியும் மாறுபாட்டை அடையாது. அது போல் ஆத்மாவும் ஒருபோதும் மாறுபடுவது இல்லை.

காரிகா அர்த்தம் - எவர்களுடைய மதத்தில் மரணமற்ற பதார்த்தம் மரணத்தை அடைகிறதோ அவர்களுடைய சித்தாந்தத்தின்படி ஜன்மம் எடுத்ததன் காரணமாய் அம்ருத (மரணமற்ற) பதார்த்தம் எவ்வாறு ஸ்திரமானதாய் இருக்கும்?

(ச.பா) எந்த வாதியினுடைய மதத்தில் ஸ்வபாவமாகவே மரணமற்ற பதார்த்தம் மரண தர்மத்தை அடைகிறதோ அதாவது உண்மையில் (பரமார்த்தமாய்) ஜன்மத்தை எடுக்கிறது. அதன் பிரதிக்ஞையின் உத்பத்திக்கு முன்பே அந்த பதார்த்தம் ஸ்வபாவமாகவே அமரணதர்மமுடையது. அது மித்தியா. ஆனால் ஜன்மம் உண்டாவதின் காரணமாய் அதன் ஸ்வபாவமாக அமரத்துவம் எவ்வாறு பொருந்தும். மேலும் இவ்வாறு ஜன்மம் உண்டாவதால் அந்த அம்ருதத்துவ பதார்த்தம் நிச்சலமானதாயும், அம்ருதத்துவ பாவம் உடையதாயும் எவ்வாறு ஆக முடியும்? அதாவது ஒரு நாளும் ஆக முடியாது என்பதாகும். ஆகையால் ஆத்மாவிற்கு ஜன்மத்தைக் கூறும் மதத்தில் அஜன்ம வஸ்து என்பது இல்லை. ஆகையால் எல்லாம் மரண தர்மத்தை உடையதாகும். இதன் அபிப்பிராயம் என்னவெனில் அந்த மதத்தில் மோக்ஷம் என்பதே இல்லை என்பதாகும்.

(ச.பா) (அ.கை) (சங்கை) ஆனால் அஜாதிவாதிகளின் மதத்தில் சிருஷ்ட்டியை கூறும் சுருதியின் பிரமாணம் சித்திக்காது அல்லவா?

(ச.பா) (சமாதானம்) ஆம் சரிதான். சிருஷ்டியை பிரதி பாதனம் செய்யும் சுருதியும் உள்ளது. ஆனால் அதன் உத்தேசம் வேறு. அதை தாண்டுவதற்கான உபாயம் என்று முன்பே அதன் உத்தேசம் கூறப்பட்டுவிட்டது. இவ்வாறு முன்பே இந்த சங்கைக்கு சமாதானம் கூறப்பட்டாலும் “சிருஷ்டி சுருதியின் அக்ஷரங்களின் அனுகூலமானது, நாம் விளக்கப்போகும் அர்த்தத்திற்கு விரோதமானது” என்ற இந்த சங்கையை நீக்குவதற்காக இப்பொழுது அதன் சம்பந்தமான சங்கை மேலும் சமாதானமும் மறுபடியும் காண்பிக்கப்படுகிறது.

காரிகா அர்த்தம் - சிருஷ்டி பரமார்த்தமாகவோ, அபரமார்த்தமாகவோ எந்த விதமாய் இருந்தாலும் சுருதி சமானமாகவே இருக்கிறது. ஆகையால் அவைகளில் நிச்சயமானதும் யுக்தியுடன் கூடியதும் சுருதியின் அபிப்ராயம் ஆகும். வேறு விதமாக அல்ல.

(ச.பா) உண்மையாகவோ, பொய்யாகவோ, மாயையாகவோ அல்லது மாயாவி படைப்பது போலோ படைக்கப்படும் பொருள்களில் வேதம் (வேத வாக்கியங்கள்) படைப்பு விஷயத்தில் ஒரே சமமானது. அந்த வேதவாக்கியங்கள் அன்யபரமானவை. கௌணம் முக்கியங்கள் இரண்டும் வருமிடத்து முக்கியமே ஏற்கத்தக்கதாகும். எனவேதான் முன்பே இவ்விஷயத்தில் “उपायः सोवताराय” என்ற இடத்தில் இவைகளின் படைப்பை விளக்குவதற்காக கூறினோம். (அது போதாது என்று மேலும் சந்தேஹத்தைக் கிளப்பினால் இந்நிலையில் எது (எந்த வாதம்) யுக்தியுடன் கூடியதோ அந்த வாதம் நிச்சயிக்கப்பட்டதாக, கொள்ளப்பட்டதாக ஆகிறது. மற்றையது அதாவது யுக்தியினால் சாதிக்க முடியாதது கொள்ளப்பட்டதாக ஆவது இல்லை. படைப்பை பற்றிய வேத வாக்கியங்கள் பரிணாம வாதத்திற்கும் விவர்த்தவாதத்திற்கும் பொதுவானவையாகவே அமைந்துள்ளன. அவைகளில் யுக்தி காரணமாய் (யுக்தியின் பலத்தால்) அத்வைத பரமான விவர்த்தவாதமே ஏற்கத்தக்கது. அதாவது சிருஷ்டி பரமான வேதவாக்கியங்களைப் பொருள்படுத்துவதில் விவர்த்த வாதமே யுக்தி பலத்துடனிருப்பதால் (அதனால் கிடைக்கும்) அத்வைதக் கொள்கையே ஏற்கதக்கது. மேலும் ஆத்மாதான் காரிய ரூபமான பிரபஞ்சமாகவும் ஆயிற்று என்று பொருள் கொள்ளக்கூடிய வேத வாக்கியங்களும் இருக்கின்றன என்பதை ஏற்றேகூறுகிறார்). அவைகள் பொய்யான ஸ்ருஷ்ட்டியைப் பற்றி கூறுகின்றனவேயன்றி அந்தக் காரிய ரூபமான சிருஷ்ட்டிகள் உண்மையானவை அல்ல என்பது கருத்து. “सबाह्याभ्यन्तरो हि ह्यजः” உள்ளும் புறமும் அந்தப் பிறப்பற்றவனே உள்ளான் என்று வேத வாக்கியங்கள் கூறுகின்றன.

(ச.பா) அதனாலேயே வேதங்களால், தனக்கிரண்டாவதற்றதாயும் பிறப்பற்றதாயும், என்றும் உள்ளதாயும், உள்ள ஒன்றே உள்ளது என்று யுக்தியால் நிச்சயிக்கப்பட்டது. அதுவே வேதார்த்தமாகும்.

(ச.பா) (அ.கை) அந்த சுருதி நிச்சயம் எவ்வாறு? என்பதைக் கூறுகிறார்-

காரிகா அர்த்தம் - “नेह नानेति किञ्चन” (இங்கு நாநா என்பது சிறிதும் இல்லை) “इन्द्रो मायाभिः पुरुरूप ईयते” (இந்திரன் மாயையால் அநேக ரூபம் உடையவனாகிறான்) “अजायमानो बहुधाविजायते” (பிறப்பற்றவனாய் இருந்தாலும். அநேகமாய் உண்டாகிறான்) என்ற சுருதி வாக்கியங்களை அனுசரித்து பரமாத்மா மாயையால் அநேக ரூபங்களை எடுக்கிறான்.

(ச.பா) - உண்மையில் சிருஷ்டி ஏற்பட்டு நாநா வஸ்துக்களும் சத்தியம் என்ற நிலை இருக்கும் பொழுது அவைகளின் அபாவத்தை தெரிவிப்பதற்காக ஒரு சாஸ்திர வசனமும் தேவையில்லை. ஆனால் த்வைத பாவத்தை நிஷேதம் செய்வதற்காக இங்கு நாநா என்பது சிறிதும் இல்லை முதலிய சாஸ்திர வசனங்கள் உள்ளன. ஆகையால் பிராண சம்வாதனையைப் போல் ஆத்ம ஏகத்துவத்தின் அடைவின் பொருட்டு கல்பிக்கப்பட்ட சிருஷ்டி பொய்யானதாகும். ஏனெனில் இந்திரன் மாயையால் அநேக ரூபம் உடையவனான் என்றசுருதியினால் சிருஷ்டியினை பொய் என்பதைக் பிரதிபாதனம் செய்வதற்காக “மாயா” சப்தம் நிர்தேசம் செய்யப்பட்டுள்ளது.

(ச.பா) (சங்கை) - ஆனால் மாயா சப்தமானது பிரக்ஞா வசனமாகும்-

(ச.பா) (சமாதானம்) - நீ கூறுவது சரியே. இருப்பு இன்மையின் காரணமாய் இந்திரிய பிரக்ஞையானது மாயாத்துவம் என கருதப்படுகிறது. அதனால் தோஷம் ஒன்றும் இல்லை. ஆகையால் மாயையினால் அதாவது அவித்தியா ரூபமான இந்திரிய பிரக்ஞையினால் எவ்வாறு “अजायमानो बहुधाविजायते” (அஜாயமானோ பஹுதா விஜாயதே = பிறப்பற்றவன் பலவாறாக ஆகிறான்) என்ற சுருதி வாக்கியத்தால் சித்திக்கிறது. ஆகையால் மாயையால் உத்பன்னமாகிறது. तु (து) சப்தமானது நிச்சயார்த்தமாகும். அதாவது அக்கினியில் சீதளமும் உஷ்ணமும் சேர்ந்து அமையாது. அது போல் பிறப்பின்மையும் பலவாராய் பிறத்தலும் ஓர் இடத்தில் அமையாது.

(ச.பா) ஏகாத்ம தர்சனத்திற்கு பலரூபமாய் (பிரயோஜனமாய்) “तत्र को मोहः कः शोक एकत्वमनुपश्यतः” (தத்ரகோமோஹ க சோக ஏகத்துவம் அனுபச்யத: = ஏகத்துவத்தைப் பார்ப்பவனுக்கு மோஹமேது? சோகம் ஏது?) என்பன போன்ற சுருதி வாக்கியங்கள் அமைந்துள்ளன. நானாத்துவ தர்சனமோ “मृत्योः स मृत्युमाप्नोति” (ம்ருத்யோ ச ம்ருத்யுமாப்னோதி = அவன் மிருத்யுவிலிருந்து ம்ருத்யுவை அடைகின்றான்) என்பது போன்ற பல வேதவாக்கியங்களால் நிந்திக்கப்பட்டுள்ளதும் உணரத்தக்கதாகும். எனவே யுக்தியுக்தமான விவர்த்தவாதத்தின் பலனான அத்வைதக் கொள்கையே வேதார்த்தமாகும்.

காரிகா அர்த்தம் - சுருதியில் சம்பூதியை (ஹிரண்ய கர்பனை) நிந்தை செய்வதின் வாயிலாய் காரிய வர்க்கம் நிந்திக்கப்பட்டதாகிறது. எவன் உண்டாக்குவான் என்ற வாக்கியத்தால் காரணம் நிஷேதிக்கப்படுகிறது.

(ச.பா) “अन्धं तमः प्रविशन्ति ये सम्भूतिमुपासते” (அந்தம் தம: பிரவிசந்தி யே சம்பூதிமுபாசதே = எவர்கள் சம்பூதியை (ஹிரண்யகர்பனை) உபாசிக்கிறார்களோ அவர்கள் கோரமான இருளில் பிரவேசிக்கிறார்கள்) இவ்வாறு சுருதி சம்பூதி உபாசனையை நிந்தையின் காரணமாய் காரிய வர்க்கங்கள் தள்ளப்பட்டது. சம்பூதியானது பரமார்த்த ஸ்வரூபமாய் இருந்தால் இவ்வாறு அதன் நிந்தை சம்பவிக்காது.

(ச.பா) சங்கை - எது சம்பூதி உபாசனையின் நிந்தை செய்யப்பட்டதோ அது விநாசத்துடன் அதாவது கர்மத்துடன் சேர்ந்து சம்பூதியின் சமுச்சய விதானத்தின் பொருட்டாகும். எவ்வாறு “अन्धं तमः प्रविशन्ति येऽविद्या-मुपासते” (அந்தம் தம: பிரவிசந்தி யே அவித்யாமுபாசதே = அவித்யையை உபாசனை செய்து கோரமான இருளில் பிரவேசிக்கிறார்கள்) என்ற வாக்கியத்தால் சித்திக்கிறது.

(ச.பா) சமாதானம் - எது சமுச்சயமே ஆகும். சம்பூதி விஷயமான தேவதாதர்சனமும். வினாச (विनाश) சப்த வாச்சியமாகிய கர்மத்தின் சமுச்சய விதானம் செய்வதற்காக சம்பூதியின் அபவாதம் செய்யப்பட்டது. அப்படி இருந்தபோதிலும் எவ்வாறு விநாசம் (विनाशम्) எனப்படும். கர்மம் ஸ்வபாவமாய் அக்ஞானத்தால் உண்டான பிரவிர்த்தி ரூப மிருத்யுவை தாண்டுவதற்காகவே. அவ்வாறு புருஷனுடைய சம்ஸ்காரத்திற்காக விதிக்கப்பட்ட தேவதா தர்சனமும், கர்ம இவைகளின் சமுச்சய பலத்தின் ராகம் உண்டாகக் கூடிய பிரவிர்த்தி ரூப எந்த சாத்திய சாதன லக்ஷணமாகிய இரண்டு பிரகார வாசனாமயமான மிருத்தியு இருக்கிறதோ அதைத்தாண்டுவதற்கு ஆகும். இவ்வாறு ஏஷணாத்துவய ரூப மிருத்யுவின் அசுத்தியிலிருந்து விடுப்பட்ட புருஷனே சம்ஸ்கார சம்பன்னனாகிறான். ஆகையால் தேவதா தர்சனமும் கர்ம சமுச்சய லக்ஷணமான அவித்தியா மிருத்யுவிலிருந்து தாண்டுவதற்காக ஆகும்.

(ச.பா) இவ்வாறு ஏஷணாத்வய லக்ஷணமான அவித்தியாரூப மிருத்யுவை கடந்து அவ்வாறே உபநிஷத் சாஸ்த்திரத்தில் விசாரமுடைய விரக்த புருஷர்களுக்கு பிரஹ்மாத்மைக்கிய ரூபவித்தையின் உற்பத்தி தூரமாக இல்லை. ஆகையால் இவ்வாறு கூறப்படுகிறது முதலில் இருக்கும் அவித்தையை அபேக்ஷித்து பின்னால் அடையப்படும் பிரஹ்ம வித்தியா அது அம்ருதத்துவ சாதனமாகும். ஒரே புருஷனிடத்தில் சம்பந்தம் உள்ளதால் அவித்தையுடன் சமுச்சயம் உண்டாகிறது. ஆகையால் அம்ருதத்திற்கு சாக்ஷாத் சாதனமான பிரஹ்ம வித்தையின் அபேக்ஷை வேறு பிரயோஜன முடையதாய் இருப்பதால் சம்பூதியின் அபவாதமானது நிந்தையின் பொருட்டு செய்யப்பட்டது. அது அசுத்தத்தை நீக்குவதாய் இருப்பினும் மோக்ஷத்திற்கு சாக்ஷாத் ஹேது ஆகாததினால் சம்பூதி நிந்திக்கப்படுகிறது. சம்பூதிக்கு அபவாதம் ஏற்படுவதால் அதனுடைய சத்துவம் அபேக்ஷிகமாகும். ஆகையால் பரமார்த்த சத் ஆத்ம ஏகத்துவத்தை அபேக்ஷித்து அம்ருதம் எனப்படும் சம்பூதியானது நீக்கப்படுகிறது. (தள்ளப்படுகிறது)

(ச.பா) அவித்தையினால் வசப்பட்ட மாயையினால் உண்டாக்கப்பட்ட ஜீவன் அவித்யைநாசம் அடைந்தவுடன் தன் ஸ்வரூபத்தில் நிலைத்திருக்கும் பொழுது பரமார்த்தமாய் அவனிடத்தில் என்ன உண்டுபண்ண முடியும்? ரஜ்ஜுவில் அவித்தையினால் ஆரோபிக்கப்பட்ட சர்ப்பமானது விவேகத்தால் நஷ்டமான பின் அதை மறுபடியும் உற்பத்தி செய்ய முடியாது. அவ்வாறே இங்கும் ஒன்றையும் உற்பத்தி செய்ய முடியாது. “को न्वेनम्” முதலியவை சுருதியின் ஆக்ஷபே அர்த்தத்துடன் கூடியது. கேள்வி அர்த்தத்தில் அல்ல. ஆகையால் இதனால் காரணமானது நிஷேதிக்கப்படுகிறது. இதன் தாத்பர்யம் என்னவெனில் அவித்தையினால் உண்டானவை ஜீவனுடைய வித்யையினால் நாசம் அடைந்தபின் மறுபடியும் உண்டாக்குவது வேறு ஒரு காரணமும் இல்லை. “नायं कुतश्चिन्न बभूव कश्चित्” (நாயம் குதச்சித்ந பபூவ கச்சித் = அது ஒரு காரணத்தாலும் உண்டாகவில்லை) என்பது சுருதி வாக்கியம்.

காரிகா அர்த்தம் - ஏனெனில் “स एष नेति नेति” என்பது முதலிய சுருதி ஆத்மாவை கிரஹிக்க முடியாத காரணத்தால் முன்பு கூறப்பட்ட எல்லா பாவங்களையும் நிஷேதம் செய்கிறது. ஆகையால் இந்த நிஷேத ரூப ஹேதுவினால் பிறப்பற்ற ஆத்மாவானது பிரகாசிக்கிறது.

(ச.பா) “अथात आदेशो नेति नेति” என்று இவ்வாறு எல்லா விசேஷணங்களையும் நீக்கி பிரதிபாதனம் செய்யப்பட்ட ஆத்மாவை அறிவதில் உள்ள மிகுந்த கடினத்தன்மையை சுருதியானது அடிக்கடி வேறு உபாயம் வாயிலாகவும் விளக்க இச்சை உடையதாய் முதலில் எந்த வியாக்கியானம் உள்ளதோ அதில் (ஆத்மாவைத் தவிர மற்ற) எல்லாவற்றின் அசத்தியத் துவத்தை விளக்குகிறது. கிரஹிக்கப்படும் புத்தியில் தோன்றும் விஷயங்களை நீக்குகிறது. அதாவது “स एष नेति नेति” (அது இது இல்லை இல்லை) என்று இவ்வாறு ஆத்மாவின் அதிருச்யத் தன்மையைக் காட்டும் சுருதி உபாயத்தின் உபேயநிஷ்டையை அறியாத லெளகிகர்களுக்கு உபாய ரூபமாய் கூறுவதற்கான விஷயம் உபேயத்தைப் போல் கிரஹிக்க முடியாது. ஆகையால் கிரஹிக்க முடியாத ஹேதுவினால் அதை நிஷேதம் செய்கிறது என்பது இதன் அபிப்பிராயம். அதன்பின் இவ்வாறு உபாயத்தின் உபேயநிஷ்ட்டாவை அறிந்தவனும், உபேயத்தின் நித்திய ஏக ஸ்வரூபத்தையும் அறிந்தவர்களாகிய புருஷர்களுக்கு வெளியிலும், உள்ளும் இருக்கும் அஜன்மாவாகிய ஆத்மதத்துவம் சுயமாகவே பிரகாசிக்கிறது.

(ச.பா) (அ.கை) இவ்வாறு நூ ற்றுக்கணக்கான வேத வாக்கியங்களால் வெளியிலும், உள்ளும் நிறைந்து இருக்கும் அஜன்மா ஆத்மதத்துவம் அத்விதீயமானது, அதைத் தவிர வேறு சிறிதும் இல்லை. இந்த விஷயத்தைக் குறித்து யுக்தியினால் நிச்சயம் செய்யப்படுகிறது. அதை கூறுகிறார்-

காரிகா அர்த்தம் - சத்வஸ்துவின் ஜன்மம் மாயையினால் உண்டாகிறது. உண்மையில் அல்ல. எவர்களுடைய மதத்தில் ஜன்மமானது உண்மையில் ஏற்படுகிறதோ அவர்களின் சித்தாந்தப்படி உத்பத்தி ஆகும் தன்மை உள்ள வஸ்துவிற்கே ஜன்மம் ஏற்பட முடியும்.

(ச.பா) - இந்த ஆத்மதத்துவ விஷயத்தில் இந்த சங்கை உண்டாகிறது. என்னவெனில் ஆத்மதத்துவம் எப்பொழுதும் கிரஹிக்க முடியாமையால் அது அசத் ஆகுமே. ஆனால் அவ்வாறு கூறுவது சரியல்லை. ஏனெனில் அதன் காரியம் காணப்படுகிறது. எவ்வாறு சத் ஸ்வரூப மாயாவியின் மாயையால் ஜன்மம் எடுத்தல் காரியமோ அவ்வாறு காணப்படும் ஜகத்தின் ஜன்மரூபகாரியம் ஜகத்ஜன்ம ரூபமாயையின் ஆஸ்ரிய பூதமான பரமார்த்த சத் மாயாவிக்கு சமமாய் ஆத்மாவின் போதத்தை செய்கிறது. ஏனெனில் மாயையினால் செய்யப்பட்ட யானை முதலிய காரியத்திற்கு சமானமான சத் அதாவது இருக்கின்ற காரணத்திலிருந்தே ஜகத்தின் ஜன்மம் சம்பவிக்கிறது. இல்லாத காரணத்திலிருந்து அல்ல. அவ்வாறு உண்மையில் ஆத்மாவிற்கு ஜன்மம் என்பது சம்பவிக்காது.

(ச.பா) அல்லது எவ்வாறு ரஜ்ஜு முதலியவைகளில் தோன்றும் சர்ப்பம் முதலியவைகள் போன்று சத், அதாவது இருக்கின்ற வஸ்துவின் ஜன்மம் மாயையினால் உண்டாகிறது. உண்மையில் அல்ல. அவ்வாறு அக்ராஹ்யமாய் (கிரஹிக்க முடியாததாய்) இருந்தாலும் சத் ஸ்வரூப ஆத்மா ரஜ்ஜுவில் சர்ப்பம் போல் ஜகத்ரூபமாய் ஜன்மம் ஏற்படுவது மாயையினால் சம்பவிக்கிறது. அந்த அஜன்மாவான ஆத்மாவிற்கு உண்மையில் ஜன்மம் என்பது கிடையாது.

(ச.பா) எந்த வாதியின் மதத்தின்படி பரமார்த்த சத்தாகிய ஆத்ம தத்துவமே ஜகத்ரூபமாய் உத்பன்னமாகின்றது என்ற சித்தாந்தத்தை அனுசரித்து அஜன்ம வஸ்துவிற்கு ஜன்மம் உண்டாகிறது என்று கூறமுடியாது. ஏனெனில் இதனால் விரோதம் உண்டாகும். ஆகையால் அது சுவத சித்தமானது என்ற மதத்தின்படி ஜன்மசீலம் உடையதற்கே ஜன்மம் உண்டாகும். இவ்வாறு ஜன்மசீலத்தினாலேயே ஜன்மம் என்று எடுத்துக்கொண்டால் அநவஸ்தாதோஷம் ஏற்படும் ஆகையால் சித்தமாய் இருக்கின்ற ஆத்மதத்துவம் அஜன்மாவாயும் ஏகமாயும் இருக்கிறது.

காரிகா அர்த்தம் - அசத் வஸ்துவின் ஜன்மம் மாயையினாலோ அல்லது உண்மையில் எவ்விதமாகவும் சம்பவிக்காது, வந்தியாபுத்திரன் (மலடிமகன்) உண்மையாகவோ, மாயையினாலோ தோன்றுவது இல்லை.

(ச.பா) - அசத்வாதி பக்ஷத்தில் அசத் வஸ்துவின் ஜன்மம் மாயையினாலோ அல்லது உண்மையில் வேறு எதனாலும் சம்பவிக்காது. வந்தியா புத்திரன் மாயையினாலோ, உண்மையிலோ பிறப்பதில்லை. ஆகையால் அசத்வாதம் எவ்விதத்தாலும் பொருந்தாது.

(ச.பா) (அ.கை) சத்வஸ்துவின் ஜன்மம் மாயையினால் எவ்வாறு முடியும் என்பதைக் கூறுகிறார்-

காரிகா அர்த்தம் - எவ்வாறு ஸ்வப்ன காலத்தில் மனமானது மாயையால் த்வைத ஆபாசரூபமாய் விளங்குகிறது அவ்வாறு ஜாக்ரத் காலத்திலுமானது அந்த மாயையினால் த்வைத ஆபாச ரூபத்துடன் விளங்குகிறது.

(ச.பா) - எவ்வாறு ரஜ்ஜுவில் கல்பிக்கப்பட்ட சர்ப்பம் ரஜ்ஜுரூபமாய் அறியப்பட்ட பின் சத்தாய் இருக்கிறதோ அவ்வாறு மனமானது பரமார்த்த ஞானரூபமான ஆத்ம ஸ்வரூபமாய் அறியப்பட்டபின் அது சத்தேயாகும். அது ரஜ்ஜு சர்ப்பத்திற்குச் சமமாய் ஸ்வப்னாவஸ்த்தையில் மாயையினால் க்ராஹ்ய, க்ராஹக ரூப த்வைதத்தின் ஆபாச ரூபத்தால் விளங்குகிறது. இவ்வாறு மனம்தான் ஜாக்ரத் அவஸ்தையில் மாயையினால் விளங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. அதாவது விளங்குகிறது அல்லது அறியப்படுகிறது என்பது பொருள்.

காரிகா அர்த்தம் - இதில் சந்தேஹம் சிறிதும் இல்லை. ஸ்வப்ன அவஸ்தையில் அத்வைதமே மனதால் துவைத ரூபமாய் விளங்குகிறது. அவ்வாறே ஜாக்ராவஸ்தையிலும் சந்தேஹம் இல்லாமல் அத்வைதமே மனதினால் துவைதமாய் விளங்குகிறது.

(ச.பா) ரஜ்ஜு ரூபத்தால் சத் சர்ப்பத்திற்கு சமமாய் பரமார்த்தமாக அத்வைத ஆத்மரூப சத் அத்வைத ஆத்மரூபமான சத்தாகிய மனமானது ஸ்வப்னத்தில் த்வைத ரூபமாய் விளங்குகிறது. இதில் சந்தேஹமில்லை. ஸ்வப்னத்தில் அறியப்படும் யானை முதலியவைகளை கிரஹிக்கப்படும் பதார்த்தம், அவ்வாறே கிரஹிக்கும் கண் முதலிய இந்திரியங்கள் ஆகியவை விக்ஞானத்தை தவிர சிறிதும் இல்லை. அவ்வாறே ஜாக்கிரத்திலும் என்பது இதன் தாத்பரியம். ஏனெனில் இந்த இரண்டு அவஸ்தைகளிலும் பரமார்த்த சத்தான விக்ஞானமே சமானரூபமாய் இருக்கிறது.

(ச.பா) (அ.கை) ரஜ்ஜுவில் சர்ப்பம் போல் கல்பனா ரூபமான த்வைதரூபமானது மனம் எனப்படுகிறது. அங்கு இதற்கு பிரமாணம் என்ன? இதன் பொருட்டு அந்வய வியதிரேக அனுமான பிரமாணத்தால் விளக்கப்பட்டுள்ளது அது எவ்வாறு?

காரிகா அர்த்தம் - எது எல்லாம் சராசர துவைதம் உள்ளதோ அவை எல்லாம் திருச்யமே, ஏனெனில் அமநீயபாவத்தை அறிந்ததும் த்வைதத்தின் அறிவானது ஏற்படாது.

(ச.பா) அந்த மனதால் விகல்பிக்கப்பட்ட இந்த சம்பூர்ண த்வைதமான த்ருச்யம்யாவும் மனதை என்பது ப்ரதிக்ஞை. அந்த மனது இருந்தால் வஸ்து பாவனை ஏற்படுகிறது. அது இல்லையேல் வஸ்து பாவனை ஏற்படுவதில்லை. மனத்தினுடைய அமனீபாவம் நிரோதமானபொழுது (அதாவது மனதின் சிந்திக்கும் தன்மை கட்டுப்பட்டபொழுது) விவேக தர்சனத்தாலும், அப்யாசத்தாலும், வைராக்யத்தாலும், ரஜ்ஜுவில் ஸர்ப்பம் லயத்தை அடைந்தது போலும், அல்லது சுஷுப்தியிலும் த்வைத பாவனை அடையப்படுவதில்லை. இவ்வாறு மனதானது கட்டுப்படுத்தப்பட்டபொழுது த்வைத தரிசனம் ஏற்படாததால் அது உண்மையானதல்ல என்று நிலைநாட்டப்படுகிறது.

(ச.பா) (அ,கை) அது எவ்வாறு அமனீபாவமாகிறது - அது கூறப்படுகிறது.

காரிகா அர்த்தம் - எப்பொழுது ஆத்மாவின் சத்தின் ஞானத்தை அடைந்த உடன் மனம் சங்கல்பிக்காதோ அந்த சமயத்தில் அமனீயபாவம் அடையப்பட்டதாகிறது. அந்த அவஸ்தயில் கிராஹகமானது அபாவத்தை அறிந்ததின் காரணத்தால் கிரஹிப்பதற்கு வேண்டியதற்கான விகல்பம் இல்லாமல் நீங்கிவிடுகிறது.

(ச.பா) - “वाचारम्भणं विकारो नामधेयं मृत्तिकेत्येव ” (வாச்சாரம்பனம் விகாரோ நாமதேயம் மிருதிகேத்யேவ) வாக்கினால் ஆரம்பமாகும் விகாரம் நாமமாத்திரமே மிருதிகையைப் போல் சத்யம் என்பது சுருதி வாக்கியம். அதை சாஸ்திரம் மேலும் ஆச்சாரியரின் உபதேசங்களால் உண்டாகும் ஆத்மானுபோதம். ஆகையால் சங்கல்பத்திற்கு யோக்யமான வஸ்துவின் அபாவம் அறிந்தபின், எரிக்கப்படும் வஸ்துவின் அபாவம் அடைந்ததை அறிந்த பின்னர், தாஹ்ய வஸ்துவின் அபாவத்தை அறிந்ததால் அக்னியின் தஹிக்கும் தன்மை அபாவத்திற்கு சமானம் இருக்கும். எந்த சமயத்தில் சித்தமானது சங்கல்பிக்கவில்லையோ அந்த சமயத்தில் அந்த அமனஸ்த்தமானது அதாவது அமனீபாவத்தை அடைகிறது. கிராஹ்ய வஸ்துவிற்கு அபாவத்தை அறிந்தபொழுது மனமானது கிரஹிக்கப்படவில்லை. அதாவது கிரஹிக்கும் விகல்பங்கள் அற்றதாகிவிடும்.

(ச.பா) (அ.கை) இந்த எல்லா த்வைதமும் அசத்தியமாகும் என்றால் சத்திய ஆத்ம தத்துவத்தின் ஞானம் எவ்வாறு ஏற்படும்? இதைக் குறித்து கூறுகிறார்-

காரிகா அர்த்தம் - இந்த கல்பனா சூன்யமான அஜன்மா ஞானமுடைய விவேகிகள் ஞேய பிரஹ்மத்துடன் அபின்னம், பிரஹ்மம் எதற்கு விஷயமோ அந்த ஞானம் அஜன்மா, நித்தியமானது. இந்த அஜன்மா ஞானத்தால் அஜன்மா ஆத்மதத்துவம் ஸ்வயமாகவே அறியப்படுகிறது.

(ச.பா) - எல்லா கல்பனைகளும் அற்றது. ஆகையால் தான் ஞப்திமாத்திரமாகும். அதாவது ஞப்திமாத்திர ஞானத்தை பிரஹ்ம வித்துக்கள் ஞேயம் என்று பரமார்த்த ஸ்வரூப பிரஹ்மத்தை அபின்னமாக கூறுகிறார்கள். அக்னியில் உள்ள சூடுபோல் உள்ளது. அக்னியில் உள்ள உஷ்ணத்திற்கு சமானமாய் விக்ஞாதாவின் ஞானம் ஒருபோதும் லோபத்தை அடைவதில்லை. “விக்ஞானமானந்தம் ப்ரஹ்ம” “ஸத்யம் ஞானமனந்தம் ப்ரஹ்ம” என்பது முதலிய சுருதிகளிளால் கருதப்படுகிறது.

(ச.பா) அந்த (ஞானத்திற்கு) விசேஷணம் கூறப்படுகிறது. ब्रह्मज्ञेयम् (பிரஹ்மஞேயம்) என்று அதாவது பிரஹ்மம் எதற்கு ஞேயமோ அந்த ஞானம் அக்னி உஷ்ணத்தைப் போல் பிரஹ்மத்துடன் அபின்னமாகும். அந்த ஆத்ம ஸ்வரூப அஜன்மாஞானத்தால் அஜன்மா ஞேயரூப ஆத்மதத்துவத்தை தானே அறிகிறது. தாத்பர்யம் என்னவெனில் நித்திய பிரகாச ரூப சூரியனைப்போல் நித்தியவிக்ஞான ஏகரச கனரூபமாய் இருத்தலால் அதற்கு வேறு ஞானத்தின் அபேக்ஷை இல்லை.

(ச.பா) (அ.கை) ஆத்ம சத்தியத்தை அடைந்ததால் சங்கல்பத்தைச் செய்யாத சித்தம் பாஹ்ய விஷயங்களை அபாவம் என்று அறிந்ததால் இந்தனம் (கட்டை) அற்ற அக்னிபோல் சாந்தமடைந்து நிருத்தம் ஆகிறது என்று கூறப்பட்டது. இவ்வாறு மனமானது அமனீபாவம் அடைந்து துவைதமும் அபாவம் என்று கூறப்படுகிறது. அது இவ்வாறாக ஆகும்.

காரிகா அர்த்தம் - ஒடுக்கப்பட்ட மனதை உடையவனும் (மனோநாசம் உற்றவனும்) அதனால் எந்த விதமான சங்கல்ப விகல்பங்கள் அற்றவனுமான விவேகியின் (ஆத்மாராமனின்) எந்த ஒரு ஆத்ம ஸ்வரூபத்திலேயே ஈடுபட்டு அதிலேயே சஞ்சரிக்கும் தன்மை உண்டோ அந்தப் பிரச்சாரமானது யோகிகளால் உணரத்தக்கதாகும். சுஷுப்தி நிலையில் (மனதின் சேஷ்டையற்ற தன்மை) வேறானது. முன்சொன்ன நிலைக்கு சமமானது இல்லை.

(ச.பா) ஒடுக்கப்பட்ட மனது உடையவனும் எல்லா கல்பனைகளும் அற்றவிவேகமுடையவனின் சித்தத்தின் பிரசாரமாகும் (வியாபாரமாகும்). அது யோகிகளால் விசேஷமாய் உணரத்தக்கதாகும்.

(ச.பா) (சங்கை) - எல்லாவிதமான பிரத்தியயங்களும் அபாவம் அடைந்தபின் சுஷுப்தியில் இருப்பவனுடைய மனதின் பிரச்சாரம் (வியாபாரம்) போல் ஒடுங்கிய மனதை உடையவனும் ஆகிறான். ஏனெனில் இரண்டிலும் சமானமாகும். இதில் விசேஷமாக அறியவேண்டியது என்ன?

(ச.பா) (சமாதானம்) அந்த விஷயத்தில் கூறப்படுகிறது அவ்வாறு அல்ல, ஏனெனில் சுஷுப்தியில் அவித்யா மோஹ ரூப அந்தகாரத்தால் விழுங்கப்பட்டு (மறைக்கப்பட்டு) அவ்வாறே உள்ளே அநேக அனர்த்த பிரவிர்த்தியின் பீஜபூதமான வாசனைகளும் லீனமடைந்த அந்த மனதின் வியாபாரம் மற்றொரு வகையானது. மேலும் ஆத்ம சத்தியரூபத்தின் ஞானாக்னியினால் எந்த அவித்தியாரூப அநர்த்த பிரவிர்த்தி எரிக்கப்பட்டதாகிறதோ அவ்வாறே எதனுடைய எல்லா வகையான க்லேச ரூபதோஷம் சாந்தமாகி விட்டதோ அந்த நிருத்த (அடங்கிய) சித்தத்தின் சுவதந்திர பிரசாரம் வேறு வகையாகும். ஆகையால் இரண்டும் சமமாகாது ஆகையால் தாத்பர்யம் என்னவெனில் அதன் ஞானத்தை அடையவேண்டும் என்பதாகும்.

(ச.பா) (அ.கை)- இவை இரண்டின் பிரசாரபேதம் கூறப்படுகிறது-

காரிகா அர்த்தம் - சுஷுப்தி அவஸ்தையில் மனமானது (அவித்தையில்) லீனமாகிறது. நிருத்தமான பொழுது அதில் லீனமாவதில்லை. அந்த சமயத்தில் சித்பிரகாசமய நிர்பய பிரஹ்மமாய் இருக்கிறது.

(ச.பா) ஏனெனில் சுஷுப்தியில் மனமானது அவித்யா முதலிய எல்லா பிரத்யயங்களின் பீஜ பூதமான வாசனைகளுடன் கூடி தமஸ்வபாவ அவிசேஷ ரூப பீஜபாவத்தை அடைகிறது. விசேஷ ஞானத்துடன் நிருத்தம் ஆனபின் (ஒடுக்கப்பட்டபின்) லீனமாகாது. அதாவது அக்ஞானரூப பீஜ பாவத்தை அடையாது. ஆகையால் சுஷுப்திக்கும், சமாஹித சித்தத்திற்கும் பிரசாரபேதம் உள்ளது சரியானதே.

(ச.பா) எப்பொழுது சித்தமானது க்ராஹ்யக்ராஹக ரூப அவித்தையினால் உண்டாகும் இரண்டு விதமான மலம் அற்றதாகிறதோ அப்பொழுது அது பரம அத்விதீய ப்ரஹ்மமாகிறது. ஆகையால் த்வைதக்ரஹண ரூப பயத்திற்குக் காரணம் அபாவமான பொழுது அது நிர்பயமாகிறது. பிரஹ்மம் சாந்தமும் அபயபதமும் ஆகும். அதை அறிந்தவன் எதற்கும் பயப்படமாட்டான்.

(ச.பா) அதன் விசேஷணம் கூறப்படுகிறது. ஞானத்தின் அர்த்தம் ஞப்தி அதாவது ஆத்ம ஸ்வரூப சைதன்யம். அந்த ஞானம் எதன் ஆலோகமான பிரகாசமோ அது பிரஹ்ம ஞானாலோகம் அதாவது விக்ஞான ஏக ரச ரூபமாகும். எங்கும் ஆகாசம்போல் நிரந்தரமாய் வியாபித்து இருக்கிறது.

காரிகா அர்த்தம் - அந்த பிரஹ்மம் ஜன்மமற்றது, நித்திரை அற்றது, ஸ்வப்னம் இல்லாதது, நாமரூபமற்றது, நித்திய பிரகாசரூபம், சர்வக்ஞனம் ஆகும். அதில் ஒருவிதமான கர்த்தவ்யம் இல்லாதது.

(ச.பா) - ஜன்மத்திற்கான காரணம் அபாவமாய் இருத்தலால் பிரஹ்மம் வெளியிலும், உள்ளும் ஊடுருவியும் ஜன்மம் அற்றதாயும் இருக்கிறது. ரஜ்ஜுவில் சர்ப்பம் போல் ஜீவனுடைய ஜன்மா அவித்தையினால் உண்டானது என்று நாம் முதலிலேயே கூறி இருக்கிறோம். ஏனெனில் ஆத்மா சத்தியம் என்றஅனுபவம் ஏற்பட்டதும் அந்த அவித்யா நீங்கிவிடுகிறது. ஆகையால் பிரஹ்மம் அஜன்மா, இதனால் நித்திரை அற்றதும் ஆகும். இங்கு அவித்யாரூப அநாதி மாயைதான் நித்திரை. தன்னுடைய அத்வைத ஸ்வரூபத்தால் அந்த ஸ்வப்னத்திலிருந்து விழித்துக் கொண்டதால் அஸ்வப்னம் (ஸ்வப்னம் நீங்கியது) ஞானம் ஏற்பட்ட உடன் ரஜ்ஜுவில் தோன்றிய சர்ப்பம்போல் நஷ்டமாய் விடும். ஆகையால் பிரஹ்மத்தை எந்த நாம ரூபத்தாலும் கூறமுடியாது ஆகையால் அது அநாமம், அரூபம் ஆகும். “यतो वाचो निवर्तन्ते” (யதோ வாச்சோ நிவர்தந்தே = எங்கு வாக்கானது திரும்புகிறதோ) என்பது முதலிய சுருதிகளால் சித்திக்கிறது.

(ச.பா) அது அக்ரஹனம், அன்யதாக்ரஹனம் (வேறாய் கிரஹிப்பது) ஆவிர்பாவம், திரோபாவம் இவைகள் இல்லாததால் எப்பொழுதும் பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கிறது. அதாவது நித்திய பிரகாசரூபமாய் இருக்கிறது. கிரஹித்தலும் கிரஹிக்காமல் இருப்பது இரவு, பகல்போல் ஆகும். அவித்யா ரூப அந்தகாரத்தால் (இருட்டால்) பிரஹ்மம் பிரகாசியாமல் இருப்பதற்கு காரணமாகும். அந்த அவித்தை அபாவம் அடைந்து நித்திய சைதன்ய ஸ்வரூபம் ஆகும்பொழுது பிரஹ்மத்திற்கு நித்தியப்ரகாச ரூபம் ஆதல் சரியே. ஆகையால் எல்லாமாயும் ஞப்தி ரூபமாயும் ஆவதால் அது சர்வக்ஞம். இவ்வாறு பிரஹ்மத்தினிடத்தில் எந்த ஒரு உபசாரமோ, கர்த்தவ்யமோ இல்லை. எவ்வாறு ஆத்ம ஸ்வரூபத்தைக் காட்டிலும் வேறான சமாதி முதலிய கர்த்தவ்யமோ அவ்வாறு இல்லை. தாத்பர்யம் என்னவெனில் பிரஹ்மம் நித்ய, சுத்த, புத்த, முக்த ஸ்வபாவமாகும். ஆகையால் அவித்தை நாசம் அடைந்தபின் வித்வானுக்கு எந்த ஒரு கர்த்தவ்யமும் கிடையாது.

(ச.பா) (அ.கை) அநாமம் முதலியவையின் அர்த்த சித்திக்கான காரணத்தைக் கூறுகிறார்.

காரிகா அர்த்தம் - எல்லா விதமாகவும் வாக் வியாபரம் அற்றது, எல்லா சிந்தனைகளையும் தாண்டியது, முற்றிலும் சாந்தமானது, நித்திய பிரகாசமானது, சமாதி ஸ்வரூபமானது, அசலமானது, நிர்பயமானதும் ஆகும்.

(ச.பா) எதனால் சப்தத்தை உச்சரிக்கின்றோமோ அது வாக் அது எல்லா சப்த உச்சரிப்பிற்கும் சாதனமாகும். அது அற்றது இந்த வாக் இந்திரியம் உப லக்ஷணமாக கூறப்பட்டது. இது எல்லா பாஹ்ய இந்திரியங்களையும் குறிப்பதாகும். அதாவது அவைகள் இல்லை என்பதாகும்.

(ச.பா) அது எல்லா சிந்தனைகளையும் தாண்டியது. எதனால் சிந்திக்கிறோமோ அந்த புத்தி சிந்தா எனப்படுகிறது. அதைத் தாண்டியது என்றால் அந்தக்கரணம் அற்றது என்பது பொருள். “अप्राणो ह्यमनाः शुभ्रो ह्यक्षरात्परतः परः” (அப்ராணோ ஹ்யமனா சுப்ரோ, அக்ஷராத்பரத: பர = பிராணன் அற்றது, மனது அற்றது, சுத்தம் அவ்வாறே அக்ஷரத்தைக் காட்டிலும் பரம்) என்ற சுருதி இதற்குப் பிரமாணமாகும்.

(ச.பா) ஏனெனில் அது எல்லா விஷயங்களும் அற்றது. ஆகையால் முற்றிலும் சாந்தமானது. நித்யஜ்யோதி ஸ்வரூபமானது, அதாவது ஆத்ம சைதன்ய ஸ்வரூபமாய் எப்பொழுதும் பிரகாசித்துக் கொண்டு இருப்பது. சமாதியினால் உண்டான பிரக்ஞையினை அடைவதால் சமாதி எனப்படுகிறது. அல்லது அதில் சித்தமானது ஒரு நிலைப்பட்டதால் சமாதி எனப்படுகிறது. அசலம் அதாவது விகாரமற்றது (அவிகாரி). விகாரம் அற்றதால் அபயம் எனப்படுகிறது.

(ச.பா) (அ.கை)- எதனால் பிரஹ்மம் சமாதி ஸ்வரூபம், அசலம், அபயம் என்று சொல்லப்பட்டதோ அதனால்-

காரிகா அர்த்தம் - எங்கு எந்த ஒரு சிந்தனையும் இல்லையோ அங்கு எடுத்துக் கொள்ளுதலோ விடலோ இல்லை அந்த அவஸ்தையில் ஆத்மநிஷ்ட ஞானமும், ஜன்மமற்ற நிலையும் சமபாவனையும் அடைவான்.

(ச.பா) அந்த பிரஹ்மத்தினிடத்தில் ஏற்றலும், துறத்தலும் இல்லை. எங்கு விகாரமோ, விகாரத்திற்கான விஷயம் இருக்கிறதோ அங்கு ஏற்றலும், துறத்தலும் சம்பவிக்கும். ஆனால் இங்கு ப்ரஹ்மத்தினிடத்தில் இவ்விரண்டும் இல்லை. ஏனெனில் விகாரத்திற்கு ஹேது பூதமான அன்ய பதார்த்தம் இல்லை. மேலும் அது ஸ்வயமாகவே நிர அவயவம் ஆகும். ஆகையால் இதன் தாத்பர்யம் என்னவெனில் அந்த பிரஹ்மத்தினிடத்தில் ஏற்றலோ, துறத்தலோ சம்பவிக்காது. அங்கு சிந்தனையும் இல்லை. அதாவது மனம் இல்லாததினால் எந்த ஒரு சிந்தனையும் சம்பவிக்காததால் அங்கு தியாகமும் (துறத்தலும், க்ரஹணம் (ஏற்றலும் எவ்வாறு சம்பவிக்கும் என்பது பொருள்.

(ச.பா) எப்பொழுது ஆத்மசத்தியத்தின் போதம் உண்டாகிறதோ அப்பொழுது விஷயம் அபாவமானதால் அக்னியின் சூடுபோல ஆத்மாவில் இருக்கும் ஞானம் ஜன்மற்றதாயும் சமத்துவமாயும் ஆகிறது.

(ச.பா) இதற்கு முன் பிரதிக்ஞை செய்யப்பட்டது, சமான பாவனை அடைந்து அஜன்மா கிருபணத் தன்மை அற்றது என்பதை வர்ணிக்கிறேன் என்று முன்பு கூறியதை இங்கு “अजाति समतां गतम्” (அஜாதி சமதாம் கதம் = பிறப்பற்றது, சமபாவனையை அடைந்தது) என்று கூறி யுக்தி மூலமாயும் சாஸ்த்திர மூலமாயும் முடிவுக்கு வருகிறார். “यो वा एतदक्षरं गार्ग्यविदित्वास्माल्लोकात्प्रैति स कृपणः” (யோ வா ஏததக்ஷரம் கார்க்ய விதித்வாஸ்மால்லோகாத்ப்ரைதி ச க்ருபண: = ஹே! கார்க்கீ! எந்த புருஷன் இந்த அக்ஷர பிரஹ்மத்தை அறியவில்லையோ இந்த உலகத்தை விட்டு மரண மடைகிறானோ அவனே க்ருபணன்) என்ற சுருதியினால் கார்பண்ய விஷயத்தில் இந்த ஆத்ம ஸத்யானு போதத்தினால் வேறாக உள்ளது என்று அறிகிறோம். இதன் தாத்பர்யம் என்னவெனில் இவ்வாத்ம தத்துவத்தை அடைந்தவன் க்ருதக்ருத்யனாகவும் வேண்டிய பேற்றைப் பெற்றவனாகவும்) ப்ராஹ்மணனாகவும் ஆகிறான் என்பது அபிப்பிராயம்.

(ச.பா) (அ.கை) - பரமார்த்ததத்துவம் எவ்வாறாய் இருந்தாலும்-

காரிகா அர்த்தம் - இந்த அஸ்பர்சயோகம் நிச்சயம் யோகிகளுக்கு மிகக் கடினமாகப் பார்க்கப்படுகிறது. இந்த அபய பதத்தில் பயத்தைக் காணும் யோகிகள் இதை பயமுடையதாக கருதுகிறார்கள்.

(ச.பா) அஸ்பர்சயோகம் என்ற பெயர் உடையது. அதாவது எல்லா சம்பந்த ரூப ஸ்பர்சங்களும் அற்றது. அதனால் அது உபநிஷத்துக்களில் அஸ்பர்சயோகம் என்ற நாமத்தால் பிரசித்தமாய் இருக்கிறது. வேதாந்த விக்ஞானம் அற்றயோகிகளுக்கு அது மிகக் கடினமாகப் பார்க்கப்படுகிறது. ஆகையால் அவர்களுக்கு மிகக் கடினமானது. இதன் தாத்பர்யம் என்னவெனில் ஆத்ம சத்யானுபோதத்தை அநுபவித்தர்களுக்கே ஆகும். மேலும் மிகுந்த ஆயாசத்தோடு அடையப்படுவதாகும்.

(ச.பா) ஏனெனில் பயமற்றதான இந்த ஆத்ம தத்துவத்தினின்று ஆத்ம சத்யானுபவ மில்லாமையால் இதை ஆத்ம நாசமோ என்று நினைத்து பயப்படுகின்றகேவல கர்ம நிஷ்டர்கள் ஆத்மாவே நசித்து விடுவதாகப் பயப்படுகிறார்கள். எனவே அவர்கள் அபயரூபத்தில் தங்கள் அனுபவக்குறைவால் பயத்தைக் கற்பிக்கிறார்கள். இவர்கள் அவிவேகிகளாவார்கள்.

(ச.பா) (அ.கை) எவர்களுடைய திருஷ்டியில் பிரஹ்ம ஸ்வரூபத்தைக்காட்டிலும் வேறான மனம், இந்திரியம் முதலியவைகள் ரஜ்ஜு சர்ப்பம் போல் கல்பிக்கப்பட்டவை, உண்மையில் அவற்றிக்கு இருப்பு இல்லை. அப்படிப்பட்ட பிரஹ்ம ஸ்வரூபமானவர்களுக்கு பயமற்றதன்மையும் மோக்ஷம் எனப்படும் குறைவற்ற சாந்தியும் ஸ்வபாவமாகவே சித்திக்கிறது. எந்த ஒன்றின் அதீனமும் அல்ல. அதற்கு கர்த்தவ்யம் இல்லை என்பது முன்பே கூறப்பட்டது. ஆனால் இதைத்தவிர வேறான அதம, மத்யம பாதையில் செல்லும் யோகிகள் மனதை ஆத்மாவைக்காட்டிலும் வேறான ஆத்மாவின் சம்பந்தி என்று கருதுகிறார்கள். அவர்கள் ஆத்ம சத்ய போதம் அற்றவர்கள்-

காரிகா அர்த்தம் - எல்லா யோகிகளுக்கும் பயமற்றதன்மை, (அபயம்), துக்கக்ஷயம், பிரபோதம், குறைவற்ற சாந்தி இவைகள் மனோ நிக்கிரஹத்தின் அதீனமாகும்

(ச.பா) எல்லா யோகிகளின் அபயமானது மனோ நிக்ரஹத்தின் அதீனமாகும். துக்கக்ஷயமும் அவ்வாறே. ஏனெனில் ஆத்மா சம்பந்தமுடைய மனத்தில் சலனம் உடைய அவிவேகி புருஷனுக்கு துக்கம் க்ஷயமாவதில்லை. இதைத் தவிர ஆத்மஞானமும் மனதின் நிக்ரஹத்திற்கு அதீனமாகவே உள்ளது. அவ்வாறே மோக்ஷம் எனப்படும் குறைவற்ற (அக்ஷய) சாந்தியும் மனோநிக்ரஹத்தின் அதீனமாகவே உள்ளது.

காரிகா அர்த்தம் - எவ்வாறு (ஒரு குருவி) தர்பையின் நுனியால் (விழும்) ஒருதுளியால் கடலின் (தண்ணீரை) வற்றும்படி செய்ய இரைத்ததோ அவ்வாறே தளர்ச்சி அடையாத முயற்சியால் மனதின் நிக்ரஹம் ஏற்படும்.

(ச.பா) மனோ நிக்ரஹமும் தர்பையின் நுனியால் துளிதுளியாய் தெளித்து சமுத்திரத்தை வற்றச்செய்யும் முயற்சி போல் தைரியத்துடன் முயற்சி செய்யும் யோகிகளின் மனோநிக்ரஹம் கஷ்டமின்றி உண்டாகும்.

(ச.பா) (அ.கை) என்ன தளர்ச்சியடையாத முயற்சி மாத்திரமே மனோநிக்கிரஹத்தின் உபாயமா? என்றால் இல்லை என்று கூறப்படுகிறது.

காரிகா அர்த்தம் - காமிய விஷயங்களிலும், போகங்களிலும் பாய்ந்து ஓடும் சித்தத்தை உபாய மூலமாய் ஒடுக்க வேண்டும். அவ்வாறே லய அவஸ்தையிலும் மிகுந்த பிரசன்னமடைந்த சித்தத்தையும் தடைசெய். எவ்வாறு காமம் அனர்த்தத்தை உண்டு பண்ணுமோ அவ்வாறே லயமும் ஆகும்.

(ச.பா) தளர்ச்சி அற்றமுயற்சி உடையவனால் மேலே கூறப்போகும் உபாயத்தால் காமபோகங்களில் பாய்ந்தோடும் சித்தத்தை நிக்கிரஹம் செய்து (அடக்கி) அதை ஆத்மாவிலேயே நிரோதம் செய்யவேண்டும். எந்த அவஸ்தையில் சித்தம் லீனமாகிறதோ அது சுஷுப்தி லயம் எனப்படும். அந்த லய அவஸ்த்தையில் மிகுந்த பிரசன்ன மடைந்த அதாவது ஆயாச மற்றஸ்திதியை அடையும் சித்தத்தையும் நிக்கிரஹம் செய்யவேண்டும் “निगृणीयात्” என்றபதம் அனுவிருத்தி ஆகிறது.

(ச.பா) அந்த அவஸ்தையில் மிகுந்த பிரசன்னமாய் இருக்கும் பொழுது அதை ஏன் நிக்ரஹம் செய்யவேண்டும்? இதற்குக் கூறுகிறார்- ஏனெனில் எவ்வாறு காமம் அநர்த்தத்திற்குக் காரணமாகிறதோ அவ்வாறே இந்த லயமும் ஆகும். ஆகையால் காம விஷய மனதை நிக்கிரஹம் செய்வது போல் லயத்தையும் நிரோதம் செய்ய வேண்டும்.

(ச.பா) (அ.கை) அந்த உபாயம் என்ன? என்பதைக் கூறுகிறார்-

காரிகா அர்த்தம் - எல்லா துவைதமும் துக்கரூபமே என்று எப்பொழுதும் ஸ்மரித்து சித்தத்தை காமத்தினால் உண்டான போகங்களில் இருந்து அடக்கவேண்டும். இவ்வாறு நிரந்தரம் (எப்பொழுதும்) எல்லா வஸ்துக்களையும் பிறப்பற்ற பிரஹ்ம ரூபமாய் நினைத்து எந்த ஒரு உண்டான பதார்த்தங்களைக் காணமாட்டான்.

(ச.பா) - அவித்தையினால் தோன்றும் எல்லா துவைதமும் துக்க ரூபமானதே என்று அடிக்கடி நினைத்து காமத்தினால் உண்டான போகங்களில் இருந்து அதாவது இச்சையினால் உண்டாகும் விஷயங்களில் செல்லும் சித்தத்தை வைராக்கிய பாவனையினால் நிவிர்த்தி செய்ய வேண்டும் என்பதாகும். அதன்பின் இவை எல்லாம் பிறப்பற்ற பிரஹ்மமே என்று சாஸ்திரம், ஆச்சாரியரின் உபதேசம் இவற்றை அனுசரித்து எப்பொழுதும் நினைத்துக் கொண்டிருந்த இந்த விபரீதமான த்வைத ஜாதத்தை அபாவம் என்று அறிந்ததால் அது காணமுடியாது.

காரிகா அர்த்தம் - சித்தமானது (சுஷுப்தி அவஸ்தையில்) லீனமான பொழுது அதை ஆத்ம விவேகத்தில் சேர்க்க வேண்டும் சித்தமானது வெளியில் அலைபாயும் பொழுது அதை சாந்தபடுத்த வேண்டும். இல்லாவிடில் ராகத்துடன் கூடியதாகும். அவ்வாறேசாம்யா அவஸ்தையை அடைந்த பொழுது சித்தத்தை சலனமுடையதாக செய்யாதே.

(ச.பா) - முற்கூறப்பட்ட ஞானாப்யாசம், வைராக்கியம் என்றஇரு உபாயங்களால் சுஷுப்தியில் லயமடைந்திருக்கக் கூடிய மனதை இங்கு சித்தசப்தமும் மனதையே குறிக்கும், தட்டி எழுப்பி விழிப்படையச் செய்யவேண்டும். மேலும் (இவ்வாறு விழிப்படைந்த மனது) காமபோகாதிகளில் விக்ஷபேம் அடைந்திருந்தால் இவ்விடைநிலையை அது கஷாயம் போன்றராகவாசனை உள்ளது என்று அறிந்துகொள்ள வேண்டும். அவ்வாறு அறிந்து மேலும் இடைவிடாது முயற்சி செய்து சமநிலையை அடையச் செய்யவேண்டும். சமநிலையை (பிரஹ்ம ஸ்வரூபத்தை) அடைந்திருக்கும் மனதை சலனமடையச் செய்யக்கூடாது. அப்படியே விட்டுவிட வேண்டும் விஷயங்களில் செல்லாமல் பார்த்துக் கொள்ளவேண்டும்.

காரிகா அர்த்தம் -அந்த சாம்யாவஸ்தையில் சுகத்தை சுவைக்காதே. விவேக புத்தியினால் சங்க மற்று இரு, மேலும் சித்தமானது வெளியில் அலை பாய்ந்தால் அதை நிச்சல மற்றதாய் ஏகாக்கிரமாக்கு (ஒருநிலைப்படுத்து)

(ச.பா) சமாதியில் உள்ள யோகி சுகத்தை அடைவான். அதை சுவைக்கக்கூடாது. அதாவது அதில் ராகம் இருக்கக்கூடாது. மேலும் என்ன செய்யவேண்டும் எனில் விவேக புத்தியினால் எந்த இந்த சுகமுள்ளதோ அது அவித்தையினால் கல்பிக்கப்பட்டது மேலும் மித்தை என்று பாவனை செய்ய வேன்டும். சுகத்தில் உள்ள ராகத்தையுடைய சித்தத்தை நிக்கிரஹம் செய் என்பது பொருள்.

(ச.பா) எப்பொழுது சுகராகத்திலிருந்து நிவிர்த்தியாகி நிச்சல ஸ்வபாவம் அடைந்த சித்தம் மறுபடியும் வெளியில் செல்லுமோ அப்பொழுது முன்பு கூறிய உபாயத்தால் பிரயத்தின பூர்வமாய் ஆத்மாவில் ஏகாக்ரம் செய்ய வேண்டும். சித்த ஸ்வரூப சத்தாமாத்திரத்தை சம்பாதிக்க வேண்டும்.

காரிகா அர்த்தம் - எப்பொழுது மனம் லய மடையவில்லையோ, மேலும் விஷயங்களில் விக்ஷபேம் அடையவில்லையோ அப்பொழுது அந்த சித்தமானது காற்றில்லாத இடத்தில் உள்ள தீபம் போல் அசைவற்றதாயும் எந்த கல்பிதமான விஷய பாவனையும் அற்றதாகி பிரஹ்மமே ஆனதாக இருக்கிறது.

(ச.பா) மேலே கூறப்பட்ட உபாயத்தால் நிக்ரஹம் செய்யப்பட்ட சித்தம் சுஷுப்தியில் லீனமாகாமலும் விஷயங்களில் செல்லாமலும் இருக்கிறதோ அப்பொழுது காற்றில்லாத இடத்தில் வைக்கப்பட்ட தீபம் போல் நிச்சலமாயும் விஷயங்களை விளக்காமலும் இருக்கும் சித்தம் பிரஹ்மமாகவே ஆகிறது.

காரிகா அர்த்தம் - (பிரஹ்மக்ஞர்கள்) தன்னில் நிலை பெற்றதாயும், சாந்தமாயும், நிர்வாண முடையவராயும், இவ்வாறு என்று கூறமுடியாதவராயும், நிரதிசய சுக ஸ்வரூபமாயும், ஜன்மமற்றவராயும், அஜன்மாவாகிய ஞேயத்தைக் (பிரஹ்மத்தை) காட்டிலும் அபின்னமாயும், சர்வக்ஞராயும் உள்ளனர் என்று கூறப்படுகிறது.

(ச.பா) கூறப்பட்ட ஆத்ம சத்தியானுபோத பரமார்த்த சுகம் ஸ்வஸ்தம் அதாவது தன் ஆத்மாவில் நிலை பெற்றிருத்தல் சாந்தம் - எல்லா வகையிலும் அநர்த்தத்தின் நிவர்த்திரூபம். (सनिर्वाणम्) சநிர்வாணம் அதாவது கைவல்யம் என்று கூறப்படுகிறது. இந்த நிர்வாணத்துடன் கூடியதை இவ்வாறு இருக்கிறது என்று கூறமுடியாது. ஏனெனில் அதன் விஷயம் முற்றிலும் அசாதாரணமானது. சுகம் உத்தமம் - யோகிகளுக்கு பிரத்யக்ஷமாகும் நிரதிசய சுகமாகும். அவ்வாறே எதற்கு உத்பத்தி இல்லையோ அது அஜம். அதாவது விஷய சம்பந்தி சுகம் போல உற்பத்தி ஆகாதது. ஞேயத்தைக் காட்டிலும் அபின்னமானது. ஆகையால் தன்னுடைய சர்வக்ஞ ரூபத்தால் ஸ்வயம் பிரஹ்மம் அதுவே சுகம் என்று பிரஹ்மத்தை அறிந்தவர்கள் கூறுகிறார்கள்.

(ச.பா) (அ.கை) மண், உலோகத்திற்கு சமமாய் மனோநிக்ரஹம் முதலியவை, சம்பூர்ண சிருஷ்ட்டி அவ்வாறே உபாசனா இவைகள் பரமார்த்த சொரூபத்தின் அடைவிற்காக உபாய ரூபமாய் கூறப்பட்டது. அவை பரமார்த்த சத்தியமல்ல. பரமார்த்த சத்தியமோ-

காரிகா அர்த்தம் - எந்த ஒரு ஜீவனும் உண்டாவதில்லை. அதற்கு எந்த ஒரு காரணமும் இல்லை. எந்த அஜன்மா (பிறப்பற்ற) பிரஹ்மத்திற்கு உத்பத்தி கிடையாது அதுவே சர்வ உத்தமமான சத்தியமாகும்.

(ச.பா) எந்த ஒரு ஜீவனும் உண்டாவதில்லை. அதாவது கர்த்தா போக்தா இவைகள் உத்பத்தியாவதில்லை. ஆகையால் ஸ்வபாவமாகவே இந்த ஏகமாகிய அஜன்மா ஆத்மா சம்பவிப்பதற்கு எந்த ஒரு காரணமும் இல்லை. ஆகையால் எந்த ஒரு ஜீவனும் உத்பத்தியாவதில்லை என்பது இதன் தாத்பர்யம். முன்பு கூறிய உபாய ரூபமாய் கூறப்பட்ட சத்தியத்தைக் காட்டிலும் உத்தம சத்தியம். இந்த சத்திய ஸ்வரூப பிரஹ்மத்தில் எந்த ஒரு வஸ்துவும் அணு மாத்திரமும் உத்பத்தியாகாது.